Proefvaart van de „Carelia" - De Amsterdam" te New York
79i(e Jaargang
Tweede Bfad
en goede zakenvrouw
LODiCH DüGCLAD
FEUILLETON
DE „NIEUW AMSTERDAM" TE NEW YORK.
Het vlaggeschip van de HollandAmerika-lijn bij aankomst te New York na haar eerste reis
van Rotterdam.
ANSJOVISVANGST
tusscheri Harlingen en Vlieland. Enkele k.m. uit de kust is een cirkel van netten uitgezet en met
de zegen halen de visschers deze z.g. kamer of kom leeg.
ILSSCHEN KEDIR1 EN BLITAR reed een onoplettende inheemsche chauffeur met een
zware vrachtauto met aanhangwagen door een bewaakten overweg, zonder den duidelijk
zichtbaren aankomenden trein op te merken Truck, aanhangwagen en wachthuisje wer
den volledig vernield. De chauffeur bracht 't er levend af, de baanwachter werd gedood.
KARDINAAL PACELL1 die den Paus zal vertegenwoordigen op het Eucharistisch Con
gres te Boedapest, bij aankomst te Boedapest. Rechts Rijksbestuurder admiraal Horthy,
Links de burgemeester van Boedapest Szendy.
HET MOTORTANKSCHIP „CARELIA" voor de Koninklijke
Shell gebouwd, maakte zijn proefvaart op de Noordzee, tijdens
welke het werd overgedragen. De dichter-zanger Koos Speenhof!
luisterde de plechtigheid met zijn liedjes op.
MIRON CRISTEA de patriarch-premier van Roemenië (rechts)
te Warschau. Links de Poolsche president Moscicki.
DE FILMACTRICE DANIELLE DARRIEUX
bij terugkomst van Amerika in Parijs. De
aankomst aan. het Gare St. Lazare.
door HERMAN ANTONSEN.
8)
•Nu dan, het ligt wel voor de hand, dat
"ft leelijk tusschen zitten", zei hij.
.•Wit een verstandige opmerking!" zei
dentine beamend. „Laten we dat dus
als een vaststaand feit accepteeren
er verder op doorgaan, niet waar?"
keek haar een oogenblik peinzend
f1 KJ herinnerde zich nog heel goed,
f zich gisteren in haar drift had laten
en onmiddellijk daarop zich had be
logen. om de zaak uit te kunnen vech-
Dat moest hij toegeven, ze had slag
'echten. Hij voelde als steeds een af-
„"an haar, maar niettemin moest hij
Ju strijdbaarheid en haar voortvarend-
'bewonderen.
heb er over nagedacht", hernam hij
Je» poosje. „Stel u eens voor, dat ik u
Jdlen kon, dat ik dit zaakje kon op-
r-Ben tegen tien procent. Wat zoudt u
Pan zeggen?"
i*l8en?" riep ze uit. „Doen natuurlijk!
we gered!"
«oet ik dat opnemen als een volmacht,
|5»">jn tot een dusdanig bedrag te ver-
l'isn bij wijze van schikking?"
fUiuirlijk!"
i-S liep naar een lessenaar en nam er
Papier van af.
„Teekent u dan deze volmacht en wensch
me veel geluk ermee!'
Valentine nam het papier van hem aan
en doorlas het zorgvuldig. Ze gaf hem
daarin volmacht om haar aantal stemmen
uit te brengen ter schikking van de zaak
in der minne, met alle daaruit voort
vloeiende verplichtingen. Jonathan sloeg
haar zwijgend gade. Hij sloeg de armen
over eikaar en leunde tegen den rand van
het bureau. Zij legde het papier neer en
trommelde gejaagd op de armleuning van
haar stoel.
„Ik heb daar niet veel zin in", zei ze.
„Ik zal mijn toestemming wel geven, als
de zaak voor elkaar is."
„Och, toch waar?" vroeg Jonathan sar
castisch. .Xuister dan eens! Ik heb u ge-
'„egd, dat ik mijn best wilde doen, dit voor
elkaar te krijgen, maar ik ben van zins,
dat op mijn eigen manier te doen en ik
ben niet van plan. leder oogenblik bij de
schooljuffrouw te komen vragen, hoe het
moet. Ik moet me vrij voelen om te han
delen, zooals mij goeddunkt". Hij keek
haar spottend aan. „Waar zit u over te
piekeren? Ik mag een staart krijgen, als ik
inzie, wat u erbij zoudt kunnen verliezen
behalve dan misschien de voldoening, mijn
werk te kunnen goedkeuren met een zwaai
van uw scepter en een genadig hoofd
knikje".
Valentine kreeg een kleur. Hij deed het
echt voorkomen, alsof ze op kleinigheden
aan het vitten was, in vergelijking met
net groote voordeel, dat te behalen was.
als hij in zijn opzet slaagde. Ze doorlas de
volmacht nogmaals. Wettelijk en formeel
in orde. En bovendien stond er een clau
sule in met de strekking, dat de Blair Lijn
niet meer dan in totaal vijftigduizend dol
lars zou moeten betalen, om finale kwij
ting te krijgen. Bovendien gold ze slechts
voor deze ééne transactie.
