Het Engelsche koningspaar in Frankrijk - Taptoe te Amsterdam
79tó Jaargang
LEiDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
^4
Het nichtje van
kuiten
FEUILLETON
KONING GEORGE EN KONINGIN ELIZABETH VAN ENGELAND BETREDEN FRAN-
SCHEN BODEM. Het moment, waarop het Engelsche Koningspaar te Boulogne het jacht
Enchantress" verlaat, waarmede het den overtocht van Engeland naar Frankrijk maakte.
DOOR DE V.V.V. TE UTRECHT werd ter gelegenheid van de fecstweek een watersteek
spel" gehouden in den Ouden Rijn. Een der deelnemers wordt door zijn tegenstander tijdens een
verwoed gevecht het water ingestooten.
KONING GEORGE IN PARIJS. Foto van den Koninklijken
stoet genomen van den Are de Triomph af. In de eerste auto
waren gezeten Koning George en president Lebrun, in de tweede
auto de Koningin en mevrouw Lebru n.
-
SONJA HENIE en haar
moeder op Schiphol, op
doorreis van Parijs naar
Oslo.
EEN MILLIOENENWERK OP ZUID-BEVELAND.
De hpuw van de gecombineerde spoor- en verkeersbrug over
het kanaal van Zuid-Beveland te Vlake.
-~jt
r\
Al ll
- .y* V..
-
>V;;
DE AANKOMST VAN HET ENGELSCHE KONINGSPAAR IN PARIJS.
President Leb'run verwelkomt Koning George op het station te Parijs. Achter den president
mevr. Lebrun.
OP DEN VOORAVOND VAN DEN GROOTEN LEGERDAG TE AMSTERDAM WERD EEN
TAPTOE GEHOUDEN OP HET IJSCLUBTERREIN,
ALDAAR.
door LADY TROUBRIDGE.
39)
..Toen hij me dat plotseling mededeelde.
Linet, realiseerde ik, dat ik dat ellendige
spelletje om een anderen man aan den
haak te slaan, niet langer kon voortzetten.
Ik had het altijd als vanzelfsprekend be
schouwd, dat Eldred een rol in mijn leven
zou spelen en dat ik hem tooh geregeld zou
kunnen ontmoeten en ik ben doodongeluk
kig, dat dat nu alles voorbij ls. Zelfs al zou
Torquil nu om me geven en dat doet hij
niet, dan zou ik hem toch niet willen heb
ben, zooals het nu met me gesteld is."
En twee dikke tranen kropen onder de
zwarte wimpers vandaan. Met een onge
duldige beweging wischte Tanis ze weg. De
onverstoorbare, hartelooze, eerzuchtige Ta-
nis huilde en onwillekeurig begon Linet
haar te troosten. Toen zocht zij, of zij niet
iets werkelijk troostends zou kunnen zeg
gen. Zij wist evenwel, dat de situatie vrij
wel hopeloos was. Spontaan greep zij Tanls'
hand in de hare en hield die stevig vast.
„Ik vind het ellendig voor je."
„Jij?" Tanis keek haar aan met een
vreemden blik.
Toen: „Ik geloof werkelijk, dat je het
meent. Je bent een schat, Linet, dat je nog
lief tegen me bent, na alles wat er gebeurd
is. Ik heb me tamelijk gemeen tegenover je
gedragen, waar het Torquil betreft. Maar
dat ls nu afgeloopen, en nu kan je je gang
gaan om hem te veroveren, als je wilt.
zonder er aan te denken, dat je mij in den
weg staat."
Zij keek Linet aan en plotseling zei zij
langzaam.
„Ik geloof waarachtig, dat Je je hart al
aan hem verloren hebt."
Linet knikte.
„Ik vrees, dat dat inderdaad het geval
is", zei ls eenvoudig. „Maar het ls alles even
hopeloos, omdat hij niets om mij geeft en
ook nooit iets om me gegeven heeft."
Toen Linet deze sombere woorden sprak,
keek Tanis haar aan en er verscheen een
flauwe glimlach op haar gelaat.
„Dan zijn we dus allebei ongelukkig," zei
zij. „Een mooi span. Maar jij hebt in ieder
geval een moeder, waar je dol op bent,
naar wie je terugkomt en een schat van
een huisje, buiten op het land, terwijl ik
hier al die feestelijkheden moet afsjouwen
met een moeder, die er steeds op uit is, mij
een rijk huwelijk te laten doen. Je behoeft
niet verbaasd te zijn, Linet, als lk op een
goeden dag bij jullie kom en aan tante
Helen vraag, of zij mij onderdak kan ver-
leenen."
Linet kon zich dit exotische meisje niet
heel goed voorstellen in Thatched House,
deel uitmakend van hun eenvoudige huis
houding, doch zij keek haar nichtje glim
lachend aan.
„Dan kom ik je wel tegemoet rennen", zei
-ij, op Tanls stemming ingaande.
