Prins Bemhard te Soesterberg - Intern, dameskampioenschappen golf
79 ste Jaargang LEIDSCH DAGBLAD Tweede Blad
Het nichtje van
kuiten
FEUILLETON
HET 25-JARIG BESTAAN VAN DE LUCHTVAARTVFDEE
LING SOESTERBERG. Z.K.H.. Prins Berohard (x) voor
het monument der gevallen vliegers.
PROEFVAART M.S. „SOCRATES"
gebouwd bij v. d. Giessen te Krimpen a.
d. IJsel voor de K.N.S.M. Kap. J. R. v. d.
Veen probeert het azimuth-toestel.
DE INTERNATIONALE DAMESKAMPIOENSCHAPPEN VAN NEDERLAND GOLF
op de links van de Amsterdamsche Golfclub. De titel houd ster miss Sheila Stroyan aan slag, in
actie tegen mevr. N. Fabius.
EEN GEHEELE SCHOOL SPEELTJULIUS CAESAR". EEN PERSFOTOGRAAF bij ma/noeu-
In het Eingelsche graafschap Buckinghamshire voeren de vres in Roemenië, uitgerust met gummi-
leerlingen Shakespeare's Julius Ceasar" op. Twee asbestpak, gasanasik er, hoofddeksel,
medespelenden bij den grimeur. handschoenen en fototoestel-beschermer.
DE DOCHTERTJES VAN DEN ENGELSCHEN KONING,
Prinses Elisabeth en Prinses Margaret Rose brachten een bezoek aan den Londenschen dierentuin.
Bij de pinguins.
HET LUSTRUM TE DELFT. Op de Paardenmarkt te Delft is gistermiddag een feestter
rein geopend, dat is ingericht in verband met het 18e lustrum. Het exterieur der kermis ia
in Oud-Delftschen trant uitgevoerd.
J" W DEN EINDSTRIJD heeren-enkel-
spel van. Wimbledon sloeg de Amerikaan,
Budge den Engclschman Austin. Budge
in actie tegen Austin.
door LADY TROUBRIDGE.
24)
Met een lichte rilling bedacht zij, op
welke wijze zij in dit seizoen het benoodig-
de geld bijeen gekregen had. Door steeds
maar weer stukken te verkoopen, hetgeen
een leelijke bres maakte in haar kapi
taaltje, dat toch al niet zoo heel groot was.
Rekeningen van den kapper, van de
naaister, een ontstellende rekening van
den wijnhandel voor de wijnen, die zij op
haar veelvuldige diners het rondgaan om
nog te zwijgen van al het extra huishoud
geld, dat zij noodig had en de uitgaven voor
Tanis en haarzelf aan het exclusieve
schoonheidsinstituut.
Alles bij elkaar was het een alarmeerend
bedrag en mrs. Winsley schoof haar wel
voorziene ontbijttafel met koffie, toast en
sinaasappelsap opzij en besloot eens een
hartig woordje met Tanis te spreken over
die lastige kwestie met lord Rowant.
Als dat schitterende huwelijk tot stand
kwam, was al dat geld goed besteed ge-
weest. Dan zou zij graag haar huis verkoo
pen, haar bedienden ontslaan en op een
kleine flat gaan wonen, waar zij rustig en
zuinig zou kunnen leven, overtuigd, dat
haar geliefde dochter den meest begeerden
man van het seizoen veroverd had., chate
laine was op het kasteel Rowant en mees
teres van het groote huis in Londen, waar
zij nooit langs kwam of zij zag Tanis daar
in gedachten als de vrouw van lord Ro
want.
Doch het seizoen was nu al half voorbij
en Tanis bracht geen enkel goed bericht
en scheen het grootste gedeelte van haar
tijd door te brengen met een man, die geen
roode cent bezat. Mrs. Winsley's mond ver
trok, toen zij aan Eldred Byrne dacht. Het
was ondenkbaar, dat die Tanis' schitteren
de carrière in den weg zou staan. Zoo on
denkbaar. dat zij dat feit niet onder oogen
wenschte te zien. Het kon eenvoudig niet.
Zij was er van overtuigd, dat Tanis evenals
zij zelf, eerzuchtig genoeg was. zich niet in
zulke gevoelens te laten verstrikken, als er
kans bestond op een huwelijk als dat met
lord Rowant.
Diep in haar hart verbaasde Mrs. Winsley
er zich nog steeds over, dat het lot Arthur
in contact gebracht had met die voorname,
aristocratische familie, en dat hij in staat
was geweest den leden daarvan zulk een
grootèn dienst te bewijzen, dat lady Ro
want hen v/as blijven opzoeken en Torquil
één van hun eigen kring geworden was.
Maar geluk is niet altijd blijvend en het
scheen alsof er op het oogenblik iets ver
keerd ging. Lord Rowant was altijd buiten
gewoon beleefd en hoffelijk, doch zijn at
tenties voor de dochter des huizes bleven
beperkt tot een zeer vriendschappelijken
omgang en wezen volstrekt niet op iets die-
pers of op eenige intimiteit. Toch bewon
derde hij haar. Dat deed iedereen. Hij
mocht haar heel graag lijden en mrs.
Winsley was er van overtuigd, dat Tanis
als zij haar kaarten maar goed speelde,
grooten kans had lady Rowant te worden.
