De aardbeving in Griekenland - Bodemonderzoek Wieringermeer
79 ste Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
Het nichtje van
buiten
FEUILLETON
II H I „„„.I I. ^1.^.,.1.^1
DE BELGISCHE KOU. FAMILIE
woonde opjle Place Royale te Brussel
een Te Deum in de open lucht» bij, ter
gelegenheid van ,den nat. feestdag.
DE HERTOG EN DE nERTOGIN VAN KENT
verlieten Londen ter bijwoning van de begrafenis van
koningin Maria van Roemenië in Boekarest. De her
togin en haar 'kinderen bij 't verlaten van haar woning
DR. L. HETERMANS oud-directeur van
den Gem. Geneeskundigen dienst te Amster
dam, die aldaar op 64-jarigen leeftijd is
overleden.
BE OUDE BOLWERKEN van het Friesche stadje Dokkum
worden hersteld en verfraaid. Werklieden zijn bezig met het weg.
graven van de hinderlijke boomwortels.
DE AARDBEVING IN GRIEKENLAND.
Politiemannen bewaken het zwaar beschadigde gevangenis-
gebouw te Athene.
KONING GEORGE
onthulde te Villers-Bretonneaux een monument voor de in den
wereldoorlog gevallen Australische soldaten.
HET ENGELSCnE STOO MJACHT „.SATONARA" van den
heer Grigg is in de Amsterdamsche haven aangekomen. Het jacht
meet 512 ton, heeft 28 man équipage en voert de vlag van de
Royal Thames Yachtclub.
VAN TIJD TOT TIJI) wordt door het nemen van grond- en watermon
sters het zoutgehalte van den bodem in den Wieringermeerpolder bepaald.
Met een grondboor worden de bodemmonsters 'genomen, welke daarna op
het laboratorium te Medemblik worden onderzocht.
door LADY TROUBRIDGE.
42) v
..Ik geef je een half uur", zei hij met
uien leederen klank in zijn stem, dien hij
speciaal voor Nick bewaarde. „En dan kom
K Miss Seton weghalen."
..Waarom noem je haar toch Miss
oeton?" vroeg Nick met een grijns. „Zij is
ntelemaal niet zoo'n stijf meisje. Zij is al
leen maar „Linet."
•Mooi. ik zal er aan denken."
Maar Torqull verliet het vertrek, zonder
acht te slaan op het kleine figuurtje, dat
m den grooten stoel, bij het bed zat. „Zijn
nouding was nog precies dezelfde," over
peinsde Linet treurig. Hij zou wel nooit
anders zijn. Hij was haar alleen komen
"alen om zijn broer een plezier te doen en
omdat er niemand anders was om haar te
halen.
Toen dwong zij zich om alleen aan Nick
f denken en aan het vreeselijke, dat hem
pfn T®l=enden dag te wachten stond. Op
c-n of andere wijze moest zij dezen opge-
vG? jonSen trachten te kalmeeren.
en ze|Chti8 nam zÜn band in de hare
Jk ga morgen naar Thatched House
""t Zal ik je vertellen, wat voor ca
deautjes ik voor iedereen heb meegeno
men? Er zijn menschen, die nog nooit van
hun leven in Londen geweest zijn, maar
zij vinden natuurlijk alles, wat hier ge
kocht is, honderdmaal mooier, dan wan
neer het in een of anderen winkel in de
provincie gekocht is."
En Linet begon haar verhaal en bedacht
intusschen hoe wonderlijk het was, dat
deze rijke jongen zich zoo interesseerde
voor de wereld, die hij niet kende. Zij zag,
hoe hij glimlachte, toen zij hem beschreef,
hoe die oude brombeer van een Redway
alleen in het bosch woonde en altijd zoo
onaangenaam was en dat zij er werkelijk
tegen op zag hem den warmen sweater te
geven, dien zij voor hem gekocht had.
„Hij zal wel zeggen: „dat is niets voor mij,
Miss Linny", en zij zag, hoe zwaar de oog
leden van den jongen werden en dat hij
slechts zoo nu en dan zijn oogen opende.
„En dan zeg ik: „O toe, draagt u hem toch,
Mr. Redway" en als hij dan toevallig heel
goed gehumeurd is, zegt hij misschien:
„Daar heb ik niets op tegen."
Eenige minuten later werd Nick bijna
door den slaap overmand, doch hij zei: „Ga
verder," en Linet hield haar stem dus zoo
vlak en eentonig mogelijk en ging gehoor
zaam verder met haar verhaaltje, hoe de
kleine Linet eens van haar gouvernante
was weggeloopen en zich een heelen mid
dag in het bosch had schuilgehouden.
„Oude Redway heeft me toen gevonden,"
zei zij, op het oogenblik, dat Torquil de
kamer binnenkwam en een snellen blik op
het bed wierp. Nick's lange wimpers lagen
als donkere waaiertjes op zijn bleeke wan
gen. „En hij was eenvoudig woest. Hij zei:
„jij hebt een pak voor je broek noodlg,
jongedame en ik denk, dat Je ma daar ook
wel voor zal zorgen. Maar dat deed Mam
mie natuurlijk niet. Ze zei alleen maar...,
dat.moet.jenooitweer
doen.lievelingIk denk, dat hij nu
slaapt", zei zij zacht tot de lange gestalte,
die naast het bed stond, en haar gadesloeg.
