De juffrouw uit de vijfde
Zaterdag 14 Januari 1939
No. 47
79ste Jaargang
Ze had het eerst erg moeilijk, maar tenslotte won
ze toch het hart van de meisjes
Een laffe daad van Cor
RrnAMM
a
..Nu hoe vind jij haar?" vroeg Toosje eri
ze trok Greet aan een van haar lange,
blonde vlechten. „Och. je kunt er nu nog
zoo weinig van zeggen, zoo'n eerste morgen"
weerde Greet af.
..Nou, ik vind haar een draak!" schalde
Cor's brutale stem.
Even viel er een stilte, ze vonden het
allemaal onaardig van Cor. maar toch had
geen van de meisjes den moed. de nieuwe
juffrouw te verdedigen. Niet. dat ze tang
waren voor Cor's brutalen mond. want daar
waren ze allang aan gewend! Neen, maar
voor haar allen was juffrouw Klaassen wèl
een teleurstelling geweest. En Mies sprak
de gedachten van het heele groepje meisjes
uit, toen ze tenslotte zei: „Och weet je. nie
mand kan het toch halen bij ons lief
Humpeltje".
..Nee niemand" zei Cor hard en verbeten.
En toen zwegen ze weer. ..Wat kon ze altijd
prachtig voorlezen, hè?"
.Ja en wat een aardige grappen had ze
altijd!"'
Zes weken geleden, juist in de allereerste
dagen van den nieuwen cursus, was juf
frouw Humpel, de hevel'ng van de geheele
school r.a maandenlang ziekzijn, gestorven.
Het was een sombere eerste schooldag ge
weest in de vijfde, die haar klas was! Want
de tijdelijke onderwijzeres moest dien mor
gen haar taak beginnen met de mededee-
ling aan haar meisjes dat de toestand van
juffrouw Humpel hard achteruitgaande was
en drie dagen later kwam het doods
bericht.
Als de meisjes terugdachten aan dien
zonnigen Septembermorgen, toen ze alle
maal aan haar graf hadden gestaan en
ieder een paar kleine witte bloempjes in de
groeve hadden gestrooid, kregen ze soms
nog een prop in de keel.
Maar toch.de mooie, vriendelijke her
inneringen aan de heengegane vriendin be
gonnen al weer de overhand te krijgen op
de sombere. Juffrouw Humpel, of, zooals ze
haar altijd liefkoozend noemden „ons Hum
peltje". wat dan ook zoo'n schat geweest.
Haar portret met de lachende bruine oogen
en het krullende haai- hing voor de klas en
het was net, of ze nóg haar meisjes toe
lachte.
Zes weken lang hadden ze toen een lij
delijke onderwijzeres gehad en die had het
niet al te moeilijk gehad in de vijfde. Im
mers zij was een heel goede vriendin ge
weest van juffrouw Humpel en het gemeen
schappelijk verdriet had den omgang ver
gemakkelijkt.
En nu was de nieuwe" gekomen. Het was
misschien niet mooi, maar direct, toen juf
frouw Klaassen de kias was binnengeko
men. hadden ze allemaal gedacht: O, lang
niet ons Haimpeltje!"
De nieuwe juffrouw had dan ook stellig
niet zoo'n vriendelijk gezicht als dat op het
portret, dat voor de klas hing. Ze was lang
en mager, met groote, bru ne oogen. glad,
donker haar, dat in het midden gescheiden
was en een bril.
Was ze oud of jong? De meisjes zouden
het op geen stukken na kunnen zeggen.
Zoo'n beetje .tusschensoort" dachten ze
Toen de juffrouw voor de klas stond, had
ze gezegd: Ik heb gehoerd, meisjes, dat
jullie een heel lieve onderwijzeres hebt ver
loren. maar ik hoop. dat wij samen ook
goed kunnen opschieten. Zullen we daar
ons best voor doen?"
Maar niemand had iets gezegd en toen
had .de nieuwe" even verlegen gekucht
en was vlug met de les begonnen.
Dien heelen eersten morgen was net
ijzig" in de klas zooals Mies het uitdrukte.
Bepaald ondeugend waren de meisjes niet,
maar vriendelijk ook allerminst. Op de
vragen van juffrouw Klaassen gaven ze
kort en stroef antwoord en van een grapje
zoo tusscher.door was heelemaal geen
sprake. En nu 's middags voor schooltijd,
had Cor gezegd: Ik vind haar een draak"
en ze waren allemaal zóó knorrig gestemd
dat niemand zélfs de blonde, zachte Greet
niet een woord van verdediging Het hcoren.
Het was een week later. Het koffie-uurtje
bij de famil e Smalders was afgcloopen en
Groet pakte zwijgend haar boe'tje in de
tasch, zette voor den spiegel haar muts op
en zuchtte
Maar kind, waar gaat die zucht naar
toe?" vroeg moeder.
,/Ochik weet niet" zei Greet.
..Is het op school niet prettig?"
..Nee, Moe. heelemaal niet", zei het meisje
opeens heftig en ze zuchtte nogeens.
Wat mankeert er dan aan? Is de nieuwe
juffrouw niet aardig?"
„Och" zei Greet, .dat is het nu juist. Ze
doet juist zoo erg haar best om aardig *e
zijn. maar Cor heeft de heele klas tegen
haar opgestookt en r.iu zijn ze allemaal zoo
bokkig, ik weet niet
„Ze?" vroeg moeder. ,en jij. Greet? Ben
jij wel aardig?"
Nouaardig ook niet. je kunt toch
niet 'n je eentje aardig zijn!" Ze trok slap
jes haar schouders op. maar toen ze naar
Moeders gezicht keek. schrok ze haast zóó
vastbesloten zag dat eruit.
Dat vind ik wel. Je kunt van vanmiddag
af beginnen, aardig te zijn. Juffrouw Klaas
sen heeft het erg moeilijk: ze kan toch
niet helpen, dat zij de opvolgster van juf
frouw Humpel is?
Nee Moe" zei Greet. ,U hebt gelijk, ifc
ik zal het probeeren". Maar ze keek
niet erg moed;g of flink uit haar oogen,
vond Moeder.
Het gesprekje thuis had Greet erg opge
houden. zoodat ze het laatst van alle meis
jes de klas binnenkwam. Allemaal zaten ze
al op haar plaatsen, toen Greet hijgend in
de bank plofte. Juffrouw Klaassen stond
nog in de deur met haar rug naar de klas
uit te kijken of er soms nog laatkomers
aankwamen. En toen.... voelde Greet op
eens hoe stil en gespannen het om haar
heen was Niemand fluisterde of babbelde,
zooa's anders voor de les en allemaal keken
ze strak naar het tafeltje van de juffrouw,
waar in een jampotje een bos leelijke stof
fige brandnetels stond. Greet schrok
wie had dat gedaan, wie was zóó gemeen
geweest? Cor in haar eentje, óf hadden ze
het met elkaar afgesproken? O dat was.
Greet had er geen woorden voor; ze voelde,
dat ze een kleur kreeg en was het liefste
naar voren geloopen om de brandnetels te
grijpen en weg te gooien, vlug vlug in den
prullemand!
Maar het was al te laat. Juffrouw Klaas
sen sioot de deur en kwam naar voren.
Daar stond ze op het podium schoof haar
sfcel bij. schikte haar boeken en zei vrien
delijk als altijd, goedenmiddag.
.Wel kijk, wel kijk. Ik word heusch verwend!"
