Tewaterlating m.s. Prinses Beatrix- Huldiging Johanna Naher
Op eenzamen
post...
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
80sfe Jaargang
FEUILLETON
-
NATIONALE VELDLOOP
om den W. J. H. Muiier veldloop-Beker op het landgoed „Rooswijck"
te Beverwijk. De deelnemers onderweg.
Z.K.H. PRINS BERNHARD heeft Zaterdag te Vlissingen van de werf van
„de Schelde" het m.s. „Prinses Beatrix", bestemd voor de Mij. „Zeeland" te
water gelaten. De Prins verricht de doopplechtigheid. Rechts de heer Wesseling
directeur van „de Schelde", links de heer Ruys,
JOHANNA NABER is in het Intern. Archief van de Vrouwenbeweging te
Amsterdam gehuldigd ter gelegenheid van haar 80sten verjaardag. Meisjes van
de Huishoudschool bieden een taart met 80 kaarsjes aan.
VAN T VREEMDELINGENLEGIOEN
AFGEKEKEN. De nieuwste Amerl-
kaansche hoedenmode.
VOETBAL-ENTHOUSIASME. Een
vrouwelijke Portsmouth-supporter, met
beschilderden hoed en groote bel, bij
den wedstrijd Portsmouth-Huddersfield
DE HOCKEYWEDSTRIJD ZUID-NEDERLAND—BELGIË welke Zondag te Eindhoven werd ge
speeld en eindigde in een 11 gelijk spel. Op de foto zie t men, hoe de Nederlandsche keeper den
bal voor de stick van één der aanvallende Belgen wegwerkt, waardoor een doelpunt
werd voorkomen.
PER MAILCOACH EN MET DEN „HOOGEN ZIJDE" OP - zoo deed het eerste elftal van D.W.S.
zijn intrede in de Spaarndammerbuurt te Amsterdam, nadat het kampioen van de Westelijke
eerste klasse afdeeling I geworden was. De geheele buurt was uitgeloopen.
door
KURT SIODMAK.
3)
„Blijven over. fort 5, fort 8 en..fort 7."
Hij liet het hoofd hangen en hervatte
zijn wandeling. Plotseling snoof hij als een
jachthond, ging naar het venster en keek
naar bulten.
Het zand floot voorbij. De storm maakte
een schel piepend geluid, als een sirene, die
niet ophoudt. Hij voelde het huilen van de
storm en het deed hem haast lichame-
lijken pijn.
Snel ging hij naar de deur en maakte
die open.
Een donkere gang gaapte.
Stilte.
Hij wierp de deur in het slot. Een vreem
de lach gleed over zijn gezicht en verstarde
daar tot een masker. Zijn handen beefden
toen hij een klein doosje uit de lade van
zijn schrijftafel haalde en daar wat wit
poeder uit opsnoof.
Zijn longen vulden zich met lucht. Hij
richtte zich op Zijn vingers woelden in een
doosje sigaretten. Hij stak er een tusschen
de lippen. De geur van tabak doortrok de
kamer.
Bogdanoff haalde ruimer adem. Hij wierp
zich in een stoel en trok een oude krant
tusschen de papieren vandaan, een oud
Parijsch blad met scherpe vouwen en ver
geeld. Hij zocht de advertentiepagina op:
Moulin Rouge Le Papilion Café des
Artistes Chat Nolr Pirouette
Herinneringen doken op, namen schoten
hem te binnen
Zenuwachtig trok hij aan zijn sigaret,
wierp haar weg en stak een nieuwe aan.
Vijftien gram witte sneeuw had hij nog!
Als er niet spoedig wat cocaïne bij kwam..
nou, dan was het afgeloopen. Hij moest
zich zien te behelpen
Alexandra Nikolajewna, Petersburg 1916
waarom dacht hij nog aan die geschie
denis? Nu, terwijl hij hier zat als comman
dant over een paar honderd wilde bruine
kerels, bevelhebber van een woestijnfort en
drie Europeanen, uit het spoor geraakt
evenals hy, verloren, gestorven, evenals
hij....?
Alexandra Nikolajewna ik kus den
zoom van je witte hermelijnen kleed, de
punten van je kleine zijden schoentjes,
leder lid van je vingers aan die fijne smalle
linkerhand, Alexandra
Na de voorlezing van het vonnis, einde
loos lang en ouderwetsch gesteld, hadden
ze hem de epauletten van de schouders ge
rukt; zij hadden zijn degen uit de schede
gehaaid en gebroken. Met nietszeggende,
levenlooze oogen hadden ze hem aange
staard. Het staal knapte nu nog kon hij
het door merg en been gaande geluld van
met brekend metaal hooren
Alexandra, ik kus het spoor van je slede
in de sneeuw.
Hij had op haar geschoten zij schreeuw
de. Nog eens had hij gevuurd, haar het
parelsnoer afgerukt en in zijn zak gesto
ken. Waarom die ketting? Het waren haar
tranenhij had het snoer verkocht. Zij
begrepen hem niet hoe konden ze ook!
