De Varsity Zware brand te Amersfoort - Voorjaarsreunie K.N.M.V.
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
79sfe Jaargang
FEUILLETON
Een goede zakenvrouw
DE VOORJAARS-REUNIE VAN DE K.N.M.V. ZOMERWEERTJE !N LONDEN.
Bij het natuurbad „de Branding" in het park „Doorwerth" te Jongens uit East End zoeken dadelijk contact met het koele fontein-water. Een trouwe viervoeter wordt op wacht geplaatst bij da
OosterEeek. De dames-motorclub ontbrak hierbij natuurlijk niet. schoenen en de kousen.
DE GEWELDIGE BRAND IN VAN VOLLENHOVEN'S OLIESLAGERIJ TE AMERS
FOORT. EEN FOTO GENOMEN TIJDENS HET BLUSSCHINGSWERK.
GISTEREN' WERD OP DE BOSCHBAAN TE AMSTERDAM DE
„VAHSITYVERROEIÜ. De finish van het hoofdnummer (vier
met stuurman). Van voor naar achter: Aegir (5de), Triton (2de).
Njord (4de), Nereus (3de) en Laga (Iste).
NA DE OVERWINNING.
Hoe „Laga" bij het bootenhuis werd ontvangen, na het winnen
van één der nummers van de „Varsity".
QUEEN MART opende een nieuw OM HET VOETBALKAMPIOENSCHAP VAN NEDERLAND. Het moment uit den wedstrijd
tehuis voor vrouwelijke studenten te P.S.V.Heracles, waarop Jaarsma voor laatstgenoemde club het tweede doelpunt maakt.
South Wordford, Essen. Een der studen-
ten wordt ean Haar voorgesteld. Heracles won met 7-1.
door HERMAN ANTONSEN.
SO
„Wel.,,, wel, natuurlijk", zei Ben wei-
kunt alles hebben, wat je
wilt, alleen, ik snap het niet goed. Je
®>Bt hier binnenvallen en het eerste wat
IJ nebben wilt is een bad? Dat is wat
wuws! Zeker Corry, ga je gang, man, net
je graag
■Ihnk je", zei Jonathan haastig en
Jankte dat hij wegkwam naar de badka-
JJJaHij genoot van het warme water en
wide zich weer meer Corry Blair en min-
r Abias Bliss. Winky kwam aankloppen.
..Je gaat immers vanavond mee naar de
■SB» op het Gouvernementshuis, Cor-
dep ze hem toe.
«Waarheen?" riep Jonathan terug.
■■De receptie voor Valentine Ransome,
i'andaag op dat beroemde schip van
l u, i "^atschapplj is komen binnenvallen,
niet wijs. dat jij niet uitgenoo-
So bent! De directeur van de Lijn!"
oen maar een van de directeuren op
I Jn 0?8enl)lik", schreeuwde Corry terug,
'k ben nergens uitgenoodigd."
j k9mt dan alleen, omdat ze niet we-
■i. dat jij in de stad bent", zei Winky.
zal het Gouvernementshuis dadelijk
o opbellen. Ik vind het reuze!"
jj™8. in vredesnaam!" gilde Jonathan.
dat niet! Niet doen, Winky!"
Hij kreeg al geen antwoord meer. Winky
was al weg. Jonathan probeerde overeind
te komen, trapte op de zeep, gleed uit en
viel in de badkuip terug met een plons, die
de heele badkamer deed overloopen. Hij
kroop zoo gauw mogelijk het bad uit, sloeg
een grooten badhanddoek om, trok zijn
badjas aan en rende de gang op.
„Winky!" riep hij luid.
Waar was die telefoon ook weer? Hij
moest het voorkomen! Hij rende de trap
al en stormde tot' groote verbazing van
Ben de woonkamer binnen.
„Goeie genade, is er brand of iets derge
lijks?" vroeg Ben verbluft.
„Winky!" bracht Jonathan er met moeite
uit. „Waar is Winky? Ze wil het Gouverne
mentshuis opbellen en
„Man, houd je bedaard", suste Ben.
„Winky doet niet anders dan de lui opbel
len. Het kan me niets schelen, of ze het
Gouvernementshuis opbelt. Ik heb er alleen
wel eens wat op tegen, als ze Ineens iemand
ln Parijs of Rome of Sydney wil opbellen,
omdat.
Maar Jonathan ging op zoek naar de te
lefoon. Hij vond die eindelijk in de gang
achter een scherm. Winky was er niet. Op
gelucht keerde hij naar de woonkamer te
rug en nam met bevende hand een borrel
aan. Een oogenblik had het gedreigd dat
zijn kostbare avond totaal in de war ge
stuurd zou worden. Maar zijn opluchting
duurde slechts kort. Winky had een toestel
op de bovenverdieping gebruikt. Ze keer
de in de woonkamer terug, sloeg lachend
de handen voor haar gezicht op het zien
van hun vriend in zijn badjas en begon
dan opgetogen te vertellen: „Net, wat ik
dacht! Ze wisten niet, dat je in de stad
was. Ik heb gesproken met Lord Dacre, de
adjudant van den gouverneur. Ze zullen
heel gaarne Mijnheer Blair ontvangen. We
zijn ook op de receptie genoodigd, samen
met Corry. Is dat niet fijn, Ben?"
