Opgravingen te Gouda - De Tour de France - Motorboot voor Algiers
79 sic Jaargang LEIDSCH DAGBLAD Tweede Blad
Het nichtje van
kuiten
FEUILLETON
DE GEWELDIGE RAILTON-RA CE-AUTO waarin de En-
gelscfcmaxL John R. Cobb een poging wil wagen om het snel
heidsrecord te verbeteren is thans gereed. Het zoontje van den
ontwerper achter het stuu r van het snelheidsmonster.
WAT GEBEURT ER MET DE AARDBEIEN DIE WIJ NIET CONSU-
MKEREN? Het maken van aardbeienjam te Beverwijk. Nadat de aard
beien van 't groene kopje zijn ontdaan worden zij op 'n transportband ge
stort, waarop zij worden schoongesproeid en naar de vaten getransporteerd
HET POLDERBESTUUR VAN DE „SCHERMER" - gaat een
drietal molens grondig restaureeren, om ze voor Ket nageslacht te
bewaren. Een foto van de groep molens, waaraan het werk al in
vollen gang is.
door LADY TROUBRIDGE.
27)
Dit nichtje van Arthur was zoo jong. Het
was wreed, haar zoo te laten trouwen,
voor zij gelegenheid gehad had haar eigen
hart te leeren kennen.
Zij was bijna besloten de geheele ge
schiedenis uit haar hoofd te zetten, toen
een zonnestraal eensklaps Lady Rowant's
gestalte belichtte, die in een der voorste
banken zat. Een oogenblik wendde deze het
hoofd om, om naar de kinderen te kijken
en fonkelden de juweelen van haar collier.
De Rowant-juweelen.de juweelen, die
bijna wereldberoemd waren en die Tanis
eens zou dragen, als alles liep, zooals zij
zich dat voorsteldeAls
Maar misschien waren zij niet verstandig
genoeg te werk gegaan. Ergens scheen er
gevaar te dreigen... en Tams had haar
duidelijk genoeg gewezen, waar dat gevaar
school. Mrs. Wlnsley knielde met de ande
ren neer om de bruidshymne te zingen
„Oh volmaakte Liefde", en zwoer een dureh
eed, dat de juweelen nooit Llnets jeugdige
halsje en bruine haren zouden sieren, zoo
lang zij, Beatrice Winsley, nog ieu> »u te
brengen had.
De inhoud van het lied ontging Mrs.
Winsley eo dat moment geheel en al en zij
luisterde slechts naar die stem in haar
binnenste, die haar misplaatste moeder
liefde vertolkte. Linet moest en zou met
Marcus trouwen en zij wilde er niet meer
aan denken, hoe betooverend het kind er
uitgezien had, toen die zonnestraal door
het gebrandschilderde venster naar bin
nen had geschenen.
Toen de bruidsmeisjes de trap opsnelden
van Lady Keyne's huis in Belgrave Square,
keek de gastvrouw, die in de deuropening
van den salon stond om de bruiloftsgasten
te verwelkomen, haar glimlachend na.
„Een bijzonder aardige trouwerij. Zoo
vriendelijk van de zon om door te breken
op het oogenblik, dat ze de kerk verlie
tenDergelijke opmerkingen werden
alom gehoord en Pamela Omerod stond
met haar jongen echtgenoot aan haar zijde
de gelukwenschen in ontvangst te nemen,
kuste de een en schudde de ander de hand,
tegen een achtergrond van witte lelies.
Pamela had een kleur van opgewonden
heid. toen zij Linet de hand schudde en
haar hartelijk bedankte, dat zij zoo bereid
willig was geweest de plaats van het zieke
bruidsmeisje in te nemen.
„Jullie zagen er allemaal eenig uit", zei
zij. „en ik geloof heusch, dat blauw ieder
een even goéd kleurde."
In het vertrek, waar de cadeaux waren
uitgestald, liep Linet regelrecht in de
armen van Marcus. Zijn donkere oogen be
gonnen te schitteren, toen hij haar ont
dekte en zonder een enkel woerd over hun
laatste samenzijn, begon hij haar compli
mentjes te maken over haar uiterlijk.
„Mag ik een roos voor mijn knoopsgat?"
vroeg hij en tikte even tegen de geurige
bouquet, die zij in haar armen droeg.
„Natuurlijk." Doch Linet maakte geen
aanstalten een der rozen voor hem te bre
ken en ontweek zijn blik.
„Nog boos op me, lieveling?" vroeg hij
zacht. De anderen praatten te luid om dat
te kunnen hooren.
„Noem me geen lieveling, Marcus." Linet
verbaasde zich over de scherpte van haar
eigen toon en over haar verontwaardiging,
dat hij dat geliefkoosde woord zoo, zonder
meer, gebruikte.
„Het heeft geen zin om boos op me te
zijn, Linet", zei Marcus onverstoorbaar en
liet zijn hand onder haar elleboog glijden
om haar door de menigte heen te voeren
naar de plek, waar de juweelen lagen uit
gestald, die door een detective bewaakt
werden. „Je zult eindelijk toch weer goed
op me moeten worden, waarom dan nu
niet meteen maar?"
,Jk ben niet boos op Je, Marcus. Het is
alleen
Doch Linet vermeed het nog steeds hem
aan te zien en trachtte zich los te maken
van zijn hand, die op haar arm rustte.
De zelfverzekerde houding van den jon
gen man onderging een kleine verandering.
