Hitler te Asch - Als de stormwind raast - Ministers op de „Tromp
79sfe Jaargang
LEiDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
De noodlottije
terugkeer
FEUILLETON
99
DE FiiHRER OP SUDETEN-
DUITSCHEN BODEM. - Onder
het gejubel der bervolMng komt
Hitier te Asch aan.
Hr. Ms. TROMP", die gisteren uit Rotterdam vertrok, is met het oog op het slechte weer terugge
keerd. Eenige ministers, die de reis zouden meemaken, moesten h et schip op het punt van uitgang ver
laten zonder de zee te hebben gezien. Het debarkeeren: v.l.n.r. Z. Exc. minister dr. H. Oolijn, Z.Exc.
minister van Dijk en Z.Exc. minister de Wilde.
IN ENGELAND HEEFT DE ZUIDWESTER STORM OOK DANIG
HUISGEHOUDEN. Een zware boom viel in Beulah Hill, Upper
Norwood, op eem bus. 3 Inzittenden werden gedood etn 6 gewond.
DE ZUID-WESTIR LOEIT.
EEN FRAAIE OPNAME AAN DEN
SCHEVENINGSCÏEN HAVEN
INGANG.
PRINSES FRIEDRICH SIGISMUND VAN PRUISEN,
een bekende verschijning in hippische kringen, die op 4i-jarigen
leeftijd plotseling is overleden.
DE GRENSBEWAKING I WEER OPGEHEVEN.
EEN OVERZICHT TIJDENS DENINTOCHT VAN DE TROEPEN
IN MAAS'RICHT.
DE BEZETTING VAN TESCHEN DOOR POLEN.
Poolsche en Tsjechische officieren onderhandelen op de grensbrug
over de Olsa bij Teschen.
DE VOORBEREIDING VAN HET VERTREK van met de
ordebewaking in het Sudetenland belaste Engelsche troepen.
Transport-auto's van het le bataljon Grenadier
Guards te Londen.
Door LESLIE FORD.
Vertaald door PAULINE FELLTNlA.
14)
Mr. Shryock bekeek een velletje pstpa-
pier, dat hij ergens vandaan had etoo-
verd. Hij had het doorgegeven aan m: Far-
ran en die had het een heelen tijdieke-
ken voor hij het teruggaf.
Ik ging naar de keuken om bier t gla
zen te halen. Ik was niet in de stemming
om vijftien man whisky soda voor zet
ten. Bovendien begreep ik niets \n de
manier van doen van den lijkscluwer.
Hier zat je met een groep menschel vree-
selijk geschokt natuurlijk door watu ge
beurd was, en hij behandelde het g/al of
het een nachtelijke oesterfulf was.
Ik was net terug toen ik buitenJerry
Nolan's stem hoorde.
„Hou je taal, Andy, kerel!" zei h.
Ze kwamen binnen Andy's gezic: was
akelig om te zien. Zijn öogen war» met
bloed beloopen, hij zag er uit of i hem
zoó hadden opgevischt van onder <n ta
feltje in een kroeg. Er was een visufte,
verslagen uitdrukking op zijn gezht en
hij mompelde aldoor onsamenhanged iets
over sleutels. Hij ging zitten, of liever Jer
ry Nolan duwde hem in een stoel. Toen tot
mijn verrassing, was sergeant Buck plot
seling naast hem, gaf hem een sterke
whisky en nam het leege glas weg.
Andy kreunde en liet zijn gezicht in zijn
handen zinken.
„Mr. Thorp, ik heb begrepen, dat u mrs.
Gould en mr. Barrol terug hebt gereden
van het bal in de club?"
Andy knikte.
„U hebt mr. Barrol afgezet bij de Mag
nolia's. Wilt u ons vertellen, wat er daar
na gebeurde?"
Andy keek op. Ik geloof dat hij dichter
bij een algeheele inzinkg was dan we be
seften.
„Ik reed naar huis en zette den wagen in
de garage. We stapten uit en sloten de
deur en liepen het pad naar het huis op.
Halverwege zei Sandra, dat ze iets in den
wagen had laten liggen. Ik sluit hem al
tijd af, zelfs in de garage dat is een ge
woonte, die je krijgt in New York. Ik zei
dat ik het voor haar zou halen, maar ze
zei dat ze het zelf zou doen, dus gaf ik
haar de sleutels en ging door naar huis.
Dat is alles wat ik weet. Dat is alles wat
ik weet, zeg ik u!"
Zijn stem verhief zich bijna tot een gil
ln die laatste uitbarsting. We staarden
hem allemaal aan. Hij liet zijn hoofd weer
in de handen zakken met vreemde, ver
stikte snikken. Jerry Nolan klopte hem be-
zo' gd op zijn rug.
Mr. Shryock zag hem een oogenblik aan.
Toen nam hij het briefje op. dat voor hem
lag.
„Is er iemand hier, die het handschrift
van mrs. Alexandra Gould kan identificee
ren?" vroeg hij
Jerry Nolan kleurde en stak zijn hand
op. Er waren nog verscheidene anderen,
waaronder Andy en ik. Mr. Shryock gaf
het elegante velletje postpapier aan Jerry.
