Vlootschouw te Soerabaja - Vertrek den Engelschen gezant
79ste Jaargang LEIDSCH DAGBLAD Tweede Blad
notice to visitors
De noodlottige
terugkeer
FEUILLETON
STEAMER LEAVES AT 11.50 P.M
[DUTCH T
PRINS BOUDEWIJN de Belgische kroonprins
Jeelde in Semblaux vlaggen uit aan schoolkinderen.
Naast den Prins, Prinses Josephine Charlotte.
DE AFGETREDEN ENGELSCHE GEZANT
sir HuBert Montgomery, vertrok gisteravond per HarwichBoot
van Hoek van Holland. De gezant en zijn echtgenoote.
DE NIEUWE BRUG OVER HET MERWEDEKANAAL NABIJ MAARSSEN NADERT HAAR
VOLTOOIïNG. OP DEN VOORGROND DE OUDE, OP DEN ACHTER
GROND DE NIEUWE BRUG.
VOOR REKENING VAN HET PORTUGEESG'HE GOUVERNEMENT werd te Delfzijl op de werf van
do Gebr. Niestern het schip ,,Ghaimite" gebouwd, dat op de Oostkust van Afrika als sleep- en loodsboot
en als bergings- en betonningsvaartuig dienst zal doen. De tewaterlating.
IMPOSANTE VLOOTSCHOUW TE SOERABAJA.
Nog in het kader van de jubileumfeesten werd te Soerabaja een vlootschouw gehouden.
De demonstraties met zoeklichten.,
VERSPERRINGEN AAN DE TSJECHISCHE GRENS. - Een
soldaat op post bij barricaden op een weg welke van Karlsbad
naar de Duiteche grens loopt. Boerenwagens zijn dwars
op den weg gezet.
DE „KARIMATA" IS TE ROTTERDAM IN
EEN DER DOKKEN TER REPARATIE OP
GENOMEN, i—Het enorme gevaarte wordt
het dok ingesleept.
DE RESTAURATIE VAN DEN WESTER
TOREN TE ENKHUIZEN. De wijzerplaat
wordt eens goed onderhanden genomen.
Door LESLIE FORD.
Vertaald door PAULINE FELLINGA.
2)
Ze concentreerde al haar aandacht op
het probleem sla. Ik keek uit ln de straat,
vol vroolljk babbelende menschen te voet,
ln groote auto's en kleine, sommigen ln de
puntjes gekleed, een massa mannen en
meisjes ln shorts, met honden en kinderen
allemaal luldjes die ik mijn heele leven
kende, of hun heele leven. Behalve dan de
vrouw, die nu den winkel ln kwam.
Ik kende Sandra Gould pas vier jaar,
als ik al kon zeggen dat Ik haar kende.
Ze glimlachte, haar mooie witte tanden
glanzend tusschen schitterend roode lip
pen, ln een gezicht als een bloem, met
donkere oogen, nu hel flikkerend, maar al
tijd met een smeulenden gloed er ln en
prachtig dof zwart haar, vandaag be
kroond door een enormen rosen hoed van
dof zacht stroo met een bruin lint om den
lagen bol. Z» droeg een rose linnen jaoon.
Ik zag. dat ELsie er naar keek. Ik ging vlug
opzij Ik wilde niets te maken hebben met
wat ik wist dat gebeuren moest. Het was
lafheid, natuurlijk, maar ik wilde eenvou
dig niet weten hoe Sandra Gould Rose
mary's terugkeer zou opnemen. Omdat ik
van Rosemary houd en omdat ik van Jim
houd en ik nooit erg dol op Sandra ben
geweest. Maar het viel niet te ontkennen
dat ze slim was.
Ze kwam nu opeens naar voren als een
lenige jonge panter, die een muls in het
oog krijgt. Elsie Carter knipperde met de
oogen.
„Hallo. Grace! Hallo, mrs. Carter!"
Ze schudde een purper-genagelde wijsvin
ger tegen ons. We deinsden een beetje ach
teruit tegen een krat spinazie.
„Jullie spraken over mij! O, ik weet, ik
lees ln je gezicht, .Arme Sandra, ze zal
Jim verliezen, nu Rosemary Bishop terug
komt!" Neen, neen! Jullie hebben allemaal
mis. Kijk eens naar mijn Jim. Ziet hij er,
zoo verdrietig uit?"
Dr. Potter die bezig was, een blikje
zoute krakelingen te koopen, vlak achter
Sandra, draaide zich om en glimlachte iro
nisch tegen mij. We volgden belden San
dra's vinger, wijzend naar de straat. Jlm
Gould, in een oude grijze trui en een man
chester broek met verfvlekken, stond mid
den in de straat met zijn zwager. Andy
Thorp, en een jongmensch uit Wilmington,
en fungeerde als scheidsrechter bi] het
spel van vier kleine negerjongetjes. Ze
zagen er allesbehalve verdrietig uit.
„Jim weet zeker dat ze komen?" zei dr
Potter. Hij keek Sandra aan. Hij glimlachte
niet. Ik heb onthouden maar gelukkig
heb ik het kolonel Primrose nooit bekend,
niet, in mijn argeloosheid, wat zoo licht ge
kund had en zeker niet opzettelijk, toen ik
ontdekte dat het zeer zeker van belang was
dat hij niet glimlachte, en dat Sandra
ln haar handen klapte met zoo'n verrukt
gebaar, dat het contrast opvallend was."
