défileeren te Rotterdam - Heropening museum „Amstelkring
mariniers
Op eenzamen
post...
LEIDSCH DAGBLAD Tweede Blad
FEUILLETON
Siste Jaargang
door
KURT SIODMAK.
Hij draaide zich om, zoodat hij op zijn
lag. Hauser zag, dat zijn hemd aan
njn lichaam kleefde van bloed. Hij scheur-
van het lichaam van zijn kameraad:
«n klein rond gat, haast niet te zien, vlak
t»l de wervelkolom
,,Het is gedaan Hauser, ik zie niets meer.
m n h^hden, mijn vingers, Hauser... strijk
over mijn oogen... au, dat trekken
is het al nacht... Water!"
SI trachtte te scheien.... hij rochelde.
Hauser draaide hein om en legde het
"o hoofd weer op zijn schouder,
«nel en blaffend drong de stem van
"tailles tot hem door.
Moeizaam sprak O'Murphy:
,,lk ben klaar, mijn jongen... ik ben ai
onderweg... ja, dat doet goed, die hand op
voorhoofd... Ik heb je altijd graag mo
ten lijden, Hauser, net als Sky. maar toch
weer op an{jere manier dan Sky... be-
htnelijk niet... van een ruwen klant, als ik
oen. niet?"
En hol lachen brak door de keel van den
stwonde. Zijn stem werd zwakker. Zijn ge-
kleurde vaalgrijs.
..waarom vechten wij eigenlijk, Hauser?
waarom schieten wij op deze menschen?
Waarom laten wij ons eigenlijk doodschie
ten?... Ach, ik ben er allang achter, dat het
een smerig zaakje isHauser, blijf
bij me! Nu ga je plotseling weg, Hauser!"
O'Murphy richtte zich op.
„Ik ben bij je," fluisterde Hauser. meb
verstikte stem. ..O'Murphy, hoor je me?
O'Murphy, ouwe jongen, hier is mijn hand,
ik ben bij je, je zult niet dood gaan, hier!"
Met een heftige beweging trok hij het
hoofd van O'Murphy aan zijn borst, alsof
hij het daar voor den dood verbergen
wilde.
„Hauser" fluisterden de lippen van den
grooten, zwaren, stervenden O'Murphy, hij
glimlachte. „Sky?" vroeg hij voor de laat
ste maal, zacht en teeder
Boven Hauser's hoofd hing de roode vlag
der opstandelingen. Zij hing, slap als een
vaatdoek, geen zuchtje wind bewoog haar.
Hauser liet het hoofd van den doode
zachtjes op den grond zakken.
Het groote gezicht was verstard in een
ondoorgrondelijken glimlach, een blijdschap,
die reeds niet meer van deze wereld was
en zijn hart pas bij de laatste slagen ver
vuld had.
Vaarwel, O'Murphy, kameraad!
Hauser zette zijn verrekijker aan de
oogen.
De geweren begonnen weer te ratelen
hier daar daar
Ze kwamen
Kleine zandfonteintjes spoten omhoog,
kwamen op het fort toe en verdwenen plot
seling, als er een doode achter lag.
In zijn kijker zag Hauser een angstig,
baardeloos jongensgezicht, dat hem met
wijdgeopende oogen aanstaarde. De mond
ging open, rond als een gat, donker als een
graf. Precies in het midden van het voor
hoofd was een kleine ronde schaduw... het
hoofd viel, dieper, diepersloeg in het
zand... een ander gezicht, hard en ge
bruind, verscheen, zonk omlaag en ver
dween... gezichten... het een na het ander...
steeds weer nieuwe.
Wanhopig keek Hauser naar zijn dooden
kameraad, terwijl een plotselinge woede bij
hem opkwam.
De overmacht was oneindig. Steeds kwa
men nieuwe linies uit de brandende
woestijn te voorschijn.
De binnenplaats lag vol menschen, gewon
den... Langzaam in onophoudelijke bewe
ging... en toch lagen zij stil... met gekruiste
armen: hun oogen staarden naar den he
mel, dien zij wel zagen, maar niet begre
pen.
Een schot gierde over Hauser's hoofd en
reet de vlag van den mast. Steenen donder
den neer. Hauser wankelde en gaf een felle
schreeuw van pijn
Toen Achilles, op het geluid van die
schreeuw zijn gezicht naar den toren
wendde, zag hij, dat de vlag niet meer
wapperde. En Hauser ontbrak. De oogen
van den Griek vonkten van woede. Een
nieuw verraad
Die lafaard van een Hauser had de vlag
naar beneden gehaald, wilde het fort over
geven!
Achilles draalden de loop van zijn ma
chinegeweer om. De kogels sloegen tegen
den toren, tegen den muur, waarachter
Hauser zich stellig als een lafaard verbor
gen hield.
Achilles schoot en schoot. De kogelband
liep nog steeds door zijn handen, toen het
geschreeuw van een Arabier, dat boven
twee doode mannen lagen, allang zijn oor
bereikt had.
Hij liet den band pas los, toen een kogel
zijn hals doorboord had. hem den adem
afsneed, en zijn hart, midden in een ra-
zenden loop, tot stilstand bracht.
