k
Het wrak van de Sch. 102 gelicht - Ned. B.-elftal—Continentale elftal
79)fc JaargangLEIDSCH DAGBLAD Tweede Blad
Tyj#
De noodlottige
terugkeer
FEUILLETON
jijjiliia—P—9
1
Door LESLIE'FORD.
Vertaald door PAULINE FELLINGA.
29)
Een oogenblik overwoog ik, te roepen,
maar Sheila's diep gegrom leek waarschu-
wmg genoeg; waarschijnlijk was hij niet
alleen. Ik keerde langhaam terug naar huls
en toen bleef Ik plotseling staan, als ver
steend.
Ergens achter me, klonk een scherp ge
kraak, dat de stilte spleet, en tegelijk suis
de een heete luchtstroom langs mijn oor.
Een plotseling instinct, of misschien kwam
net door de Wild-West verhalen die ik
mijn kinderen voorgelezen had, deed me
eerst bukken en toen languit neervallen op
net gras. Of misschien was het enkel de
schrik. In ieder geval, ik deed het en ik
'as er blij om, omdat er een tweede krak
volgde en er nog een kogel door de lucht
Sierde, zoowat waar mijn schouderbladen
hadden moeten zijn. Sheila, die niets van
schieten moet hebben, vloog naar het huis,
Jankend.
Het ging allemaal bliksemsnel en een
seconde later hoorde ik zware voeten over
net gras rennen en zag Ik sergeant Buck
met verbazende vaart aankomen. Hij gaf
m®évn blik, terwijl lk nog op het gras lag
onder de sterren. Eerst dadht ik dat hij
zei; „Goddank dat u niet gewond bent,"
maar dat was niet zoo; hij zei „Goddank
dat het de kolonel niet is" en rende weg in
de richting van de schoten.
Ik ging overeind zitten, haalde onderzoe
kend adem zooals George deed toen hij
bijna verdronken was stond vlug op en
rende naar de deur.
Ik geloof niet dat lk ooit in mijn leven
zoo onzinnig hang ben geweest. Ik wachtte
niet tot Buck terug keerde of tot kolonel
Primrose te voorschijn kwam; ik vloog naar
boven en deed mijn deur op slot. Ik zou
erg graag onder het bed gekropen zijn bij
Sheila. Ik deed het licht uit en lag daar
trillend te bedenken waarom Paul Dikranov
mij had willen doodschieten, juist mij, van
alle menschen onder de zon.
Het plotselinge gerinkel van de telefoon
op mijn nachttafeltje deed me ineenkrim
pen van schrik.
„Hallo. Grace!"
Het was Alice Gould.
„Is alles goed met je? De sergeant was
hier voor Jim. Hij zei dat er op je gescho
ten was."
„Ik ben best," zei ik. „Er is op me ge
schoten, maar gelukkig mis. Zeg aan
Jim
„Maar lieveling, dat is het juist. Jim is
niet hier."
„Is hij er niet?"
„Neen."
Ik dacht v/at dat kon beteekenen voor
sergeant Buck en zijn kolonel. „O hemel,"
zei ik.
En toen merkte ik voor het eerst, dat ik
niet het tikke-tik, tikke-tak van de onbe
kende klok hoorde.
„Alice," schreeuwde ik bijna in de tele
foon, „waar ben je?"
„Waar ik ben?" De zachte bezorgde stem
klonk verbaasd. „Thuis natuurlijk, lieverd.
We moeten Jim zoeken, Grace, begrijp je?"
Ik vrees dat ik het maar al te goed be
greep. Ik begreep trouwens nog méér. Bij
voorbeeld dat de klok, die lk had gehoord
toen Lucy Lee en Jtm spraken in elk geval
niet stond bij de telefoon die hun moeder
gebruikte. Hetgeen twee dingen kon betee
kenen: óf Alice Gould was niet aan haar
eigen telefoon, óf degene, die meegeluisterd
had bij mijn twee vorige gesprekken, had
niet geluisterd naar dit. En dat was genoeg
om me nog ongeruster te maken dan ik al
was. Voor mezelf zag lk nu de dringende
noodzakelijkheid in, te ontdekken bij wiens
telefoon de klok stond.
Ik deed het licht uit. Maar ik viel niet in
slaap. Telkens als ik mijn oogen dicht
deed, hoorde ik stappen en sluipende gelui
den op de paden buiten, in de hall he
neden. Mijn verstand zei me dat ze niet
bestonden, maar mijn zenuwen wilden niet
naar rede luisteren. Ook leek kolonel Prim
rose's opmerking dat sergeant Buck zoo'n
goede beschermer was om in de buurt te
hebben, niet zoo'n bemoediging meer als
eerst. Ik had niet den indruk dat hij mijn
verdwijnen ook maar eenigszins zou opvat
ten als een tragedie.
Als ik een logisch mensch was geweest,
denk ik dat ik iedere gebeurtenis van de
laatste twee dagen kalm en ordelijk voor
mezelf gerangschikt zou hebben.en tot
een totaal foute conclusie zou zijn geko
men. Ik zou zeker nooit de waarheid ont
dekt hebben, zelfs niet als ik een heele-
boel slimmer was geweest dan ik ben
hoewel ik moet toegeven, dat er zelfs toen
reeds alle schakels aanwezig waren, voor
iemand die logisch kon redeneeren. Enfin,
ik kan dat niet; en bovendien was ik heel
wat zenuwachtiger dan ik me zelfs nu wil
bekennen. Er is iets bepaald schokkends in
als er op je geschoten wordt als op een
konijn, op je eigen grasveld.
