\GeneraaI von Brauchitsch in Rome - Baby-brandspuiten - Legerhonden
I FEUILLETON
Op eenzamen
post...
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
80ste Jaargang
door
KURT SIODMAK.
het verwijtend, en toch teeder,
i rnin. daar haarzelf in bescher-
"I moest nemen. Maar zij was vastbe-
ter. om na z°oveei leed, na zooveel bit-
h„,jnternst. alleen maar te lachen en gek-
liil» Ina'!en en het leven van den vroo-
Jr? hant te nemen zoo blij en moedig,
Hae bruisende stroom daar beneden.
j.„ een grauw en moeilijk te verge-
a beeid dat achter haar lag...
volgenden morgen, nadat het fort
was, was zij op het paard dat
gegeven had, uit Ben Schi-
Hauser
gereden, de woestijn in, naar fori
i serfïu5 de ona'zicnbare troepenafdeelin-
den' uitrusten. hun gewonden verzorg-
ttar'hn hun gescheurde uniformen
""akten1 herstellen, geweren schoon-
I vet'ï.hbd haar aangestaard als een geest-
tie wua -° Ieder ander zou direct door
stuurd -ltie aan°ehouden en terugge-
Das«« ZIJn- Haar liet men echter overal
aJ~!':re1nHaar daad. haar „heldendaad"
bad m tenant Devilliers het genoemd
maakte den weg overal voor haar vrij.
En toen men in de oneindige stilte van
de woestijn, nog steeds voorzichtig omniet
in een onverwachte hinderlaag te vallen,
het fort betrad, reed ook zij, na een kort
onderhoud met den bevelvoerenden offi
cier, de poort door.
Nooit zou zij den angst en het afgrijzen
vergeten, welke haar in de verlaten, ver
woeste gangen en kasematten overvielen.
Nooit zou zij het gezicht van den bijna le-
venloozen Hans Hauser vergeten, die naast
den reusachtigen Ier op den toren lag, ge
deeltelijk bedolven onder puin, van de mu
ren waartegen het machinegeweer van den
Griek zijn laatste kogels had uitgebraakt...
En toen pas begreep zij, hoe onherroepe
lijk afgeloopen en uit en ten einde alles
was, hoe het geluk, dat Hauser's nabijheid
haar verschaft had, nooit weer terug zou
keeren en hoe zij hem beminde.
Als liefde in staat is wonderen te ver
richten. dan moet het wel een wonder ge
weest zijn, wat toen gebeurde.
„Hij moet leven... leven..." had zij ge
fluisterd en telkens weer gebeden, haar ge
zicht naar den wolkeloos blauwen hemel
gekeerd.
In haar wanhoop had zij zich over hem
heen geworpen en haar tanden vastgebe
ten in de kapotte uniformjas, om niet te
snikken, om niet uitgelachen te worden en
weggeleid, als een teerhartig meisje voor
wie het gezicht van een slagveld niet goed
is. En daar hoor wat was dat? Kwam
daar, met het bloed, dat nog steeds in een
dun straaltje uit zijn mond sijpelde, niet
«■en licht gereutel? Voelde ze daar niet, zijn
rdemhaling?
Zfj scheurde de uniformjas open en leg
de het oor tegen zijn borst... Nu niet
schreeuwen... niet jubelen van geluk! Nog
kon het een teleurstelling zijn. Nog kon het
niets anders zijn, dan uitstel van het ver
schrikkelijke... van het einde-
Dokter... Waar was een dokter?.. Ze
stormde de treden af, de binnenplaats
over, het fort uit, ze haalde den eersten
den besten dokter, die haar voor gek hield
en rende met hem terug naar het fort.
De rest was hoop en angst en twijfel en
weer hoop en weer twijfel. Na het aanleg
gen van een noodverband, werd Hauser
naar het hospitaal getransporteerd, geope
reerd, verpleegd, nogmaals geopereerd. Da
gen, weken, van angstig afwachten zonder
hoop, gingen voorbij. Doch heel langzaam
genas hij. Men durfde het nauwelijks te
zeggen.
Hij genas onder haar handen, door haar
woorden. Oh, zij wist hem allen twijfel uit
het hart te praten en nieuwe hoop te ge
ven, zij vertelde verhalen van nog veel zie
ker menschen, die ook weer beter gewor
den waren. Zij gaf hem antwoord op al
zijn moedelooze en droevige vragen, ook
op die eene, die steeds en steeds weer te
rugkwam: „Wat moet er nu van mij wor
den?" Hij zou weer teruggehaald worden
in de wereld, die hem, zooals hij geloofde,
verstooten had, hoewel hij zich droomend
en zich vergissend, zoekend en vallend, op
staand en weer zoekend, zelf van haar had
verwijderd.
Haar vader had zijn ganschen invloed
voor zijn ridderlijken tegenstander op het
spel gezet Het opperbevel had zich bij de
verantwoordelijke regeeringspersonen te
Casa Blanca voor Hauser borg gestld.
Op een goeden dag, terwijl de genezende
op een terras in de schaduwen der palm-
boomen lag, kwam een zwaar verzegelde
brief, die de papleren voor een vrijen door
tocht door Fransch Marokko bevatte.
Hauser lachte dankbaar en droevig en
kuste haar hand.