Zij zag er vreeselijk tegen op met Tanis
te spreken, doch toen het meisje in een
beeldige roze peignoir haar slaapkamer
binnentrad, om haar goeden morgen te
wenschen, schoof zij den stapel rekeningen
doelbewust met nerveuze handen op zij en
bereidde zich op een onaangenaam ge
sprek voor.
Maar bijna voor zij de eerste woorden
gesproken had, begon Tanis zich te verde
digen door een beschuldiging te lanceeren,
die haar moeder een oogenblik allen adem
scheen te benemen.
•Alles goed en wel, om te beweren, dat
het mijn schuld is, dat Torquil er zoo om
heen draait, moeder", zei zij en leunde met
haar armen op den koperen rand van het
ledikant, „ais u eigenlijk de oorzaak bent."
,Ik?" stamelde mrs. Winsley in uiterste
verbazing. „Waar heb je het over, kind?"
„Over Linet", zei Tanis met boosaardigen
nadruk. „Zij is er gisteravond heimelijk
tusschenult geknepen en naar een nacht
club gegaan en uren later vond ik haar
toevallig, alleen met Torquil, bij een koffie-
stalletje. Als er zulke dingen gebeuren, kun
je het mij niet kwalijk nemen, dat ik hem
niet aan den haak kan slaan."
Mrs. Winsley kon haar ooren niet ge-
looven.
„Linet alleen met lord Rowant? Maar zij
heeft me laatst zelf verteld, dat zij toen
tegen haar zin, met hem soupeerde, alleen
omdat Nick Rowant er op gestaan had. dat
Torquil haar gezelschap zou houden."
Tanis' lach deed aan brekend glas den
ken.
„En dat hebt u dus geloofd? Werkelijk
moeder, ik dacht, dat u scherpzinniger was,
dan u door een verhaaltje van de wijs te
laten brengen. Ik geef toe", zei zij, „dat ik
het kort geleden zelf ook nog geloofde. Ik
dacht, dat zij haar zinnen op Marcus gezet
had, maar die is niet rijk genoeg voor onze
landelijke onschuld. Je kunt me gelooven of
niet, moeder, dat kind heeft ze achter haar
elleboog, al doet zij zich nog zoo onschuldig
voor. En als wij niet verschrikkelijk oppas
sen dan slaat zij Torquil aan de haak in-
plaats van je geliefde dochter,"
„Nooit." Mrs. Winsley zat recht overeind
in haar vergulde bed en haar gezicht droeg
een uitdrukking van groote vastberaden
heid. „Dat zal nooit gebeuren. Wees maar
niet bang. lieveling. Moeder zal er wel voor
zorgen. Misschien ben ik nu en dan wel
eens een beetje dwaas geweest en ik geef
toe, dat er iets in het kind is, dat me aan
trekt, maar als zij een spaak in jouw wiel
tracht te steken, dan houdt alles op."
Tanis kwam niet erg onder den indruk
van deze ontboezeming en haar bekoorlijk
gezichtje stond somber. Toen zij Linet den
vorigen avond zoo vriendschappelijk met
Torquil had zien praten, was zij er zich
eerst goed bewust van geweest, wat een
huwelijk met lord Rowant eigenlijk voor
haar beteekende. Zij had een vaag gevoel
van schuld, dat zij den laatsten tijd haar
kansen niet altijd benut had om een dwaas
gevoel van verliefdheid voor een man, die
nooit met haar zou trouwen en nu begon
dat lamme kind, dat haar moeder uit de
provincie had geïmporteerd, haar werkelijk
dwars te zitten.
„Hoe wil je haar kwijt raken?" vroeg zij
koeltjes.
Mrs. Winsley wist heel goed, hoe zij zich
van haar kleine nichtje zou ontdoen, dat
een rivale dreigde te worden van haar ge
liefde Tanis.
„Ik zal haar weer naar huis sturen", zei
zij kort, „en Helen zeggen, dat ik mijn
plannen gewijzigd heb."
Toen viel haar blik op een vierkante en
veloppe, die onder de rekening van de
naaister gelegen had en die nog niet ge
opend was.
.Dat treft prachtig", riep zij uit. ..Hier is
een brief van Helen, zelf. Misschien wil zij
haar wel terug hebben."
En zij sneed de enveloppe met een klein
ivoren papiermesje open en begon te lezen.
Het waren twee dicht beschreven velletjes.
Toen zij die liet zakken, keek zij Tanis
bijna wanhopig aan.
„Wat afschuwelijk", prevelde zij. Toen
iets luider: .Helen gaat vandaag aan
boord, om met een nichtje van haar, dat
haar geïnviteerd heeft een maand lang te
reizen. Zij is nu al weg en er is geen kans
om Linet terug te sturen voor zij weer
terug is."
Moeder en dochter keken elkaar aan.
Toen zei Tanis langzaam:
„Er is wel iets, dat u zoudt kunnen doen,
moeder, als u dat zou willen."
„Ik wil alles doen", zei mrs. Winsley
radeloos.
„Prachtig", zei Tanis.
Op het bed leunend, zette zij haar plan
uiteen en van tijd tot tijd knikte mrs.
Winsley instemmend met het hoofd, terwijl
buiten het verkeer voortging langs Ladogan
Tarrace en de zonnestralen dansten op den
zilveren koffiepot en een rozen glans ver
spreidden om het tengere figuurtje in de
satijnen peignoir.
Toen Tanis uitgesproken was, strekte
mrs. Winsley met een geruststellend gebaar
haar hand uit.
(Nadruk verboden). (Wordt vervolg*).