„Ik snap niet, hoe je het gedaan zult
krijgen", zei Valentine.
„Dat is mijn zaak", zei hij kortaf.
„Wel. je hebt ons in deze moeilijkheid
gebracht", zei ze schouderophalend. „Als
je ons eruit kunt helpen
Ze legde het papier op den lessenaar neer
en onderteekende het. Jonathan stak de
volmacht in zijn zak.
„Veel succes ermee!" zei Valentine.
„Dank u". Hij gaf haar een onverschil
lig knikje. „Nu, dan zijn we klaar. Wilt u
soms uw neus nog even poederen? Ik zie
u aan dek dan wel terug".
Hij liep de hut uit en sloot de deur ach
ter zich dicht. Kalm, langzaam en zorg
vuldig draaide hij den sleutel in het slot
om en stak dien in zijn zak. Dan spoedde
hij zich naar het dek. Dick stond aan de
trap klaar met zijn jas en hoed.
„En?" vroeg hij meteen.
„Alles voor elkaar!" Hij trok zijn jas
aan. „Tot ziens, man. Ik ga er vandoor!"
Hij gooide Dick den sleutel toe en klau
terde den valreep af naar de sloep, die
met zóemenden motor op hem lag te wach
ten. Het volgend oogenblik stoof hij weg
naar den wal.
Valentine knipte haar toiletdoosje dicht
en hoorde de sloep wegsnorren. Ze bleef
iuisteren en toen trof een ander geluid
haar ooren, een gedempt gebrom verge
zeld van lichte trillingen in den vloer der
hut. De machines! Ze liep haastig naar de
deur, draaide den knop om en trok. On
willekeurig uitte ze een kreet, toen ze be
merkte, dat de deur ontvrij felbaar zeker
gesloten was. Ze holde naar de patrijs
poort en keek naar buiten. Het jacht was
onderweg 1
„Er is iets niet in orde!" mompelde ze.
Dat was zeker het geval. Ze keerde naar
de deur terug en bonkte er met haar ge-
handschoende vuisten herhaaldelijk op. Ze
maakte heel wat lawaai. In de gang hoor
de ze vlugge voetstappen naderen. Ze
hoorde de stem van Dick.
„Wat is er aan de hand?" vroeg hij.
„Aan de hand?" riep ze nijdig terug. „Ik
zit hier opgesloten!"
„Opgesloten?" vroeg Dick, verbazing
veinzend. „Alle donders!' Waar is de sleu
tel?"
„In het bezit van uw mooien vriend Jo
nathan Blair", zei Valentine met van woe
de verstikte stem. „Dat weet u net zoo goed
als ik".
„Kalm aan", zei Dick. „Ik zal een sleu
tel gaan zoeken. Maak u niet zoo over
stuur!" Hij liep hard weg.
„Niet overstuur maken!" Dat was al een
heel dwaze raad. Op een krenkende manier
van haar vrijheid beroofd, zou ze zich zelfs
niet mogen opwinden? Het was geen onge
lukje, dat ze hier opgesloten zat. Het was
inet voorbedachten rade geschied en Dick
Segrave was er medeplichtig aan. Die on
waardige behandeling deed haar gal over-
loopen. Er scheen iets in haar binnenste
te springen. Met alle kracht, die haar over
bleef, viel ze weer op de deur aan, woe
dend opstandig als ze was tegen den toe
stand. waarin ze gebracht was. Heete tra
nen sprongen haar in de oogen. Dat een
man haar zóóiets kon aandoen was iets on
bestaanbaars.
Plotseling hield ze op. Het gaf toch
niets. Ze ging, een beetje naar adem hij
gend, zitten met haar kin de handen ge
steund. Het jacht voer nu snel voort
waarheen? Waarheen? Naar Charleston,
Miami, Havana of Bermuda? Hoe haatte
ze dien Jonathan Corinthius Blair!!
Op Maandagavond kwam er een radio
gram binnen uit volle zee, waar het danig
scheen te stormen. Dick was heel uitvoerig.
Ik dacht dat ze een dame was. Maar ze is
een bloeddorstige tijgerin en niets anders.
Ze zal ons nog een torpedoboot op onzen
nek halen om niet te spreken van de kust
wacht. Val uit zelfbehoud te Kaap Charles
binnen. Pas op. ze is gek.
„Zoois ze gek?" mompelde Jona
than, het formulier verkreukelend en in
zijn zak stoppend met een grimmig lachje.
„Is er iets heel grappigs gebeurd, mijn
heer?" informeerde Meggs, die van den
weeromstuit mee moest lachen, zoodat het
een vroolijke steming was in het kantoor
van de Blair Lijn.
„Grappig is er nog maar een neel zwakke
uitdrukking voor, Meggs," schaterde Jo
nathan.
(Nadruk verboden) (Wordt vervolgd)