Een uur later viel het laatste fort. De
aanvallers betraden het pas den volgenden
morgen, toen allang niemand er meer aan
dacht, de vlag opnieuw te hijschen. De
belegeraars waren bang geweest voor een
val, en hadden daarom een nieuwen dag
afgewacht.
Van de bezetting vonden zij niets anders,
dan drie levenlooze lichamen van Euro
peanen, die schoten in borst en hals ver
toonden en waarvan een nog heel vaag
teekenen van leven vertoonde. Namen en
nationaliteit waren niet vast te stellen. De
Inlanders hadden zich met hun dooden en
gewonden in de bergen teruggetrokken. Zij
streden hun strijd verder, soms openlijk
opvlammend, dan weer stil en verborgen,
zooals die strijd reeds tientallen jaren hun
land verbrandt.
XXII. Nieuw Begin.
Over de mooie, vriendelijke stad Bazel,
met haar hooge torens en grappig be
schilderde huisjes in smalle straten, waai
de een heerlijke frissche wind. De zon leg
de een glans van goud over de kleine
huisjes, waar de Rijn langs stroomde.
Over de brug kwam een paartje aange
wandeld, dood op zijn gemak, dikwijls stil
houdend in de opwinding van het gesprek.
Hijflink en gebruind, den arm in 'n doek.
Zij: zeer elegant, zeer mooi. een gouden
glans over het haar. een zeldzaam lichte,
wiegende gang, zooals alleen iemand loopt,
die gelukkig is... Hij hield haar bij den arm
en zij leunde haar kleinen sierlijken schou
der lichte tegen den zijne...
„Kijk, de Rijn!" zei ze en wees op den
grijsgroenen stroom, die schuimend en gol
vend, over de steenachtige bedding snelde,
naar het dal. „Hier ls hij nog niet „Vader
Rijn", hier is hij nog de jongeling
„Je hebt je les goed geleerd", zei hij op
de manier van een prijzenden leeraar, „en
als je zoo goed blijft oppassen, zul je nog
eens de eerste van de klas worden."
„Zeg, hadden jullie ook die plaat van de
Rijn op school hangen, waar hij begint als
jongeling, met een lauwerkrans in het
haar, dan als man en tenslotte als oude
grijsaard met lange haren...?"
Hij scheen haar vraag niet te hooren.
Hij was blijven staan en staarde het water
na, waarin zich af en toe witte schuim -
wolkjes afspiegelden
„Hij stroomt langs Frankrijk..." zei hij,
alsof hij zich eerst weer de kaart van Eu
ropa voor den geest moest halen.
„Hij stroomt naar Duitschland," zei zij
verlegen. „En zal ons schelden..." voegde zij
er. nauwlijks hoorbaar aan toe.
Hij greep haar kleine hand en trok haar
dicht naar zich toe. Zij stonden bij elkaar,
als twee meeuwen, die zich aan elkander
willen warmen. De koele frissche Alpen-
wind speelde met hun haren.
„Ik dank je nog eens, Ysot, dat je geko
men bent, daar beneden, in die wilder
niszei hij zachtjes en drukte haar
hand. „Het was heel erg lief van je, Ysot...
anders stond ik hier nu vast en zeker niet.
bij den Rijn, in het hartje van Europa, aan
het begin van een nieuw leven. Dan lag
ik nu ergens onder het woestijnzand en
de woestijntamboer roffelde een „Rust
zacht" boven mijn hoofd, als jij er niet ge
weest was
Zij trok haar hand iets terug en glim
lachte:
„Ach, maar dat spreekt toch vanzelf, dat
ik nog eens naar het fort ging. Ik had mijn
auto toch bij jullie laten staan..."
„Ysot...!"
(Nadruk verboden).
(Slot volgt).
MET DE „MELISKERK" arriveerden te Rot
terdam 2 giraffen voer een der Nederlandsche
dierentuinen. De eerste blik op het nieuwe
vaderland.
EEN KOE ALS STIEFMOEDER VAN TWEE LAMMETJES.
Een aardig tafreeltje op de boerderij van den heer J. G. Benit te
Langereis, gemeente Hoogwoud.
TER GELEGENHEID van den vtrjaardag van H. K. H. Prinses Juliana
en tot besluit van de vlootrevue défileerden de mariniers te Rotterdam
voor kap. ter zee L. A. C. M. Doorman, commandant van de „Tromp*'. De
commandant groet het vaandel.
EEN REUSACHTIG WATERRAD OP HET EILAND HAINAN.
Soldaten van het Japansche landingskorps op het eiland Hainan voor een
groot oud waterrad in de Nantu-rivier bij Haihoi.
EEN DRIEWERF HOERA VOOR PRINSES JULIANA klonk gisteren over t plein
te Ilpendam, waar de daar ter plaatse gelegerde troepen, ter eere van den verjaardag
van onze Prinses défileerden voor de autoritei
ten. Links burgemeester van Oorschot.
5 MEI zal de heropening geschieden van het
museum Amstelkring in het voormalig schuil-
kerkje „Ons lieve Heer op solder" te A'dam. Inte
rieur v. h. in ouden staat teruggebrachte kerkje.
DE KROONPRINS VAN IRAN MET ZIJN GEMALIN IN TEHERAN AANGE
KOMEN. Het kroonprinselijk paar begeeft zich naar den Shah, die zijn
schoondochter voor de eerste maal zag.