Hij keek haar een oogenblik weifelend aan
en zei toen bijna smeekend:
„Je keert je toch niet heelemaal van mij
af, Linet. omdat ik in die Dilly Daily een
beetje te veel gedronken heb? Je ziet er
vandaag zoo schattig uit. dat ik me niet
kan voorstellen, dat je die ijzige houding
tegenover je nederigen dienaar zult blijven
volhouden."
„Ben jij ooit wel eens ernstig?" vroeg zij
peinzend.
„Ernstig?" zei hij nadenkend, terwijl zijn
zwarte oogen zich vernauwden. „Ik begrijp
je niet precies, Linet. Waar moet ik ernstig
voor zijn?"
„Als je dat zelf niet begrijpt, heeft het
geen zin er over te praten", zei Linet koel
en staarde naar een beeldigen juweelenj
hanger, die tot de vele geschenken behoor
de, die Pamela van haar vader gekre
gen had.
„Dat is werkelijk een dot van een han
ger", klonk de stem van Luella Clarke Da-
vis. met een tikje Amerikaansch accent.
„Hallo Marcus", vervolgde zij. „Voel je er
iets voor, een van honger bezwijmende
jongedame van wat voedsel te voorzien?
Als dat het geval is, breng me dan maar
naar het buffet."
Een oogenblik aarzelde Marcus Standish,
terwijl zijn oogen van het eene meisje naar
het andere gingen. Toen haalde hij zijn
schouders op en zei:
„Ga maar mee. Luella", en volgde het
Amerlkaansche meisje na een licht spot-
tenden blik op Linet te hebben geworpen.
Een blik, die scheen te verklaren, dat als zij
zijn gezelschap dan niet op prijs stelde, er
toch altijd nog andere meisjes waren, die
dat wel deden.
Hoe vreemd ook, het vertrek van Marcus
maakte niet den minsten indruk op Linet.
Was zij niet vatbaar meer voor zijn char
me? Het zag er wel naar uit. doch Linet
was er nog niet geheel zeker van. Als Mar
cus zooeven ook maar geprobeerd had zich
te verontschuldigen, dan had zij hem grif
vergeven en dan zou het niet zoo moeilijk
geweest zijn. iets van die oude charme te
rug te vinden. In plaats daarvan had hij
haar alleen maar nietszeggende compli
mentjes gemaakt.
Eenigszins afwezig staarde zij naar de
prachtige Juweelen tot zij eensklaps tot de
ontdekking kwam, dat de zaal bijna leeg
was en zij veronderstelde, dat de gasten
naar beneden gegaan waren, waar de
bruidstaart aangesneden werd en waar zij,
als bruidsmeisje, aanwezig behoorde te zijn.
In de overvolle eetzaal, waar een lang
buffet was opgesteld, zwaarbeladen met ai-
lerlei heerlijkheden, zooals cakes en sand
wiches en groote schalen aardbeien met
slagroom, was Pamela juist bezig het hooge
bouwwerk van suiker en gebak met het
zwaard van haar echtgenoot door te
snijden.
Linet bevond zich te midden van de
menigte en werd opzij geduwd, toen er
eenige ruimte gemaakt moest worden voor
een rolstoel. En in dien stoel zat Nick
Rowant.
Zijn ernstige, knappe, Jeugdige gezicht
stond somber en bedroefd, ondanks de
vroolijke bloem in zijn knoopsgat en de
feestvierende menschen om hem heen.
Doch toen hij Linet in het oog kreeg,
glimlachte hij haar toe.
„Ben jij daar! Net op tijd om me een glas
champagne te brengen en een stuk van de
bruidstaart. Het spijt me. dat ik je met
zulke karweitjes moest lastig vallen, maar
ik weet, dat je het prettig vindt om iemand
een beetje te verwennen."
Toen rij een glas schuimende champagne
en een stukje taart voor hem en zichzelf
gehaald had, keek hij op en vroeg met een
Hauwen glimlach:
„Waarom ben je me nooit op komen zoe
ken? Ik heb Torquil meer dan eens ge
vraagd, je mee te brengen, maar hij be
weerde altijd, dat je daar wel geen zin in
zoudt hebben. Ik snak er naar. wat meer
over Lower Hartnell te hooren en om weer
eens te lachen. Het is den laatsten tijd vTij
beroerd geweest", eindigde hij bitter. „Een
beetje lachen zou een welkome afleiding
voor me zijn."
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
EEN MOTORSLEEPBOOTJE is TE GOUDA is men bezig op-
te Vlaardingen a.b. van het s.s. gravingen te verrichten naar de
Henri Mourir" gehesohen, be- fundamenten van het kasteel
stemd voor Algiers. ,,Der Goude"
OOK „ARTIS" HEEFT EEN „ZWART SCHAAP".
HET EENIGE DAGEN GELEDEN GEBOREN „ZWARTE
SCHAAP" MET ZIJN MOEDER.
OE START TOOR DEN „TOUR DE FRANCE" - had gistermorgen
plaats in Parijs. Een overzicht van de deelnemende renners op weg
naar de Vesinet (voorstadje van Parijs), waar de start
plaats vond.
HET HEKKEPOORTJE, gebouwd in 1770 en afgebroken iu
1390, dat toegang gaf tot de Muiderpoort in Amsterdam, is
zorgvuldig bewaard en wordt thans aan den ingang van het
Zuiderzeepark opgesteld.
