Londen verwelkomt president Lebrun Bloeiende narcissen
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
De Sprong in het
Leven
80sie Jaargang
FEUILLETON
GISTEREN IS DE LENTE BEGONNEN... officieel maar niet in
werkelijkheid. Maart roert hevig zijn staart, storm en regenvlagen vegen
over de velden, waar hier en daar toch reeds kleur valt te bekennen.
Een prachtig veld bloeiende narcissen bij Limmen (N.H.)
HET BEZOEK VAN PRESIDENT LEBRUN AAN LONDEN. LINKS DE PRESIDENT
DER FRANSCHE REPUBLIEK VERLAAT, IN GEZELSCHAP VAN DEN
ENGELSCHEN KONING, VICTORIA STATION. RECHTS: KONING
GEORGE EN PRESIDENT LEBRUN TIJDENS DEN RIT NAAR
BUCKINGHAM-PALACE.
EEN GROOT GEDEELTE VAN DE BEKENDE DIERENCOLLECTIE
VAN WIJLEN DEN HEER BLAAUW gaat naar het Dierenpark
Wassenaar. De eerste dieren zijn reeds aangekomen. Eenige struisvogels
in hun nieuwe verblijf.
EEN STEUR VAN 38 POND door
den trawllogger Seh. 6 aan den Vischaf-
slag te Scheveningen aangevoerd.
OP HET BALCON VAN BUCKINGHAM-PALEIS.
De Fransche president en mevrouw Lebrun nemen met het Britsche Koninklijke gezin de
ovaties van de enthousiaste menigte in ontvangst.
Oorspronkelijke Nederlandsche roman
door
FELICIA CORDEA.
45)
„O, ik denk.... ik geloof, dat ik mis
schien toch wel klaar zal kunnen komen."
,,Nu, zie je. dat dacht ik wel. En wil je
nu vragen of ik met je vader en moeder
zou kunnen spreken."
Gehoorzaam stond Angela op en ging
naar de deur. Daar bleef ze echter een
oogenblik verlegen staan.
..Ach Reggie, ne*m het mij niet kwalijk,
maar.... Ik wildé.,.. ik moet je nog iets
vragen."
„Go on! Wat is het sweetheart?"
„Zou Je me niet willen zeggen, hoe je nu
werkelijk heet. Het doet er natuurlijk niets
toe, maar zie Je, mijn ouders zouden er
naar kunnen vragen en het lijkt me toch
wel beter, dat ik het dan weet."
Lloyd lachte.
„De naam. waaronder lk mijn boek ge
schreven heb is mijn werkelijke naam."
„En ik was al zoo gewend aan Reginald
Lloyd. En ik blijf je Reggie noemen."
Hoe vertrouwelijk klonk deze naam van
haar lippen!
Eenige oogenblikken later stond Angela
bij haar vader in het kantoor. Ze zag er
zoo stralend uit, dat hij haar liefkozend in
de wang kneep.
„Paps, jullie worden in den salon ver
wacht. En pas op, als Je niet lief tegen
Reggie bent."
„Reggie! Reggie! Zijn jullie al zoover?"
„Maar Paps, hoe zou ik hem anders moe
ten noemen, als wij toch over zes weken
gaan trouwen."
„Oho, maar daar zal ik eens gauw een
stokje voor steken. Ik moet eerst eens zien
of deze Reggie wel goed genoeg voor je is.
En dan wachten Jullie nog rustig een jaar
of twee."
Maar Angela schaterde en Furné ging
zijn vrouw halen om dezen jongen man
van Angela eens onder handen te nemen.
Zes weken! Wat haalden die kinderen zich
in het hoofd? Had hij één dochter of had
hij er twaalf?
Angela vluchtte ondertusschen naar haar
zitkamer en wachtte daar met een klop
pend hart.
Daar beneden ging haar levensdroom in
vervulling. Angela twijfelde geen oogen
blik over den uitslag van de besprekingen.
Over de vastgestelde zes weken zou er wel
iswaar een schermutseling plaats vinden.
„Laat ze maar rustig schermutselen,"
dacht ze. „Reggie heeft mijn woord. Over
zes weken ben ik zijn vrouw."
Toen Furné den salon betrad was het eer
ste wat hij deed, den jongen man scherp op
te nemen. Wat hij zag. loste terstond de
spanning in hem op. Aan dezen man was
niets vulgairs Uit de manier van opstaan,
uit de wijze, waarop de lange, slanke ge
stalte boog, sprak ontegenzeggelijk de man
van de wereld. Dit was geen imitatie
beschaving. Dit was aangeboren!
