Rijtoer üan H.M. de Koningin - Auto rijdt een kantoor binnen
SO fe Jrarrnrq
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
Hand in hand
met Mariene
FEUILLETON
TER BEVEILIGING VAN DE SCHATKAMER VAN DE ST. SERVAAS-
KERK TE MAASTRICHT worden groote hoeveelheden zand en zak
ken aangevoerd. Werklieden bezig met het vullen der zakken.
DAT DE MOBILISATIE IN HET KINDERLEVEN EEN GROOTE
ROL SPEELT bewijst bovenstaande foto. Amsterdamsche jon
gens met papieren kwartiermutsen.
DE A.N.W.B.-RICHTINGAANWIJZERS ZIJN IN DE GRENSGEBIEDEN VER
WIJDERD. Enkele toeristen staren in verlegenheid naar den trouwen raad
gever, die thans zijn veelzeggende armen mist
OOK NED. INDIË PARAAT. In het Cheribonsche zijn zeer uit
gebreide manoeuvres gehouden door de le divisie. Indië's nieuwe
legercommandant, generaal Berenschot in gesprek met gen.-maj.
Pesman, comm. le divisie.
DE VERJAARDAG VAN II.M. DE KONINGIN. H.M. maakte
gisteren een rijtoer door Baarn en Soest. Links: De Koningin
neemt de toejuichingen der Baarnsche bevolking in ontvangst
Rechts: H.M. wordt toegejuicht door de inwoners van Soest
INSPANNING ALS ONTSPANNING IN SPANNENDE DAGEN. DE GEMOBILISEERDE SOLDATEN TE AMSTER
DAM HIELDEN SPORTWEDSTRIJDEN. EEN STEVIG NUMMERTJE TOUWTREKKEN.
door
HANS HIRTHAMMER.
56)
Geen muren van andere woningen belem
merden het uitzicht, integendeel, aan de
voorzijde lag een groot grasveld en direct
daarachter stonden rijen hooge dennen,
welker geur tot ln de woning doordrong.
Het was bijna zooals ln Heidmühle, slechts
met dit verschil, dat men ln drie minuten
het station van den ondergrondsche kon
bereiken, vanwaar elke tien minuten een
trein naar de binnenstad vertrok.
..Het huis lijkt me wel!" zei Lorenz, zijn
enthousiasme zoo goed mogelijk bedwingend.
..Is het direct te aanvaarden?"
..Ja zeker, als u even mee wilt gaan naar
mijn bureau kunnen wij het huurcontract
in orde laten maken."
..Uitstekend!"
Een kwartier later werden hem de sleu
tels overhandigd. De huur was voor een
maand vooruit betaald, het huurcontract
onderteekend.
„Kunt u mij mlsbhlen een duimstok lee-
oen?" vroeg Lorenz en daarop ging hij nog
eens alleen terug naar de woning, welke hij
nu de zijne mooht noemen. Langzaam liep
hij van de eene kamer naar de andere in
een gevoel van onbeschrijflijke gelukzalig
heid.
Mariene! Dat je me niet ziek wordt van
blijdschap! Stel je voor, nu zal de zon je in
je gezicht schijnen, als je 's morgens wak
ker wordt, de zon, waar je zoo naar ver
langd hebt in die sombere gevangenis! En
je bosch heb je ook weer terug.
Het balcon ligt op het Zuiden, Mariene,
je krijgt een ligstoel, zoodat je door en door
gezond zult worden en de belde meisjes zul
len steeds om je heen zijn of beneden voor
het huis met Hansje op het grasveld
spelen
Je zult daar liggen en de zon achter de
boomen zien ondergaan en dan zul je naar
binnen komen en als de kinderen naar bed
zijn. zullen we samen nog een poos onder
de lamp zitten en de belevenissen van den
dag uitwisselen.
Hij vond een stuk papier in zijn porte
feuille en begon dc afmetingen van de ka
mer bij een vluchtige schets te noteeren.
Hier zou de woonkamer komen, daartegen
over de slaapkamer en in het kleinere ver
trek daarnaast zou het circus zijn tenten
opslaan.
Toen Lorenz een en ander aldus had vast
gelegd, reed hij naar de stad terug, waar
hij een meubelzaak opzocht.
„Ik heb een volledige woninginrichting
■loodig" verklaarde hij met -
alsof hij er slechts op wachtte zijn chèque-
boek te voorschijn te kunnen halen
De bediende wierp een vluchtigen blik op
de schels en bracht Lorenz daarop naar de
toonzaal.
„U wilt zeker op termijnbetaling koopen."
„Ja. natuurlijk!"
„Mag ik vragen, of u over een vast in
komen beschikt?"
„Ik ben arts!" zei Lorenz en toonde zijn
legitimatiebewijs. „De volgende week neem
ik de praktijk van een collega over."
Hoe heerlijk was het zoo te kunnen spre
ken, zijn mooie beroep weer zoo openlijk
te mogen bekennen, weer vasten grond on
der zijn voeten te hebben.
De bediende glimlachte gerustgesteld.
„Uitstekend, dokter, dank u. Mag ik u nu
even onze voorraden laten zien?"