Zoo lag ik daar, niet zoozeer de zaak
overdenkend als wel ze voor me ziend in
een chaos van levendige beelden; bijvoor
beeld Sandra, die tegen Dikranov zei: .Al
leen maar terwille van den goeden ouden
tijd, hè?" en Dikranov's smal gesloten ge
zicht.
Met dat beeld kwam onmiddellijk de
vraag: Waarom loochende hij dat hij haar
kende? En waarom was hij in mijn tuin?
Waarom moest hij nu juist op mij schie
ten? Welke connectie had hij met Sandra,
wat bedoelde hij toen hij tegen Rosemary
zei, dat hoe minder ze naar eikaars ver
leden informeerden, hoe beter het was?
Toen dacht ik aan Lucy Lee. met een
plotseling beeld van hoe ze daar ineenge
doken op de steenen treden zat, terwijl het
weerlicht boven haar flikkerde en hoe ik
haar in mijn huis had zien staan, bereid
Jim's hoofd op een schotel aan te dragen
om haar man te redden.
En Andy? Waarom was hij zoo ontred
derd geweest bij de lijkschouwing? Wat
had hij weggestopt aan het strand? Waar
om hadden ze hem weerhouden, naar New
York te gaan? En ik zag Jim Gould, met
Sandra kwijnend tegen zijn arm geleund
en later met zijn wit. strak gezicht bij mijn
haard, star zwijgend. Waarom was hij da
delijk naar zijn eigen auto gegaan om San
dra te zoeken en niet naar die van Andy?
Waarom was zijn moeder om half vier
's nachts nog geheel gekleed? Waarom had
ze volstrekt naar de garage willen gaan?
Wist ze dat Sandra daar was? Toen ze me
vertelde dat Sandra geprobeerd had, zich
het leven te benemen, trachtte ze me toen
in werkelijkheid voor te bereiden op wat
ze wist dat ik vinden zou?
En dat briefjeWat zou kolonel Prim
rose zeggen als hij hoorde dat het werke
lijk echt was?
Maar wat van alle dingen het meest be
angstigde, dat was die telefoonkwestie. Wie
had me met mogelijkheid om 3.15 op kun
nen bellen uit de telefooncel in het dorp,
in den nacht dat Sandra vermoord was
en met welk doel?
En wiens klok was het, die hoorbaar was
op de lijn, met dat sinistere tikketik-tikke-
tak en wat wilde de eigenaar ervan?
Ik moet onder het denken in slaap zijn
gevallen, omdat ik plotseling opschrikte en
met een schok overeind zat in bed. De klok
op tafel wees 3.28. Het was donker en vol
komen stil. Even was lk er niet zeker van,
wat me gewekt had. Toen reikte ik naar de
telefoon.
„Hallo," zei ik en wachtte. Toen sprak
ik weer en plotseling herinnerde ik het
me. Er was geen geluid aan het andere
eind ten minste, geen geluid van een
stem; alleen het gestadig tikken van een
klok. Tikketik-tikketak; tikketik-tikketak.
Ik kreeg een vreemd gevoel van angst en
rammelde driftig aan het toestel. Het tik
ken ging door. Tikketik-tikketak; tikketik-
tikketak. Een seconde overwoog ik of ik
niet hoorde ademen Toen vernam ik een
zeer bekend geluid. Het kwam van de tele
foon in mijn logeerkamer en klonk tamelijk
scherp: „Zoudt u op willen hangen, mrs.
Latham? Ik probeer aansluiting te krij
gen."
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
HET KERKGEBOUW VAN DE NED. HERV. GEMEEN-
TE TE THOLEN heeft dringend behoefte aan een
restauratie. Voorloopig kan echter nog slechts met het
dak begonnen worden.
TIENDUIZEND ITALIAANSCHE SOLDATEN
keerden uit Spanje te Napels terug. Koning Victor Emmanuel inspecteert
de troepen.
NEDERLANDSCH B-ELFTALCONTINENTALE ELFTAL
in het Olympisch stadion te Amsterdam. Keeper Olivieri in actie
tijdens een aanval op zijn doel.
DE GERESTAUREERDE TOREN TE RANSDORP werd door den
borgameegter van Amsterdam, dr. W. de Vlugt, geopend. Op den toren
vd.ntT, de arohitect E. P. Messer, dr. W. de Vlugt en wethouder
S. R. de Miranda.
BRITSCHE SOLDATEN
beantwoorden in de oude stad van Jeruzalem het vuur
der Arabische terroristen.
ZATERDAGNACHT IS MEN EU IN GESLAAGD - het wrak van den
logger Sch. 102 te lichten. Nadat het schip gelicht was, is het naar de
haven gesleept om verder gelost te worden.
DE ZESDE TERREINRIT op het landgoed ,,DuinrelI" te Wasse
naar, georganiseerd door de Motorclub ,,WassenaaT en omstreken".
De bocht en het mulle zand deden vele deelnemers een tuimeling maken
