iie Jaargang
Vrijdag 17 Februari 1939
No. 52
LEIDSCH DAGBLAD
Anneke gooit het stuur om!
q verhaal voor oudere
ongens en meisjes
•ke keek expres niet naar de bank
achter haar. Éxpres niet, want ze
dat Kitty daar zat te wenken en psst
•pen. Het zou wel weer over vanmid-
;aan, en Anneke ging nou eens lekker
ee met ,.de bende!"
blonde Kitty, die met haar heel lange,
nte beenen, in onberispelijke zijden
gehuld, eerst een tijdlang schuin
het bankenpaadje tot bijna onder An-
bank had gepord, trok deze nu met
nonchalant gebaar binnenboord,
le de schouders op en trok haar sple-
om te kijken, of de hoogblonde krul-
die ze altijd met oneindig veel zorg.
io r voorhoofd schikte, tot ze van een
e ij dele vriendin een hoonende duw
incasseeren, nog keurig zaten. Op-
jongedames!" kraste de stem van
den geschiedenisleraar,
neke liet met een handige beweging
knieën zakken, waardoor het roman-
dat ze op haar schoot had, geruisch-
n haar kastje terecht kwam en gooide
twee lange vlechten op den rug. En,
aangemoedigd door dit vertoon van
gaf ..Betje" haar de beurt,
dukkiger had ze het niet kunnen
i, want na de knalfuif van gister-
was er op de plaats, waar de Prui-
oorlogen behoorden te zitten, In An-
s hersens eenvoudig een hiaat,
er slecht," constateerde ..Betje" na
wanhopig gehakkel, „ik 9chrijf een
een twee voor je neer",
hoonend gegrinnik van de jongens
links en rechts deed Anneke's stern-
tot het nulpunt dalen. Ja, plagen
n ze, maar eens even een meisje, een
raad nog wel, uit den brand helpen,
aar! En Kit had ook al geen mond
gedaan, en Lola was zóó verdiept in
houd van haar taschje, dien ze om-
g op de bank deponeerde, dat ze
udig niet eens gemerkt had, dat haar
iin in nood zat! Trouwens al had ze
i, ze had immers niet kunnen voor-
n, want het was bekend, dat Lola, die
>or het tweede jaar in de derde ziat.
lijk heelemaal niet op een H. B. S.
loerde.
ty hem.Kitty was vlug, maar
ei Ce eenvoudig niets uit. Gekheid
n met de jongens, dansen en lachen
oepen, was haar lust en haar leven en
ieder rapport spurtte ze eventjes, zoo-
e tot dusver nog net met de hakken
de sloot was gekomen.
Anneke zelf.och, er was een tijd
tót, hoe vreeselijk lang scheen dat nu
ndat ze echt van werken hield,
ïeke liep eraan te denken in het
ovortier, toen ze Kitty's voorstel om
"vlinders te gaan koopen in het win-
aan den overkant met een landerig
r had af ges-lagen.
ir Anneke was heelemaal niet boos,
een beetje verdrietig oftewel „melig",
et met een meer gangbaren H.B.S.-
uit te drukken.
dacht, terwijl ze doelloos het eindje
straat afslenterde, dat hen voor het „luch
ten" was toegemeten, hoe ze eigenlijk in
geen tijden en tijden écht blij was ge
weest! Vroeger wél, toen noemden ze haar
thuis .zonnestraal - wervelwind", zoo
enthousiast kon ze komen binnenstuiven
met verhalen van school.
Toen had ze allemaal mooie, kranige rap
port-en gehad en toen kwam Huug ook nog
werken Fijn was het geweest om elkaar de
loef af te steken, elkaar te overhooren en
dan te doen, wie zich het minste vergiste
Later was Huug weggebleven.
„Waarom0" had moeder gevraagd.
En hij een beetje uit de hoogte in zijn
waardigheid van nieuwbakken gymnasiast,
had gezegd: „Ja, Tante, ik heb het stuur
omgegooid. Voortaan ga ik degelijk werken,
en dan houdt dat gespeel met Ansje me te
veel op."
Woest was ze geweest, gehuild en gesnikt
had ze om die onrechtvaardige woorden. Ja,
onrechtvaardig! Want zij had toch ook
haar best gedaan. Maar zóó dat niemand
het merkte, want hij was het heelemaal
niet- waard, dat ze verdrietig was om hem!
Verbeeld je, laten merken, dat je het ellen
dig vond, dat je neef een brave kuur kreeg
en je opeens links liet liggen! Ze had
Huug dan ook wel getoond, dat ze er niets,
absoluut niets om gaf en toen hij haar
eens cp een partijtje had gevraagd, of ze
nog al opschoot met haar werk, had ze haav
wipneus in den wind gestoken en gebluft:
„Reuze zeg. een heele opluchting, dat ik
van die kinderlijke braafheid verlost ben!"
En toen was al heel gauw direct eigen
lijk al na haar overgang naar de tweede
de vriendschap met Kitty en Lola ?n
Toosje en Loesje gekomen. „De bende" wer-
oen ze genoemd, hetgeen door de inwoners
van het stadje nu niet direct als eeretitel
was bedoeld, maar wel min of meer als
zoodanig werd opgevat.
Het viertal vriendinnen, stevig gearmd
en met vier brutale gepoederde neuzen in
den wind maakte ieder en Woensdag- en
Zaterdagmiddag de hoofdstraat onveilig
met haar uitbundig gelach en gegichel.
Meestal kwam er dan een troepje lanter
fantende jongens bij en gingen ze samen
taartjes eten.
„Ontzaglijke schik gehad!" vertelde An
neke in dien eersten tijd met een opgewon
den kleur, als ze aan tafel geen eetlust
had. Maar later zweeg ze wijselijk over de
uitgangetjes met „de bende". Moeder had
het. direct willen verbieden dat wist An
neke maar vader, die altijd een echte
goeierd was, had gezegd, „och, ze doen
geen kwaad".
„Maar iets nuttigs ook niet," hoorde An
neke moeder nóg zeggen.
„Een beetje ontspanning mogen we toch
heusch wel hebben," vond Anneke. En daar
was het bij gebleven.
En nu had ze ontspanning in overvloed,
's Zaterdagmiddags, 's Woensdagmiddags èn
onder ae les, want niemand voerde een
steek uit. En het kwam heusch alleen
omdat ze zco extra-vlug was, dat Anneke's
rapporten er tot dusver nog mee door kon
den. Geen onvoldoendes' maar ook geen
enkele 7 of 8, allemaal zesjes en 6-min-
netjes.
„Ontzettend vervelend!" zuchtte Anneke,
zoo op haar eentje het straatje voorschool
afslenterend „ontzettend vervelend!"
wie had dat ook weer gezegd? O ja, Nel,
haar getrouwde zuster, toen ze er den laat-
sten keer was en ze gesproken hadden over
het afgeoaste leventje van Nel's vriendin,
die bij haar moeder thu's was gebleven
„Boos-kwaad-nijdig?" had Kit geroepen. „Ook goed!'