„Maar waarheen... waar moet ik nu
heen?" vroeg hij onzeker.
„Waarheen?" Ook daarop wist Ysot raad.
Eerst naar Zwitserland naar een sanatori
um, dan moest hij ook physiek beter wor
den. Doch het geld! Ysot had geld. Oh, niet
zoomaar geërfd! Het was eerlijk verdiend
en zij had er hard voor gewerkt. Van haar
Amerikaansche perskaart, waar ze het fort
mee binnengekomen was, was eigenlijk al
leen de naam valsch geweest, want zij
schreef inderdaad voor Amerikaansche
kranten en zelfs met groot succes. Al wa
ren het ook geen honoraria voor .ster
ren", de bedragen, die zij uit New York,
Chicago en Philadelphia toegezonden kreeg
waren dikwijls zeer aanzienlijk. En wan
neer hij zich schaamde om geld van haar
te leenen, dan kon hij haar materiaal le
veren voor een reportage over den strijd
in Maroko, gezien van de zijde der opstan
delingen, of een serie artikelen „Uit het le
ven van een avonturier" dan zou zij
hem procentsgewijs in de opbrengst daar
van laten deelen
En dan... als hij genezen was...? Dat zou
den ze wel zien. Zijn kennis van de scheep
vaart, van Marokko en van de Arabische
taal, konden hem misschien wel een baan
op een of ander handelskantoor bezorgen.
Vooral baantjes waar talenkennis bij te pas
kwam, werden nog altijd goed betaald.
Men moest iets presteeren. daar kwam het
aleen op aan in het leven. Ysot had veel
relaties en kon veel voor hem doen. Den
geheelen dag ratelde zij op haar kleine
schrijfmachine. En inderdaad: na eenige
weken had zij hem aan een betrekking op
een handelskantoor In Marseille geholpen.
Het was geen geweldige baan, maar in elk
geval was het een begin.
Toen waren ze vertrokken, hadden Afri
ka verlaten, aan boord van een helder wit
schip. Een korten tijd hadden ze nog in
de Zwitsersche bergen doorgebracht. Hoe
goed had dat gedaan, die reine berglucht,
en voor hem zijn verzekerde toekomst!
Zij was erin geslaagd hem weer te doen
hopen!
En van haar, die als een wonder in zijn
leven verschenen was, zou hij afscheid
moeten nemen? Waarom? Waarom moest
zij juist nu, als correspondente voor haar
krant naar Duitschland? Hij begreep haar
niet... Keerde ook zij zich van hem af, net
als die andere... toen...? Zou dat altijd zoo
blijven?
Hij wees naar links over de rivier, waar
boven grijze wolken hingen, waaromheen
de zon zilveren randen tooverde.
„Dien kant ga ik morgen op en..." (hij
wees naar rechts)dien kant ga jü uit...
Waarom Ysot? Waarom wil je juist nu naar
Duitschland?"
Ysot trok haar wenkbrauwen op, alsof
het haar zeer veel moeite kostte, om deze
vraag te beantwoorden en toen zei ze heel
langzaam, smartelijk bijna:
„Wat moet ik anders doen... Als jij me
niet vraagt, met je mee te gaan..."
„Ysot! Is dat ernst?" Hauser beefde van
opwinding. „Zou je werkelijk met me mee
willen gaan?"
Ysot knikte zwijgend.
Daar greep Hauser haar bij de schouders
:n kuste haar tot groote ontzetting van
ie inwoners uit Bazel, die tegen dien tijd
juist hun kantoren en winkels verlieten, om
naar huis te gaan zonder zich aan
iemand te storen
EINDE.
AAN DEN LANGENDIJK - wordt een actie gevoerd tot samenvoeging van de dorpen Oudkarspel, N.-Scharwou-
de, Z.-Scharwoude en Broek op Langendijk tot één gemeente. Een overzicht v. h. aardige dorpje N.-Scharwoude.
DE OPLEIDING VAN HONDEN
voor het Poolsche leger. Een hond
kruipt door een versperring heen.
DE FILMSTERREN Tyronne Po
ver en Annabella traden dezer da
gen in het huwelijk. De jonggehuw
den na de huwelijksvoltrekking.
DEZER DAGEN heeft freule F. Th. Tjarda van Starkenborgh Stacbou-
wer, dochter van den Gouverneur-Generaal van Ned. Indië, te Den Haag
haar rijvaardigheidsproef afgelegd. Freule van Starkenborgh
achter het stuur.
GENERAAL VON BRAUCHITSCH IN ROME. DE OPPERBEVELHEBBER VAN DE DUITSCHE
WEERMACHT MET DEN CHEF VAN DEN ITAL. GENERALEN STAF, GENERAAL PARIANI.
DE PARIJZENAARS HEBBEN VOLOP GENOTEN VAN DE „VREDESTULPEN" DOOR HOL-
LANDSCHE BLOEMKWEEKERS IN SEPTEMBER J.L. AAN DALADIER AANGEBODEN.
25 BABYSPUITEN MET TEZAMEN 100 STRALEN DEMONSTREERDEN TE SCHEEMDA. Zooals men
weet, worden deze spuiten door de Regeering aan verschillende gemeenten verstrekt om bij het ontstaan
van branden, tengevolge van luchtaanvallen, te worden gebruikt
