Ineke en Dineke gaan naar school
Lief en leed van de eerste dag in de klas
Arm
broertje kan
niet helpen
het
Zeg kinderen, jullie zijn zeker alweer erg
benieuwd hoe het met Ineke en Dieneke is
gegaan, al die tijd, dat ik niet van ze ver
telde. Nu, wees maar niet bang, het is
best gegaan. Dieneke's broertje is al zó
gegroeid! Hij trekt zich al op in de wieg,
zegt van da, da, da! en prrrr! en heeft een
pret van belang als de beide vriendinnetjes
met hem spelen. En Ineke heeft van Vader
en Moeder een pracht cadeau gekregen,
niet voor haar verjaardag, maar zo in
eens: een échte schooltas!
Want je moet weten, dat deze week de
school weer begint en dat Ineke en Dieneke
die altijd ais trouwe kameraadjes samen
naar de fröbelschool zijn gestapt, nu samen
naar de grote school zullen gaan.
„Vind je het fijn?'1 vraagt Ineke, als in de
serre zitten te spelen, aan haar vriendin.
„Niks fijn!" zucht Dieneke. Op de fröbel
kon je nog eens leuk rondjes plakken en
matjes vlechten. Maar op de grote school.
hè bah! daar moet je zo vreselijk veel leren
en allemaal zo erg moeilijk! En als je het
niet goed kunt, dan ga je in de donkere
kast, met de deur op slot! En er zitten ook
zwarte kolen in de kast en dan word je pik
zwart
incite lacht haar hartelijk uit. „Wie heeft
je dat verteld!" roept ze. „Er is niets van
waar hoor! Moeder zegt, dat de juffrouw
uit de eerste klas heel erg lief is en er is
niet eens een kast met pikzwarte kolen.
Wél een kast met boeken en schriften en
lijmpotjes. En de klas is zó gezellig, heeft
Moeder verteld! Er hangen daar prachtige
platen en er is een groot bord. waar je op
kunt schrijven. Toen ik in de klas was met
Tommy van de overkant ,je weet wel, had
de juffrouw pas een mooie tekening ge
maakt van kinderen, die aan het strand
speelden. Met gekleurd krijt zeg, zo enig!"
Maar Dieneke geeft geen antwoord. Ze
stoft met een peinzend gezichtje al de meu
beltjes van het poppenhuis af, (want Moe
der heeft gezegd, dat het huis helemaal
schoon en keurig moet zijn als Ineke en
Dieneke naar school gaan!) en trekt een
echte pruillip.
„Gelóóf je niet, dat het leuk is op de
grote school?", vraagt Ineke.
„Ne hoor", zegt Dieneke, „er is vast tóch
éen kast met kolen, waar de domme kinde
ren in gaan. Ik weet het zeker!"
„Nu, misschien wel", zegt Ineke. ..Een
kast met zónder kolen dan. Maar jij bent
toch niet dom, dus dan hoef je ook niet
bang te zijn".
„Nee, hè?" vraagt Dieneke.
„Tuurlijk niet!"
Maar het kleine zwartkopje is nog maar
half gerust gesteld. Soms denkt ze nog wei
eens terug aan het heerlijke, vrije leventje
in Indië, aan al die zonneschijn en aan
haar box onder de hoge palmen
Een hele dag op de schoolbanken zitten
lijkt haar niets prettig.
De volgende dag de grote dag, dat de
school begint! is Dieneke al heel vroeg
uit haar bedje. Zij wandelt in haar pyama
naar broertjes wieg en schudt den kleinen
kerel, die nog vast in slaap is, zachtjes aan
zijn armpje.
..Broertje, luister eens: ik ga vandaag
naar school!" vertelt Dieneke. Ze is zó vol
van dat grote en beetje griezelige nieuws,
dat ze er tegen iemand over moet praten.
En moeder heeft immers gezegd, dat ze
niet weer zo vroeg op de grote slaapkamer
mag komen spoken!
Broertje trekt z'n armpje weg en doet
eventjes z'n oogjes open, net of hij wakker
gaat worden. Maar het is niet waar, hoor!
Met een diepe zucht en een klein kreuntje
slaapt hij weer c'oor. En dan doet Dieneke
iets ondeugends. Ze sleept een voetenbank
je aan en gaat erop haar teentjes op staan.
Zo klimt ze bij de wieg en ze schudt Broer
tje nog harder aan zijn arm. Ze wordt bijna
boos, dat Broertje maar door blijft slapen.
Ze moet hem toch vetellen, dat ze vandaag
naar de grote school gaat: Dat heeft ze rtu
eenmaal in haar koppetje gezet!
En nu wordt Broertje ook boos!
Hij schrikt wakker en zet meteen een
keel op van geweld!
„Lè, lè, lè" gilt Broertje. Dieneke ziet z'n
tongetje trillen in z'n wijd opengesperd
mondje. Die arme, kleine kerel! Hij be
grijpt nog niets van de grote school en van
alles wat Dieneke nog meer vertelt! Maar
omdat Dieneke nu eenmaal een beetje bang
is voor de kast met de pikzwarte kolen, moet
hij het ontgelden.
