Het Britsch-Amerikaansch
handelsverdrag
Belasting-Consulent
Ons Kort Verhaal
BENDER
De moord in het poppenhuis
Zaterdag 26 November 1938
En de scherpe daling van het Pond
[EID5CH DAGBLAD - Derde Blad
D. SEIJDELL
HOUTLAAN 25 bij Rijnsburgerweg
De houding van onzen
gulden.
Blijvende onzekere stem
ming op de
goederenmarkt
r-Mannborg Pianochord-i
Telefoon 3598
3433
(Ingez. Med.)
(Van onzen financieelen medewerker).
Zooveel verschillende, vaak sterk van
fikaar afwijkende en elkaar doorkruisende
stroomingen doen op het oogenbllk haar
invloed gelden op de constant ln beweging
lijnde rivier der wereldconjunctuur, dat
het zelfs den meest objectieven beschouwer
onmogelijk wordt, met eenige zekerheid
rast te stellen, in welke richting het water
eindelijk zal gaan vloeien. Steevast had
men in de Vereenigde Staten, in Engeland
en elders de overtuiging gekoesterd, dat,
vanneer eenmaal het Britsch-Amerl-
iaansch handelsverdrag tot stand zou zijn
gekomen een sterke automatische en
psychologische steun aan den koers van
het pond sterling zou worden geboden.
Welnu, het verdrag ls gepubliceerd, doch
het pond sterling beantwoordt de totstand
koming en publicatie meteen hevige
daling tegenover den dollar.
Het verdrag tusschen de twee grootste
handeldrijvende naties ter wereld blaast
veliswaar de tariefmuren niet omver (wie
had zulks ook durven hopen?), doch het
tonsolideert de tarieven eenerzijds, brengt
anderzijds een niet onaanzienlijke verla
ging teweeg en brengt deze voordeelen
door middel van de meesrtbegunstlglngs-
riausule over op een reeks van andere
gaten.
Het geheele verdrag ademt een frisschen
pest, na de na-oorlogs-tarlevenpolitiek
te Ver Staten, na de als antwoord hierop
dienende Britsche rljkspreferentlepolltiek,
de officieele verloochening van den
Oslo-geest door West- en Noord-Europa en
sis tegenpool tegen de verstikkende en
satkweekende oorlogseconomie der dic-
atuurlanden.
Het is zonder cenlge overdrijving de
belangrijkste gebeurtenis op handels
politiek gebied sinds de overeenkomst
ran Ottawa en een doelbewuste stap
op den „weg terug" naar een liberaler
economie. Het zou zelfs naar onze
meening voor onzen premier aanleiding
kunnen zijn, om te trachten te komen
lot een opwekking van den ingeslapen
Oslo-geest in nauwe aansluiting aan
het verdrag van Washington.
WIJ willen op deze belangrijke overeen
komst thans niet nader ingaan, doch mo
gen niet nalaten mede te deelen, dat,
gelijk wij hadden verwacht (maar tegen de
geruchten in), het verdrag slechts terloops
en dan nog slechts op zeer vage wijze de
verhouding dollar-pond ter sprake brengt.
Het doet dit ln de zgn. „veillgheldsclau-
sule", welke bepaalt, dat Indien zich hevige
afwijkingen in den dollar-pond koers
mochten voordoen, partijen zich betref
fende een wijziging der overeenkomst zul
len beraden
Hoe rijmt zich deze clausule met de sinds
de publicatie van het verdrag ingetreden
verdere zeer scherpe daling van het pond
met ca. 7 pet Zou men te Washington,
zonder zulks in het verdrag neer te leggen,
overeengekomen zijn, dat de Ver. Staten
geen bezwaar zouden maken tegen een
depreciatie van het pond tot ca S 4.50?
