Chamberlain en Halifax naar Rome - Restauratie k&k te Wassenaar
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
79ste Jaargang
FEUILLETON
Het Blauwe Teeken
HET DÉFILÉ VOOR GENERAAL-MAJOORBAKKER
van de nieuw opgerichte compagnie Luchtdoel-artillerie voor
de kazerne aan Laan Trivelli te Batavia.
MET BEHELP VAN DRIE DRIJVENDE BOKKEN IS DE TEGENOVER
TE ROTTERDAM GEZONKEN MOTORLICHTER „STAD
GELICHT. FOTO GEMAAKT TIJDENS DE
WERKZAAMHEDEN.
DE WILHELMINAKADE
LEIDEN 3"
CHAMBERLAIN EN HALIFAX NAAR ROME.
Het vertrek van het Victoria Station te Londen. Links minister
president Chamberlain en rechts op den achtergrond de
minister van Bu^tenlandsche Zaken, lord Halifax, bij
het afscheid nemen voor hun reis naar Italië.
HET MOTORSCHIP „KONINGIN EMMA", DAT ZATERDAG A.S.
DOOR H. M. DE KONINGIN TEWATER ZAL WORDEN GELATEN,
OP DE WERF VAN DE KON. MIJ. DE „SCHELDE" TE VLISSINGEN.
HET SGHÜP FS BESTEMD VOOR DE MAATSCHAPPIJ „ZEELAND".
HERDENKING VAN HET 100-JARIG BESTAAN VAN DEN
THEEHANDEL IN ENGELAND. IN LONDEN WERD EEN
OPTOCHT GEHOUDEN. OLIFANTEN DROEGEN BONT
VERSIERDE THEEKISTEN.
DE ZEER OUDE KERK VAN DE NED. HERVORMDE GEMEEN
TE AAN HET PLEIN TE WASSENAAR WORDT IN- EN UIT
WENDIG GEHEEL GERESTAUREERD. HET FRAAIE GEBOUW
IN DE STEIGERS.
De roman van een ultgeetootene
door
HUGO BtlTAUER.
36)
Later op den ochtend echter schoof Lilli
hem haastig en verstolen een. op de
schrijfmachine getikt briefje toe:
Carlo! Er is iets vreeselljks gebeurd!
Mijn broers hebben me met Je samen
gezien en me een hevige scène ge
maakt omdat ik met iemand omga, die
van het zwarte ras afstamt. Ik heb
moeten zweren, dat onze omgang zich
zou beperken tot het werk op kan
toor; zoo ik dat niet deed. dreigen zij
mij uit huis te zetten! Ik begrijp dat
alles niet. maar mijn broers zeggen,
dat een blank meisje zich hier te lande
diep vernedert, wanneer zij in gezel
schap van een kleurling wordt gezien.
Zeg me, wat ik doen moet, Carlo, maar
alsjeblieft schriftelijk, want ik durf
niet meer met je op straat te spreken.
Carlo slikte zijn tranen in, terwijl een
wrang lachje om zijn lippen speelde.
Lisl. Lilli. het rijke meisje en het arme!
Het is altijd hetzelfde! Ik weet, dat ik.
zoolang ik in dit afschuwelijke land moet
blijven, mc geheel alleen, van alle men-
schvn afgezonderd, door het leven zal
moeten slaan en dat ik blij mag zijn, als ze
mij hier een boterham laten verdienen!
Dwars over de achterzijde van den brief
echter schreef hij.:
Wat Je doen moet? Nogal eenvoudig!
Niet meer met me spreken en een braaf
Amerlkaansch meisje zijn!
Hij schoof Lilli het briefje toe, zette zich
aan zijn schrijftafel, schreef Fransche en
Itallaansche brieven en werkte in een zoo
koortsachtig tempo, dat de tijd omvloog.
Om vijf uur verscheen er een officeboy, die
hem verzocht bij den directeur te komen
Deze hoogste chef van de International
Book Company zat zichtbaar opgewonden
m zijn draaistoel streek woedend met zijn
zwaar beringde hand door het dunne haar
en zei na een korte pauze
Je hebt de omstandigheden hier
helaas beter beoordeeld dan ik. beste Zei
ler! Inderdaad schijnen een paar van die
ellendige varkens, die ik niet te pakken
kan krijgen, omdat ik ze niet ken, tégen je
gestookt te hebben en nu ontvang ik zoo-
even van het hoofdbestuur van de ver-
eetüging van Kantoorbedienden, werkzaam
in den boek- en muziekhandel, dit mise
rabele vod!
Hij overhandigde Zeiler een brief, waar
van de inhoud als volgt luidde:
Het secretariaat der Union Nr. 23
werd er van in kennis gesteld, dat uw
firma steeds korten tijd in haar bedrijf
een zekeren Carlo Zeiler te werk heeft
gesteld, die onder de categorie der
kleurlingen moet worden gerangschikt.
Daar een en ander in strijd is met art.
19 van het met onze organisatie geslo
ten collectief contract, moeten wij u
beleefd verzoeken onmiddellijk maat
regelen te willen treffen, waardoor
deze toestand zal worden opgeheven.
Wij maken er U in verband hier
mede beleefd op attent, dat overeen
komstig de statuten van de Trade
Union, weigering Uwerzijds uitsluiting
en daarmede een algemeen boycot van
de International Book Company tot ge
volg zou hebben.
