Suikerbietencampagne - De stormramp in de Vereenigde Staten
79sfe iaargana LEIDSCH DAGBLAD Tweede Blad
De noodlottige
terugkeer
FEUILLETON
i)E SUIKERBIET EN CAMPAGNE IN DEN WIER1N-
GERMEERPOLDER IS IN VOLLEN GANG. De ge
weldige hoeveelheden bieten worden per schip naar de
suikerfabrieken vervoerd.
DE BR1TSCHE HOOGE COMMISSARIS VAN PALES
TINA, Sir Hart ld Mc. Michael (links) hield in ver
band met den gespannen toestand in Palestina bespre
kingen met den min. v. Kolon. mr. Malcolm MacDonald
EEN BRITSCHE BOMMENWERPER die door den bliksem getroffen
werd, stortte neer in Park-Wood te Brede (Sussex) en vloog in brand
De vijf inzittenden konden zich per parachute redden.
DE GEVOLGEN VAN DEN ORKAAN welke kort geleden Amerika's
Oostkust teisterde en waarbij honderden dooden te betreuren vielen. Eer»
volkomen verwoest huis te Westhampton op Long Island.
DE KEIZER VAN JAPAN bezichtigde in Tokio een Japansch marine
vliegtuig, waarmee van Nanking naar Tokio werd gevlogen, ondanks het
feit, dat een der vleugels door Chin eesch afweergeschut zwaar bescha
digd wae. Rechts de keizer.
WINDHOOS OVER MIERLO HOUT. EEN MINISTER DECOREERT ZIJN KONING. De uit-
ÉÉN DER DOOR DE WINDHOOS TE MIERLO HOUT reiking te Sofia van de officiers-medaille aan Koning Bori»
GETEISTERDE BOERDERIJEN. door <*e* minister van oorlog, Zazualoff.
Door TF-WTTR FORD.
Vertaald door PAULINE FELLINGA.
17)
„Ik veronderstel, dat u denkt, dat de al-
gemeene opinie dat Jim Gould uit de ma
rine is gegaan, omdat een zeker admiraal
van een zeker Chlneesch vlootstatlon elsch-
te dat hij werd verwijderd om Sandra,
een boosaardig bedenksel is.De Chet-
wynds vertelden me dat om te laten zien
hoe ze er op was vooruitgegaan onder de
voogdij van haar schoonmoeder en
schoonzuster".
„Ze ls er op vooruitgegaan", moest Ik
toegeven. „Ze was niet erg aantrekkelijk
toen ze pas kwam. Een vrij ongunstig
halfbloed-type. Erg wulpsch en opzichtig
als een overrijpe vrucht. Te veel opge
maakt, haar haar te veel gekruld, kleeren
te opvallend, nagels te rood en niet al te
schoon, haar oogen te uitdagend. Maar ze
is veranderd in die Jaren. U hebt haar ge
zien. Glad, zacht haar. keurige make-up,
gedistingeerde kleeren. Nog erg vrooiijk en
zoo, maar bij vroeger vergeleken o zoo ge
kalmeerd enverwesterd. Ddnk zij een
schoonmoeder met een feilloozen smaak en
een heeleboel geld. Ik geloof dat ze den
laatsten tijd heusch geen handicap meer
voor Jlm was".
„Ze ls dat op het oogenbllk Juist meer
dan ooit, mrs. Latham", zei kolonel Prim
rose. „En hoe zat het nu met zijn huwe
lijk, en wat ls er tusschen hem en Rose
mary Bishop voorgevallen?"
„Hun engagement ls afgegaan dat ls
alles wat ik weet. Toen trouwde hij hals
over kop met Sandra. Zooiets gebeurt dik
wijls, ziet u".
„Dépit aan belde kanten, bedoelt u?"
„Precies. Dat verklaart ook Paul Dikra-
nov. Hij heeft bovendien bergen geld
wat Jlm niet meer heeft".
„Ah Ik begrijp het".
„NeenJuist niet. Zoo bedoel Ik het
heelemaal niet. Dat kan misschien mr.
Bishop's overweging zijn; maar zeker niet
die van Rosemary".
Hij glimlachte. „Misschien begrijp ik het
dan toch", zei hij.
We hoorden een auto aankomen. Kolo
nel Primrose stond op. HIJ keek me ern
stig aan. „Ik vind dat u moet weten", zei
hij langzaam, „dat Parran hem gaat ar-
resteeren. Jlm Gould natuurlijk".
Ik keek hem verwezen aan. „Waarvoor?"
„Voor den moord op Sandra Gould".
„Onzin!"
„Ik wou dat het onzin was. Maar lk vrees
van niet, mrs. Latham. Naar allen schijn
is er zelfs een krachtige aanwijzing tegen
hem Het motief, de gelegenheid en de
rest".
lk trachtte wanhopig lets In Jim's voor
deel te vinden.
„En die brief dan, kolonel Primrose?"
Hij schudde kalm zijn hoofd. „Die Is ver-
valscht, mrs. Latham. Dat moet. Het ls
nogal doorzichtig ook. Die Vrouw heeft
geen zelfmoord gepleegd".
Ik had me wat hersteld en zei niets
waarvoor ik even later dankbaar was.
