jDe ramp van de Ijsvogel- Bokswedstrijd van Klaveren-Christoforides
LEIDSCH DAGRI AH
Tweede Blad
De noodlottige
terugkeer
79ste Jaargang
FEUILLETON
DE VLIEGTUIGRAMP NABIJ
SCHIPHOL. Een foto van het
totaal verwoeste vliegtuig, do
Ijsvogel".
DE BOKSWEDSTRIJD
v. KlaverenChristoforides
te Rotterdam, van Klaveren
verloor. De veertiende ronde
DE SCOTS GUARDS het bekende Engelsche regiment
vertrekt volgende week naar Egypte om daar dienst te doen.
Voor het vertrek worden de soldaten nog eens geïnspecteerd.
PRINS EDWARD EN PRINSES ALEXANDRA - de kinderen van den
hertog en de hertogin van Kent helpen den tuinman in Belgrave Square
Gardens, te Lonaen, met het opruimen van de dorre hladeren. Een aardig
tafereeltje bij den kruiwagen.
POLEN'S PRESIDENT MOSCICKI
bracht een bezoek aan het aan Polen afgestane gebied van
Teschen. President Moscicki bij aankomst in Teschen.
EEN AFDEELING JAPANSCHE TANKS IN HANKAU,
NA DE BEZETTING DER STAD.
DE POLITIE IN CAIRO HEEFT NIEUWE TRVANGASGEWEREN GE
KREGEN. Officieren van de Egyptische politie slaan de oefeningen met de
nieuwe geweren, gade.
Door LESLIE FORD.
Vertaald door PAULINE FELLINGA.
18)
Kolonel Primrose fronste licht de wenk
brauwen. Alice Goud stond bij het veran-
«shek uit te kijken. Zij wist. beter dan
jhnand anders, geloof lk, de waarheid van
JW spreekwoord, dat een ongeluk in een
kiein hoekje zit. Ze stond daar. teer en ele-
ftnt in de zon met haar krullend wit haar,
zakdoek te plooien en te ontplooien
haar doorschijnende vingers. Lucy Lee
i Jeek naar haar. Ze was in een diepen rle-
«n stoel gezakt, alleen haar donkere oogen
J*'den. Verder was ze verlamd van angst.
begreep Lucy Lee toen niet en later
"b niet.
ft heb me naderhand wel eens afge-
I JJa?d. wat er gebeurd zou zijn als Nathan
I gilman zijn mond had gehoudenHij
beod op ik geloof dat zijn derde glas
Mtrry er iets mee te maken had, hoewel
""nel Primrose zei dat hij het betwijfelde
i !(.ea trad in het midden van den kring of
tl een podium beklom. In alles wat hij
"jUas altijd Iets buitenissigs.
•Kolonel Primrose", zei hij scherp, „lk
zie waar dat onderzoek van u naar toe
wil".
Hetgeen interessant was, want kolonel
Primrose zelf had, zooals lk later hoorde,
toen nog maar een flauw idee waar het
naar toe ging.
„Ik zal u nu zeggen dat het standpunt
van de verdediging zal zijn: zelfmoord In
abnormalen geestestoestand
U hebt niet het minste houvast meneer.
Ik heb Hawkins gesproken. Zijn heele ver
haal loopt op niets uit. Hij heeft niets ge
hoord, behalve de radio, die Sandra Gould
aan had staan, terwijl de motor haar lon
gen vulde met koolmonoxyde. Haar fa
milie zal u zeggen, dat ze geen oogenblik
van den dag de radio af had. Mrs. Gould
kan u zeggen, dat ze zelf de radio afzette
toen zij en mrs. Latham bij de auto ston
den. Het station had de uitzending ge
staakt, maar het toestel stond nog aan"
Ik keek Alice aan. Ze kan het gedaan
hebben natuurlijk. Ik zou het zeker niet
kunnen of willen ontkennen.
„Mrs. Gould had het briefje dat haar
schoondochter had achtergelaten, gelezen,
kolonel. Zij wist wat ze van plan was. U
hebt dat briefje zelf een briefje dat
duidelijk en echt ls, buiten eenigen twij
fel. Dat schrift is geïdentificeerd door
ieder hier, die er eenigszins over kon oor-
óeelen. Dat briefje kunt u niet wegcijfe
ren, kolonel. U kunt zelfs het feit van
moord niet vaststellen laat staan dat
u een spoor van bewijs hebt tegen eenig
persoon in het bijzonder".
Hij wachtte even, verwoed door de kamer
kijkend.
Kolonel Primrose schudde beleefd zijn
hoofd. „Pardon! Pardon!" zei hij. „Ik heb
een heeleboel bewijzen. En dat briefje
Zijn oogen ontmoetten de mijne een
oogenblik en hij glimlachte wat treurig
Mijn hart verkilde.
„Tracht u de authenticiteit te ontken
nen?" blafte mr. Kaufman.