„Ik dank U beiden zeer. voor Uw vrien
delijkheid, mij te willen ontvangen. U zult
er wel niets tegen hebben, dat ik direct met
de deur in huis val. Uw dochter. Miss
Angela en ik hebben elkaar het vorige jaar
op Scheveningen ontmoet en wij well..
het was liefde op het eerste gezicht, ten
minste van mijn kant. En ik geloof met
een gerust geweten te kunnen zeggen, dat
dit ook bij Uw dochter het geval was."
Fumé geloofde het ook.
„Maar er is iets tussehen ons voorgeval
len en daarover is nu een half jaar ver
streken."
,,Een beroepskwestie, nietwaar?" glim
lachte Furné fijntjes.
„Juist, Mr. Furné. Doch dit laatste mis
verstand is nu opgehelderd en ik ben hier
gekomen, om U beiden om de hand van Uw
dochter te vragen."
„Mag ik vernemen, welk beroep U denkt
uit te oefenen en hoe de toekomstige posi
tie van Uw vrouw zal zijn?"
„Wat mijn beroep aangaat, Mr. Furné,
wil ik U ronduit zeggen, dat lk jarenlang
variété-artist geweest ben en wel buik
spreker. Het heeft me eerst eenige overwin
ning gekost, het te worden, maar later heb
ik er veel bevrediging in gevonden en er
ook succes mee geoogst. Ik schaam me er
niet voor, het geweest te zijn."
Dat waren eerlijke woorden, die Furné
bevielen. Deze man had karakter!
„Maar hoe kwam U aan dat beroep?"
„Mr. Furné, denkt U zich eens in de
situatie in! Kort na den oorlog was het zoo
goed als onmogelijk zich bij ons in Enge
land een positie te veroveren. Misschien
had ik, indien mijn vader nog geleefd had,
door zijn toedoen iets kunnen bereiken."
„Wat was Uw vader, als ik het vragen
mag?"
„Hij was president van de „High Court
of Appeal"."
„Wat! Uw vader was president van het
Hof van Beroep?"
„Ja, wist U dat niet? Heeft Angela het U
niet verteld? Of wist ze het zelf niet? En
toen ik eenmaal gepromoveerd was, wilde
ik niet langer op de kosten van het pen
sioen van mijn moeder leven. Dat zult U
toch zeker kunnen begrijpen."
„Gepromoveerd! In welk vak?"
„In de rechten, zooals mijn vader,"
Furné sprong op en glunderde over het
heele gezicht.
„Daar wist ik allemaal niets van. U is
Meester in de Rechten? Maar dan zijn wij
collega's! Wat jammer, dat U dit beroep niet
heeft uitgeoefend."
Nu was het de beurt van Carrington. om
fijntjes te glimlachen.
„Mr. Furné, ik ken Uw land niet, noch de
vooruitzichten, die een jong advocaat hier
heeft, maar ik vrees, dat U over de resul
taten, die een variété-artist soms bereiken
kan, niet voldoende ingelicht bent. Dit be
roep heeft mij in staat gesteld, nu reeds
zonder zorgen over te gaan in een ander
leven.' Ik ben van plan me voortaan aan
het schrijven van romans te wijden."
„Bravo! Ik heb Uw boek gelezen. En ik
verheug me over Uw beslissing."
„En wat de toekomst van Uw dochter
betreftik heb in het Zuiden van Enge
land een huis gekocht. En ik hoop, dat
het haar daar wel zal bevallen. Hier ziet
U het."
Furné en zijn vrouw bekeken de foto, die
Carrington hen toonde. Dit was toch geen
huis meer! Dit was bijna een kasteel! En
onwillekeurig dachten beiden, dat Angela
geen slechte keus had gedaan.
„Heeft mijn dochter deze foto ook reeds
gezien?"
„O, daarvoor hebben we werkelijk nog
geen tijd gehad, Mr. Furné!"
Allen lachten.
Toen Angela eenige oogenblikken later
beneden kwam en het gezicht van haar
ouders zag, wist ze onmiddellijk, dat alles
in orde was, precies zooals zij het voor
zien had.
„Maar drie maanden zullen jullie toch
moeten wachten," zei Furné met nadruk.
„O Paps, wij denken er niet aan." ant
woordde Angela ergens tussehen Carring-
tons armen vandaan. „Over zes weken ben
je me kwijt. En dan vlieg ik met Reggie
mijn huwelijksreis in."
Van schrik Het Carrington haar bijna
vallen.
„Vliegen! Wat zeg je daar?"
„Maar Reggie, de volgende week haal ik
mijn brevet!"
„Dat is toch niet waar, Mr. Furné? Hebt
U haar dit toegestaan?"
Furné kreeg een kleur.
(Nadruk verboden). (Slot volgt).
