Ongeluk op onbewaakten overweg - Een Rembrandt geveild
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
Het nichtje van
kuiten
79ste Jaargang
FEUILLETON
EEN SCHILDERIJ VAN REMBRANDT GEVEILD
bij de firma van Marle en Bignell te den Haag, voorstellende ,,De Vader van Rembrandt". Het schilderij
wordt getoond aan de veilingbezoekers.
EEN VRACHTAUTO VAN DE KON. ZOUTINDUSTRIE
te Boekelo werd bij de fabriek op een onbewaakten overweg door een trein uit Enschede
gegrepen. De chauffeur werd gewond.
EEN AUTOBUS MET SCHOOLKINDEREN die terugkeerden van een uitstapje naar Ameland,
reed in Hoogezand tegen een langs den weg staand en trailer met aanhangwagen. De buschauffeur en
een onderwijzeres werden zwaar gewond. De bus werd grootendeels vernield.
OP DE PRINS HENDRIKKADE TE
AMSTERDAM reed een vrachtauto
den boogen kademuur af en kwam op
een paar vrachtschepen terecht. De
wagen wordt omhoog getrokken.
HOLLAND—BATAVIA PER ZEILBOOT. In de haven van Nice
arriveerden de heeren Jozef do Koning en Evert Steins, die met hun
bootje ,,De Zwerver" Indië probeeren te bereiken. Over enlkele dagen
wordt de reis voortgezet.
DE HONDSBOSSCHE ZEEWERING NABIJ PETTEN WORDT DOOR VERHOOGING
VERSTERKT. ARBEIDERS AAN HET WERK.
DE SPOORWEGRAMP IN AMERIKA. Bij Miles City (Montana) stortte de Olympian Express uit Milwaukee
in de rivier, daar de spoorbrug door hevige overstroomingen weggeslagen was. Veertig personen kwamen om
het leven. Een luchtfoto van de plaats van de ramp.
door LADY TROUBRTDGE.
21)
Als geboren Amerlkaansche vond Mrs.
George Syslon het noodig. dat er op haar
feest allerlei speciale attracties waren.
Llnet, die gewend was aan de min of
meer stijve bals voor debutantjes, keek
geamuseerd om zich heen en volgde Tanis
naar de balzaal, waar Mrs. Syston, met ju-
weelen behangen, juist bezig was den aller -
nleuwsten crooner naar de piano te ge
leiden.
„Pak maar een kussen," commandeerde
zij de beide meisjes. „Murry Denver zal
direct zingen."
Linet greep een kussen van een stapel in
den hoek en ging op den grond zitten, ter
wijl zij den wijden rok van haar organdie-
jurkje om haar enkels trok.
Zij was volkomen onbewust van het feit,
dat zij er uitzag als een klein meisje, dat
zich voorbereidt op een verhaaltje van
haar onderwijzeres.
Dat was de gedachte, die Torquil Rowant
door het hoofd ging, toen hij haar zoo zag
zitten. Hij stond met over elkaar geslagen
armen bij de deur en maakte juist aanstal
ten zich bij haar te voegen, toen Marcus
Standish een kussen naast haar neerwierp,
daarop plaats nam en zijn beide handen
om de knieën sloeg. En Torquil trok zich
terug.
Llnet vond het half-gefluisterde liefdes
lied van Murry Denver prachtig, doch
Marcus, die haar daarna in zijn armen
door de zaal voerde, scheen de wijze, waar
op Mrs. Syston haar gasten onderhield,
niet te waardeeren.
„Het is hier een saaie boel," bromde hij.
„Ik heb vanavond iets noodig, waar meer
gang in zit. Laten we er straks tusschen uit
knijpen en in de Diüy Daily een kijkje
gaan nemen."
„Een nachtclub?" vroeg Llnet aarzelend.
Zij amuseerde zich uitstekend al noemde
Marcus het een saaie boel en al was tante
Beatrice dan niet hier om haar te chape-
ronneeren. zij was er van overtuigd, dat
deze zoo iets nooit goed zou keuren.
Doch Marcus hield vol. Hij vertelde Linet,
dat de Dilly Daily de fatsoenlijkste nacht
club was, die zij zich maar kon bedenken
en dat al „de rozenknopjes" daar een be-
7A0V hi"9 fh tiPT)
Maar eerst toen hij met een leugentje
verklaarde, dat Tanis en Eldred Byrne ook
zouden komen, begon Linet er iets voor te
voelen.
„Je moet haar vragen, of zij werkelijk
komen", verklaarde zij beslist.
Toen zij een uur later buiten op het trot
toir stonden en op een taxi wachtten, over
viel haar weer een zekere gewetenswroe
ging.
„Weet je zeker, dat Tanis en Eldred ons
zullen volgen?" vroeg zij ongerust. „Want
ik weet zeker, dat tante Beatrice het niet
goed zal vinden, dat ik daar alleen met jou
heen ga."
Er lag een zekere ergernis in den blik,
waarmee hij haar aankeek, toen hij met
eenige stemverheffing antwoordde:
„Stel je toch niet zoo kinderachtig aan.
