Training T. T.-races- Zware brand te Londen - Serum voor China
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
Hand in hand
met Mariene
80sfe Jaargang
FEUILLETON
AAN BOORD VAN HET S.S. „GAASTERLAND" werd te Rotterdam een belangrijke zen
ding serum verscheept voor de burgerbevolking in China. Deze zending is geschonken door het
comité voor hulpverleening aan de Chineesche burgerbevolking.
DE KOMKOMMERTIJD brengt in Amsterdam
in de inleggerijen een groote drukte teweeg. Stapels
komkommers liggen gereed om ingezout te worden.
DINSDAGAVOND ZIJN VIER PAKHUIZEN IN DE BINNENSTAD
VAN LONDEN DOOR BRAND VERWOEST. VIERHONDERD
BRANDWEERLIEDEN BESTREDEN HET VUUR.
DE TRAINING VOOR DE T.T.-RACES OiM DEN GROOTEN PRIJS VAN NEDERLAND DER K.N.M.V.
op het circuit te Assen. De renners draaien hun proefrondjes. Aan den kop P. Vaassen (België) op Norton, K. Ruhrschneck (Duitschl.)
eveneens op Norton en J. H. White (Engeland) op N.S.U.
VOOR DE GROENTENVEIL1NG TE
heerscht momenteel een groote drukte door den enormen aanvoer
haven van de veiling 400 schuiten, geladen
GROOTEBROEK—BOVENKARSPEL
van nieuwe aardappelen. Het is geen zeldzaamheid wanneer in de
met aardappelen, hun beurt afwachten.
DE STICHTING HAAGSCHE SCHOOL- EN KINDERTUINEN
bestaat 20 jaar. Na schooltijd aan den arbeid in
een eigen groen tenkweekerijtje.
door
HANS HIRTHAMMER.
11
Lorenz ontwaakte uit een verwarden
droom, opgeschrikt door onverklaarbare ge-
lulden. Aanvankelijk nog onder den in
vloed van den slaap, kostte het hem eenige
moeite zich te realiseeren, waar dit nach
telijk rumoer vandaan kwam, maar toen
hij behoedzaam een deur hoorde openen,
welke onmiddellijk daarop weer even zorg
vuldig werd gesloten, was hij plotseling
klaar wakker en begreep hij de situatie
volkomep.
Het was Mariene, die weer eens rusteloos
door het stille huis dwaalde. Nu hoorde hij
haar in de keuken scharrelen, een stoel
werd verschoven en het plassende geluld
van strocmiend water verried, dat Mariene
zich wat wilde verfrisschen.
Lorenz richtte zich in zijn bed op, sloeg
zijn armen om zijn opgetrokken knieën en
luisterde met angstig kloppend hart. Hoe
wel vervuld van een intens medelijden, was
het, of zijn ledematen verlamd waren, zoo
dat hij er niet toe kon komen op te staan
en zijn vrouw de behulpzame hand te bie
den.
Rond zich, in de stilte van het donkere
vertrek, hoorde hij de rustige, vreedzame
ademhaling der kinderen en hoewel zijn
oogen de duisternis niet vermochten te
doordringen, meende hij de hem zoo dler-
oare gezichtjes te zien, diep in het kussen
genesteld en verhelderd door een van die
droomen, waarvan slechts de onbezorgde
jeugd het monopolie bezit.
Lorenz verborg zijn gezicht in de holte
van zijn arm; de drukkende last der wer
kelijkheid legde zich loodzwaar op zijn
schouders.
Buiten, voor het geopende raam, ruischte
het bosch.
Met welk een hoopvolle verwachtingen
waren zij hierheen getrokken, naar dit
eenzame dorp in de bosschen! Hier zou
alles ten goede keeren. Mariene zou weldra
weer de oude zijn en met nieuwen moed
zouden zij het leven weer in handen ne
men.
Aanvankelijk scheen het lot slechts het
Ocste met hen voor te hebben. Zij hadden
een aardige woning gevonden, midden in
het beboschte heuvelland en tegen een
huurprijs, die de stoutste verwachtingen
overtrof. De kinderen, uit de benauwende,
groote stad zoo plotseling in de vrije na
tuur overgeplant, juichten en jubelden van
blijdschap en ook Mariene, die vrijwel aan
het eind van haar krachten was geweest,
leefde weer op. Op haar gezicht, dat de
sporen droeg van maandenlangen strijd,
kwam een nieuwe blos en als zij met de
kinderen in het bosch en de bergen had
gehold en gestoeid, dan kon het zoowaar
gebeuren, dat zij met stralende oogen de
kamer binnen trad en zwijgend, in stom
me, dankbare overgave de handen van
haar man greep.
Een onderdrukt gesteun deed Lorenz uit
zijn weemoedige gedachten opschrikken.
Hij overwon zijn apathie, stond op en ging
naar de keuken.
Mariene zat ineen gedoken op een rie
ten stoel, haar armen rustten slap in haar
schoot en een onophoudelijk gesnik deed
haar lichaam schokken.
Lorenz stond zwijgend voor haar, ten-
volle geneigd haar te helpen, maar zich
innerlijk zoo vermoeid voelend, dat hij
slechts fluisterend haar naam kon uit
brengen. Mariene keek niet op en toen hij
haar zoo zag, geheel ten prooi aan haar
wanhoop, was het, of een inwendige stem
hem toefluisterde, dat dit het einde be-
teekende.
