Liesje wordt Filmster
Zaterdag 10 Juni 1939
creeg een paar nieuwe schoentjes maar.
fee gaf haar een lesje.
riep Liesje „wat een schoenen! O,
ie trek ik niet aan hoor!"
r Lies!" zei moeder verwijtend, „hoe
op zo'n toon tegen me spreken?"
kreeg een kleur en begon direct
rntje lager te zingen,
ja", zei ze, „u meent het natuurlijk
loes. Maar u weet heus niet, wat
oordig gedragen wordt en
nwijze kleine garnaal!" riep moes
id ben jij eigenlijk?"
b acht!" zei Liesje trots, „en alle
bij ons in de klas hebben échte
schoenen met riempjes en gespjes
Ier tenen en met hakjes en ik alleen
ie nare, gekke kinderschoenen aan!"
kwam juist binnen en hoorde het
en hij greep naar de keurige bruine
tjes, die Lies had uitgeschopt en be-
kritisch.
mankeert daaraan?" zei vader, „ik
e schoenen keurig!"
duur ook!" zuchtte moeder,
endien zijn ze van uitstekende kwa-
besloot vader. „Hier Lies, neem ze
lar boven en wees dankbaar en laat
liet meer horen!"
va, Nee va", zei Liesje en ze ging als
ihoorzaam kind de deur uit en de
jMaar toen ze boven was ja, het
ie nu echt, dat ik zoiets lelijks ver
moet! gooide Lies de nieuwe
en achter het bed en barstte in tra-
t. Vreselijk was dat, als je vader en
je zo helemaal niet begrepen! Nee,
oest je Dolly hebben, die op school
haar zat! Dolly's moeder begreep
waar het hart van een achtjarige
ame naar uitging. Dolly had altijd
ernieuwste kettinkjes, armbandjes,
ringetjes, die juist mode waren en
eldige schoentjes, dat ze droeg! Ze
wel twintig paar, peinsde Liesje. Nu
roene, dan tomatenrood, dan blauw
rijs. En altijd met de schattigste
es en gespjes. Gister nog: Dolly was
ooi gekomen met zwarte lakschoen-
helemaal zonder tenen en door-
in met gekleurde bandjes,
at tig!" fluisterde Lies, die alles be
rde wat Dolly aanhad, „nóg schat-
lan je tomatenrode!"
die malle dingen!" deed Dolly min-
d die kan ik niet meer aan, zeg!
mijn voeten zo'n pijn in!"
mag je dan maar zó nieuwe?"
irlijk. Moeder is zo'n schat, ik mag
zei Dolly. Maar ze keek helemaal
lij....
onds in bed lag Liesje erover te pein->
olly's moeder gaf Dolly alles wat ze
hebben wou. Zou Dolly's moeder méér
lar dochtertje houden dan Lies' moe-
n Liesje? O nee, dat was het niet,
moeder was nu eenmaal „stijf en
rets". Moeder zei, dat je tienmaal zo-
ad aan eenvoudige sterke, degelijke
j als aan bergen, snufjes en rommel-
ie je direct weer in een hoek gooide,
vendien zei moeder daar heb
(n geld vooii
Liesje zuchtte. Natuurlijk, ze begreep
best, dat moeder gelijk had, maar ze vond
het eenvoudig vreselijk, dat gereken en ge
pieker! Daar moest je echt aanleg voor
hebben, net als moeder! Die vond het fijn,
als ze een goedkoop lapje gekocht had, dat
tóch mooi was!
Maar zij, Liesje, was niet zo! Eigenlijk
paste ze helemaal niet bij vader en moeder,
die van degelijke, bruine schoenen hielden.
Zij, Liesje, was een weeldekind, net als
Dolly. Zij hield van degelijk èn schattig,
net als.als
Ja, Liesje's ogen dwaalden langs de muur
van haar kamertje, waar het portret van
Shirley Temple hing: een schatje gewoon!
(Dolly had ook een medaillonnetje met
Shirley en zelfs een ringetje met haar
lachend gezichtje).
