Nieuwe Rijksweg den HaagAmsterdam - Schmeling knock-out
79ste Jaargang LEIDSCH DAGBLAD Tweede Blad
Het nichtje van
kuiten
FEUILLETON
DE ENGELSCHE KONING BIJ DE MARINE. De Koning
bij zijn bezoek aan de Home Fleet in Weymouth. Bay. De Koning
aan boord van den torpedobootjager Aurora".
WIMBLEDON-WEDSTRIJDEN.
De Tsjech Menzel (links) tijdens een korte pauze in den wedstrijd
tegen den Chinees W. C. Choy, van wien hij won.
EEN KANON VAN HOUT dat de Chineezen gebruikten bij Amoy.
Met dit imitatie-kanon deden zij het den Japanschen vliegers voorkomen,
alsof er een zwaar stuk geschut stond opgesteld. Japansche soldaten
met het veroverde „kanon".
EEN GEDEELTE VAN DEN NIEUWEN RIJKSWEG DEN
HAAG-AMSTERDAM welke via Schiphol loopt zal morgen in
gebruik worden gesteld, waarbij de deelnemers aan het Wegen-
congres aanwezig zullen zijn.
IN nET VLIEGKAMP „DE
KOOT" werd 'n 10-tal vlieger-ol
ficieren door den com. van 't vlieg
kamp, 'kol. K. v. Aller, beëedigd.
DE HERTOGIN VAN STRATH-
MORE de moeder van de Konin
gin van Engeland, is op 70-jarigen
leeftijd overleden.
OP SCHIPHOL arriveerde
de Italiaansche generaal Bro-
dero, om een bezoek te brengen
aan minister Patijn.
SCHMELING KNOCK-OUT. Een telegrafisch overgebrachte foto van
het moment, waarop Joe Louis den Duitscher knock out
heeft geslagen.
door LADY TROUBRIDGE.
17)
„Dat is mijn nichtje,'' deelde Linet hem
snel mede, bang, dat hij nog meer zou zeg
gen, „en Mrs, Winsley ls mijn tante. Ik
logeer gedurende dit seizoen bij hen".
Nick Rowant legde zijn vork neer en
lachte.
Linet lachte ook. Het had geen zin ern
stig tegen hem te zijn. Zij begon hem een
beetje te begrijpen. Begreep, dat hij schro
melijk verwend was. vol grapjes kon zitten
om het volgend oogenblik weer verschrik
kelijk in den put te zakken.
„Vertel me iets grappigs", smeekte hij.
„Wat zal ik u vertellen? Over het bal en
hoe iedereen er uit ziet?"
Hij fronste zijn wenkbrauwen.
„Neen. alstublieft, dat niet. Ik wil er niet
aan denken, dat zij daar boven aan het
dansen zijn. Het was stom van me, om hier
te komen. Gelukkig hoor je die band hier
niet. Vertel me iets, dat rustiger is. Maar
vertel me eerst eens hoe u heet. Ik kan u
toch bezwaarlijk het meisje in de gebloem
de jurk noemen, is het wel?"
„Dat gaat slecht," zei Linet lachend. „Ik
ben Linet Seton".
„Linet? Dat ls in het Engelsch de naam
van een vogel."
..Zoo heet ik nu eenmaal." zei Linet reso
luut. „Linet Mary Margaret Seton, als u ze
allemaal wilt weten. En u bent Nick Ro
want, dat weet ik."
„Het is werkelijk verschrikkelijk aardig
van u om hier bij me te blijven zitten," zei
Nick Rowant plotseling. „Er zullen massa's
mannen zijn, die er naar snakken om met
u te dansen en mijn broer zal wel gauw
komen, als u dus weg wilt, laat ik u dan
niet weerhouden."
„Ik wil heelemaal niet weg," verklaarde
Linet, getroffen door den moed, dien hij
toonde. „En het is veel te warm om te dan
sen, zelfs al zou ik dat willen. Ik zal u wat
vertellen over Lower Hartnell, waar ik woon
en al de zonderlinge, onbelangrijke dingen,
die we daar doen."
Zij begon hem dus te vertellen van haar
dorpsgenooten, van Thatched House en
zelfs van de picnics, die zij met haar moe
der in de bosschen gehouden had en dat
zij toen eens in een mierenhoop was gaan
zitten.
En als zij even zweeg, opende Nick zijn
oogen en^ei: „Ga verder. Ik geniet van elk
woord."
Het was het zachte gemurmel van haar
stem, dat Torqull Rowant's oor bereikte,
toen hij de deur opendeed. Hij bleef een
oogenblik staan luisteren.
„Stel je even voor! De vos sloop naar
binnen en at al mijn kuikens op. Was dat
niet dramatisch? Twee pond, absoluut weg
gegooid en geen enkel ei voor het ontbijt!
Die arme stakkers. Ik heb dagen lang het
gevoel gehad, alsof ik een moordenares
was, hoewel het toch werkelijk niet mijn
schuld was.
De kinderlijke stem hield plotseling op en
Nick deed zijn oogen open.