Lorenz bepaalde met zorg zijn keus. De
meubels .welke hij uitzocht, waren zeer een
voudig, maar getuigden toch van den goe
den smaak van den ontwerper. Daar hij
overigens van alle overbodige luxe afzag,
bleef hem, nadat hij het vereischte bedrag
vooruit had betaald, zelfs nog wat geld
over.
Hij kwam met den bediende overeen, dat
het bestelde den volgenden middag zou
worden geleverd.
„Ik zou wel graag zien, dat u dan tevens
voor het ophangen van de gordijnen en de
lampen zorgt."
„Heel graag .dokter, u kunt er op reke
nen, dat het in orde komt."
Het was lntusohen al laat in den middag
geworden. Lorenz overlegde, wat hem nog
verder te doen stond. Voor de aansluiting
van gas en electriciteit zou de verhuurder
zorgen, zijn adresverandering kon hij na de
verhuizing opgeven ach ja, haast had hij
nog wat belangrijks vergeten.
Hij zocht een ijzerwinkel en bestelde een
naambord voor de deur. een van koper met
ingegraveerden naam. Of het morgenmid
dag klaar kon zijn? Ja zeker, dat zou wel
gaan.
In dezelfde zaak vond Lorenz ook het
allernoodzakelijkste keukengereedshap, een
paar potten en pannen en wat borden. De
rest zou hij wel van moeder Küloke kunnen
leenen. Hij gaf het adres op, waar het ge
kochte geleverd moest worden, en hij be
speurde een weldadig aandoende vermoeid
heid ln zijn leden, toen hij eindelijk den
terugtocht naar huis aanvaardde. Het de-
primeerende gevoel, dat hem de laatste
maanden geen oogenblik had verlaten, nam
nu geleidelijk af en zich overgevend aan de
eentonige cadans van den voortsuizenden
ondergrondsche, dacht hij met een zekere
gelatenheid aan al degenen, die tijdens zijn
kort verblijf in Berlijn zijn levensweg had
den gekruistArno Meissner, professor
Hopfelt en dien dokter Petzold, den zelf-
zuchtigen opvolger van dr. GeroldZoo
menig ander gezicht nog trok aan zijn
geestesoog voorbij en allen zouden zij van
hem hooren dat was zijn vaste voorne
men als hij eenmaal weer beide voeten
aan den grond had
Het liep reeds tegen half acht, toen hij
eindelijk in de Frankfurterstraat terug
keerde.
Mariene lag bleek en vermoeid in een
leunstoel en begroette hem met een dank
baar lachje. Hij bemerkte onmidellijk haar
zeldzame apathie.
„Heb je weer den heelen dag voor niets
gesjouwd, jij, arme? Schei daar toch mee
uit, Lorenz, het heeft immers toch geen zin
meer!"
„Wat wil je daarmee zeggen?"
„Niets anders, jongen, dan dat het zoo
ontzettend moeilijk te dragen is, dit leven.
Ach, Lorenz, ik heb zoo'n heimwee. Weet je
nog hoe heerlijk het thuis was, in Heid-
mühlDe zon., het bosah.. de vele
bloemenen de vogels, die ons 's morgens
wakker zongen.. Ook al ging het ons dan
nog zoo slecht, we hadden tenminste al het
moois, dat de natuur ons gratis gaf, maar
hier.Wat moet er hier op den duur van
ons worden? Waar zal dit alles eindigen?"
Diep ontroerd, nam hij haar koude han
den in de zijne en het was, alsof hij haar
omhoog wilde heffen tot de hoogte, die hij
nu zelf had bereikt.
„Alles zal goed worden, Mariene, geloof
me. Het is nu geen ijdele phrase meer, zoo
als vroeger. Ik heb nu mijn voet in den
stijgbeugel. Ik heb een betrekking ge
kregen. Maandag reeds kan ik beginnen.
Het zou eigenlijk een verrassing voor je
worden, maar nu heb je me tot spreken
gedwongen."
„Wat..? Heb je werkelijk een betrekking
gevonden?"
„Ja, Mariene!"
„Als dat waar is mijn hemel, kan dat
dan werkelijk waar zijn? Ach, Lorenz, dan
zal toch alles nog goed worden?"
„Natuurlijk, liefste!"
„Dan kan ik het jou ook wel zeggen:
Welkenlaub gaat morgen, al weg. Ik kan
nog een paar dagen blijven tot zijn opvolger
zich voldoende heeft ingewerkt en dan
ben ik overbodig."
„Misschien houdt de nieuwe je wel in
zijn dienst."
„Nee. daar is geen kans op. Welkenlaub
heeft het wel geprobeerd, maar zijn opvol
ger is getrouwd en zijn vrouw zal hem op
het spreekuur assisteeren."
„Dat is jammer, maar het heeft ook zijn
goede zijde, Mariene! Je kunt nu tenmin
ste wat uitrusten en dan zal je weer hee-
lemaal van ons zijn."
(Nadruk verboden?. (Wordt vervolgd).
EEN AUTO KOMENDE VAN DE HEMBRUG reed vlak voor de Spaarn-
dammerstraat te Amsterdam den dijk af en schoot het kantoorgebouw van
een triplexhandel binnen. Wonder boven wonder, werd niemand gewond.