Wij zouden deze vraag niet bevestigend
durven te beantwoorden, niet alleen omdat
alles, wat met het monetair Drielanden
Accoord te maken heeft, steeds met den
sluier der diepste geheimzinnigheid wordt
bedekt, doch tevens omdat naar onze mee
ning de jongste daling van het pond ge
deeltelijk aan onvoorziene oorzaken ls te
wijten In de eerste plaats fungeert de
repatriatie van Fransch kapitaal als een
sterken depreciatiefactor voor het Engel-
sche pond. Of deze repatriatie (ondanks
het Fransch-Dultsche „verzoeningspact")
gerechtvaardigd ls in verband met de
hevige oppositie, welke Reynaud's decreten
bij de linksche partijen hebben ontketend
en de toenemende stakingsbeweging, moe
ten wij in het midden laten, aangezien wij
nog niet kunnen beoordeelen, of Daladier's
en Reynaud's ministerieel leven al dan niet
spoedig zal worden afgebroken Het is niet
temin wel typeerend, dat veel Fransch
v'.uchtkapitaal zich uit Londen terugtrekt
en zich gedeeltelijk in francs, gedeeltelijk
in dollars, gedeeltelijk zelfs in guldens con
verteert.
Daarnaast blijft de door de Duitsche
pogroms in Engeland opgewekte reactie en
de contra-reactie ln Duitschland de beoor
deeling van Engeland's politieke en eco
nomische positie en dertialve de valuta
markt sterk beïnvloeden. De vrij ernstige
stagnatie in de met zooveel fanfares op
gezette Britsch-Dultsche vriendschaps
onderhandelingen moet wel een druk op
het pond uitoefenen, al ware het alleen
slechts uit hoofde van de intensieve bewa
pening, waaraan de Britsche regeering
haar volle aandacht moet besteden. Ten
slotte mag ook niet worden vergeten, dat
veel Joodsch kapitaal 'niet slechts reeds
eerder uit Duitschland naar Londen ge
vlucht kapitaal, doch ook vluchtfondsen
van Joden uit andere Europeesche landen)
thans een veiliger toevlucht tracht te zoe
ken ln New York.
De paradox van het dalende pond na
sluiting van het zoo bevredigende Britsch-
Amerikaansch handelsverdrag ls dus
slechts een paradox in schijn. Hier vinden
namelijk primaire kapitaalbewegingen van
geheel anderen oorsprong plaats, waaraan
het Britsch Egalisatiefonds slechts aarze
lend het hoofd kan bieden. Men moet zich
waarlijk niet voorsteilen, dat de Engelsche
autoriteiten op het oogenblik deze pond
daling met vreugde begroeten.
De „gesloten economie" van vele andere
landen veroorzaakt, dat depreciatie van
het rullmidden voor den exporthandel nau
welijks meer eenig voordeel oplevert, ter
wijl daarentegen de mede uit hoofde der
bewapening toenemende import-eischen
door zulk een depreciatie de betalings
balans, die toch reeds uit haar evenwicht
ls geslagen, verder ongunstig beïnvloeden.
De gulden.
Merkwaardig U de houding die onze gul
den bij dit alles aan den dag legt. Theore
tisch bezien, ls er waarlijk op het oogen
bllk geen reden, politiek, economisch en
financieel gesproken, waarom er vraag
naar guldens zou ontstaan Niettemin
heeft het Nederlandsch ruilmiddel een uit
gesproken vaste tendentie vertoond, niet
slechts tegenover het dalende pond, doch
zelfs tegenover den dollar. Waarschijnlijk
liggen hieraan evenwel zuiver technische
oorzaken ten grondslag, oorzaken welke
direct verband houden met de aflossing
ln goud van het Mendelssohn-credlet aan
de Fransche spoorwegen.
Vandaar dat men binnenkort wel een
verzwakking van den gulden mag ver
wachten. In Nederlandsche handela-
en financieele kringen vraagt men
zich af, of, wanneer eenmaal het pond
tot rust zal zijn gekomen, het niet
wenschelljk zou zijn, den gulden weer
meer aansluiting bij de Engelsche va
luta te doen vinden. Wij bezitten nu
eenmaal een zwevend en „geleid" ruil
middel en onder die omstandigheden
verdient het toch de voorkeur het land
hieruit de grootst mogelijke voordee
len te doen bezorgen. Waar niet alleen
de waarde van den handel tusschen
Nederland en het Britsche Rijk het
veelvoud is van dien tusschen Neder
land en de Ver, Staten, waar nog steeds 't
pond sterling de goederenmarkten be-
heerscht en de Nederlandsche en Ned.-
Indischc economie voor een zeer groot
deel van het verloop der grondstoffen-
markten afhankelijk is, daar gelooven
wij, dat onze autoriteiten er inderdaad
goed aan zouden doen, eerlang den
lossen band tusschen gulden en pond
te herstellen. Met groote belangstelling
zal Nederland derhalve de actie van
zijn Egalisatiefonds in de naaste toe
komst gadeslaan.