„Natuurlijk weet Jlm het!" riep ze. „Ik
vertelde het hem zelf, zoodra zes of" ze
haalde charmant haar schouders op
„misschien dertien lieve vrienden me op
belden om te zien of ik weet!"
Een eigenaardigheid van Sandra is, dat,
hoe charmanter ze wil zijn, hoe misera
beler haar taal wordt. Ze kan den slager
ultfoeteren als een inlandsche.
„Jullie zijn allemaal heel, heel leelljk
tegen arme Sandra," ze lachte ondeugend,
maar voegde er opeens emstlg bij, met een
flikkering van haar donkere oogen: „maar
zij zal mijn Jimmy niet hebben. U zal zien.
mrs. Carter! In mijn land wij laten geen
andere vrouwen onzen man afnemen!"
Daar niemand naar mijn weten precies
wist wat Sandra's land was, hoefden we
er niet verder over te redeneeren. Ik
maakte me los van de spinazie en ging
weg. Adam Potter volgde me.
.Konden we in onzen zak steken, hè?" zei
hij met een wrangen glimlach, toen we
bulten kwamen ln de zon doorbakken
straat. „Ik hoop maar dat ze gelijk heeft."
„Dat zal wel." zei ik. „Ten slotte blijven
de menschen maar niet zeven jaar ver
liefd. Tegenwoordig niet meer. In ieder ge
val, het gaat ons niet aan. Jim is een man
van eer en Rosemary een door en door
respectabel meisje."
Adam Potter keek me wat te lang aan,
vond ik. Bedoel Je, dat Sandra dat
niet is?"
„Volstrekt niet. Maar ik denk. dat als er
Iemand een scène zou maken, de twee
andeven het niet zouden zijn."
„Het is toch zoo jammer, dat het kind
gestorven is," zei hij.
„Niet als...."
„Niemand weet of daar iets van aan
was." viel hij me scherp in de rede; hij
kende de dorpspraatjes nog beter dan ik.
„In ieder geval, ze ls een charmante heks."
„Mijn goede man, heb ik ooit het tegen
deel beweerd?"
Hij lachte en veegde zijn voorhoofd af.
„Neen, natuurlijk niet, Grace. Maar ik
wou dat ze niet terugkwamen. Er moet
herrie van komen."
„Niet tenzij we het er allemaal op aan
sturen! Ze hebben tenslotte nooit toegege
ven dat hun wegblijven iets te maken had
met Rosemary en Jim."
„Dat weet ik," zei hij. „Het is altijd ge
weest omdat Chapln hier verdronken is."
We stonden op de treden van het waren
huis van Toplady, in de schaduw van wat
de Telefoondienst had overgelaten van de
groote sycamore bij het oude slavenblok.
We keken onbewust naar Jim Gould,
blootshoofd, verbrand en gezond, zooals hij
daar midden in de straat stond, den weg
versperrend voor de voorbijgangers.
„Het is nu vijf jaar geleden, dat ze hem
uit de marine gewerkt hebben," zei dr
Potter even later. „Een harde pil.Zij is
nu het zelfde meisje niet meer, natuurlijk."
„Ze hebben hem er niet uit gewerkt." zei
ik. „Hij heeft ontslag genomen."
Hij haalde zijn magere schouders op. Ik
volgde zijn moeden blik over het trottoir
voor den theewinkel. Ik herinnerde me
later hoe deze onwillekeurig oplichtte.
Sandra kwam naar buiten, met hloote
beenen en witte sandalen, soepel en lenig,
anders dan de andere vrouwen, zoodat je
het verschil dadelijk opmerkte.
„Nee maar, Jim! Andy!" riep ze, quasi
ontzetLucy Lee, laat ze ophouden!
Alsjeblieft, Lucy Lee!"
Lucy Lee is de vrouw van Andy Thorp
en Jim Gould's zuster; bijgevolg de
schoonzuster van Sandra. En wat op het
oogenbük belangrijker was, ze is de moeder
van Andy Jr. en Andy Jr. was net van zijn
driewieler gevallen en glide of hij vermoord
werd. Lucy Lee probeerde wanhopig, hem
op te rapen met één hand en de baby en
haar pakjes vast te houden met de andere.
Een van die sympathieke dingen van
Sandra en Andy allebei, is, dat het nooit
ln hun hoofd zou opkomen haar te helpen.
Leliën des velds zijn ze beiden, ieder op
een andere manier; Sandra kon je verge
lijken met een tijgerlelie en Andy was al
leen daarin een lelie, dat hij heel weinig
werkte en zooiets practlsch als spinnen
niet kende. Andy's kwaal ls dat hij is op
gevoed ln te groote luxe en er nooit op ge
rekend heeft dat zijn vader zou her
trouwen.
„O. laat ze toch ophouden, Lucy Lee."
rieo Sandra liefjes. Lucy Lee wierp haar
over haar schouder een blik toe. die zeker
begrijpelijk was, maar me toch verbaasde.
We vonden Lucy's gezicht bijna allemaal
knao, zonder veel uitdrukking. Den laat-
sten' tijd was er een trek van vermoeidheid
ln gekomen. Maar ik had er nooit iets op
gezien, dat leek op de plotselinge opge
kropte woede bijna haat die ik nu
zag. vóór Lucy zich beheerschte en lachte.
..Sorry, lieverd! Pas jij maar op ze!" rieo
ze en ging terug naar het groepje van haar
°igen kennissen, die te hulp waren ge
schoten.
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
