Voorbereidingen voor de 3 October-viering - Redevoering van Mussolini
79 sfe Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweeïe Blad
De noodlottige
terugkeer
FEUILLETON
DE UIENOOGST TE LANGENDIJK.
Na op het land gedroogd te zijn, worden de uien in rieten hokken
opgeborgen, om daar te wachten op een kooper. Het vullen van
de hokken, die daarna met een kap worden afgedekt.
DE WERKZAAMHEDEN AAN HET AMSTERDAM-RIJNKANAAL.
Nabij Tïel zal de rivier de Linge door middel van een duiker onder
dit kanaal door worden geleid. De bouw van den duiker.
LEIDEN MAAKT ZICH GEREED VOOR DE
3 OCTOBER-FEESTE N. Een praalwagen,
opwekkend om te offeren voor een carillon in
't herbouwde stadhuis, wordt opgebouwd.
EEN MODERNE WAGENRENNER - tijdens MUSSOLINI TIJDENS EEN ZIjNER VELE REDEVOERINGEN IN
'n motorsportfecst voor militairen te Potsdam DE LAATSTE DAGEN. De Duce spreekt te Belluno.
EEN GROEP FRANSCHE RESERVISTEN
arriveert onder leiding van een officier in Straatsburg, waar ze bij hun
regiment worden gevoegd.
DE 3 OCTOBER-OPTOCHT TE LEIDEN
zal in het teeken staan van het herbouwde stadhuis. Een der praalwagens zal POLITIEAFZETTING IN DE LONDENSCHE REGEERINGSWIJK WHITEHALL. EEN WARE MUUR VAN
de geschiedenis van het gebouw in beeld brengen. POLITIEMANNEN HOUDT DE MENIGTE TEGEN.
Door LESLIE FORD.
Vertaald door PAULINE FELLINGA.
8)
Hij was niet vroolijk en hij gedroeg zich
als een man met een drukkenden last op
zijn ziel, maar niemand kon hem daar een
verwijt van maken. Hij had ook zulk een
last in den vorm van een vrouw die er
haar heele leven nooit mooier, valscher en
geraffineerder had uitgezien dan nu.
Oppervlakkig beschouwd was Sandra
Gould zachtzinnig en ingetogen genoeg in
haar ragfijne zeegroene Japon, waarvan de
kleine cape met lange smalle linten om
haar hals was gestrikt. Pas als je dicht bij
haar kwam, zag Je de onderdrukte opwin
ding gloeien in haar donkere oogen.
Rosemary daarentegen was volkomen
zichzelf. Ze zag er nog steeds eenigszins
ongenaakbaar uit, met haar dof-gouden
haar in het midden gescheiden en een
dikke vlecht als een diadeem om haar fijn
gevormd hoofd gelegd. Ze had een bedrie-
gelijk eenvoudige rose linnen avondjapon
aan met een toef blauw fluweelen bloemen
zoo'n ding waar je zoo aan zag dat het
uit Parijs of New York kwam en waar
schijnlijk meer kostte dan zei andere ja
ponnen in de zaal te zamen. Naast haar
stond Paul Dikranov hoffelijk maar be
paald despotisch, met het air van iemand,
die zijn eigendom zóóveel speelruimte laat
en meer niet. Maar dat was zoo erg niet.
Het was eigenlijk wel een troost dat hij er
was en dat er rekening met hem gehouden
moest worden
Maar vooral was de keurige manier
waarop hij Sandra negeerde opmerkelijk.
Hij praatte met mrs. Gould, hij was be
paald charmant tegen Lucy Lee en zou het
misschien tegen mij ook geweest zijn, als
kolonel Primrose mij niet als het ware
geadopteerd had nu sergeant Buck uit
de buurt was om voor hem te zorgen.
De menschen gingen wat rond en veeg
den telkens hun voorhoofd af, wachtend
op iets. dat hen zou kunnen afleiden. De
bui was te kort geweest om koelte en
verademing te brengen, het weerlichten
en het dondergerommel boven de baai
maakten den klaimmen nacht om ons heen
nog dreigender.
Kolonel Primrose, mr. Bishop en ik
keken uit het raam; Sandra. Jim. Andy en
George Barrol stonden bij de zilveren boot,
welker aanbieding het hoogtepunt van
den avond zou zijn. Sandra en Andy ont
vingen felicitaties van nieuw aangekome-
nen en George hing er zoo'n beetje bij en
zei: „Is ze geen kraan?.... Flink kind!"
enzoovoorts.
Ze hadden een discussie over de zeil
kunst. Lucy Lee, Paul Dikranov, Rosemary
en nog een paar lui speelden tan-tan. Mrs.
Gould en de Chetwynds praatten met dr.
Potter die e*n scheen oak had aan
gedaan en zijn avondborrel kwam halen.
Het was een gewone Zaterdagavond, zoo
als die in iedere zeilclub in Amerika wordt
doorgebracht. Een oppervlakkig toeschou
wer zou aan niets gemerkt hebben, dat
de zaal als het ware een opslagplaats van
dynamiet was. En zeker niet, dat de koel
ste, onbevangenste persoon in het vertrek
om zoo te zeggen als lont fungeerde.