Ook op de goederenmarkten blijft een
onzekere stemming den boventoon voeren.
Ook hier is twijfel aanwezig, in welke rich
ting de stroom tenslotte zal vloeien, on
danks het feit, dat de vraag ln de Ver.
Staten zich over het algemeen goed op
peil houdt. Deze onzekerheid heeft er dan
ook toe geleid, dat het int. Tin Comité,
hetwelk deze week te Parijs vergaderde,
het voorbeeld van zijn rubber-collega, die
tevoren van zijn liberale opvattingen had
blijk gegeven, niet heeft gevolgd en der
halve de zeer drastische restrictie, die nu
reeds sinds 1 Juli heeft gegolden, heeft
gehandhaafd. Dit beteekent. dat in het
eerste kwartaal van 1939 wederom op ba
sis van 45 pCt. der standaardproductie.;
zal worden geëxporteerd, waarvan ook nu
weer 10 pCt, voor de bufferpool zijn be
stemd. Deze pool zal dus ln April omstreeks
15.000 ton bevatten, hetgeen als ruim
schoots voldoende moet worden be
schouwd, om aan eenig dreigend tekort
het hoofd te bieden. Het laat zich aan
zien, dat door opnieuw slechts 35 pCt. voor
de vrije markt beschikbaar te stellen, een
krachtige aanval op de voorraden zal wor
den gedaan. De vrije uitvoer, inclusief die
der niet aan de restrictie deelnemende
landen, zal immers ca. 8.700 tons per
is door zijn voor
namen eenvoud
en beschaafd toon-
karakter nog steeds
de meest gewilde
kleine piano.
Prijzen van f 360.' af
Leiden
A'dem
3011
Hooge-
wo.rd
90
Rotterdam - Arnhem - Breda
(Insez. Med.)
3917
(Ingez. Med.)
maand bedragen, terwijl het verbruik op
het oogenblik minstens 12000 ton per
maand beloopt, zoodat bij een op peil blij
ven van de consumptie een daling der
voorraden met ca 3.300 ton per maand
kan worden verwacht Waar de vrije voor
raden thans ca. 24.000 ton bedragen, zul
len zij. bij gelijkblijvende omstandigheden,
eind Maart tot hoogstens 14000 ton zijn
teruggebracht, hetgeen feitelijk onder het
als normaal beschouwde peil ligt. In elk
geval wijst de politiek van het Int. Tin
Comité er wel op. dat men met krachtige
hand het prijspeil binnen de door het Co
mité als redelijk gestelde grenzen van 200
230 ocLsL wenscht te handhaven.
ook de koperproducenten hebben zoo
juist een stap gedaan tegengesteld aan
dien der „rubberboeren." Nadat met in
gang van 15 October, als gevolg van de
sterk gestegen vraag, de koperrestrictie
was opgeheven, ts zij thans met ingang
van Januari a.s. op basis van 110 pCt. der
basisquota in eere hersteld. Blijkbaar had
den de aan de restrictie deelnemende pro
ducenten niet voorzien, dat de productie
plotseling sterk zou worden opgevoerd en
dat de voorraden in de Ver. Staten en el
ders in snel tempo zouden stijgen, in die
mate, dat verbruikers hun aankoopen op
de markt belangrijk inkrompen. Ook hier
openbaart zich een krachtige prijsregulee-
ri'ngspolitiek.
Waarschijnlijk zal ook eerlang het Int.
Thee Comité tot een verscherping der
restrictie voor het jaar 1939/1940 moeten
besluiten. De verhooging van het uitvoer-
percentage In het loopende jaar van 87"/»
tot 92'/i blijkt min of meer een misslag te
zijn geweest, aangezien het verbruik niet
in staat ls geweest, de hierdoor meer op de
markt gebrachte 40 mlllloen lbs. te absor-
beeren. De voorraden in Engeland nemen
belangrijk toe en de theeprijzen zijn da
lende. Een verlaging van het ultvoerper-
centage tot minstens 8T/t pCt. komt ons
dan ook wenschelijk voor.