Maar op hetzelfde oogenblik verzette hij
zich met kracht tegen deze deprimeerende
gedachte. „Nee!" riep hij luid. „Ik geef
het niet op. Ik wil het niet! Ik moét door
vechten!"
Even wakker geschuld door zijn energie-
ken toon. hief Mariene het hoofd op. „Maar
ik kan niet meer, Lorenz! Weet je wel, dat
het vandaag juist drie jaren zijn? Steeds
weer heb je me voorgehouden, dat het be
ter zou worden en in werkelijkheid is het
nooit beter geworden. Laat ik het je maar
zeggenDe kruidenier beneden in het
dorp wil ons niet meer op crediet leveren."
Lorenz voelde hoe het bloed hein naar
het hoofd steeg. „Waarom zeg je mij dat
nü pas? Waarom plaag je jezelf daarmee?"
Hij greep haar hand. „Morgen ga ik naar
Waldkirchen om met Erwin te praten. We
komen er wel, Mariene, we moeten het bol
werken!"
Mariene lachte bitter en ln haar blik lag
bijna iets van haat. „Erwin! Die denkt er
immers niet aan om je helpen. Of dacht Je
misschien, dat hij je een deel van zijn pa
tiënten zou afstaan? Die zou het liefst
zien, dat we zoo gauw mogelijk hier van
daan gingen."
„Hij is mijn schoolkameraad!" bracht
Lorenz haastig ln het midden.
„Een mooie kameraad! Hij moet gezegd
hebben, dat vrouw Bühl gered had kunnen
worden, als ze bij hem was gekomen!"
„Maar Mariene, hoe kun je nu zoo iets
gelooven!"
„De menschen vertellen het. Ach, ik kan
niet meer. Zou het niet het beste zijn er
een eind aan te maken?"
In een plotselinge opwelling van woede
greep Lorenz zijn vrouw bij den pols en
trok haar naar zich toe.
„Jij zwakkeling! Dat is altijd Jouw
laatste wijsheid. Nog nooit heb je aan mijn
zijde gestaan, als ik je steun en je vriend
schap noodig had. Voel je dan niet, dat
die eeuwige wanhoopstemming van je ten
slotte zelfs den moedigste te veel moet
worden?"
Daar zij geen antwoord gaf, liet hij haar
los, gekweld door een snel opkomend be
rouw. „Vergeef me, Mariene, dat was niet
mooi van me! Je bent door en door ver
moeid. Er zijn al te zware eischen aan je
jonge leven gesteld. Maar zooiets mag je
niet zeggen. Denk aan de kinderen! Ons
leven behoort aan hen. En ik geloof nog
steeds aan mezelf. Mariene, ik geloof aan
onze toekomst.En nu moet je gaan
slapen. Als ik bij Erwin niets kan bereiken,
zullen we iets anders moeten ondernemen."
Zonder haar antwoord af te wachten,
nam hij haar in zijn armen, kuste haar en
bracht haar naar de slaapkamer terug. Zij
liet zich willoos te bed brengen. Hij ging
naast haar zitten, nam haar nand in de
zijne en wachte tot hij bemerkte, dat zij
was ingeslapen.
Toen hij de kamer van de kinderen bin
nen trad, voelde hij hun aanwezigheid en
hun bestaan als een zeldzaam geluk. Maar
hij lag nog lang wakker en mijmerend
liet hij zijn leven aan zich voorbij gaan.
Had hij daarom zijn harde studentenjaren
doorgehongerd, om nu vermurwd en ver
bitterd het bijltje er bij neer te leggen?
Neen!
Buiten openbaarden zich de eerste tee
kenen van den nieuwen dag. Een vaal licht
schemerde boven de toppen der bergen en
teekende zich meer en meer tegen den
zwarten boschrand af. En eensklaps, als bij
afspraak, zetten de vogels hun morgenlied
in. Jubelend, ln hooge, heldere tonen klonk
dit hemelsche concert.
„O, leven!" fluisterde Lorenz, wiens neer
slachtigheid met de schaduw van den
nacht begon te wijken. „Ik zal door vech
ten! Tenslotte moet ik er komen!" Nieuwe
plannen, nieuwe wegen doemden voor hem
op.
Ja, de dood van die vrouw Biih], waar
aan hij niet de minste schuld had. had
hem heel wat schade berokkend. Als kan
kerpatiënte had ze hem veel te laat gecon
sulteerd, nadat zij bij een of anderen kwak
zalver geen baat had gevonden.
Was het eigenlijk geen dwaasheid te
trachten zich in dit dorp, dat niets van hem
wilde weten, een bestaan te veroveren? Den
menschen was het tenslotte niet kwalijk
te nemen. Zij waren nu eenmaal gewend
dr. Volkmann in Waldkirchen voor hun
kwaaltjes te raadplegen. Reeds vijf jaren
geleden had Erwin zich daar gevestigd Die
had het gemakkelijk gehad. Door de doch
ter van zijn voorganger te trouwen, die
daarna zijn praktijk had neergelegd, was
hij aJi.w. in een opgemaakt bed gestapt.
(Nadruk verboden). .(Wordt vervolgd).
D.SS&-K&NU'
AELDEN "ruu
LPT CHINA
