Vertrek van Hr. Ms. kruiser Sumatra- Bataviasche groentjes
79sfe Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
De noodlottige
terugkeer
FEUILLETON
OOK HET BATAVIASCHE STUDENTENCORPS - 'kent den groentijd.
Een der 'hoogtepunten van de ontgroening" der nieuwe studenten, was
een bal, dat begon met een zonderlinge polonaise.
GISTERAVOND WERD IN DE RESIDENTIE ir. J. W. Albarda ge
huldigd ter gelegenheid van zijn zilveren jubileum als lid der Tweede
Kamer. Tijdens de feestrede van den voorzitter der federatie den Haag der
S.D.A.P. den heer J. E. Stokvis. Geheel rechts: ir. J. W. Albarda.
VIJF LEDEN van de bemanning van het s.s. Pion eer"
die gered werden van hun tijdens hevigen storm in nood
verkeer end schip op den Atl. Oceaan, arriveerden te
Plymouth. Ook de scheepskat „Fluify" werd gered.
Door LESLIE FORD.
Vertaald door PAULINE FELLINGA.
19)
Ik knikte. ,.Het Is Sandra's handIs
Rosemary verliefd op Paul Dikranov, mr.
Bishop?" vroeg ik.
„Officieel is ze dol op hem. Onder ons
gezegd, zal ze nooit van iemand kunnen
houden na Jim". Hij schudde zijn hoofd.
„Ik snap het niet. Ze zegt nooit iets- Dan
opeens, zoo om de zes maanden, „Jim en
ik gingen vroeger daarheen", of in Parijs,
„Jim hield van Parijs" zoodat je merkt
dat ze altijd aan hem denkt. Ik wil dat
haar huwelijk doorgaat, Grace. Het wordt
haar dood als ze niet iets heeft, waardoor
ze het uit haar hoofd kan zetten".
„En als ze nu wachtte en met Jim
trouwde?"
„Hij is arm. Alby krijgt vroeg of laat
Lucy Lee's gezin op haar dak. Rosemary
kan niet arm zijn. In ieder geval Hij
zette zijn oude panama op. „Kaufman
komt morgen hier. Ik wou dat we nooit
teruggekomen waren."
„Waarom hebt u het gedaan?"
Ik had er me over verbaasd.
„9, Rosemary was er op gesteld. George
en ik waren er tegen. Ik zei tegen Dikra
nov, dat het niet wenschelijk was, maar hij
steunde haar en ik was te slap om vol te
houden. Ik overreedde mezelf dat het goed
voor haar zou zijn."
Zoodra hij weg was, ging lk naar de
garage van de Goulds. De kneuzing op
Sandra's hoofd was het eenige tastbare be
wijs, waarop kolonel Primrose zijn theorie
van moord baseerde en ik dacht dat hij
graag zou willen weten, dat er een dood
eenvoudige verklaring voor was.
De politiemannen zwermden over het
terrein. Ik heb nooit vijf man er was er
nog een bijgekomen zóóveel dingen te
gelijk zien doen Maar kolonel Primrose en
mr. Parran zag ik niet.
Ik vroeg sergeant Buck naar ze. Hij keek
me aan en zei: „De kolonel is bezig, me
vrouw. Hfj heeft geen tijd voor visites."
Ik moet ditmaal boos gekeken hebben,
want hij voegde er stijf bij: „Hij is boven,
mevrouw."
Ik keek op. Het raam van Hawkin's ka
mer boven de garage was open en ik
hoorde zijn stem.
Ik ging naar boven. Kolonel Primrose
keek me bijna zoo streng aan als sergeant
Buck, toen glimlachte hij.
„Dit is mijn assistente, Parran," zei hij.
„Ga zitten, mrs. Latham.kom, ga door
Hawkins. Hoe laat was het toen je hem
hoorde?"
„Net twaalf uur. meneer."
.„Ben je daar zeker van?"
„Absoluut, kolonel. Daar ben ik zeker
van, want ik hoorde de klok slaan. Ik hoor
de mr. Jim zeggen: het is precies midder
nacht en toen hoorde ik de klok twaalf
slaan. Daar is geen twijfel aan en dat is
één troost. Ik ken mr. Jim zijn stem als ik
hem hoor. Hij stond daar, onder mijn bed,
zijn stem kwam zoo door den vloer."
Mr. Parran luisterde al knikkend.
„Ze zijn altijd aan de gang. 's Zaterdag-
avonds. De jonge lui, dat vind ik niet zoo
erg, maar getrouwde menschen moeten
geen lawaai maken 's nachts tot Zondag
morgen toe. De Heere zendt de vloed en de
Heere zendt het vuur, de Heere heeft geen
geduld meer met vreemdelingen. Dat heb
ik mr. Jim gezegd."
Hawkin's is 's winters prediker in Balti
more. 's Zomers is hij chauffeur en butler
bij de Goulds en een persoon van gewicht
in April Harbor.
Mr. Parran stond op. „Wel, je ziet Haw
kins, dat ze niet probeeren, je verhaal te
veranderen," zei hij.
„En niemand zal mijn verhaal verande-
ïen. Ik krijg om zoo te zeggen geen slaap,
in de eerste plaats. Ik heb een slecht hart;
ik hou er niet van, den heelen nacht wakker
gehouden te worden. Dat heb ik mrs. Alice
gezegd vanmorgen."
„Goed. Hawkins", zei kolonel Primrose.