Je bent bij mij volkomen veilig en Tanis
koimt natuurlijk ook. Dat heeft zij me
daarnet zelf gezegd."
Hij stapte in de taxi en riep het adres
van de Dilly Daily naar den chauffeur en
zag niet, dat een lange man op het trottoir
een sigaret stond te rooken en hem scherp
opnam om daarna een snellen blik te wer
pen op het meisje, dat naast hem in den
wagen zat.
Een oogenblik was het. alsof Torquil Ro
want de auto wilde tegenhouden, toen
haalde hij zijn schouders op en liep met
gefronst voorhoofd het huis weer binnen.
Het is mogelijk, dat Marcus Standish de
Dilly Daily werkelijk wel geschikt achtte
voor een jong meisje, dat voor het eerst in
de groote stad verkeerde, doch Linet ge
voelde er zich in het geheel niet thuis.
Zij danste met Marcus op een onmogelijk
klein dansvloertje, dat overvol was en be
trapte zich er op, dat zij de warmte en het
lawaai in deze gelegenheid haatte. De zol
der was zoo laag, dat deze bijna hun hoof
den raakte en er was voor de keliners nau
welijks ruimte om zich te bewegen.
Bleeke vrouwen met vuurroode lippen
dansten met onverschillige jongemannen
op de krijschende muziek van een neger
band en iedereen lachte en praatte te luid
en dronk te veel.
Het bleek, dat Mareus een flesch whisky
besteld had en toen Linet weigerde te drin
ken, noemde hij haar een stijf buitenkind.
„Maar ik houd niet van sterken drank,
Marcus. Kan ik geen limonade krijgen?"
Er was iets in haar stem, dat hem weer
verteederde.
„All right, baby", stemde hij toe. „Je
kunt krijgen, wat je hebben wilt," voegde
hij er aan toe en schonk zich zelf te veel
whisky in.
Weer dansten zij samen en luisterden
naar een lied over de katoen velden, dat
gezongen werd door een half-bloed meisje.
Linet's oogen begonnen pijn te doen van
den rook en zij had hoofdpijn van de schet
terende muziek van de band. zoodat zij
voorstelde naar huis te gaan, daar Tanis en
Eldred niet schenen te komen.
Doch hiervan wilde Marcus niets hooren.
„Zij hebben jou nog niet eens je limo
nade gebracht," zei hij en keek boos om
naar een kellner. „Ik zal, verduiveld, eens
gaan kijken, waarom zij dat niet brengen."
Hij zag er naar uit, alsof hij graag ruzie
zou maken met dien kellner. Hij schudde
Linet's arm ruw van zich af, negeerde haar
smeekende: „Oh, laat me hier alsjeblieft
niet alleen zitten, Marcus", stak de zaal
door en weldra had zij hem geheel uit het
oog verloren.
Linet hield haar oogen strak op haar
bord gericht en verkeerde in doodelijke
ongerustheid. Aan het tafeltje naast haar
zat een stel Amerikanen, dat kennelijk te
veel gedronken had. Zij had gemerkt
dat een van hen haar al een heelen tijd
had zitten fixeeren. Toen zij het een
oogenblik waagde om op te zien, zag zij tot
haar grooten schrik, dat hij was opgestaan
en regelrecht op haar tafeltje toekwam
„Zoo alleen, kindje?" begon hij. .Dat is
werkelijk heel erg. Kom, dans maar een
beetje met mij, dan drinken we samen
wat."
„Neen, dank u," stamelde Linet. „Ik ken
u niet en mijn vriend zal wel zoo terug
komen."
„Neem mij dan maar. zoolang hij er nog
niet is," zei de Amerikaan met dikke tong
en hij legde zijn hand op haar arm, alsof
hij haar overeind wilde trekken.
Op dat moment verscheen Marcus weer,
die onmiddellijk begreep, wat er gaande
was en eenigszins heftig tusschenbeide
kwam.
„Laat die dame met rust," beval hij
woedend.
„En als ik dat niet doe?" vroeg de
vreemdeling.
Toen waren de poppen aan het dansen.
Het zag er naar uit, alsof deze twist in een
werkelijk gevecht zou eindigen en iedereen
keek hun richting uit. terwijl het gezel
schap van den Amerikaan hem te hulp
kwam.
Marcus, die veel te opgewonden was, om
er aan te denken, dat hij Linet onder zijn
hoede had, was spoedig het middelpunt van
een groepje argumenteerende en schreeu
wende mannen en de eigenaar van de club
kwam met wilde gebaren aansnellen en
dreigde met de politie.
Linet stond in doodelijken angst een
eindje van het groepje af en gevoelde een
brandend verlangen in zich opkomen om
weg te loopen. Zij begreep nu. dat Marcus
te veel gedronken had en dat hij, hoe die
twist ook mocht eindigen, niet in staat zou
zijn, haar behoorlijk thuis te brengen.
1 Nadruk verboden).
(Wordt vervolgd).