Slechts ln de suikermarkt heerscht een
optimistische stemming. De N.I.V-A.S. volgt
een zeer gelukkige verkoopspolitlek en is
e>- in geslaagd, mede als gevolg van een
behoorlijken afzet in het Verre Oosten,
reeds thans den 1938-oogst te hebben op
geruimd tegen bevredigende prijzen, ter
wijl zij biedingen voor den 1939-oogst te
gen hoogere prijzen afwacht. Geen won
der. dat de suikeraandeelen als het ware
als kurk fungeeren, waaraan de rest van
de beurs zich tracht vast te klampen.
(Nadruk verboden).
HERMAN ANTONSEN.
Hier is het gebeurd!"
Clare Dalland stond op den drempel van
salon ln het oude huls op Washington
inure, en hoewel het buiten ln het Park
id was, trok ze haar sjaal toch dichter
«n haar schouders heen. De omhoesde
ttubels. de ontwikkelde lichtkroon, de
utwitte marmeren schoorsteenmantel
tienen koude vergaard te hebben in de
Dge, eenzame winters, dat ze gewacht
'Men op haar komst, als de laatste van
familie. Nu was hun welkom afschu-
"lijk kil. Clare huiverde.
Maar Tony Crail drukte zijn warme wang
Ifen de hare.
Stel je nu toch voor, dat je eigenaar
Hit van zóó'n vreedzame, ouderwetschc
Dsier", zuchtte hij, „en dat er dan het
Weel van een opzientoarenden moord van
"'laakt wordt!"
•Ik was toen in het buitenland".
«bat weet lk. Ik herinner me nog heel
M, dat Je me de geschiedenis hebt ver-
'•d. hoe zij op een avond in Je leeg-
«ande huis binnenkwamdat onbe-
"nde meisje Ln een papaver-roode Japon
hoe ze hier in donker neergestoken
Wrd".
Maar het huis was niet onbewoond. De
Ma Amy Shields, de huisbewaarster,
"ande in het souterrain".
■En zij was het immers, die het lijk ge
iden heeft?"
CJare knikte van ja.
-'sMorgenstoen ze naar boven
"am. om den postbode, die gescheld had,
"n te doen".
En ze zijn er nooit achter gekomen, wie
•a' meisje in het rood was? Of, waarom
j' hierheen was gekomen? Of, wat het mo
ld voor dien moord kan zijn geweest?"
Clare haalde de schouders op.
boor de schuld van een popperig zwerf-
i'tle met goudblond haar. zal dit huls
- ld een van de New-Yorksche mysteries
.JanWaar sta je zoo naar te kij-
Ito
vroeg ze opeens vinnig.
■{jaar dat Dortret".
wt is mjjn broer Arthur met mij. toen
Ijo? klein waren. Het ls door Sargent
lüschilderd".
I .J0»y liep erheen over den gladden par-
zóó zachtjes alsof hii bong was,
l°?niwelijke echo's te doen herleven in
I"'mooie deftige vertrek.
d't lijkt precies op je. Clare, met je
Ijlere oogen". Hij begaf zich op zijn tce-
Il5 "aar den schoorsteenmantel, om het
lhÜcen beteren gezichtshoek te bekijken
I ;wam dan glimlachend bij haar terug,
het voor mij bewaren. Het mag
niet verkocht worden, wat er verder ook
onder den hamer komt. Ik vraag het van
je als een gift bij ons huwelijk".
Clare huiverde weer. „Kom mee Tony.
Dat portret zul je hebben, hoor. Ik geloof,
dat het ln huis het eenige ding ls, waar
ik nog iets om geef".
Ze keerden naar de hal terug en bleven
daar staan in de drukkende stilte. „Die
oude Amy Shields was toch een moedige
vrouw, dat ze hier alleen ls blijven wonen",
zei Tony. ..De geest van dat meisje in het
rood moet toch wel om wraak rondspoken".
