üJr 3
De ramp van de Thetis- De Hollandia-roeiwedstrijden
Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
jl£l 4
Timotheus Klein
op het oorlogspad
mm
FEUILLETON
DE AMSTERDAMSCHE JEUGD
heeft in Artis een nieuwe attractie gevonden in den vorm van zeven
reuzen schildpadden, waarop de kinderen een rit kunnen maken.
r»
DE HERTOG EN DE MIJNWERKER. De hertog van Kent bezocht in het graafschap
Kent een aantal plaatsen. De hertog in gesprek met een mijnwerker te Aylesham.
HET VERONGELUKKEN VAN DEN BRITSCHEN
ONDERZEEËR „THETIS". Op de foto ziet men
het boven water uitstekende achterschip met er bij
de sloepen met de reddingsmanschappen.
DE EERSTE DAG VAN DE HOLLANDIA-ROEIWEDSTRIJDEN.
te Alphen aan den Rijn. De finale stijlroeien vïerriemsgieken dames.
Start, v. 1. n. r. Dordt, Vliet, Spaarne, Laak.
GISTEREN WERD TE MIDDELBURG de nieuwe burgemeester, de heer mr. dr. J.
van Walré de Bordes plechtig geïnstalleerd. De aankomst van den burgemeester en zijn
echtgenoote bij het prachtige oude stadhuis.
DE RAMP VAN DE ENGELSCHE ONDERZEEBOOT „THETIS". Direct na het bekend worden van het ongeluk snelden uit alle
naburige havens torpedoboot jagers en reddingsvaartuigen naar de plaats des onheils. Een aantal torpedobootjagers in volle vaart
te hulp snellend, gefotografeerd uit een vliegtuig.
door
KEES ANDRIESSE.
.■int dat maar aan mij over!" schreeuw
de ze daarna terug. „Ik ken hier de om-
ïeving op mijn duimpje!" Ronkend snelde
Jet auto'tje over de besneeuwde wegen,
terwijl de snelheidsmeter tusschen de
Jachtig en honderd bleef schommelen. En
JJéwel ze een omweg van bijna vijftien
blometer maakten, waren ze in minder
W thuis dan ze op den heenweg noodig
hadden gehad. Ze hadden onderweg niet
°en minsten overlast ondervonden en Ti-
jwtheus slaakte een zucht van tevreden-
toen hij zich in Thea's behaaglijken
fauteuil liet neervallen.
,De klok op den schoorsteenmantel wees
ooi minuten voor half zeven, bulten zond
heds een nieuwe, kille winterdag zijn eer-
li* grauwe schemering op verkenning uit.
Diea was in de keuken verdwenen en ram-
jjelde daar met potten en pannen. Timo-
®eus hoorde het sissen van boter in een
s«kenpan en strekte met een voldanen
Somlach zijn beenen naar het vuur uit. Dat
"s één van de beelden, die hij zich altijd
'01 het ideale huiselijke leven had ge
wamd: samen met een lieve vrouw te
ontbijten, in plaats van in een kille zlt-
fonor op zijn eentje het onverschillig toe-
"Oélde pensionsontbijt te moeten veror
beren. Maar dit maal kwam hij toch niet
aan zijn dagdroomen toe. Daarvoor was het
lawaai in de keuken te luid en bovendien
hadden de gebeurtenissen van de laatste
dagen er aanmerkelijk toe bijgedragen zijn
werkelijkheidszin te versterken. En hij
wist maar al te goed, dat er tallooze knap
pe, sportieve en galante jongelieden om
een knap meisje als Thea zouden heen-
zwermen en dat hij, daarbij vergeleken,
slechts een zielig figuur sloeg. Hij zuchtte
opnieuw, maar ditmaal was het niet van
tevredenheid.
Gedurende het ontbijt knapte zijn stem
ming echter weer wat op. Zoolang dit avon
tuur duurde, waren zij althans te zamen en
had hij volop gelegenheid om haar te be
wonderen. En hoewel dit uiteraard een
zeer platonisch genoegen bleek, bezat Ti
motheus niet voldoende zelfvertrouwen om
méér te durven vragen.
Terwijl ze hem nog een kop thee in
schonk, vroeg Thea: „Heb jij nog lust om
te gaan slapen? Ik ben zoo klaar wakker,
dat ik er over begin te denken maar niet
meer naar bed te gaan en in plaats daar
van eens een flinke ochtendwandeling te
maken."
„Neen, slaap heb ik ook niet", antwoord
de Timotheus. „Maar een ochtendwande
ling? Brrr! Hij rilde van overdreven af
schuw. „Daar is het mij te koud voor. En
te glad. Aan één pijnlijken schouder heb
ik meer dan voldoende, ik heb nu niets
geen zin om ook nog te vallen en een arm
of been te breken!"
Thea lachte en kwam achter zijn stoel
staan. „Arme jongen, heb ik je erg pijn
gedaan?"
„Je sloeg raak, hoor! Ik geloof, dat onze
vriend van vannacht nu nog niet bij zal
zijn."
„Dat komt hem wel toe. Maar voor jou
spijt het me. heusch!"
En ze streelde hem licht over zijn wang.
Timotheus voelde zich beurtelings heet
en koud worden van gelukzalige emotie,
maar tevens voelde hij zich te verlegen om
iets te zeggen. Maar dat werd hem ook be
spaard. Achter zijn rug ging de deur open
en Thea's opgewekte stem riep: „Ik ga
dan maar alleen. Over een half uurtje ben
Ik terug. Dag hoor!"
