Het jubileum van den Generalen Staf - Een moeilijke sleepreis'
De Sprong in het
Leven
80sfe Jaargang LEIDSCH DAGBLAD Tweede Blad
FEUILLETON
DE ITALIAANSCHE KROONPRINSES met haar zoontje, den
prinj van Napels, gefotografeerd tijdens hun verblijf in Val Gar-
dena in de Italiaansche Alpen.
HET ZILVEREN JUBILEUM van de Amsterdamsche Dames Zwem-
club (AJD.Z.). Tijdens de receptie. Nida Senff, die een wisselprijs be
schikbaar stelde, overhandigt haar geschenk aan de voorzitster mevr.
de Dood-Koenen.
DE HELFT VAN HET OP ZEE MIDDENDOOR GEBROKEN STOOM
SCHIP JAGUAR" wordt door de sleepbooten „Thames" en „Seefalke",
den Nieuwen Waterweg opgesleept. Een foto uit
de lucht, waarop men goed ziet, hoe het schip afgebroken is.
Oorspronkelijke Nederlands che roman
door
FELICIA CORDEA.
37)
Die kleine! Die indringster!
Misschien, als ze eens met haar sprak
Dat zou een uitweg kunnen zijn, al was het
Ben bittere uitweg.
Moest ze zich voor dat meisje, dat haar
plaats zou innemen, vernederen? De ge
dachte alleen griefde reeds, maar wat bleef
haar feitelijk anders over
En Irene ging, want wat haar fouten ook
®ochten zijn, als er Iets gedaan moest wor
den en ze had haar besluit genomen, dan
6ing ze ook rechtstreeks op haar doel af.
Zoo kwam het, dat Elvi, haar pension
naderend, van de tegenovergestelde zijde
een dame zag naderen, die merkwaardig
'eel op Irene Verschuur leek. Maar niet de
stralende, triomfeerende Irene, die ze eens
Bezien had. Een bleeke vrouw, die haar
smalle, roode lippen en haar harde oogen
met groote moeite tot een vriendelijke uit
drukking dwong.
«Wat ter wereld komt zij hier doen,"
dacht Elvi „en wat ziet ze er uit! Zoekt
ze mij?"
Elvi zag, dat Irene het inderdaad op haar
gemunt had. Ze kwam regelrecht op haar
af en vroeg:
„Bent u juffrouw Sittard?"
„Ja, die ben lk."
„Ik zou u heel graag even willen spreken."
Een oogemblik weifelde Elvi. Toen zei ze:
„Het lijkt me het beste, dat u dan even
binnen komt. Ik woon hier." Ze ging Irene
voor naar de spreekkamer, waarvan ze de
deur dicht deed. Wat een eigenaardige,
geladen atmosfeer lag er over deze vrouw!
Elvi's zenuwen, die na de opwindende ge
beurtenissen van den morgen toch reeds
gevoelig waren, merkten duidelijk de span
ning.
„Waarmee kan lk u van dlenst zijn,
Mevrouw Verschuur?"
„Ik kom zoo juist van den heer Totu-
lescu," begon Irene, direct met de deur in
huis vallend. „Ik was erbij, toen hij met u
telefoneerde en ik heb het gesprek mee
aangehoord."
,Dan weet u ook, welk antwoord lk hem
gegeven heb."
„Ja, dat weet lk. En lk ben heel blij, dat
u hem dit antwoord gegeven hebt. Ik heb
me er van het eerste oogenbllk af, dat hij
met zijn plan voor den dag kwam, tegen
verzet. Hij deed het bovendien niet voor
mij. Deze man had er heel veel voor over
om in dit proces niet genoemd te worden.
Hij wilde de brieven terug hebben in zijn
eigen belang."
„Mevrouw Verschuur, ik stel het wel erg
op prijs, dat U heelemaal hierheen geko
men bent om ml] dit te vertellen. Maar....
het gaat mij feitelijk niet aan."
„Dat ls zoo. Ik dacht alleen, dat U het
niet oninteressant zou vinden, eens de
ware toedracht van de zaak te vernemen."
„Zoo heb ik mij de situatie ook wel
eenigszlns voorgesteld. Maar U moet mij
niet kwalijk nemen, mevrouw Verschuur. Ik
heb weinig tijd. Ik moet naar mijn werk
terug. Dus, Indien ik U met het een of
ander van dienst kan zijn
„Misschien kunt U dat werkelijk wel, juf
frouw Sittard. Ik heb U reeds verteld, dat
ik met Totulescu's plan niets te maken
had. Dit eigenaardige plan is in zijn hoofd
opgekomen en ik was niet in staat, hem
ervan terug te houden. Ik wil open kaait
met U spelen. Ik heb altijd het gevoel ge
had, dat Totulescu's poging mij niets dan
nadeel zou kunnen berokkenen. Het gaat
bij mij om mijn toekomst.
DaaTom ben ik vanmorgen regelrecht
naar mijn man toegestapt. Met het oog
op de geringe kans. die Totulescu zelf had,
heb ik persoonlijk een poging willen wagen,
mijn toekomst te verzekeren. Deze poging
is od niets uitgeloopen. Of ja. toch op iets,
dat echter meer u. dan my aangaat. Ik
heb mijn man namelijk met het plan van
Totulescu op de hoogte gebracht".
