Het Wimbledon-toumooi - 65e Lustrum Groningsche universiteit
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
Timotheus Klein
op het oorlogspad
80jfe Jaarqang
FEUILLETON
DE JONGSTE KONING TER WERELD. De kleine koning Faisal II van
Irak, de jongste koning. Zooals men weet, is zijn vader eenige maanden
geleden bij een auto-ongeluk om het leven gekomen. De koning voor het
oaleis te Bagdad met zijn Engelsche gouvernante.
IN DE LONDENSCHE CITY brak een hevige brand uit, die zich in
dfize dicht bebouwde omgeving gevaarlijk liet aanzien. De brandweer
bestrijdt het vuur. Op den achtergrond de koepel van de
St. Paul's kathedraal.
DOOR HET DROGE VOORJAAR zijn de vroege bloembollen
reeds zoo ver, dat ze uit den grond gehaald kunnen worden. Een
kijkje in de omgeving van Limmen, waar het rooien der bollen in
vollen gang is.
HET 65-STE LUSTRUM VAN HET GRONINGSCHE STUDENTEN
CORPS. DE PRAESES VAN DEN SENAAT REIKT 'AAN DE VAAN-
DELWACHT EEN NIEUW CORPSVAANDEL UIT.
door
KEES ANDRIESSE.
45)
Haast tegelijk met de parachutespringers
raakte het de golven en met geleidelijk
afnemende snelheid stuurde de piloot naar
de plek, waar de monsterlijk opbollende
valschermen op het water dreven. Toen het
vliegtuig eindelijk stil lag, was het er nog
slechts vijftig meter van verwijderd. Mo
torbootjes, wier bemanning het luchtge
vecht gevolgd had, kwamen aansnorren,
doch waren nog op te grooten afstand om
eenige hulp te kunnen bieden. Doch dat was
ook niet noodig. Van onder twee der pa
rachutes kwamen plotseling hoofden te
voorschijn, die zwemmend het vliegtuig
naderden, waar zij door behulpzame handen
aan boord geholpen werden.
Het waren Cor, de man, die de bom in
het Volkenbondspaleis gedeponeerd had,
enTimotheus knipperde met zijn
oogen en hield zijn adem in van verbazing.
Maar hij zag nog precies hetzelfde als voor
heen. Dat kon niet! Hij droomde natuur
lijk Hij kneep zich in den arm. dat hij het
bijna uitschreeuwde van pijn en nog maar
steeds zag hij hetzelfde drogbeeld.
„Dat kan niet!" hijgde hij ontsteld, in
zijn opwinding vergetend Fransch te spre
ken. „Dat is onmogelijk!"
Want voor zijn oogen zag hij als twee
den persoon, die in het vliegtuig geklau
terd was, den ontvoerden en later weer te
ruggekeerden Hollandsohen minister van
Buitenlandsche Zaken!
De man was haast te uitgeput om wat te
zeggen, maar toen hij zijn moedertaal
hoorde, spande hij zich tot het uiterste
in.
„Zendonmiddellijk een telegram
naar Den Haag!" fluisterde hij met zwakke
stem. „Ik heb al dien tijd gevangen geze
tenDede man, die zich voor mij
uitgeeftisde chef!"
Timotheus slaakte een ontstellenden uit
roep. „Dan heeft hij inmiddels hoog en
breed den tijd gelhad om de teekeningen te
stelen!" riep hij uit. Maar de echte minis
ter gaf geen antwoord meer.
Hij was flauw gevallen.
Koerber had onderwijl Cor de handboei
en aangedaan. „Waar is je collega, mijn
vroegere chef?" vroeg hij. Apathisch wees
de man naar een van de parachutes.
„Daar' onder", zei hij laconiek.
Inmiddels waren ook enkele van de mo
torbootjes ter plaatse gekomen, wier be
manning de valschermen binnen boord
haalde. Doch den commissaris werd het be
spaard geboeid te worden. Hij zou nimmer
meer een poging tot ontvluchten kunnen
ondernemen, want aan zijn misdadige car
rière was voor goed een eind gekomen. Ge
wond door een van de kogels van het ma
chinegeweer, had hij vermoedelijk tijdens
den val het bewustzijn verloren. En het
koste de bemanning van het motorbootje,
dat zijn parachute opvischte, groote moei
te om hem uit de verwarde touwen te be
vrijden, waardoor het hem, zelfs indien hij
bij kennis was geweest, onmogelijk zou ge
weest zijn het hoofd boven water te nou-
den
Timotheus zet er een streep onder.
„En als je dien chef nog ooit eens mocht
tegenkomen", had cammisaris Koerber bij
het afscheid op het vliegveld gezegd, „laat
hem dan door den eersten den besten po-
litie-agent oppakken! En als hij ln Hol-
iaind zijn straf uitgezeten heeft, stuur hem
dan maar ongefrankeerd naar mij op, want
wij hebben ook nog een appeltje met hem
te schillen!"
Toen waren de schroeven beginnen te
draaien, het vliegtuig taxiede over het
gras en maakte nog even een rondje boven
het terrein, waar men de kleine figuurtjes
van den commissaris en zün vrouw met
hun zakdoeken zag zwaaien, en daarna
ving de tocht naar Holland aan.
