De storm - Paardenmarkt te Opmeer - Borstbeeld van Buziau
Een goede zakenvrouw
79iie Jaargang LEIDSCH DAGBLAD Tweede BlaJ
FEUILLETON
DOOR DEN STORM
is één der boomen op het Museum-plein te Amsterdam omgewaaid, waardoor een voorbijgange'
werd gewond. Overzicht tijdens het bergingswerk der brandweer.
EEN FRANSCHE DELEGATIE, BESTAANDE UIT MILITAIRE LUCHTVAARTDESKUNDIGEN
brengt, onder leiding van generaal Vuillemin, een bezoek aan Londen. De Engelsche luchtvaartminister
Sir Kingsley Wood (midden links) in gesprek met generaal Vuillemin.
GISTEREN VONDEN TE OPMEER-SPANBROEK DE GROOTE JAARLIJKSCHE PAARDEN-
MARKT-, concours-hippique, draverij en kermis plaats, uitgaande van de Hollandsche Maatschap
pij voor landbouw in Noord-Holland. Ent landbouwfeest is een der bekendste en oudste van Noord-
Holland. Een overzicht van de zeer druk bezochte paardenmarkt.
ELISABETH LION - de Franscbe
vliegster, die Amelia Earhart's record
verbeterde, bij terugkomst in Le
Bourget, door haar moeder begroet.
EEN MOOIE INDISCHE LUIPAARD éénder nieuwe
dieren in het dierenpark te Wassenaar, sluit vriendschap
met den bekenden bokser Bep van Klaveren.
DE BEELDHOUWSTER MEJ. GOBIUS TE VOORBURG IS BEZIG MET HET VERVAARDI- DE BOUW VAN HET VIADUCT OVER DE SPOORLIJN BIJ SASSENHEIM IN DEN NIEUWEN WEG
PEN VAN E17N RORéTRmn VAM RTT7TATT DEN HAAG-AMSTERDAM, DAT OP 22 JUNI A.S. VOOR HET VERKEER ZAL WORDEN OPENGE-
VAN BOKSIBEELD VAN BUZIAU. STELD. - Een beeld dat gauw verdwijnen gaat: wachtende auto's voor gesloten boomen.
BUZIAU POSEERT. Op den achtergrond het nieuwe viaduct.
door HERMAN ANTONSEN.
56)
,,Ze heeft een paar dagen thuis rond
ingen," verklaarde Ned. „En toen ging
weer vandoor. Ze zei, dat ze iets om-
°™den moest hebben. En dus ging ze op
rtP naar de olievelden van vader ln de
Jjurt van Callard, om de- „belangwekkende
^ondernemingen" te gaan bestudeeren!"
-Olievelden!" zei Jonathan schootmees-
FJJhhg, maar hij hield zich meteen in en
«volgde„Wat heeft ze daar nu weer
®ee voor?"
,."M Ransome had hem voortdurend met
JMacht bekeken en probeerde zijn naam
"ffls te brengen. Toen opeens herinnerde
'1 ach, dat hij de jonge man was. die zoo-
Indruk op zijn zuster gemaakt had,
-er onder het rijden op de Southwestern
trped te springen, zonder zich een oog-
te bedenken.
ZeS vader," riep hij uit. „Het zou me
•tempel niet verwonderen, als die kerel
goede kans maakte. Val houdt van
omdat ze denkt, dat hij krankjorum
'Aioais zij het noemt; en als hij krank-
genoeg Is. dan zou hij het wel klaar
dunkt me
•cone! de kolonel als Jonathan keken
aan, alsof hij een beetje van Lotje
"as. Ned grinnikte en stond op. Hij
Jonathan geruststellend op den
schouder. „Ik meen het niet kwaad. Blijf
vannacht bij ons logeeren, dan zal ik je
morgenochtend vroeg zelf naar Callard rij
den. Ik zou dit voor geen geld ter wereld
willen misloopen!"
Jonathan kon er beslist niet bij. Hij had
een kans. als hij maar krankjorum ge
noeg was!
Den volgenden morgen heel in de vroeg
te reden ze weg in den snellen wagen van
Ned Ransome. De kolonel was bijna mee
gegaan, maar hij veranderde op het laatste
oogenblik van plan en daar was hij per
slot van rekening blij om, toen hij hen
met een vaart van een kanonskogel had
zien wegstuiven. De kolonel was zoo jong
niet meer Ze reden de ruim tweehonderd
mijl aan één stuk in razende vaart en kwa
men vier uur na hun vertrek bij de velden
der Ransome Olie Maatsohappij te Callard
aan. Jonathan overzag een uitgestrekte
vlakke prairie door de zon verschroeid,
waarop zich een woud van boortorens ver
hief. Mijlen en mijlen ver in het rond ston
den ze overal verspreid, in hun soort sier
lijk en indrukwekkend, honderd voet hoog
de lucht instijgend met hun in zilververf
geschilderde stalen pijlers, die in de bla
kende zon van Texas glansden en schit
terden.
De Ransome-velden! Groepen stoere ke
rels in overalls, met oude en gedeukte hoe
den op het hoofd, met beenkappen en rij
broeken. Voorraadtanks, buisleidingen,
machlnelnodsen kabels vormden samen de
machinerie, die stroomen vloeibaar goud
naar de aa-doppervlakte bracht
Ned reed naar het kantoor, een lang ge
bouw aan de grens der velden. Daar ston
den verscheidene auto's geparkeerd en hij
vestigde de aandacht van Jonathan op een
lange, roomkleurige roadster.