Had hij zichzelf begrepen? Zij hadden hem
de epauletten afgerukt en het staal was
met een schreienden kreet gestorven
En toen werd het nog erger. Revolutie en
vluchten. Tegenrevolutle en nogmaals
vluchten, smadelijk en eerloos
Nu zit hij hier. Vijftig kilometer naar het
Westen liggen de Franschen met tanks en
artillerie. Hij voert oorlog tegen hen en
krijgt zijn loon van een bruinen Inboorling,
die het geld weer uit een of ander Euro-
peesch land krijgt, misschien wel van een
wapenfabrikant, wie weet van wlen
Weet je nog, dat bal in Continental in
Petersburg....? Dampend stonden de
paarden in de sneeuw, de bellen van de
trolka's rinkelden. Alexandra zat in haar
avondtoilet op den bok. Ze had Iets te veel
gedronken en wilde met alle geweld stu
ren, over de Newskijboulevard, die vol uit
gehongerde, dreigende en scheldende vrou
wen was
Toen flirtte zij al met den zwarten Mi-
chalski, den Pool. En drie dagen later
Niet eraan denken! Ik heb gelijk gehad,
toen ik op haar schoot!
Ik kus je voetsporen, Alexandra....
Bogdanoff sprong op en schreeuwde:
„Schildwacht!"
De deur ging open en een soldaat ver
scheen, bruin en barrevoets.
„De gevangene!" schreeuwde Bogdanoff.
„Schiet op!"
Hij slikte een paar maal en stelde zich
zelf gerust. Hij was nu heel kleintjes ge
worden.
Zijn oogen zwierven door de kamer. Als
een schaduw liep hij rond, zette de stoelen
recht, schikte de papieren op de schrijf
tafel. Toen ging hij zitten en schreef. Zijn
gezicht verstarde tot een onbeweeglijk
koud masker. Hij schreef. Hij keek niet op.
De wereld schrompelde tot de groote van
het blad papier, dat voor hem lag.
Even luisterde hij. Sleepende voetstap
pen. Ze kwamen dichterbij. De soldaten
hoorde men niet loopen. De gevangene
sleepte zich door de gang. Hoe lang was hij
hier nu? Al tien dagen! Ha, dan zou hij nu
zoo langzamerhand wel tam zijn gewor
den. De Franschen schoten hun gevan
genen dood. Het was goed, dat zijn mannen
dat verhaaltje geloofden. De discipline
moet niet alleen van het lichaam uitgaan.
Ook de gedachten kunnen beïnvloed wor
den. Bevel van hoogerhand: de Franschen
schieten hun gevangenen dood. Basta.
Nu waren de voetstappen bij de deur.
Bogdanoff schreef ijverig.
Het slot knarste; alles knarste van het
zand in dit half vergane fort.
Bogdanoff keek niet op. Ijverig schreef
hij in zijn boek. Zorgvuldig zocht hij een
paalden regel in het reglement op en on
derstreepte dien met zijn lineaal.
Nog steeds stond de schildwacht met den
man in de deur.
Langzaam hief Bogdanoff het hoofd op.
Zijn gezicht was als uit steen gehouwen.
Met een kleine beweging van zijn wijsvinger
beduidde hij den schildwacht om weg te
gaan. Hij sloeg de oogen op, kleine, dicht
bij elkaar staande Mongoolsche oogen en
monsterde zijn gevangene van top tot teen,
seconden lang.
Een oude man, met een verwilderden
baard, wiens oogen rood ontstoken waren
van het woestijnzand. Zijn uniform was
kaal, de onderscheldingsteekens er af ge
scheurd
Gepijnigd keek de man in het koude ge
zicht van Bogdanoff.
Bogdanoff wees op een stoel. De Fransch-
man ging zitten. Hij zakte bijna in elkaar.
De kleine cel, die geweldige hitte overdag
en de ijskoude nachten hadden zijn weer
stand gebroken.
In zijn droomen dacht de man aan een
bed, zoo breed als een straat, met lakens
zoo zacht en helder als zwanendons. Daar
naast stond een waschtafel met blinkende
kranen, waar dag en nacht warm water uit
vloeide. En er lag heerlijke, schuimende
zeep in het bakje. Daarmede waschte hij
in zijn droomen zijn handen, zijn gezicht en
zijn lichaam en als hij klaar was, rookte
hij in gedachten een sigaret met lange
diepe halen.
Bogdanoff's oogen glinsterden. Hij nam
een sigaret uit het pakje, stak haar met
langzame bewegingen aan en blies den rook
ver van zich weg, zoodat deze het gezicht
van den gevangene omhulde. Als een
dronkaard zoog de Franschman hem op,
hoewel geen spier van zijn gezicht bewoog
Bogdanoff keek naar het resultaat van zijn
kwelling. Hij lachte. Toen stond hij lang
zaam op en ging tegenover den man staan.
„U beweert nog steeds een gewoon sol
daat van het 16de regiment te zijn?"
De gevangene keek hem vragend aan en
knikte.
„Een gewoon soldaat op Uw leeftijd?"
Bogdanoff lachte schamper. „Als men zoo
oud is als U. is men officier of.. dood!"
De soldaat keek niet op.
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