Op haar terugweg overdacht Linet het
gesprek en kwam tot de ontdekking, dat zij
deze nieuwe Tanis veel liever mocht dan de
Tanis, die zij tot nu toe gekend had, zij
verwonderde zich over het eigenaardige
feit, dat zij, Linet, haar geheim, dat zij aan
niemand anders verteld had, aan Tanis
had prijsgegeven.
Zij had geen oogenblik haar hopelooze
liefde voor Torquil ontkend. Zij had ver
trouwelijkheid met vertrouwelijkheid be
antwoord.
Eigenlijk was het minstens even vreemd,
dat Tanis haar deelgenoot gemaakt had
van haar tragische liefde voor Eldred
Byrne.
Toen Linet weer op Carrie's flat was
aangekomen, keek zij terloops het avond
blad in, dat op de mat voor de deur lag en
vande voorpagina staarde haar de naam
aan, die den geheelen middag in haar ge
dachten was geweest.
Het bleek, dat een oom van Eldred Byrne
plotseling gestorven was en Eldred tot uni
verseel erfgenaam benoemd had van een
aanzienlijk fortuin.
Linet nam de krant mee naar boven en
legde die peinzend op tafel. Op het oogen
blik dus, dat zij met Tanis gesproken had,
was die oom overleden en was Eldred
Byrne in staat gesteld Tanis ten huwelijk
te vragen.
En Linet peinsde over het vreemde in
deze wereld, dat de dood van den een het
geluk kan zijn voor een ander.
Den volgenden middag om vier uur,
snelde Linet de treden op van de stoep van
het Black Hotel en informeerde, met klop
pend hart, bij den portier, of mrs. Seton al
was aangekomen.
„Mrs. Seton is in de hal. Miss en wacht
op u." De man keek haar glimlachend aan,
alsof hij begreep hoe groot de vreugde van
dit weerzien was.
Mischien was dat ook wel zoo. Een hotel
als Black, is dikwijls het tooneel van ont
moetingen en afscheid, sommige onver
schillig, sommige innig, andere zwijgend en
vol wanhoop. En de portier bij de deur ls
getuige van alles.
Hij wees naar de deur, die toegang gaf
tot de hal eh toen Linet daar heen liep. zag
zij haar moeder's bagage al staan en dat
gaf haar een schokje van vreugde.
„Mammy
Linet vloog letterlijk de hal door en op de
welbekende gestalte af, die er een beetje
vreemd uitzag, door een elegant reis-
costuumpje, dat Linet niet eerder gezien
had en die glimlachend naar haar opzag.
„Mammy". En een oogenblik later, lag
Linet in de beschermende armen van haar
moeder.
„Wat zalig, dat je weer terug bent," zei
Linet en er klonken tranen van vreugde in
haar stem.
Zij zaten in een hoekje van de hal en
raakten niet uitgepraat. Toen mrs. Seton
eindelijk alles verteld had van haar boot
reis en al de prachtige plaatsen en dingen,
die zij gezien had, begon Linet een verslag
van al de bals, die zij bezocht had. van de
japonnen, die zij gedragen had en van al
de menschen met wie zij had kennis ge
maakt.
Doch over Marcus Standish en al de on-
plelzierlge dingen, die er den laatsten tijd
waren voorgevallen, repte zij geen woord.
Geen enkelen keer noemde zij den naam
van Torquil Rowant. Zij vond. dat het tijd
genoeg was Mammie van al die moeilijk
heden op de hoogte te stellen, als zij alleen
waren.
Kort daarop zei Mrs. Seton, terwijl zij
haar taschje en eenige brieven opnam:
„Ga mee naar boven, lieverd. Ik dacht,
dat we wel op mijn kamer konden thee
drinken, dan kun je me helpen mijn kof
fers uitpakken".
De vroolijke kleine slaapkamer op de
derde verdieping, geleek veel op een zit
kamer. Er stond een leuningstoel en ook
nog een sofa en toen de thee was binnen
gebracht en op een gezellig tafeltje was
neergezet, verzamelde Linet al haar moed
om te beginnen.
Zij moest haar moeder onmiddellijk ver
tellen, dat zij niet meer op Ladogan Ter
race was, want mrs. Seton sprak er over
mrs. Winsley op te zoeken en haar te be
danken voor den heerlijken tijd, dien Linet
bij haar had doorgebracht.
Toen zij die laatste woorden sprak, viel
er een kleine stilte, voor Linet er aarzelend
uitbracht:
„Ik moet je iets vertellen. Mammie. Ik
ben niet meer bij tante Beatrice. Ik ben
weggeloopen en woon nu bij Carrie.
Mrs. Carstairs. waar ik u wel over ge
schreven heb."
Mrs. Seton maakte een verschrikte bewe
ging en haar oogen keken haar dochtertje
onderzoekend aan, voor zij vriendelijk
vroeg:
„Hoe kwam je daartoe, lieveling?"
En toen wachtte zij kalm op een ant
woord.
Doch Linet kende haar moeder maar al
te goed, en zij zag aan de ineengeklemde
handen dat dit plotselinge nieuws haar
meer van streek bracht, dan zij wilde
toonen.
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
