De „Oranje" naar Indië vertrokken - Beschieting Westerplatte
LEiOSCH DaGBLAD
Tv/::de Biad
Vlucht uit Moskou
80ste Jaargang
FEUILLETON
IN VERBAND MET DEN OORLOGSTOESTAND worden de Nederland-
»che koopvaardijschepen met de driekleur en den naam beschilderd. De
„Oranje" die gisteravond naar Indië vertrok, onder schilders handen.
DE „ORANJE" IN EEN ZEE VAN
LICHT even voor het vertrek
voor de eerste reis naar Indië.
EEN DOOR DE POO'LSCHE TROEPEN VERNIELDE BRUG. DUITSCHE SOLDATEN
HEBBEN ER NAAST EEN NOODBRUG
GESLAGEN.
DE WESTERPLATTE, WELKE DOOR DE POLEN BEZET IS GEHOUDEN EN WAAR TENGEVOLGE
VAN DE BESCHIETING DOOR HET DUITSCHE SCHOOLSCHIP „SCHLESWIG HOLSTEIN"
BRAND IS UITGEBROKEN.
ALS HERKENNINGSTEKKEN VOOR VREEMDE VLIEGTUIGEN heeft de KLM. die nog eenige
internationale verbindingen onderhoudt, haar vliegtuigen laten voorzien van
het opschrift „Holland".
ROMAN
van
MARLISE KOLLING.
1)
In het voornaamste restaurant van War
schau, het Opera restaurant, waren alle ta
feltjes bezet. Knappe vrouwen zaten naast
en tegenover goed gekleede heeren. Een
Seur van bloemen, parfum, sigaretten en
wijn vervulde de hel verlichte zalen. En over
óat alles lag dat fluïdum van de mondaine
wreld en Pooliche levendigheid, zooals men
dat slechts in een exquise gelegenheid in
Warschau pleegt aan te treffen.
Daisy Lohr zat met haar vriendin Marilka
Dobschinska en een paar andere kennissen
tan een voor de Lohr's gereserveerd tafeltje.
&e spiegelruiten tegenover haar weerkaat
sten het beeld van de Jonge en ongetwijfeld
interessante vrouw.
Zij was over zichzelf tevreden. Niet alleen
de bewonderende blikken der mannen om
daar heen, ook de spiegelruit vertelde het
daar: te midden van al deze charmante
Poolsche vrouwen uit de society was zij on
betwistbaar de best gekleede en de aan-
'•'ekkelijkste. De zwart fluweelen japon lag
!ls gegoten om haar jongensachtige fl-
ïuur De aan een zijde gespleten rok Het
'en zeer smallen voet met hooge wreef vrij.
Het diepe zwart van de stof scheen het
hod blonde haar nog meer gloed te geven
en deed haar blanken hals en schouders
nog beter tot hun recht komen.
Voldaan wendde zij den blik van haar
eigen spiegelbeeld af. Marilka had volko
men gelijk: Madame Sokolowa, de eerste
modiste van Warschau, had met deze cre
atie zichzelf overtroffen.
Marilka, klein, levendig, donker en met
een alleraardigst jongensgezichtje, dat al
leen wat al te veel was bijgewerkt, ving den
triomfantelijken blik van haar vriendin op.
„Heb ik het je niet direct gezegd, kind?
Voor Jou is zwart de aangewezen kleur bij
groot avondtoilet."
Bewonderend gleed haar blik over het
regelmatige gezicht van haar vriendin.
Werkelijk, Daisy zag er uit als een princi-
pessa uit den gouden tijd der Florentijnen.
ZIJ had dezelfde hoogmoedig-lokkende ge
laatstrekken, denzelfden ranken hals, een
dergelijke veredelde lijn van neus, mond en
ledematen, het gelijke onbestemde grijs
groen der oogen, hetzelfde naïeve en tege
lijkertijd alwetende in haar blik
Daisy Lohr was echter plotseling ver
strooid. Een vraag van haar vriendin scheen
haar te ontgaan en zij nam ln het geheel
geen deel meer aan het levendige gesprek,
waarin de jonge menschen aan haar tafeltje
gewikkeld waren. Steeds weer dwaalden
haar oogen door de zaal naar den ingang
van het restaurant.
Hoe lang zou die vergadering met haar
vader, Robert en het Engelsch-Russische
consortorium nu nog duren! Zij had Robert
de laatste dagen slechts af en toe even
vluchtig gesproken Was dat nu verbeelding
van haar geweest, of was er in zijn houding
tegenover haar werkelijk iets veranderd?
Zij hield het maar op het eerste. Hij had
natuurlijk weer zooveel aan zijn hoofd. Van
het resultaat van deze besprekingen hing
nu eenmaal het welslagen van die Russi
sche affaire en de vestiging van een doch
teronderneming in Moskou af.