Timotheus liet zich naast Thea in zijn
zetel neervallen, terwijl de minister tegen
over hen met gesloten oogen achterover
leunde. Hij was alle doorgestane emoties
nog lang niet te boven gekomen, maar hij
wilde zijn vertrek naar het vaderland geen
oogenblik langer uitstellen dan noodig was,
sinds hij vernomen had, dat de als zijn
dubbelganger vermomde, chef. er werkelijk
in geslaagd was de teekeningen te ont-
reemden en zich daarmee uit de voeten
te maken. Daarbij vergeleken was het hem
maar een schrale troost dat de organisatie
zelf onschadelijk gemaakt was en alle leden
lange gevangenisstraffen in het vooruit
zicht hadden. De gevaarijke man liep nog
vrij rond en had het vaderland van den
minister een ernstigen slag toegebracht.
En hij zag zeer juist in, dat het vrijwel on
mogelijk zou zijn iemand op te sporen, die
zich zoo goed te vermommen wist.
Thea leunde haar zwartgelokte hoofdje
tegen Timotheus' schouder en keek geluk
kig glimlachend naar hem op. Ze wist haar
broer gewroken, dank zij hem. En had hij ook
niet haar leven gered? Haar oorspronke
lijke laatdunkende opinie van den timi-
den Timotheus had zich geheel gewijzigd
en t.rotsch keek ze naar den smallen ver
lovingsring aan haar vinger. Den ring, dien
ze van de goedaardige, doodverlegen raad
seltante, die zich veel te weinig van zijn
eigen waarde bewust was, had gekregen,
nadat ze hem op wel zeer duidelijke wijze
had moeten laten merken dat hij heusch
niet bang hoefde te zijn om een blauwtje
te loopen. Ze gaf zijn arm een liefkoozend
drukje en zuchtte tevreden.
En Timotheus? Timotheus voelde zich
den koning te rijk. Op dien kouden. misti-
gen avond, toen hij voor het eerst van de
ontvoering had gehoord, had het geluk hem
toegelachen. Het had hem alles verschaft,
dat hij steeds zoo vurig verlangd had
Avontuur, zelfvertrouwen, de erkenning
dat hij een man was, geen sukkel, waar
mee ieder den spot kon drijven. En hoven-
al had het hem Thea gebracht, het meisje
van zijn droomen als een zeer tastbare
werkelijkheid in zijn armen gevoerdNa
tuurlijk speet het hem, dat hij den chef
niet aan de justitie had kunnen overleve
ren, maar daar was nu eenmaal niets aan
te veranderen. Er was geen enkel spoor
niet het minste houvast om een onderzoek
te beginnen. De chef was den dans ont
sprongen en hij zou er zich wel voor hoe
den zich bloot te geven. Het was een on
bevredigend einde, maar hij was nu een
maal zoo.
Er werd gedurende den verderen tocht
niet veel gesproken. De minister was van
nature zwijgzaam en Thea en Timotheus
waren verzonken in een gemeenschappelij-
ken toekomstdroom. En eer ze er erg in
hadden vlogen ze over Hollandschen bo
dem, op weg naar Ypenburg. Op het vlieg
veld zag het zwart van de menschen. De
piloot cirkelde een paar maal over de
massa heen, opdat ze een indruk konden
krijgen van haar talrijkheid, eer hij zijn
toestel bijna zonder schokken op den
grond zette.
Een verschrikkelijk kabaal barstte los.
De menschen juichten en gilden, zwaai
den met hoeden en zakdoeken en het dich
te politie-cordon had de handen vol werk
om er voor te zorgen, dat zij niet onder
den voet geloopen werden.
Toen Thea en Timotheus na den minis
ter uit het toestel stapten, bleven ze even
beduusd staan. Want in een halven cirkel
voor het vliegtuig opgesteld stond een
gansche rij hooggehoede autoriteiten, die
hen met een luid hoera begroetten Daar
waren alle ministers, de commissaris van
de koningin, de burgemeester, kortom
een verzameling hoogwaardigheidsbeklee-
ders, te veel om op te noemen. En daar
achter stond een regiment persfotografen
en filmoperateurs met gevelde camera ge
reed om hun aanschijn te vereeuwigen.
Verslaggevers vergaten op te teekenen en
zwaaiden met hun reportersboekjes hun
zoo beroemd geworden collega een welkom
toe. Het was grootsoh, het was geweldig.
(Nadruk verboden). (Slot volgt).
TER GELEGENHEID VAN HET BEZOEK VAN HET ZUIDSLA VI-
SCHE SCHOOLSCHIP „JAP RAN" AAN ROTTERDAM hield de
Zuidslavische consul een receptie. V.l.n.r. burg. Oud, kap. Dimitri,
comm. v. d. „Jadran" en mr. v. d. Mandele, voorz. K. v. Koophandel
over de Weesper trekvaart zal vervangen worden door een mo
derne verkeersb'urg. De nieuwe brug wordt naast de oude gelegd.
DE OUDE OPHAALBRUG TE DIEMEN
HET TOURNOOI TE WIMBLEDON IS BE
GONNEN. Onze landgenoot van Swol in
zijn partij tegen J. F. Lysaght, welke door
van Swol gewonnen werd.