Toe schei uit, Tony! Denk eraan, dat dit
mijn ouderlijk huis was. Onze salon stond
altijd vol bloemen en in den haard brandde
steeds een vuur. Bedenk toch eens, wat het
voor me zijn moet, dat ik het nu terugvind
in zoo'n veranderden toestand, als een
plaats van verschrikking!"
„Liefste, wat stom van me! Heusoh. daar
heb lk niet aan gedacht!"
„Dat weet ik. Ik ben ook zooveel jaren
weg geweest. Na mijn twintigste jaar heb
ik hier nooit meer gewoond. Maar in mijn
Jeugd was het hier mijn heele wereld. Nu
gaan al mijn herinneringen
Ze liet den zin onafgemaakt en beet zich
op de lippen.
Op hun teenen gingen ze de breede trap
op, luisterend naar elk geluidje. Op de
tweede verdieping keken ze terloops de ver
schillende vertrekken lnde boeken-
rijde zitkamers „Vaders kamer!"
Clare scheen op het punt in tranen uit
te barsten.
„Ik had gedacht, dat ik hier alles bekij
ken kon, zooals je een kinderprentenboek
doorbladert, dat je al half vergeten bent.
Maar het is zoo schrijnend alles terug te
vinden, zooals je het gewend bent. en
tóch zoo heel anders. Die dingen schijnen
me verwijtend aan te kijken en me te
smeeken, ze toch niet van de hand te doen.
Ik had het huls moeten verkoopen, zooals
het hier staat zionder erin terug te ko
men".
Ze liepen de gang verder door.
„Dit ls mijn kamer", zei Clare zachtjes.
„Je had zoo'n mooi uitzicht op den tuin".
Ze liepen naar het raam, trok een der gor
dijnen op en streek dan met haar vingers
over het kanten kleedje op de kaptafel.
„Amy hield die altijd zoo goed schoon. Ze
stelde er eeen eer in. dat alics even netjes
was en toen lk voor het eerst naar een bal
ging, kwam ze kijken, of mijn kleeren wel
goed zaten. Ze hield zoo van mooie klee
ren. Misschien omdat ze zelf nooit anders
kon dragen dan zwarte japonnen, die met
zoo'n wit schortje eerop allemaal op elkaar
leken. Ik zie haar nog voor me, die magere,
lange vrouw met dunne lippen en den
gouden ketting om haar hals, die vader
haar eens voor honderd dollar uit Orleans
meegebracht had. Ze zou nooit tegen me
zeggen, dat ik mooi of aardig was
Arthur was haar lieveling... maar met
haar stroeve lachje zei ze gewoonlijk: „Het
doet een mensch ln den tegenwoordlgen
tijd goed. een echte dame te zien, miss
Clare!" En daarmee had lk me tevreden
te stellen".
Tony was op den drempel naar haar blij
ven staan kijken. Ze keek op en ontmoette
zijn blik. Onwillekeurig voelde ze zich tot
hem aangetrokken. „Je houdt immers van
me, nietwaar Tony?" Ze gaf zich over aan
de veiligheid van zijn omhelzing.
„Ik hoef me er toch niet over te scha
men tegenover jou, dat ik nog zoo aan ai
deze dingen gehecht ben?" vroeg ze liefjes.
„Je kijkt zoo echt als een verliefde jongen,
Tonyzoo echt als ik vroeger ver
wachtte, dat Iemand, die me ten dans vroeg
zou kijken".
Ze hield haar adem ln, verborg haar
hoofdje tegen zijn schouder en hield zijn
handen stevig vast.
„Zul je niet anders worden, als ik je
iets iets heel verschrikkelijks vertel?
Ik heb nooit kunnen denken, dat ik hef
nog eens tegen iemand vertellen zou",
fluisterde ze. ..Maar als we samen gaan
trouwen. Tony, dan zullen wij voortaan de
vertegenwoordigers van onze familie zijn
en dan heb je het recht
„Waarom zou je het me niet vertellen,
Clare? Gewoonweg alles?"
Ze maakte zich opeens los en bleef
tegenover hem staan met samengetrokken
wenkbrauwen.