Plotseling brak de discussie bij het mo
delbootje uit in een luid „Je kunt het onmo
gelijk!"Ik kan het wel!" zoodat ieder
een omkeek. Meer geamuseerd dan ver
baasd in het eerst. Maar dat duurde slechts
een oogenblik. Er was iets beangstigends
in de plotselinge verbeten heftigheid der
sprekers.
Sandra stond tegenover haar man en
Andy en de anderen. George Barrol stond
achter haar, niet op zijn gemak.
„Ik kan best! Als zij kon!" riep ze. ,Ik
laat Jullie zien! Andy gaat met me mee!"
Lucy Lee's donker hoofd ging met een
ruk omhoog.
„Laat haar niet gaan Jim" riep ze. Toen
probeerde ze te lachen; haar gezicht was
heel bleek geworden.
„Waar naar toe?" vroeg Rosemary.
„Het is die oude geschiedenis. Sandra
wil naar het lichtschip zeilen tijdens een
onweer omdat jij het hebt gedaan. Het
is krankzinnig!"
Rosemary's oogen zochten die van Jim
in den langsten blik, dien ze. meen ik, tot
nu toe gewisseld hadden. Ze dachten bei
den aan den nacht dat ze waaghalzig wa
ren uitgevaren en bijna niet meer terug
gekomen.
.Maar ik ga!"
Sandra ging de zaal door, haar hoofd in
den nek en met fonkelende oogen.
„Of misschien wil jouw Paul mee gaan!"
Ze bleef stilstaan bij Dikranov's stoel,
haar handen op haar heupen meer als
een dansende Carmen dan een onver
schrokken sportieve vrouw.
„Alleen maar omwille van den goeden
ouden tijd. hè?"
Ze schudde boosaardig haar donker
hoofd.
„Maar misschien probeer jij te vergeten!
O, ondeugende Paul!"
Ze dreigde hem met haar roodgeverfden
vingertop.
Paul Dikranov's gezicht was op zijn
eigen manier evenals dat van sergeant
Buck. Rosemary staarde hen beiden aan.
haar gezicht opeens een wit masker, hard
als ivoor. Sandra glipte met een vlugge
pirouette van hen weg. als een danseres in
een cabaret, en hield stil voor haar man.
„O, mijn Jim! Jij denkt ik weet niet hoe
jij het land aan me hebt. vanavond, maar
ik zal jou laten zien!"
Jim's mond verstrakte. Hij wilde haar bij
den arm grijpen, maar ze ontweek hem
met de gratie van een apache. Hij kon
haar niet nazitten door de zaal, met vijf
tig toekijkende menschen. Dus bedwong
hij zich.
Sandra was de zaal door gedwarreld
naar den armen George Barrol en pakte
hem bij zijn arm.
„Jij gaat met me mee. hè George? Zij
zijn lafaards! Wij zullen hun laten zien!"
Arme George! Hij heeft het land aan
natte voeten en zelfs Rodman Bishop's
jacht is een marteling voor hem bij ruw
weer. Maar Sandra was hem de baas.
Ze sleepte hem de opens'aande deuren
uit en de treden af. terwijl wij toekeken,
verstomd en vreeselijk genegeerd voor Jim
„Kan niemand ze tegenhouden?" vroeg
mrs. Gould rustig.
Rodman Bishop's diepe st^m bracht ons
weer tot onszelf: „Wees maar niet bang.
George gaat het dok niet uit. Geen wilde
paarden zouden hem vanavond in een boot
kunnen trekken."
Een vreeselijke gevorkte bliksemstraal
spleet den donkeren nachthemel. Jim en
Andy gingen naar buiten. Wij anderen
keken elkaar aan, herademden en gingen
naar onze plaatsen terug. Behalve Rose
mary. Ze zat star rechtop in den wit-
leeren stoel, als een ijskegeL
.Laten we niet meer spelen." zei Lucy
Lee abrupt. „Ik ga naar buiten."
Dikranov stond op en boog vormelijk.
„Willen we op de veranda gaan, Rose
mary?"
„Neen. dank je," zei Rosemary snel. gaar
stem klonk geforceerd, haast rauw. Toen
beheersohte ze zich en zei heel natuurlijk'.
,31ijf jij een beetje met vader praten. Ik
ga naar buiten met Lucy LeeKom
mee, Grace."
We gingen, Chet ging mee. Op de veran
da hoorden we een uitbarsting van applaus
en een oogenblik later snerpte een saxo-
phoon. Rex Brophy's Band Wagon was ge
komen. Ik keek op mijn horloge. Het was
net elf uur. Rosemary en ik holden het
grasveld over. Lucy Lee was verdwenen.
Zelfs bij het licht van den bliksem, die tel
kens het heele terrein verlichtte, zagen we
haar wit figuurtje niet. Maar we zagen wel
een bootje met twee gedaanten er in op de
donkere golven dansen, terwijl in het dok
twee andere gestalten in wit flanel en don
kere jasjes schreeuwend naar beneden
liepen.
„Is haar boot buiten?" fluisterde Rose
mary.
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