Op dat oogenblik doemde sergeant
Buck's houten gezicht op voor het hek
werk van de veranda. Mr. Parran was bij
hem en nog twee mannen, waarvan een ln
het zomerkhakl en met den helm van de
Marylandsche Staatspolitie.
„Goedenmorgen, mevrouw", zei mr. Par
ran. „Klaar, kolonel?"
Ik zag ze door de opening ln de heg naar
de Goulds gaan. Het drong toen tot me
door, dat kolonel Primrose me aan de
praat gehouden had, dingen gevraagd had
die hij al wist, opdat ik Jlm niet kon waar
schuwen. Ik ging opeens zitten met een
wee gevoel en slappe knieën.
Voor den tweeden keer dien dag weer
stond lk den impuls, naar de telefoon te
vliegen. Ik hield mezelf voor, dat kolonel
Primrose daar juist op zou wachten
een beweging van mij of Iemand anders,
die hem den weg zou wijzen.
Dus zat ik daar, heel ongelukkig, pro-
beerend me voor te stellen wat ze nu de
den hoe Jim het op zou nemen, wat zijn
moeder zou doen. Ik dacht niet aan Lucy
Lee eer ik een geluid hoorde ln de huls
kamer en haar zag staan, bleek en vree-
seiijk angstig. Ze wenkte me.
„Wat ls er aan de hand, Grace? Wat
doen ze? Waarom «Jn ze in de garage?"
vroeg ze wanhopig. „Kolonel Primrose is
daar. Chet heeft aan Amy verteld dat hij
een privé detective is. Gaan ze
Ze zweeg. „Grace
„Ze denken, dat het geen zelfmoord ge
weest Is, Lucy Lee", zei lk rustig.
Ze staarde me aan en het was of ze al
door kleiner werd. tot ze meer leek op een
kind dan op een zes en twintigjarige moe
der van drie kinderen. Arme klelr.e Lucy
Lee. altijd het knapste, populairste meisje
in April Harbor, met dozijnen aanbidders,
tot ze trouwde, door het eeuwen-oud pro
ces van natuurlijke selectie, met den groot
sten, knapsten, flinksten jongen man van
allemaal en het was verkeerd uitgeval
len. Als we nog in de dagen van de Vikings
geleefd hadden, zou Andy Thorp de aan
voerder zijn geweest, maar op een kantoor
In Broadway, waar de „aanvoerder" zulke
heel andere eigenschappen noodig heeft,
paste Andy niet. Lucy Lee ls flink en loyaal,
stelt het zonder de dingen, die ze al
tijd heeft gehad, doet ln de stad haar eigen
werk en beweert dat ze het prettig vindt.
Ze stond ln mijn huiskamer, me aan te
staren, haar bleek, zacht gezicht nog wit
ter dan anders in de omlijsting van haar
korte, kastanjebruine krullen; haar don
kere oogen, groot en verbaasd.
„Hoor eens, Lucy Lee. Je moet Je flink
houden. Het zal beroerd zijn voor Iedereen
maar het zal vreeselljk zijn voor Jim."
Ze keek me aan of ze er niets van be
greep. „Voor Jlm?"
Hu was het mijn beurt, haar aan te sta
ren. De vreemdste wisselingen van emotie
en berekening gingen over haar mooi, door
schijnend gezichtje Ik was niet zeker of ze
wel wist. waar ik het over had.
„Ik vrees dat ze denken dat Jim haar
gedood heeft, lieve kind" zei ik.
Ofschoon ik weet. hoeveel Lucy Lee van
Jim houdt, meende ik toch dat een ge
weldige verlichting haar lichaam ont
spande.
„Maar het was zijn auto nietl Hoe kon
WJ
Ze zweeg even. Toen scheen ze meer tot
zichzelf te komen. „Oneen, Grace!" riep ze
„Dat is niet eerlijk; hij zou nooit O
Grace, zullen ze die heele geschiedenis van
Rosemary en China er weer bij halen?"
„Ik vrees van wel, Lucy Lee. Ze zijn
eigenlijk al begonnen".
„Maar als niemand het hun vertelt? Ze
kunnen het niet ontdekken en ze gunnen
het nooit bewijzen. Ik bedoel, dat hij
haar gedood heeft. Hij was zelfs gisteren
nacht niet bij haar".
Ze praatte zenuwachtig door, sprong van
het een op het ander, niet erg overtuigend.
Twee kleurtjes gloeiden op haar wangen,
waardoor ze er, vreemd opgewonden uitzag
„Maar Andy zullen ze toch met rust la
ten. hè?"
Dus dat was het wat haar beangstigde,
waarvoor ze Jim of ieder ander voor de
iteuwen zou willen gooien, als het moest,
om Andy er buiten te houden.
Ik weet niet wat ik wel tegen haar ge
zegd zou hebben lk werd erg kwaad. Jim
is zooveel dozijnen Andy's waard, al was
het alleen maar omdat hij een serieus, vol
wassen man is en niet een jongensachtige
sportmaniak ls gebleven op een leeftijd,
dat hij ernstig werk behoorde te prestoe
ren. Maar ik had geen gelegenheid, iets te
zeggen. Ze zag de Bishops aankomen voor
ik ze zag.
„Ik ga maar terug", fluisterde ze. „Ver-
lei niemand, dat ik hier geweest ben'
Ze vluchtte juist toen George Barrol de
verandadeur opendeed voor Rosemary en
haar vader.
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