„Van Val", zei hij. „Ze is dus in de buurt"
Ze liepen het kantoor binnen en Ned
sprak een der opzichters aan.
„Ik ben Ned Ransome", zei hij. „Is mijn
zuster hier ergens?"
Ze was boven op haar kantoor. Haar
kantoor!
Ze gingen naar boven en bleven voor de
open deur van een kantoortje staan.
De Jonge dame droeg werkelijk een rij
broek, beenkappen en shirt, waarvan de
mouwen over haar gebronsde armen wa
ren opgerold. Met haar ellebogen op den
lessenaar en het hoofd in de handen be
studeerde ze een geologische landkaart.
„Hé!" riep Ned en floot tusschen zijn
tanden.
Valentine hief het hoofd op. Jonathan
zag haar opeens verstrakken en haar oogen
werden wijd van verbaasheid, toen ze hem
zag staan.
„Jij!" riep ze ongeloovig uit. „Nee toch?"
„Ja", zei Jonathan, „Beslist ja!"
Ze zat als verlamd op haar stoel. Ze
was dien morgen opgestaan met het voor
uitzicht van weer een dag vol besprekin
gen met werklui, boorlieden, geologen en
opzichtersterwijl haar gedachten toch
aldoor bij hém waren; en daar stond hij
voor haar, groot, donker van haar, met
grijze oogen en zijn gezicht één en al glim
lach.
„Verdraaid.ik mag een staart krij
gen!" zei Valentine Ransome.
„Excuseer me even", zei Ned beleefd. „Ik
moet iemand nog even over een oliebron
spreken".
Hij trok zich terug en sloot onopvallend
de deur achter zich dicht.
„Je staat zeker verbaasd, is het niet?"
vroeg Jonathan.
Valentine herstelde zich een beetje
ten minste voor het uiterlijk. Inwendig was
het haar nog, of de heele wereld rondtolde
en zag ze overal sterretjes. „Ik moet er
kennen, dat het zoo is", zei ze. Ze stond
op en liep naar hem toe met uitgestoken
hand, verlegen als een schooljongen. „Hoe
maak je het, Jonathan? Hoe ben je in vre
desnaam hier gekomen?"
„Heb je spoor in Pointdexter opgepikt",
zei hij, haar stevige, koele hand aanne
mend, „En", vervolgde hij, „het is verdraaid
gelukkig, dat je ten minste ergens in Texas
bent, want ik heb het razend druk en heb
de hoop gekoesterd dat ik je niet zou moe
ten volgen naar Port-Said, of Singapore of
ergens anders heen".
Hij hield haar hand nog steeds vast,
maar nu maakte ze die zachtjes doch be
slist los. Haar donkere oogen bleven nieuws
gierig op hem rusten.
„Nou, ik ben dolblij, dat ik je terugzie",
merkte ze op. „Maar wat voert je eigen
lijk hierheen?"
„Wel, dat zal ik je zeggen", zei Jona
than hartelijk. „Jij. Een eenlettergrepig
antwoord. Doodeenvoudiger kan het niet.
En absoluut nauwkeurig. Jij!"
,1 k?" vroeg Valentine.
Hij keek haar een oogenblik aanzag
haar rossige krullende haar. haar gebrons
de ovale gelaat, haar door de zon ver
brande neus.
„Ja!" zei hij met overtuiging, „Jij. Port-
Saïd zou maar een wandelingetje voor me
geweest zijn".
Een snelle blos overdekte haar gelaat. Ze
keerde zich plotseling om, liep om haar
bureau heen en ging erachter zitten.
„Hoe gaat het met de reederij?" vroeg
ze meteen vlug.
„De reederij?" vroeg Jonathan vaagweg.
„Reederij? Ohde reederij! Wel, uit
stekend!"
Hij kwam terug op zijn vorige onderwerp.
Mijnheer Blair was een jonge man. die het
druk had; en bovendien vond hij, dat hij
daar niet langer kon blijven staan en zoo
maar naar haar kijken. Hij legde zijn
handen op het bureaublad en boog zich
naar haar toe.
„Valentine, het verwondert me niets, dat
jij er verbluft van staat, dat ik hier zoo
maar kom aangerend. Het lijkt erg onver
wachts, dunkt me. Maar in werkelijkheid
is het niet onverwachts. Den eersten keer
in mijn leven, dat ik jou zag, is mijn hart
opgesprongen van geluk en ik denk, dat ik
al heel lang van je heb gehouden, zonder
het eigenlijk zelf te weten. En toen je bent
weggegaan", hij haalde diep adem, „toen
■wist ik het opeens met een schok. Valen
tine, we hebben samen heel wat afgevoch
ten en dat is voorbij en voor de rest van
mijn leven wil ik niets anders dan vrede
met jou!"
Ze boog het hoofd en kneep haar vingers
zoo hard ineen, dat haar knokkels er wit
van werden.
„Met andere woorden, als ik in New- York
gebleven was, dan zou jij het nooit te we
ten gekomen zijn? Je zoud het nooil nt-
dekt hebben en met Carol Wallace ge
trouwd zijn?
(Nadruk verboden) (Wordt vervolgd)