„Hallo Tor! Ik amuseer me uitstekend
met Miss Linet Mary Margaret Seton. Zij
vond mij in moeilijkheden, want ik kon
niet bij mijn souper komen en zij heeft de
laatste drie dansen voorbij laten gaan.
om mij wat op te kikkeren."
„Ik moet nu weg," zei Linet, die snel
overeind gesprongen was. „Goeden nacht
Nick. Slaap lekker."
„Maar zoo ga je toch niet weg." zei Nick
Rowant. „Ik ga nu naar huis met Richard,
mijn bediende. Tor, jij neemt deze barm
hartige Samaxitaansche mee om te sou-
peeren. Zij heeft alleen maar toegezien,
terwijl ik zat te eten en ik weet zeker, dat
zij flauw is van den honger."
„Neen. neen, dat ben ik heusch niet,"
protesteerde Linet, die voor alles aan dat
escorte wenschte te ontsnappen.
Doch Torqull Rowant zei op gebiedenden
toon:
„Nick heeft gelijk. Wij gaan direct sou-
peeren."
Toen Linet en Lord Rowant goed en wel
gezeten waren aan een klein tafeltje in een
hoekje van de haifgevulde eetzaal was het
eerste wat zij zag, tante Beatrice aan een
tafeltje in het midden van de zaal, haar
lorgnon op het tweetal gericht en een blik
van uiterste verbazing en nog iets anders
ook, in haar blauwe oogen.
Dat was al erg genoeg, maar wat nu ge
beurde, was nog erger.
Voorovergeleund, over een vaas met roo-
öe anjers, die een zoetgeurende slagboom
tusschen hen vormde, zei Torqull Rowant
langzaam
„Ik zou u graag iets vragen, Miss Seton."
„Mij vragen?" herhaalde Linet, „wat
dan?"
„Waarom hebt u zoo verschrikkelijk het
land aan me?" vroeg hij.
Na deze verwarrende vraag volgde er een
pijnlijke stilte.
Waarom had zij eigenlijk het land aan
hem?
Linet zat haar brood te verkruimelen en
vermeed het dien knappen jongen man aan
te zien. Zijn oogen waren uitdagend op
haar gericht en deden haar Inzien, dat hij
niet zou rusten voor hij een antwoord had
ontvangen.
Wat kon ze zeggen?
Zij had het land aan hem. Ontegenzeg
gelijk. Als zij hem maar zag, werd de geest
van verzet al in haar wakker; niet dat hij
eigenlijk ooit iets gedaan had, dat dat ge
voel rechtvaardigde.
Als zij er goed over nadacht, had hij
eigenlijk heel weinig gedaan dat haar be-
leedigd had, en dat deze vreemde, vijande
lijke gevoelens kon motlveeren.
En die andere reden, waarom zij geen
goede vrienden konden zijn, moest geheim
blijven. Die zou zij hem nooit kunnen ver
tellen.
Zij moest een ontwijkend antwoord zien
te geven, hoe moeilijk dat haar ook zou
vallen.
„Waarom zou lk het land aan u hebben,"
weerde zij af.
Hij trok zijn wenkbrauwen op.
„Dat vraag ik u juist, Miss Seton. Ik zou
geen moeite doen het te ontkennen", zei
hij, toen hij weer een ontwijkend antwoord
op haar lippen zag zweven.
.Daarvoor is het te duidelijk, Ik moet
toegeven, dat het mij een raadsel ls en lk
dacht, dat het misschien Interessant zou
zijn de oorzaak vast te stellen."
„Och, we schieten nu eenmaal niet op,
samen," zei Linet zwakjes en probeerde
den glimlach niet te zien, dien zij over zijn
gelaat zag trekken,
„Hij tracht mij uit mijn tent te lokken,"
dacht zij, „maar ik wil er niet op Ingaan.
Ik wil zelfs niet met hem kibbelen,"
Een kibbelpartijtje tusschen haar en
dezen man zou iets veel te persoonlijks zijn
en zij was vastbesloten niets met hem te
doen te hebben.
„Wij schieten dus niet op, samen?" Lord
Rowant sprak nu langzaam en geamu
seerd, alsof deze schermutseling hem wer
kelijk vermaakte. „Maar waarom dan niet,
vraag ik me af?"
„Oh, ik weet het niet. Je hebt nu eenmaal
menschen, die niet bij elkaar hooren en als
dat het geval is, heeft het geen zin er ver
der over te praten."
Linet bedankte voor de aardbeien met
slagroom, die haar gepresenteerd werden.
Zij kon geen hap door haar keel krijgen,
zelfs niet van zoo'n zaligen schotel zoolang
dit gesprek duurde.
Daarbij werd zij zich meer en meer de
aanwezigheid van Mrs. Winsley bewust, die
telkens een blik haar richting uitwierp en
wel op een wijze, die maakte, dat Linet zich
uiterst onbehagelijk begon te gevoelen.
„Ziet u," vervolgde Lord Rowant. „ik ben
me er niet van bewust, dat lk iets gedaan
heb, om u onaangenaam te zijn, hoewel ik
natuurlijk moet bekennen, dat het mijn
schuld was. dat u In Hurllngham uw enkel
bezeerd hebt."
„Alsof dat er Iets op aan kwam," barstte
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