Een oogenblikje later, als moeder ver
schrikt binnenkomt, huilen er twee: Broer
tje van angst en Dieneke van berouw.
„O, kindje, kindje", zegt Moeder verwij
tend, terwijl ze Broertje op schoot neemt
om hem te sussen, „hoe kon je dat lieve
schatje zo doen schrikken?"
„Ik wou hem vertellen, dat ik naar de
grote school ga", snikte Dieneke
„Waarom wou je het hem vertellen? Vind
je het zó heerlijk?"
„Nee", snikte Dieneke, en ze verbergt
haar gezichtje aan Moeder's schouder, „nee
juist zo akelig!"
„Akelig? Maar Dieneke!"
Moeder is één en al verbazing. Ze heeft
nooit geweten, dat Dieneke tegen de eerste
schooldag opzag, omdat ze bang is voor
een kast met kolen. Maar nu komt het hoge
woord eruit.
Hè, wat is dat een geruststelling voor
Dieneke, dat Moeder ook zeker weet, dat
het niet waar is en bovendien nog van
alles weet te vertellen over de grote school
en wat ze er allemaal zullen leren. Dieneke
vergeet haar verdriet en lacht alweer.
Moeder droogt haar tranen af en zegt:
Ziezo, nu zijn mijn beide kindertjes weer
vrolijk. Ik ga nu vlug Broertje helpen en
mijn grote dochter kleedt zich intussen
aan. En dan.dan heb ik een échte ver
rassing!'
Als Dieneke beneden komt, staat de ver
rassing naast haar bordje, tegen de bloem
vaas. Ze ziet het direct bij het binnenko
men: het iseen mooie, echte schooltas,
bijna net zoo een als Ineke heeft gekregen.
,0 Moeder!", zegt Dieneke met een zucht
van bewondering ,,n u vind ik de grote
school niets akelig meer!
Wat een drukte is er in de straat, waar
de school staat! Grote jongens en meisjes
zijn aan het sjtelen op het pleintje onder
de hoge bomen en veel kleintjes komen be
deesd aangewandeld aan de hand van
Vader of Moeder.
De beide Moeders van Ineke en
zijn voor deze extra-gelegenheid
gaan. Ze lopen druk te praten samei
wijl de beide vriendinnetjes, met de
om eikaars schouders geslagen, een
vooruit lopen.
Dieneke is nu helemaal niet bang
Ze zingt haar hoogste lied en laat dan!
verrukt haar schooltas zien, die ze
mooier vindt dan die van Ineke.
„Wat is het hier druk?" roept Inel
ze de hoek van de straat zijn omgi
en opeens voor de school staan.
„Ja, en wat gezellig!" zegt Dieneke
„Laten we maar vast naar binnen
De moeders komen toch nog lang
stelt Ineke, wel een beetje overmoedig
„Durf jij?"
„O ja, ik best, hoor!"
„Nou goed", zegt Dieneke,"maar als
drempel staan en in de hal kijken, di
melijk donker lijkt, vergeleken bij de
straat, trekt ze Ineke terug
„Wacht toch maar even, zeg. We
maar liever met Moeder".
Dan komen ze met z'n viertjes in d
waar al heel veel andere kinderen ziji
juffrouw staat bij deur geeft alle nii
lingen een hand en spreekt ze vrien
toe en eeen ander juffrouw brengt de
ren naar hun plaats, waar ze zolang ml
spelen met blokken, kleine houten k;
tjes en andere leuke dingen.
„O, het is hier net de fröbel!" roept
blij. En Dieneke komt ook al helema:
haar gemak.
Als de juffrouw ziet, dat Ineke en
neke elkaar stijf bij de hand hoi
vraagt ze: „Zijn jullie misschien nichtj)
„Nee juffrouw, maar hele échte
dinnen", zegt Ineke.
„Dikke vriendinnen!" verbetert
neke.
„Nu dan mogen jullie voorlopig
elkaar zitten. Kom maar mee".
Dat vinden Ineke en Dieneke zó fijn,
ze direct met de juffrouw meelopen
haast vergeten de moeders goedendai
Zeggen.
Haast hoor, niet helemaal, want ze
ken er nog op het laatstenippertje aai
hollen dan terug voor het afscheid
„Ga maar gauw naar huis. Moes
school ls fijn", zegt Dieneke, wel een
voorbarig
Als Ineke en Dieneke om twaalf uur
komen, staan haar mondjes geen ogei
stil. Van alles en nog wat hebben ze te
tellen. Wat een mooie bloemen er in de
staan, hoe gezellig het er was en hoe
de juffrouw verteld heeft van een pli
„Het was over een aap, die op het
geklommen was", zegt Ieneke. „En er sti
een jongen bij en een meisje en een hl
boel mensen. En de aap had een noot in
poot".
„O, die plaat ken ik", zegt Ineke's
der. „De jongen heet Wim en het i
Jet".
„Hè moes, hoe kunt U dat nu weten?]
„Ja. ik weet het toch. Want op bijna
scholen leren de kinderen lezen van
plaat".
\enni v laerj
In minder dan geen tijd staat er „aap" op de schutting..