En de deur ging weer dicht, een zeer ver
warden Timotheus achterlatend. En Timo
theus onze baardige, verlegen raadseltante,
deed thans Iets wat hij nog nooit eerder
in zijn leven gedaan had. Hij ging naar
den spiegel toe en bekeek critisch zijn ge
zicht. Neen, het was werkelijk geen gelaat,
dat voor een meisje als Thea iets aantrek
kelijks kon hebben, moest hij vaststellen.
Het verwarde, sprieterige, bleekblonde
baardhaar, de onzichtbare wenkbrauwen
boven het excentrieke brilletje en dan zijn
neusneen, het was eenvoudig het
uiterlijk van een oud mannetje; een oud
mannetje, dat bovendien een beetje „raar"
is.
En voor de derde maal zuchtte Timo
theus dien ochtend. Maar, berispte hij zich
zelf streng, wat haalde hij zich dan ook
voor dingen in het hoofd! Hij leek wel
mal. Hij was toch geen schooljongen meer,
wiens hart voor elk lief meisjeskopje da
delijk in vuur en vlam stond? Waarom was
hij hier eigenlijk in Genève? Toch niet om
zich te gedragen als iemand, die door een
kalverliefde uit zijn evenwicht gebracht
was!.
Hij liet zich weer in zijn fauteuil terug
vallen en begon de papieren van het be
wusteloos geslagen bendelid door te kijken.
Doch zij maakten hem al evenmin wijzer
dan de andere stukken, die hij tot nu toe
in handen had gekregen Er waren ver
schillende persoonlijke brieven bij, die
niets met de organisatie uitstaande had
den, doch die het karakter van den ge
adresseerde wel In een zeer ongunstig licht
deden zien. In de portefeuille bevonden
zich ook slechts enkele brieven, wat bank
papier van niet al te hooge waarde en een
paar postzegels. Meer was niet te vinden.
Dat kon hem ook al niet veel verder hel
pen, besloot Timotheus teleurgesteld en hij
wilde juist de portefeuille weer op tafel
werpen, toen het hem plotseling te binnen
schoot, dat zich in deze wel eveneens een
achtervak kon bevinden, net als in die van
Van der Eem Dat was inderdaad het ge
val. En ook in dit vak bevond zich een
groot, dun vel papier, dat herhaaldelijk
gevouwen was. Timotheus spreidde het
voor zich op tafel uit en wilde beginnen
te lezen. Doch dat viel niet mee. Het ge
schrevene bestond uit een zonderling alle
gaartje van onuitsprekelijke woorden,
waar hij met den besten wil ter wereld
niet het minste uit opmaken kon. Halfluid
las hij den eersten regel nog eens over: „97
15. Xxe uu ddy uuwrj wtzjtubuuu wyu-
buudd ui dyaayjdjezu ed unedad dx anjc-
wty dim
„Eii zoo ging het voort, een groot vel folio
vol. Maar hoezeer hij ook teleurgesteld
mocht zijn door het feit, dat hij den tekst
niet ineens kon lezen. Timotheus was
verre van ontmoedigd. Als raadseltante
was hij ook op het gebied van geheim
schriften goed thuis. En hij meende er wel
zonder al te groote moeite in te zullen sla
gen het geschrevene te ontcijferen. Thuis
had hij in zijn boekenkast een lieele reeks
standaardwerken over geheimschriften
staan, die hij allen van a tot z bestudeerd
had. Kerckhoffs' „La cryptographie mili
taire" had hij evengoed doorgewerkt als
het boek van Viaris „L'art de chiffrer et
déchiffrer les dépêches secrètes" en „Die
Methoden der Geheimschriften" van Drö-
scher. Een geheimschriftdat was
een kolfje naar zijn hand. Hij kreeg pa
pier en potlood en verdiepte zich ln de
ontsluiering van den raadselachtigen tekst.
Het leek hem op het eerste gezicht betrek
kelijk eenvoudig. De opeenvolgende letter
reeksen bestonden niet allen uit hetzelfde
aantal, zoodat hij met vrij groote zeker
heid kon aannemen dat er geen nonvaleurs
gebezigd warenlooze letters, die er slechts
toe dienen het ontsluieren van een geheim
schrift voor onbevoegden moeilijker te ma
ken. Hij achtte het zelfs waarschijnlijk,
dat de gebruikte methode een der eenvou
digste en oudste was, die bestonden, na
melijk het Julius Caesarsysteem, waarbij
de letters van het normale alfabet ver
vangen worden door andere, die men ver
krijgt door onder het gewone abc even
eens alle zes en twintig letters te zetten,
doch in andere volgorde. Een dergelijk
cryptogram is makkelijk te dechiffreeren,
daar het bekend is, dat bepaalde letters
vaker voorkomen dan andere. Zoo is bij
voorbeeld in het Hollandsch de e de meest
gebruikte letter en dus zoekt men in het
geheimschrift naar de letter, die daar het
meest voorkomt en vervangt die door een
e. Kleine woordjes, zooals „de" en „het",
zijn dan ook gemakelijk te vinden en de
ontsluiering van een dergelijk cryptogram
is voor een deskundige op dat gebied dan
ook een kleinigheid.
(Nadruk verboden).
(Wordt vervolgd).
