Het spionnage-proces in Amerika - De Jaarmarkt te Soerabaja
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
De noodlottige
terugkeer
79ste Jaargang
i
FEUILLETON
i
r
9
i
I,
l
Door LESLIE FORD.
Vertaald door PAULINE FELLINGA.
30)
Ik zat perplex, maar hing op, met de
hartgrondige verzuchting, dat lk heusch
Wij zou zijn als mijn gasten weg waren. Ik
oraaide me weer om en probeerde me niet
eens meer af te vragen, waar het om ging.
En toen lk Weer wakker werd, was het nog
maals de telefoon, die me wekte en ik
Reep ze bepaald vroolijk. Iets wat 's nachts
een verschrikking is, kan een aardig spel
letje zijn bij helder daglicht.
Het was dit keer Alice Gould.
■.Grace," zei ze, ,,zou je hier willen ko
men. zoodra je gekleed bent? Ik zou je
kraag even willen spreken vóór ik naar
net dorp ga."
Haar stem was koel en bedaard. Een
snelle herinnering aan de twee schoten
den "oneen avond en het aanhoudende
tikketik-ti'kketak in mijn ooren. was alles
net het verzoek hoogst dringend scheen te
maken Ik stond op en was aangekleed
Wan Lilac binnenkwam met het blad.
Het idee. dat Alice Gould rondsloop en
meeluisterde met de telefoongesprekken
tan andere menschen leek me nogal dwaas,
terwijl ik een lepeltje geurige meloen nam.
Maar toen ik erover dacht, leek het me van
ledereen, die ik kende, even gek. Met uit
zondering van Elsie Carter natuurlijk, die
een geboren spion is, of Maggie Potter, die
niets anders te doen heeft, maar die toe
vallig niet op onze lijn is aangesloten. Ik
had niet kunnen zeggen, waarom haar
naam juist toen in me opkwam. Misschien
door wat George gezegd had van Sandra
en dr. Potter.
Kolonel Primrose en sergeant Buck wa
ren niet te zien, toen ik beneden kwam,
maar Julius ving me op toen ik de deur
uit glipte.
,J5e kolonel, mrs. Grace, zegt dat-le u
spreken wil zoodra het u schikt,"
„Zeg hem maar dat het me over een
poosje schikt, Julius."
„Ja. mevrouw. Ik zal het hem zeggen."
Ik ging door de heg naar de Goulds en
zag hem. Hij. sergeant Buck. mr. Parran en
vier of vijf andere mannen stonden voor de
garage ernstig te praten. Kolonel Primrose
gaf instructies, tenminste het leek zoo aan
de manier waarop hij stond te gebaren.
Ik liep terug en ging langs een omweg
naar het laantje. Ik wilde niet gezien wor
den en er was nog een andere opening in
de heg. die naar Andy en Lucy's zijtuin
leidde, waar de schommel van de kinderen
staat. Die wordt niet veel meer gebruikt,
de kinderen hebben het te druk op het
strand. 11c boog de takken van de liguster
uiteen en bukte me om er door te gaan.
toen ik iets zag dat me deed aarzelen.
Iemand anders was daar pas geweest. Er
waren takken afgebroken en een trosje
bloesem was afgeknakt en verwelkt. Ik
keek om of kolonel Primrose me had ge
zien, maar er was niemand in het gezicht.
Ik trok de takken verder van elkaar en
keek op den grond. Zware voeten waren
daar door gegaan. Het hooge gras was
merkbaar vertrapt, alsof iemand er een tijd
gestaan had. Met een koud gevoel langs
mijn ruggegraat, besefte ik, dat hier onge
twijfeld de persoon had gestaan, die den
vorigen avond op me geschoten had. Daar
voor was de koperen huls, die lk een eindje
verder in het gras zag glimmen, niet eens
noodig.
Ik bukte om ze op te rapen, maar can de
een of andere reden bedacht ik me. Ik had
het vreemde gewoel, dat er Iemand naar me
keek, hoewel er niemand te zien was.
Ik had een eigenaardlgen tegenzin om
door de heg naar de Goulds te gaan. Nu
leek het me, dat Paul Dlkranov het onmo
gelijk had kunnen zijn. Als lk me eigenlijk
de heele zaak maar niet verbeeld had! I*
morgenzon en een kop koffie laten niet
veel over van de verschrikkingen van den
nacht Maar als ik het me niet verbeeld
had. hoe kon een vreemde dan een van die
heel speciale geheime plekjes van mijn heg
vinden een plek, die slechts mijn vrien
den goed kenden? En als het Paul Dlkra
nov niet was, wie was het dan en
waarom?
HOOFDSTUK XTTT.
Ik ging desondanks de heg door. De ra
men van Lucy Lee's huisje stonden open.
de bontbedrukte gordijnen waren vaag
zichtbaar onder de neergelaten markiezen.