„Goed," zei hij zacht en hij draaide het
licht naast het bed uit. Samen verlieten zij
het vertrek, terwijl Nick rustig verder sliep
en het maanlicht zich als een zilveren
deken over het voeteneind uitspreidde.
Beneden in de groote bibliotheek, waar
Torquil haar heen leidde, was het licht ge
dempt en op een tafeltje stond een groot
blad met sandwiches.
,jk wil je bedanken, Linet", zei Torquil,
terwijl hij haar naam slechts aarzelend
over zijn lippen bracht, alsof hij zich her
innerde, dat Nick hem bevolen had, haar
zoo te noemen en alvorens hij sandwiches
voor haar ging halen en een glas limonade
inschonk.
„Zou die dokter werkelijk iets voor hem
kunnen doen?" vroeg Linet, die blij was,
dat zij een neutraal onderwerp van gesprek
had en zij was werkelijk bezorgd over Nick.
Torquil knikte.
„Ik denk het wel. Ik heb mijn moeder
niet verteld, hoeveel we er ons eigenlijk
van voorstellen, om haar een al te groote
teleurstelling te besparen; maar als Nick
de behandeling kan verdragen, denkt deze
nieuwe dokter, dat hij binnen een jaar
weer gezond zal zijn. Dat zou geweldig zijn,
vind je niet?"
„Reusachtig," zei Linet, die voelde hoe
hoog zijn verwachtingen gespannen waren.
„Ik ben er verschrikkelijk blij om."
Doch toen zij dat gezegd had, wist zij ook
niets meer en Lord Rowant scheen ook
niets meer te zeggen te hebben. Hij stond
bij den schoorsteen en daarboven hing een
portret van een vroegeren Lord Rowant in
purperen mantel en met een prachtige
pruik, en met een schokje constateerde Li
net, dat de oogen dezelfde waren als van
zijn nakomeling, en dat die strenge lijn om
den mond ook dezelfde was.
De pijnlijke stilte bleef en Linet draaide
den steel van haar glas om en om en be
dacht, dat zij zoo meteen weg zou moeten.
Zij wilde niet weg, uit dit rustige vertrek,
zij wilde geen afscheid nemen van den
eigenaar daarvan, doch zij vreesde, dat hij
in deze stilte het bonzen van haar hart zou
hooren, als zij nog een oogenblik langer
bleef en dat hij zou merken, hoezeer haar
hand trilde, toen zij hem het glas aan
reikte om weg te zetten.
Toen hij het glas op de tafel gezet had,
zei Torqull Rowant langzaam:
Ik was heel verbaasd toen lk vanmor
gen lk de krant zag. dat Marcus met Miss
Clarke-Davies gaat trouwen. Mag ik je
zeggen, dat het me heel erg spijt, als het je
verdriet doeten dat doet het natuur
lijk heel erg. Misschien herinner je je, dat
ik eens wist, dat het vrij zeker was, dat hij
jou in den steek zou laten." Er klonk plot
seling een zekere woede in zijn stem.
Linet keek op. Nooit zou zij een betere
kans hebben om de dingen uiteen te zetten.
Waarschijnlijk zou zij hem nooit weer zien
en nu kon zij Torquil Rowant vertellen,
dat zij nooit van Marcus gehouden had.
Niet dat het natuurlijk eenig verschil zou
maken, maar zij vond het een prettig
denkbeeld, dat hij de waarheid wist.
„U hebt nooit Iets begrepen van Marcus
en mij", zei zij, terwijl zij het vermeed hem
aan te zien.
„Vanaf het eerste oogenblik heb ik Mar
cus graag mogen lijden. Ik ben bijna ver
liefd op hem geworden, maar toen ik
merkte, hoe hij werkelijk was, heb ik nooit
meer op die manier aan hem gedacht.
Tante Beatrice was degene, die wilde, dat
ik me met Marcus zou verloven. Zij werd
boos op me, toen ik dat weigerde. Zoo boos,
dat ik ben weggeloopen. Maar Marcus had
het probleem al opgelost, door zich met
Luella te verloven en ik kan u niet zeggen,
hoe opgelucht ik me gevoelde, toen ik dat
hoorde."
Toen zij die kleine speech gehouden had,
haalde Linet diep adem, alsof haar een pak
van het hart was gevallen. Het was niet
zoo heel eenvoudig geweest precies de
waarheid te vertellen, maar dat was nu ge
beurd en hij kon haar nu niet langer be
schouwen als een meisje, dat ln den steek
was gelaten, en dat dood ging van verdriet,
omdat de man met een ander trouwde.
„Ben je dan nooit met Marcus Standish
verloofd geweest, zooals zij me verteld
hebben?"
Torquil Rowant's stem klonk bruusk en
scherp.
Zij schudde het hoofd. Zij kon nu niets
meer zeggen. Er was iets in die stem, dat
haar den adem benam. Was hij boos?
„Waarom heb je me dat niet verteld,
Linet?" Nu klonk er geen boosheid meer in
zijn stem. Die was heelemaai veranderd.
(Nadruk verboden) (Slot volgt)