Daisy was gewend rekening te houden
met het beroep van de mannen, die haar
omringden, maar zich zoo intens door zijn
zaken in beslag te laten nemen als Robert
den laatsten tijd deed. dat ging haar toch
wel wat heel ver. Zij verlangde waarlijk
niet als de eerste de beste bakvisch, dat hij
haar eiken dag opnieuw zijn onsterfelijke
liefde betuigde, maar een beetje ridder-
lijker had hij zich toch wel kunnen ge
dragen
Daar, eindelijk, kwamen haar vader. Ro
bert en de andere heeren uit de vergader
zaal. Zij waren ln een druk gesprek gewik
keld. Daisy zag het onmiddellijk: de trans
actie was geslaagd!
De oude heer Lohr had een breed.energiek
gezicht, maar de weeke trek om zijn mond
verried veel goedigs.Toen hij Daisy aankeek,
hadden zijn oogen een teederen glans. Ach
tereenvolgens begroette hij alle leden van
het gezelschap. Robert kuste zijn verloofde
vormelijk de hand.
„Goed afgeloopen?" vroeg zij fluisterend.
„Alles in orde!" luidde het antwoord.
Lohr stelde de andere heeren voor: een
vertegenwoordiger van het Poolsche depar
tement van Handel en Nijverheid en een
blonden Engelsohman, den jongen Earl of
Gattersworth.
Toen deze laatste Daisy de hand drukte,
verried zijn scherp gesneden gezicht nauw
verholen bewondering. Deze charmante
jongedame herinnerde hem aan de vrou
wen uit zijn eigen kringen in Engeland.
Dat was voor hem de grootste lof, dien men
een dame kon toezwaaien.
Een kellner snelde naderbij, stoelen wer
den aangedragen, glazen neergezet: het ge
zelschap zette zich weer aan tafel.
„Nu zullen we maar eens een dronk wij
den aan den gunstigen afloop van onze
plannen."
Lohr stond op: de kristallen glazen rin
kelden. „Dat het geluk met óns ls!" fluis
terde Daisy Robert Eschberg toe.
Haar oogen zochten de zijne. Hij beant
woordde haar blik, wat vermoeid en ver
strooid. Het ging hem vaak zoo na zenuw-
sloopende onderhandelingen. Hij voelde
zcih niet meer zichzelf; het was net, of hij
het zelf niet was, die daar nu zijn verloofde
toelachte.
„Op ons geluk", herhaalde hij mecha
nisch.
,„Je kijkt me zoo eigenaardig aan", zei
Daisy. „Beval ik Je niet?"
Haar fascineerende oogen hadden Iets
uitdagends en zij nam een houding aan. die
haar onberispelijk figuur nog beter deed
uitkomen.
„Buitengewoon". antwoordde Robert
Eschberg. „Volmaakt, als steeds".
Maar er lag geen overtuiging in den toon,
waarop hij dit zei. Daisy bemerkte het.
Eenigszins gepikeerd wendde zij zich tot
Gattersworth, die geen oog van haar had
afgelaten.
„Kent u Engeland, miss Lohr?"
Daisy glimlachte. Waar ter wereld men
ook Engelschen ontmoette zij had dat op
de vele reizen met haar vader reeds her
haaldelijk geconstateerd hun eerste
vraag was altijd weer: „Kent u Engeland?"
O ja, zij kende het. Haar moeder was Im
mers een Engelsche geweest uit Man
chester afkomstig. Zij had als Jong meisje
en ook later nog wel eens vaak bij haar
Engelsche familie gelogeerd.
Gattersworth straalde over zijn geheele
gezicht. Weldra had hij een, voor zijn
phlegma zeer geanimeerd gesprek met Dai
sy aangeknoopt. Zij lachte, zij' was geestig,
charmant en ad rem. Gattersworth geraakte
geheel onder de bekoring, die er van haar
uitging. Gelukkig dat die vervelende ver
loofde, die Eschberg, morgen verder reist,
dacht hij en hij besloot zijn verblijf in
Warschau naar dat van Daisy Lohr te
richten.
Daisy liet geen middel onbeproefd om
hem zijn gewone terughoudendheid te doen
afleggen. Robert mocht zich gerust ergeren
als zij wat met dien Engelschman koket
teerde. Waarom was hij met zijn gedachten
ook altijd bij zijn zaken en zoo weinig bij
haar?
Zij vergiste zich echter, wanneer zij
meende bij Robert Eschberg ook maar
eenig gevoel van jalouzie te kunnen wekken.
Zijn gezicht bleef ondoorgrondelijk als
steeds. Hij keek, of hem dit alles niets aan
ging, of hij met zijn gedachten heel ergens
anders wijlde en in werkelijkheid was dit
ook bijna zoo. Met elke minuut drong het
besef uitgeschakeld te zijn zich meer en
meer aan hem op. Hij zag het heele mon
daine gedoe hier als op een tooneel: de
vrouwen in haar meer of minder smaak
volle toiletten, zichzelf te kijk stellend en
slechts beheerscht door het eenige verlan
gen: bewonderd en begeerd te worden, de
mannen aan haar voeten te zien en de rijk
dommen der wereld te bezittten.
iNadruk verboden).
IWordt vervolgd).