Het leek de grootste onzin, dat iemand van
achter een van die vensters naar me zou
gluren. Ik schudde het idee af en ging
naar den voorkant. Er was geen spoor van
leven in huis. geen gerinkel van borden of
kraaiende kinderstemmen, noch het ge
zang van Lucy Lee, terwijl ze met haar
potten en pannen bezig was. Het was er
zoo stil als het graf.
Door de boomen zag ik mrs. Gould's huis
groot en wit, met het breede grasperk, dat
doorliep tot het laantje boven het strand,
Be haastte me het tegelpaadje over en ging
door de zijdeur naar binnen. Hawkins in
zijn witte jasje balanceerde een koffie-ser-
vies op zijn handpalm. Hij keek me aan
als een groote zwarte uil en zei, „mtfc/
Alice is in de eetkamer, mrs. Grace."
Hij hield de deur voor me open, iets on
verstaanbaars mompelend over al die
drukte,
Alice Gould zat aan het hoofd van een
lange tafel, vol met de overblijfselen van
een klnder-ontbljt. De kinderen waren weg,
maar Lucy Lee was er; ze zag er slecht
uit, en had meer rouge op haar gezicht dan
ze ooit van haar leven gebruikt had.
Allee hief een teere, dooraderde hand op,
zwaar van juweelen en glimlachte tegen
haar dochter .Als je het goed vindt, Lucy
Lee, zou ik graag Grace alleen spreken.
Als ik Jou was, lieveling, zou ik Andy halen
en naar het strand gaan om te zwemmen.
Hij moet niet zoo alleen zijn."
Lucy Lee schudde haar hoofd toen ze op
stond.
„Ik heb nog wat te doen," zei ze.
Haar moeder zag haar bezorgd na.
„Ik wou dat je me zeggen kon wat ik
doen moet met die twee," zei ze. „Toen ik
Jong was, liep een vrouw maar niet weg
van haar man, met of zonder kinderen,
hoe slecht hij ook was."
,Ik kan er Lucy Lee geen verwijt van
maken," zei ik.
heeft zich erg dwaas aangesteld. Maar ik
ben ouderwetsch genoeg, Grace, om te ge-
looven dat ongelukkige huwelijken groo-
tendeels de schuld zijn van de vrouw."
Ze glimlachte zacht.
„Zie je, ik zou niet zoo'n vreeselijk mede
lijden met Jim kunnen hebben, als ik dat
niet dacht."
Ze roerde lang in haar koffiekopje voor
'yfle weer begon.
„Grace, ik wou je spreken over Jim," zei
ze rustig, „Ik heb begrepen, uit iets wat hij
zei, dat Rosemary en hij erg onvoorzichtig
zijn geweest. Hij zegt dat het zijn
schuld is."
Ze glimlachte weer flauwtjes en schudde
haar hoofd.
„Geloof je dat het Rosemary's schuld is?"
.Dat is de moeder in me. Ik vrees van
wel. Jim zou liever sterven dan iets oneer
vols te doen."
„O, lieve Alice," zei ik. „Je vindt toch
niet dat een laatste ontmoeting, vóór ze
gaat trouwen en in het buitenland wonen,
oneervol is?"
„Misschien niet tenzij je het heele
ellendige verleden nagaat en beseft dat
Jim nog altijd van haar houdt en dat de
heele geschiedenis met Sandra alleen iets
afschuwelijks en tragisch was. Als een
vreeselijke ziekte; als je er van af bent. of
er overheen komt. vergeet je het en heeft
het geen beteekenis meer voor je."
Ze keek uit het raam, haar vin^rdoekje
plooiend.
i Nadruk verboden).
(Wordt vervolgd).
HET GROOTE SPIONNAGE-PROCES IN AMERIKA.
Drie der verdachten. V.l.n.r.: Eric Olaser, Otto Hermann Voss
en Günther Gustav Rumrich.
NADAT DE ENGEL8CHE TROEPEN JERUZALEM WEER BEZET
HAD DEN werden op verschillende plaatsen wachtposten uitgezet.
Coldstream Guards bewalken van de muren der oude stad ai.
de omgeving.
DE NIEUWE BURGEMEESTER VAN ROTTERDAM mr. P. J. Oud
ontving in de burgerzaal van het stadhuis de besturen van vereenigingen
en directies van bedrijven in de Maasstad. Het bestuur van de Mij. tot
Bevordering v. d. Toonkunst maakt zijn opwachting.
PROF. S. VAN CREVELD j*>
heeft zijn ambt van hoog
leeraar in de kinderge
neeskunde aan de Am-
sterdamsche Universiteit
aanvaard. Op de eerste
rij links de burgemees
ter van Amsterdam, dr.
W. de Vlugt.
WAAR IN DE MAAS
te zijner tijd de 9 tunnelstuk
ken voor de Maastunnel zul
len zakken, is men bezig een
sleuf te baggeren.
DE SULTAN VAN DJOCJA OP JAARMARKTBEZOEK. - Op
de Jaarmarkt te Soerabaja bezichtigde de Sultan o.a. de fraaie
expositie van handwerk van Inheemsche werklieden.