„Ik heb geen kleeren bij me. Winky!"
„Ja, dat zie ik wel", zei Winky lachend.
„Ik bedoel avondkleedlng", zei hij ge
jaagd. „Winky, wat heb je me daar een
poets gebakken!"
„Dan is dit wel een heel vreemd uitstap
je van je, Corry", vond ze. „Hoe kom je
ertoe, naar Bermuda te gaan. zonder je
avondcostuum? Nou ja, dat doet er ook
niet toe. Dan neem je dat van Ben maar.
Ben gaat dan wel in smoking. We komen
er toch wel binnen op Corry's invitatie
kaart".
Jonathan moest er wel ln berusten. Hij
kon er niet tusschenuit. Dat zou vreeselijk
onbeleefd zijn. Maar wat een manier om
zóó zijn kostbaren avond te moeten door
brengen! Naar een receptie ter eere
van die Bronco-rijdster te gaan, die hem
zijn schip ontroofd had en dan als een
berggeit van het Gouvernementshuis naar
het voordek van de Marinoco te springen
midden ln den nacht!
Ze reden ln een heerlijke avondstemming
naar het Gouvernementshuis toe. Jona
than Corinthius Blair lag achteroverge
leund in het rijtuig in een onberispelijk
rokcostuum, met een keurige scheiding in
zijn zwarte haar en een tegen zijn witte
das scherp afstekend gebruind gezicht en
luisterde naar het romantische gebabbel
van Winky Meade. Ze was onweerstaan
baar en onverbeterlijk.
Toen ze op het Gouvernementshuis aan
kwamen, was de receptie al in vollen gang
Genietend van den heerlijken avond wan
delden de gasten op de terrassen en ga
zons tegen een verlichten achtergrond. Er
was muziek en de maan wierp een breeden
lichtstraal tusschen de boomen door. Jo
nathan liep naar den ingang en bleef dan
plotseling staan.
Valentine wandelde langzaam over het
terras met lord Dacre, den adjudant van
den Gouverneur. Ze leek wel een zilveren
zuil, gehuld in een golvende avondjapon
van glinsterende stof, die haar gestalte
glanzend deed uitkomen in het licht, dat
uit de vertrekken straalde. Ze droeg een
fijn lichtblauw kanten zakdoekje tusschen
haar diamanten armband gestoken en haar
hoffelijke begeleider droeg een avondman
tel van eveneens glanzende lichtblauwe stof
voor haar over zijn arm. De directrice van
de Blair Lijn was meer dan betooverend.
Ze zag Jonathan bijna op hetzelfde oogen
blik als hij haar en haar glimlach werd
stroef. Jonathan Blair in Bermuda! Zoo
daar had hij dus al dien tijd gezeten! Voor
zijn plezier wat in Bermuda rondgehangen!
xm.
Valentine stond roerloos boven op het
terras en Jonathan even onbeweeglijk
onder aan de treden. Ongeloovig keken ze
elkaar aan.
Jonathan kon er feitelijk niet goed bij.
Dat meisje kon in stoffige leeren rijkleedij
tegen een kraalomheining geleund staan
en ze kon ook op een terras door de maan
beschenen wandelen in een glinsterende
avondjapon aan de zijde van een gouver
neursadjudant! Hij staarde haar aan in
haar koeien zilverglans. Drommels, wat was
ze mooil
Gelukkig was Lord Robert-Dacre Twy-
nings een van die prettige Engelschen, dis
zich zelfs door een aardbeving niet van
hun stuk laten brengen. Hij herkende Ben
en Winky, die juist de trappen opkwamen
en hij vulde de lucht terstond met zijn
hartelijke luidruchtige begroetingen.
„Hallo, Winky!" riep hij met een stra
lend gelaat. „En daar hebben we Ben ook!
En is dit mijnheer Blair? Aangename ken
nismaking! Echt leuk je hier te zien, ouwe
jongen! Kom mee naar boven, ja?"
Jonathan rukte zich uit zijn gepeinzen
los. Hij kwam mee en schudde hem de
hand. Ben en Winky werden aan Valentine
voorgesteld.
„Mijnheer Blair.ik veronderstel, dat
u met hem allicht wel een beetje bekend
bent, is het zoo niet?" voegde Dacre er
joviaal aan toe.
„Ik vrees van wel?" zei Valentine liefjes.
„Hè? Ooja, jaha, ha! Die
is goed!"
Werkelijk, lord Dacre was een soort vei
ligheidsklep, die ontstemmingen voorkwam,
want als ooit iemand de neiging gevoeld
had. een ander zoo maar zonder meer dood
te schieten, dan was het wel Valentine
Ransome. Ze keek Jonathan aan met een
beleefd glimlachje, dat ieder oogenblik van
haar lippen kon verdwijnen. Ze was over
den eersten schok heen en voelde zich nu
bitter teleurgesteld. Ze had kunnen ver
moeden, dat hij in Bermuda of ergens aan
het pierewaaien was, maar de ontdekking,
dat het werkelijk zoo uitkwam, maakte
haar woedend. Ze had hem een handschoen
in het gelaat geworpen en hij was er van
door gegaan om zijn vermaak in Bermuda
te zoeken!
(Nadruk verboden) (Wordt vervolgd)