„Ik heb mijn mond gehouden over den
werkelljken toestand, die den achtergrond
van dit alles vormt, omdat het mijn broer
Arthur ten gronde zou richten. Zelfs als
Jongen, hoe aardig hij ook was, deugde hij
al niet, dat weet je. Hij moest naar de
kostschool nergens wilden ze hem lang
houden. en voordat hij vijf en twintig
Jaar was, had hij zijn heele leven al ver
knoeid en zich een zwakkeling getoond.
Daarna verloren we hem jarenlang uit het
oog. Toen kreeg ik van Amy een brief, dat
hij weer herhaaldelijk naar het oude huls
terugkwam en dat ze bang voor hem was.
Hij hield zich dan in huls schuil en
dronk den geheelen dag door, zonder dat
iemand anders dan Amy van zijn afwezig
heid afwist: dat moet vreeselijk ondraag
lijk voor haar geweest zijn. Maar ze kon
hem toch niet op straat zetten. Ik heb
aldoor geweten, dat dat meisje denkelijk
door hem hier in huis was gebracht. Mis
schien was ze een avonturierster, die met
hem hoopte te trouwen. Teen hij dronken
was. hebben ze ruzie gekregen en heeft hij
haar vermoord en Is weggevlucht".
„En heb je nee" meer iets gehoord, wat
er van hem cewor'rn is?" vroeg Tony met
een ulfcdrukk'nr ven ontzetting in zijn
'oruine oo-en, die hem meer dan ooit jon
gensachtig aantrekkelijk maakte.
..Neen! En ik hoop nooit meer iets van
hem te hooren!" snikte Clare, „Amy heeft
nooit een woord losgelaten, zelfs niet voor
het gerecht. Ze heeft den goeden naam der
familie weten te redden. Maar nu begrijp
je. waarom hier alles voor mij bedorven is.
Het was heel anders, dan wanneer een
vreemde onder ons dak door een onbe
kende was vermoord. Het is een tragedie,
die ook in mijn leven thuishoort".
Clare richtte haar hoofd op, zonder zich
te bekommeren om de tranen, die langs
haar wangen druppelden.
„Na dien moord is Amy hier alleen blij
ven wonen, omdat ze zooveel van het oude
huis hield. Ze wilde het beschermen tegen
beruchtheid. Ik herinner me, dat lk twee
jaar geleden van vrienden een brief kreeg,
waarin ze schreven, dat ze op Oudejaars
avond het huis voorbijgekomen waren en
dat er overal kaarsen voor de ramen
brandden, net als in de bewoonde huizen.
Dat was. omdat Amy Shields in het huis
woonde en er op stond, dat het zijn ach
ting in de buurt zou behouden. Ze droeg
nog steeds haar zwarte japonnen en deed
het voorkomen, of ze me ieder oogenblik
uit het buitenland terug kon verwachten
en het huis dus in orde moest houden voor
mijn komst. Tot haar laatsten dag toe
heeft ze gestreden tegen de schaduw, die
over het huis dreigde neer te dalen."
Tony legde zijn arm beschermend om
Clare heen en trok haar zachtjes mee de
kamer uit.
„Je zult dat verleden kiwijt raken, Clare,
zoodra je het huis verkoopt. Ik zou niet
graag hebben, dat lk een melancholieke
vrouw kreeg."
Nogmaals liep ze met hem de lange gang
door. Maar aan het einde bleef ze staan
en keek naar boven.
„Ik zou onze speelkamer zoo graag nog
eens zien, Tony. Die is hierboven. Het i;
maar een gril van me, liefste, maar je zult
het wel goedvinden. Daar zal ik ten minste
alleen prettige herinneringen van kunnen
meenemen en behouden."
Ze liet hem los en holde vlug een paar
treden omhoog. „Je heeft niet mee te
komen, als je het vervelend vindt naar een
kinderkamer te gaan."
Ze traden samen een lichte, hooge ka
mer binnen, die uitzag over de toppen der
boomen van het park. Door de 'vensters
zonder gordijnen stroomde het zonlicht
naar binnen. Het vale licht van het treur
spel beneden was verdwenen. Clare slaakte
een zucht van genot.