Op dat oogenblik ging Elvi een licht op.
Dat zat dus achter het telefoongesprek
van dien morgen. Maar reeds sprak me
vrouw Verschuur verder
..Hli is woedend geworden. Zoo woedend,
als ik hem zelfs tijdens myn huwelijk
nooit gezien heb. U kunt gemakkelijk na
gaan wat de oorzaak van deze drift was.
Ik geloof, dat ik u kan gelukwenschen,
juffrouw Sittard".
Elvi maakte een verwarde, eenigszlns
afwerende handbeweging. Deze mevrouw
Verschuur sprak in raadsels.
Irene die Elvi onafgebroken had gade
geslagen, begreep haai verwarring ver
keerd.
.Hieromtrent bestaat mijns Inziens wel
niet de minste twijfel," zei ze met nadruk.
„Maar laten wij ons houden bij het doel
van mijn komst. Ik wilde onomwonden, als
vrouw tegen vrouw met U spreken. Ik heb
Uw hulp noodig.
Mijn eigen poging ls gefaald. Zonder
twijfel speelde de oude wrok, die mijn man
jegens mij koestert, hierbij een groote rol.
Maar er moet toch Iets gedaan worden. U
zult dit stellig kunnen begrijpen. Ik ben nu
eenmaal opgevoed in een milieu, dat een
bepaalden levensstandaard voor mij nood
zakelijk maakt en dien ik nu onmogelijk
meer zou kunnen missen. Daarom wilde ik
U vragen, Uw invloed bij Uw toekomstigen
echtgenoot te gebruiken om voor mij een
dragelijke minnelijke schikking te berei
ken. U kunt nu alles van hpm gedaan
krijgen."
Elvi was sprakeloos. Wat bedoelde me
vrouw Verschuur? Wat bezielde haar?
Meende ze werkelijk in ernst, dat ze nu
naar Verschuur zou moeten stappen en bij
hem een goed woordje voor haar doen.
Elvi voelde een onbedaarlijken lust In zich
opkomen over zooveel dwaasheid te lachen.
Of was het onbeschaamdheid? Daar leek
het feitelijk veel meer op. En dat, na de
oneenigheld, die we met Verschuur gehad
had. De durf van deze vrouw! Of was het
misschien de wanhoop van een in het nauw
gedreven schepsel? Onwillekeurig voelde
Elvi medelijden in zich opkomen.
Maar hoe ter wereld kon ze haar nu
helpen? Zelfs al zou ze het willen. Hoe kan
ze ooit in deze situatie naar Verschuur toe
stappen, en een pleidooi houden voor een
uitkeering aan zijn vrouw? Dat was immers
volslagen onmogelijk! Dit was toch zeker
wel het meest fantastische, wat ze tot nu
toe ln deze geheele zaak beleefd had.
Irene had haar onafgebroken gadegesla
gen en de wisselende uitdrukkingen op
haai gezicht gevolgd. Ze meende uit het
stilzwijgen van het meisje te moeten op
maken, dat ze niet genegen was, haar de
helpende hand te bieden. Irene's smeulend
temperament begon haar opnieuw parten
te spelen.
„Waarom antwoordt U me toch niet?
Wilt U me niet helpen? Het ligt toch in
Uw macht?"
„Maar Mevrouw.
„Natuurlijk ligt het in Uw macht! Ik heb
U toch reeds gezegd, dat U alles van hem
gedaan kunt krijgen. Nu U hem eenmaal
zoo ver gekregen hebt. zal hij U stellig dit
verzoek niet weigeren."
„Zoover
„Mijn beste jonge dame, komt U me nu
daarmee niet aan. Ik vind het heel aardig,
dat U probeert, het te ontkennen."
„Mevrouw Verschuur, wat bedoelt U?"
„Wel, dat hij U wil trouwen! U gaat toch
met hem trouwen?"
„Ikmet hem
„Waarom wilt U het ontkennen? Hij
heeft het mij nog geen uur geleden zelf
gezegd."
(Nadruk verboden), iWordt vervolgd).
HET 125-JARIG BESTAAN VAN DEN GENERALEN STAF is Zaterdag in hotel Wittebrug in
de residentie feestelijk herdacht. Tijdens de rede van luit.-gen. Reynders van links naar rechts: baron
de Vos van Steenwijk, min.-pres. dr. H. Colijn, min. Welter, jhr. Beelaerts van Blokland, gen. Snij
ders, luit.-gen. Seyffardt en luit.-gen. van Ermel Scherer.
EINDHOVEN KAMPIOEN VAN HET ZUIDEN.
DOOR EEN 2—1 OVERWINNING OP LONGA WERD „EINDHO
VEN" ZUIDELIJK VOETBALKAMPIOEN. DE OVERGELUKKIGE
DE VOETBALWEDSTRIJD A.D.O.—XERXES,
welke door A.D.O. met 3i werd gewonnen. Een gevaarlijk
moment voor het Xerxes-doel.
DE JAARLIJKSCHE CROSS-COUNTRY van de Arnhemsche Carous-
sel Sociëteit, waaraan tevens verbonden een voorbereidingswedstrijd
voor de Olympische Spelen. Luit. K. N. M. Brantjes op „Matruco".
„EINDHOVEN"-SUPPORTERS VERLATEN HOSSEND EN
SPRINGEND HET VOETBALVELD.