Liesje had al heel vaak verhalen gelezen
over toverfeeën, die zo maar opeens in een
lang wit gewaad voor je bed staan en je
hartewensch komen vervullen. En ze was
vaak woedend geworden, als ze las. wat een
gekke wensen de mensen toch deden!
Verbeeld je, als hier eens een toverfee
stond. Zij zou heus niet zeggen: „een paar
tomaatrode schoentjes zonder tenen" of
zooiets mals. Nee, ze vroeg meteen.
„dat ik een échte filmster ben".
„Goed", zei de fee, die voor Liesje's bed
stond en ze lachte wel een beetje geheim
zinnig, maar. net als alle feeën zei
ze geen woord om het meisje te waarschu
wen. Dat mogen feeën niet!
Liesje wandelde dus in een heel kort,
zijden geborduurd jurkje zó beelderig als
nog niemand ooit gezien had! door een
tuin vol bloeiende boomen. Uit de verte
klonk gelach en gezang en het geluid van
een klaterende fontein, waarop het zon
licht schitterde.
„Heerlijk!" jubelde Liesje en ze wilde het
op een lopen zetten naar de andere kin
deren toe. Maar opeens voelde ze zich ste
vig bij de arm gegrepen, zo stevig, dat het
pijn deed. „Maar Liesje", zei een krakende
stem, „een filmster holt niet als een jon
gen!" en de fonkelende ogen van haar
ouden manager keken haar boos aan, doe
je daarvoor al die gymnastiek?"
Liesje zuchtte. Ze herinnerde zich opeens
hoe ze ochtend aan ochtend geoefend had
om elegant en zwierig te leren rennen. Nu
zette ze zich in beweging ennadat de
oude heer nog twee keer „mis" gezegd had,
was het eindelijk goed.
Knip! klonk het toen opeens vlak naast
haar ende nieuwste foto van Liesje
Lovers, de pas ontdekte Nederlandse film
ster, was genomen enting op briefkaarten,
in medallonnetjes, op armbandjes zijn ron
de doen over de wereld. Nog altijd klonk
het gerucht van kinderstemmen Liesje in
de oren, maar vóór ze het vrolijke groepje
was genaderd, kwam haar kamenier tus
senbeide.
„O, Liesje!" riep die ontsteld, „hoe kün
je met d i e schoentjes hier komen? Het
zijn de tomaatrode en voor de opname van
straks heb je immers de blauwe nodig?
Gauw, we gaan ze thuis verwisselen.
.,Hé!" riep Liesje verdrietig, maar er was
niets aan te doen: ze had maar te gehoor
zamen
Toen Liesje voor de tweede keer door de
bloeiende tuin liep, nu met de hemels
blauwe schoentjes aan, ging er onder de
kinderen een hoera'tje op. Het waren alle
maal volmaakt beeldige filmkinderen in
smetteloze kleren en met hagelwitte, regel
matige tanden en onberispelijke krullen.
„Daar is Liesje Lovers, de nieuwe Hol
landse ster", hoorde ze fluisteren en een
van de jongens hief zijn glas met de fijnste
frambozenlimonade op om haar toe te klin
ken.
„Dank je, dank je", z^i Liesje gevleid. „O,
frambozenlimonade, vemikkelijk zeg?"
„Ja, èn taartjes!!" riep een kleine krul-
lebol en ze schoof Lies een schoteltje toe.
„Halt, Liesje, dat mag j ij volstrekt niet
gebruiken", zei Liesje's strenge kamenier,
„er zit teveel room en suiker in. Je zou
heus te dik worden, kindje!"
„Bah!!" dacht Liesje, maar ze slikte haar
boze woorden in. Ze was immers Liesje
Lovers, het beeldige slanke filmsterretje!
Al! die schoentjes knelden! Stilletjes
schopte zij ze onder de tafel uit en hield
nogeens haar glaasje bij.
„Goed", zei de fee, die voor Liesje's bed stond.