„Ik ben weer in mijn oude. veilige om
geving terugi Kijk, Tony! De kamer is in
denzelfden toestand bewaard, als toen
Arthur en ik er als kinderen speelden
de platen en de schoolborden en het hob-
Voor een met een Laken overdekt in een
hoek gezet ding bleef ze staan. „Dat ls
mijn poppenhuis. Gekregen van Vader op
mijn zesden verjaardag. Wat kan ik me dat
nog goed herinneren!" Ze tilde het laken
op. „Ik was er zoo diol'blij mee en kon
urenlang...."
Tony zag hoe ze zich plotseling oprichtte
en stokstijf staan bleef, alsof een slang op
den loer lag in haar geliefde speelgoed. Hij
hoorde haar naar adem hijgen. Dan liet ze
het laken er weer overheen vallen en
keerde zich doodsbleek naar hem toe.
„O, Tonywat afschuwelijk! Daar!"
„Maar lieveling, wat verbeeldt je jezelf
nou toch?"
Hij hield haar in zijn armen en reikte
over haar schouder heen naar het lakèn.
Toen hij het had weggetrokken, stond het
poppenhuis met zijn vier keurig ingerichte
vertrekjes voor hen ln het sohelle zon
licht. Clare keerde het hoofd can. „Kijk
maar!" fluisterde ze, met bevenden vinger
naar den kleinen salon wijzend. „Daar....
in den salonDe moord.... Het too-
neel van den moord!"
Het was een poppenspel, maar niettemin
droeg het een verschrikkelijk, grimmig ka
rakter Tragisch en afschuwelijk. Op een
stoel bij den haard zat een jonge man wijd
beens met een flesch en een glas op een
tafeltje naast zich. Een klein popje, in het
rood gekleed, lag op den vloer; en daar-
overheengebogen knielde een grijsharige
vrouw ln een zwart zijden japon met een
wit schortje en een mes ln haar hand, vast
gebonden met een dun draadje.
„Dat is Amy!" glide Clare. „Zie Je het
niet? Zij heeft het gedaan. Ze heeft het
me op die manier duidelijk willen maken!"
Tony snakte naar adem. Clare stond met
de handen tegen haar slapen gedrukt naast
hem „Dat is dus de waarheid! Dat is in
werkelijkheid gebeurd! Ze vist dat ik hier
eens'terug zou komen en naar mijn pop
penhuis kijken en zoo heeft ze mij haar
bekentenis willen doen. en zeggen, dat
Arthur de schuldige niet is geweest! Och,
Amy. wat barmhartig van je, dat je me
eindelijk de waarheid verteld hebt!"
Snikkend en rillend stond ze voor de
groep poppen.
„Nu heb ik ze gezienméér kan lk
niet verdragen". Jammerde ze. „Steek een
vuurtje aan Tony, in den haarddan
kunnen we ze daarin verbranden!"
Ze maakte zich uit zijn armen los en
haalde de kleine tooneelspelers van hun
plaats.
„Wat een afschuwelijke dingen! Amy
moet ze zoo aangekleed hebben in het
belpaard en daar staan zelfs mijn soldaat- laatst van hear leven, toen ze hier alleen
jes nog op die plank!.... Wat moet Amv Vlas' En eerst E06" ze voel^£; dat zf ster"
daar toch op gesteld zijn geweest, om alle' ven glns' T1 ze en gekropen
zoo in orde te houden!" ZHS pn daar. 5°° hebben neergezet".
„Het is een leuke herinnering voor je.' Tony had wat droog hout doen ontvlam-
gaf Tony toe. mcn en t°en het fel knetterde, wierp Clare
Maar toch stonden er weer tranen in de ze"' ,de popjes op dien brandstapel. Ze
oogen van Clare, toen ze het lage tafeltje voor p haard neer, om ze goed
bij den haard herkende en de twee stevige w hrt^piuSm wa;h^n/
stoeltjes, die erbij stonden ..Amy is altijd j,? Jrnïl 2P hc'
dol op Arthur geweest, van dat hij een wii'Lulff a
baby was af. Hij kon nooit iets kwaads bij haard der kinderkamer,
haar doen. Ze wist altijd te maken, dat
hij geen straf kreeg." (Auteursrecht voorbehouden).
Clare drentelde doelloos de kamer rond. (Nadruk verboden) i3^3«