..Neen, neen", zei kolonel Primrose.
„Neen, het is authentiek. Het eenige wat
er aan mankeert, voor het huidige doel, ls,
dat het vier en een half jaar geleden ge
schreven werd. door Sandra Gould na
tuurlijk toen ze terugkwam uit het zie
kenhuis nadat haar kind dood geboren
was".
Jim Gould staarde totaal sprakeloos zijn
moeder aan. Alice wankelde licht en haar
oogen sloten zich in pijn. Haar teer. onge
rimpeld gezicht was zoo oud en vervallen,
dat het leek of ze er plotseling een mas
ker had overgetrokken. Jim sprong op. Ze
opende haar oogen en zag hem aan.
„Ik weet, dat je het me nooit vergeven
zult", zei ze langzaam. „Maar het is waar".
„Hebt u Ellen Stanley gevonden?" vroeg
ze moeilijk aan kolonel Primrose.
Hij knikte.
„Zij was de eenige, die het wist", fluis
terde ze.
Ze had mij vergeten en ik probeerde niet
te kijken of ik me dien nacht herinnerde,
teen ze die kamer uit kwam, me het briefje
liet zien en zei: „Ik hoop dat de hemel
me zal vergeven, Grace".
..Ik heb den inkt van het briefje laten
onderzoeken", zei kolonel Primrose, .en
toen heb ik haar gevonden."
Jim stond naast zijn moeder. Ze hield
zich met één teere hand aan hem vast.
„Ik was boos op haar. Ze liet zich maar
gaan. Ik had haar nooit laten merken, dat
ik wist dat ze mijn zoon's leven verwoest
had, tot dan toe, en toen zei ik dingen die
ik niet had moeten zeggen en ging de ka
mer uit".
Ze veegde met haar zakdoek langs haar
lippen.
..Ik ging naar mijn kamer en begon te
denken, hoe unfair en wreed ik geweest
was. terwijl zij ziek en nerveus was en zich
niet verweren kon. Dus ging ik weer naar
haar toe. Ze was opgestaan en naar het
bureau gegaan en had Jim's revolver in
haar hand. Ik nam haar die af en praatte
lang met haar en bracht haar weer naar
bed en toen kwam Ellen Stanley, haar ver
pleegster. Ze zag den brief vóór mij. Ik
nam hem mee en bewaarde hem om me
te herinneren hoe na ik er aan toe was
geweest, de vrouw van mijn zoon te ver
moorden. Want dat zou het geweest zijn
Ze drukte haar zakdoek tegen haar mond
en wendde haar hoofd af.
Niemand had bewogen. Lucy Lee noch
Rodman Bishop alleen Paul Dikranow
was er niet meer. Ik weet niet wanneer hij
weg was gegaan.
Opeens belde de telefoon binnen luid.
Het klonk onheilspellend, op dat oogenblik.
Ze belde éénmaal lang en driemaal kort
„Dat is voor jou, Grace", zei George
Ba rrol.
Ik keek kolonel Primrose aan. Hij knikte.
„Dan zal ik gaan", zei ik.
„In de bilbiotheek. Grace", zei Rosemary.
Ik ging naar de hall de bibliotheekdeur
was dicht. Ik liep de groote, met boeken
gevulde kamer in en naar het bureau. Ik
ging zitten en trok de telefoon naar me toe.
Buiten hoorde ik hem weer praten Ik zei
„Hallo!"
„De kolonel is niet thuis, sergeant, me
neer", hoorde ik Julius zeggen aan mijn
telefoon.
..Hier mrs. Latham, bij de Bishops, ser
geant", zei ik. „Kolonel Primrose is hier.
Wou u hem spreken?"
„Jawel, mevrouw", zei sergeant Buck
stijf.
„Wacht dan even. Ik zal hem roepen".
Ik wou net de telefoon van mijn oor
nemen, toen ik een geluid hoorde, dat mijn
bloed deed stollen. Het was het bekende
geluid van de klok van den moordenaar.
Tikketik-tikketak; tikketik-tikketak. Ik zat
een oogenblik verstijfd van schrik. Toen
maakte mijn hart opeens een wilden sprong
van vreugde.
Als ik nu dat verschrikkelijke geluid
hoorde, met al de Goulds en Bishops op de
voorveranda, vlak bij, dan kon het niet één
van hen zijn. Ze waren er allemaal behalve
Andy natuurlijk en ik bekommerde me
h'et zooveel om Andy op het oogenblik.
Ik deed mijn mond open om kolonel
Pnmrose te roepen, maar de woorden be
stierven od mijn lippen. Want toen ik de
telefoon van mijn oor had, ging het geluid
van de klok onveranderd door. Ik keek half
versuft rond en daar stond ze. od het
bureau naast mijn elleboog Ze tikte er op
los. onm.skenbaar, sinister, vreesdijk
tikketik-tikketak.
Ik beefde van het hoofd tot de voeten.
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