„Herkent u dit als het schrift van mrs.
Gould?"
Jerry knikte. Ik vond dat hij licht ver
bleekte.
„Wilt u het doorgeven?"
Bailey Fisher nam het en gaf het snel
aan Frank Gerber, knikkend.
„Dat is haar hand, zeker", zei Frank. Hij
gaf het aan mij.
„Kunt u dit identificeeren als de hand
van mrs. Gould, mrs. Latham?"
„Ja", zei ik zacht. Ik had dat kinderach
tig, onbeschaafd gekrabbel wel duizend
maal gezien. Ze schreef altijd briefjes.
Ik gaf het terug. Mijn hart was als een
brok ijs in mijn borst.
De lijkschouwer zette zijn hoornen bril
op en keek ons even doordringend aan.
„Ik heb hier een brief, dien u hebt hoo-
ren identificeeren zoo positief als onder de
omstandigheden mogelijk is. Ik zal hem u
voorlezen en dan zal ik uw uitspraak vra
gen, heeren."
We wachtten. Boven hoorde lk Sheila
aan de deur krabbelen. Buiten sjilpten een
paar vroege vogels. De klok op het portaal
sloeg half vijf.
„Mijn allerliefste Jim,
Jij moet je Sandra vergeven en voor
altijd vergeten. Het is vervelend en
slecht, mezelf te dooden, dat weet ik.
maar ik heb je heele leven verwoest,
Jlm, en jij bent zoo goed voor me ge
weest. In mijn land zijn we niet bang
voor den dood en lk ben nu ook niet
bang. Vaarwel, Jim. Ze zeggen dat het
op deze manier geen erge pijn doet.
Sandra".
De lijkschouwer zweeg. We zaten allen
verstomd en ontzet. Sandra's naïeve taal
te hooren ln het neuzig gedrens van den
lijkschouwer was ondragelijk tegenstrijdig.
Na een langen tijd zag hij op.
„Mrs. Gould Sr. vond dit briefje van
nacht op de toilettafel van haar schoon
dochter. Daarom zocht ze buiten naar
haar. Ik geloof dat we weten wat er ge
beurd is, heeren. Ik wacht uw uitspraak af."
Ook ik wachtte ze af. En nadat de twaalf
heeren, tien uit April Harbor en twee van
buiten ons dorp, zich naar de eetkamer be
geven hadden, zat ik daar met gebogen
hoofd en handen die zoo beefden, dat ik
ze in mijn zakken moest stoppen om ze
stil te houden.
Ze kwamen terug. Rodman Bishop stond
op, grijs en vierkant. „De jury heeft vast
gesteld dat Alexandra Gould den dood ge
vonden heeft door eigen hand, ten gevolge
van het opzettelijk inademen van kool-
monoxyde-gassen, terwijl ze in abnormalen
geestestoestand verkeerde," zei hij.
Mr. Shryock keek den officier van jus
titie aan. Mr. Parran knikte slaperig. „Dank
u. heeren, dank u," zei mr. Shryock. Hij
wreef zijn handen en keek rond. „Ik ge
loof dat dat alles is.Ik zal mijn rapport
schrijven, mr. Parran, mijn machine is in
reparatie."
Ik zat er nog, mijn handen tegen de zoo
men van mijn zakken gedrukt. Plotseling
zag ik op. Kolonel Primrose zag me aan
dachtig aan. Mijn lippen waren erg droog.
Ik probeerde ze te bevochtigen zonder dat
hij het zag. Hij kon toch niet weten, wat
er hamerde in mijn hoofd tot het bijna ge
voelloos was van angst!
De uitgestoken hand van den lijkschou
wer bracht me met een schok tot mezelf.
Ik kwam overeind en zei hem en mr. Par
ran goedennacht. Mr. Bishop klopte me op
mijn schouder.
„Ga nog maar wat slapen. Grace," zei
hij. Ik geloof dat hij me nog iets anders
vertelde.
Ik deed de deur achter hen dicht, en
stond even uit te kijken over de baai, zil
verig kalm in den dageraad. Ik wist dat
kolonel Primrose in de kamer achter me
stond te wachten. Eindelijk keerde lk me
om en zag hem aan, mijn handen achter
me aan de deurknop om houvast te heb
ben.
Onze oogen ontmoetten elkaar, de zijne
tintelend en doordringend, de mijne trach
tend hun geheim te verbergen. Toen glim
lachte hij opeens, heel vriendelijk.
„Het is eigenlijk niet zooals het hoort,
hè? Vooral omdat u me hier niet uitgenoo-
digd hebt."
Ik haalde diep adem.
.Misschien wilt u het later in den mor
gen vertellen," zei hij even daarna, „Ik wil
u wel bekennen dat het me geen rust
laat.Gaat u nu maar naar bed."
Ik vrees dat ik letterlijk naar boven
vlóóg. Ik weet niet wat sergeant Buck wel
dacht, die net binnenkwam, na de fles-
schen weggezet en de glazen omgewas-
schen te hebben, daar was ik zeker van!
Ik zag hoe hij den kolonel een beproefden,
vermanenden blik toewierp.
(Nadruk verboden).
(Wordt vervolgd).