„Je kunt nu weer naar het huis gaan. Je
vindt het zeker wel goed, als we je kamer
voor hoofdkwartier gebruiken?"
„Ja, meneer."
De oude neger sukkelde de trap af, zijn
wit, gesteven jasje glanzend in de zon. Mr.
Parran spuwde uit het raam.
„Wel," zei hij met zijn neuzige stem, „we
zullen eens zien, wat die geweldige advo
caat van mr. Bishop uit New York daarvan
maakt."
Ik had me niet met hem willen be
moeien, maar hier werd ik boos om.
„Daar maakt hij een heeleboel van,"
zei ik.
Ze keken me aan. Kolonel Primrose glim
lachte. Mr. Parran niet. Ik geloof dat hij
me toen al evenmin mocht lijden als later.
„Jim Gould was Zaterdagnacht om
twaalf uur in mijn huls," zei ik. „Hij kwam
om kwart voor twaalven.Uw sergeant zag
hem met mij binnenkomen. En hij ging
weg net toen u terugkwam, kolonel Prim
rose om tien minuten voor eenen."
„Bent u zeker van die tijden," vroeg hij
koel.
„Absoluut. Daar is niet de minste twijfel
aan. En bovendien hebt u waarschijnlijk
niet gehoord, dat Sandra Gould aan haar
hoofd getroffen is door de kluiver, toen de
mast knapte en haar boot kapseisde.
George Barrol hield haar op tot ze genoeg
bijkwam om zich aan de boot vast te hou
den. Daarom was hij zoo uitgeput toen ze
hem aan land brachten en daarom kwam
ze niet zelf terug."
Mr. Parran staarde me met groote oogen
aan. Toen keek hij een beetje weifelend
den kolonel aan.
Kolonel Primrose veegde zijn voorhoofd
af. „Zoo?" zei hij. Hij knikte langzaam.
„Dat zou kunnen. In ieder geval, Parran,
ik zou zeggen, dat Gould's onschuld bewe
zen is, als mrs. Latham zeker is van haar
tijden en Hawkins van de zijne. Hij kan
zich makkelijker vergissen in de stem dan
in de woordenHaal hem hier, Parran."
De oude man was nog niet ver weg.
„Ja, meneer," zei hij. „Het was precies
twaalf uur. Daar is geen twijfel aan."
Hij schudde zijn sneeuwig kroeshoofd.
Parran vast aanziend door zijn gouden bril.
„Ik kwam hier om tien uur en ik las
mijn zondagschool les tweemaal over en
toen ging ik naar bed. En ik werd wakker.
Ik hoorde Gould ruzie maken, ze zei dat ze
zou praten met wie ze verkoos en dat het
niemand aanging. Ze praatte hard en ik
verstond wat ze zei, wat ik gewoonlijk niet
doe."
„Ben je er zeker van dat het mrs. Sandra
Gould was?"
„Ja, meneer. Vast. Ze praatte met een
dame en ze was zoo nijdig als een spin."
Het afgescheurde bloemblad flitste door
mijn geest. Ik keerde me af, omdat kolonel
Primrose met aankeek met dien griezeligen
X-stralen-blik en ik wist, dat ik zou moeten
uitleggen wat me toen getroffen had zoo-
dra ik alleen met hem was.
„Toen dacht ik dat ze weg waren, omdat
ik de deur hoorde piepen als een jonge uil,
zooals altijd voor-ie dicht gaat, omdat-ie
niet genoeg gesmeerd is. Toen ving ik geen
geluid meer op tot ik mrs. Gould hoorde
lachen en zoo'n liedje van d'r zingen. Toen
bleef het stil tot ik ze hoorde in den wagen.
Ik bad den Heer en toen praatten ze met
gedempte stemmen en al gauw hoorde ik
mr. Jim zeggen: Het is precies midder
nacht en de klok. Toen hoorde ik de ga
ragedeur weer piepen, net of-ie open of
dicht ging, maar ze zijn zeker van gedach
ten veranderd, omdat de wagen er niet
uitging."
„Hoorde je den motor?"
„Niet lang. Nee. Ik hoorde niks meer tot
drie uur."
„Je viel zeker in slaap?" zei kolonel
Primrose.
„Heusch niet, meneer. Ik heb den heelen
nacht geen oog dicht gedaan."
We stonden in het kamertje boven de
garage naar hem te luisteren.
(Nadruk verboden). tWordt vervolgd).
Hr. 51s. KRUISER „SU51ATRA" vertrok van Den Hel
der voor een oefenreis van drie maanden naar de Middel-
landsche Zee. De oorlogsbodem bij het verlaten
van de haven van Nieuwediep.
ANTI-OPIUM ACTIE TE BATAVIA. Door 4000 lnland-
sche en Chineesche kinderen werd een optocht gehouden,
als betooging tegen het opiumgebruik. Een brandstapel van
bamboe-opiumpijpen door padvinders verzameld.
ZAAI AARD APPELEN UIT WEST-FRIESLAND - worden in het bui
tenland veel gevraagd. Vóór de verzending worden deze poters eerst
vrij gemaakt van aardappelziektekiemen in een sublimaatbad.
EEN SCIIOTSCH HUWELIJK tusschen Lord Lovat en miss Rosamuna
Broughton, dat te Londen de aandacht trok door de schilderachtige Schot-
sche costumes, die daarbij werden gedragen. De ceremonie werd natuurlijk
opgeluisterd met doedelzakmuziek.