Carlo had het aan duidelijkheid niets
te wenschen overlatende epistel zwijgend
gelezen. Kalm en beheerscht gaf hij den
directeur den brief terug, terwijl hij op
vermoeiden toon zei:
Ik kan dus zeker wel gaan, niet waar?
De directeur keek hem door zijn brille-
glazen wanhopig aan. begon in een zeld
zaam mengelmoes van Duitsch en Engelsch
alle vakorganisaties en haar leden er bij
naar de maan te wenschen, maar besloot
zijn reeks verwenschingen tenslotte aldus:
Ik kan er helaas ook niets aan doen,
jongeman. Als ik weiger aan het bevel te
voldoen, zou het mij niet alleen mijn be
trekking kosten, maar bovendien het
voortbestaan van de firma in gevaar bren
gen. Ik wil je wei dit zeggen, dat je mij
sympathieker bent dan de heele bende
hier en dat ik dan ook reeds ernstig heb
overwogen Je tot mijn particulier secreta
ris te benoemen. Maar nu scheiden zich
helaas onze wegen. Het eenige, wat ik nog
voor je doen kan, is, dat ik je een volle
week salaris uitkeer en om te voorkomen,
dat je wellicht nog aan spottende blikken
van de zijde van je welmeenende collega's
zou worden bloot gesteld, heb ik het be
drag van de kas laten halen.
Carlo nam de twintig dollar in ont
vangst, onderteekende een kwitantie, reik
te den zichtbaar opgeluchten directeur de
hand, welke deze hartelijk schudde en liep
langzaam en lusteloos de trap af. Beneden
voor den ingang van de lift, waren eenige
donkerbruine vlekken op een parketvloer
zichtbaar. Het bloed van zijn tegenstan
der. dien hij had neergeslagen. Om Carlo's
opeen geklemde lippen gleed een schaduw
van een wrangen glimlach.
Deze eene genoegdoening heb ik ten
minste gehad, maar tenslotte zijn zij toch
sterker dan ik en ik zie geen kans geheel
Amerika neer te boksen.
Langzaam, ietwat onzeker en doelloos
ging Zeiler zijn weg, tot hij bij een „Sa
loon" kwam, een kroeg in grooten stijl.
Slechts een oogenblik aarzelde hij, toen
ging hij naar binnen, zocht zich een
plaats in een stil hoekje en begon de eene
whiskey na de andere te drinken. Eerst
toen hij voelde, dat nog één druppel hem
zinloos bedronken zou maken, ging hij
naar buiten in een vochtigen, koelen en
onvriendelijken avond; hij sloeg den weg
naar de haven in en staarde met bran
dende oogen een schip na, dat oostwaarts,
naar Europa stoomde.
November had zijn intrede gedaan en
Carlo zat. niettegenstaande er een fijne
motregen viel. op een bank in het Battery
Park, uiterlijk verwaarloosd, ongeschoren
en met den kraag van zijn jas opgeslagen,
omdat hij geen boord droeg. Sinds zijn
tragisch vertrek bij de „International
Book Company" had hij geen werk meer
gevonden; hij had er trouwens bijna niet
eens meer naar gezocht, omdat hij nu wel
wist, dat een werkring onder blanken, zoo
hij die al mocht weten te bemachtigen,
van korten duur zou zijn.
Toen de paar dollars, welke hem nog
restten, waren uitgegeven, verkocht hij ge-
leidelijk alles, wat hij nog aan kleeding-
stukken bezat, zijn toiletnécessaire, twee
paar schoenen, eenige Duitsche en Fran
sche boeken, welke hij uit Weenen had
meegebracht, omdat ze hem na aan het
hart lagen en tenslotte zelfs zijn scheer-
apparaat. Het eenige, wat hij nog bezat,
was zijn kleine Styria-repeteerrevolver.
Dezen ochtend had hij zijn laatste vijf
cent voor een kop koffie uitgegeven en nu
stond hij huiverig en hongerig op om te
zien of hij nog ergens wat eten zou kun
nen bemachtigen.
Met de listen en methoden der werkloo-
zen was hij reeds sinds lang vertrouwd ge
raakt; hij wist hoe deze lieden er zich
doorheen sloegen om niet te verhongeren.
Derhalve slenterde hij langs de vele bier
hallen. steeds door de deur of het raam
naar binnen glurend, tot hij er eindelijk
een vond, welke zóó vol was, dat hij zijn
voornemen zonder gevaar voor ontdekking
ten uitvoer kon brengen. Hij betrad het
groote, uitsluitend door mannen bezette
lokaal. Aan de bar dronken de bezoekers
hun schuimend bier of hun whiskey soda,
daarna gingen zij naar het. tegenover de
bar gelegen buffet, waar zij hun honger
stilden aan de sneden brood met worst,
kaas en haring, welke in groote manden
lagen opgestapeld om tenslotte opnieuw
aan de bar een glas bier te drinken of te
vertrekken. Het betrof hier een uitvinding
van eenige groote brouwerijen, welke spe
culeerden op de dorstverwekkende eigen
schappen van de door hen in deze „Sa
loons" gratis ter beschikking gestelde ge
rechten, welke vooral den omzet in bier in
niet geringe mate bevorderden, een zg.n.
„vrijlunch", welke evenwel tevens een
ware uitkomst bood voor hen. die niet
meer dan vijf cent bezaten en daarvoor
met een glas bier hun honger wilden
stillen.
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
