Installatie nieuwen regent van Soerabaja - Denen op Marken
Een goede zakenvrouw
79 ste Jaargang LEIDSCH DAGBLAD Tweede Blad
FEUILLETON
„DE PARKEN ZIJN DE LONGEN VAN EEN GROOTE STAD". JAN FUSELIER PASSAGIERT.
Vandaag opende wethouder de Miranda het Zuiderpark aan de Bernhard Zweerskade te Een aantal manschappen van de Koloniale Reserve op weg naar Indië, maakte van de gelegenheid gebruik
Amsterdam, dat in werkverschaffing werd aangelegd. Southampton te bezichtigen. Een gedienstige politieman wilde wel als gids fungeeren.
kraakt." Wimpde was noch groot, noch
zwartharig, noch lenig, noch bescheiden.
Het was vrij lastig hem te vertellen, wat ze
van zijn handelwijze dacht, maar ze pro
beerde het toch.
„Je hebt vandaag een geweldig stuk
werk gedaan," zei ze. ,JEn ik zou graag
zien, dat jij en de rest van de bemanning
wisten, hoeveel indruk het
„Och, het had niet eens zooveel te betee-
kenen," viel Wimple haar in de rede, mee-
nend, dat hij voor tien dollar toch ook wat
doen moest. „U hadt erbij moeten zijn, toen
de Sandrac van de vroegere Blue Star Lijn
een Grieksch schip van de rotsen bij Porto
Duranze redde. Ik waadde door de bran
ding om een lijn op het strand vast te ma
ken. waarlangs we de bemanning aan boord
konden trekken. De branding was zoo erg,
dat er geen boot doorheen kon komen
Zulke rollers! U denkt, dat u vandaag ruw
water gezien hebt? Dan hadt u dat eens
moeten zien, waar ik toen doorheen ge
zwommen ben. Met een lijn tusschen mijn
tanden.
Ja, ja, ik sta altijd klaar om mijn plicht
te doen, miss!" eindigde Wimple.
„Dank je," zei Valentine flauwtjes. „Ik
ben er van overtuigd
Romantische opvattingen over het zee
mansleven krijgen soms wel eens een
knauw.
IIL
Ze zetten koers naar Bermuda, de naast-
bljzijnde haven, om daar de geredden aan
tand te zetten. De reederij van de Dolinda
had draadloos geseind, dat ze een harer
schepen naar Bermuda zou zenden om de
passagiers en bemanning van het gezon
ken schip over te nemen. Het schip zelf
had men nog drijvende gevonden en weten
te bergen.
Dien nacht was er voor niemand eenige
bewegingsruimte. Alle leege hutten waren
bezet, maar dit was op de massa nauwe
lijks merkbaar. Valentine stond haar eigen
hut aan mevrouw Ardale af, die spoedig
van haar hartaanval genezen was. Haar
zoon, een man van een jaar of vijf en veer
tig, schreide bijna van blijdschap. Hij sprak
over den ouden Marston en over de Mari-
noco als over bovenaardsche wezens. De
menschen sliepen op dekstoelen, divans,
tafels, op den vloer van lounge, leeszaal,
eetzaal en buiten op het promenade- en
sloependek.
Vaders vonden vrouw en kinderen, vrien
den elkander terug en de stemming verbe
terde na de verschrikkingen van den dag
zienderoogen. Ze prezen om strijd den
ouden Marston, die zijn neus niet buiten
de brug liet zienze stonden in dichte
rijen langs de verschansing naar de zee
te kijken, die bijna hun graf geworden
was.ze verstuurden en ontvingen hon
derden radiogrammen. Gered! Valentine
bracht den nacht op de brug door. Ze
had zich in een dikken mantel gewikkeld
en was tegen een der ventilatoren gaan
zitten. Bart Calhoun had zijn hut ook in
gebruik gegeven en zat eveneens op de
brug. Ze rookten sigaretten en luisterden
naar het stampen der machines en keken
naar een groote roode vlek. die zich ont
popte als de zon, die boven den oceaan op
kwam. Ze voelden geen vermoeidheid,
daarvoor waren hun zenuwen te veel over
spannen.
Vroeg in den volgenden namiddag voe
ren ze door de Grassy Baal en het Two
Rock Channel op en meerden in het dok
te Hamilton, dat ter beschikking van de
Marinoco gesteld was.
De meeste inwoners van Bermuda waren
te hoop geloopen, om de Marinoco te zien
binnenvaren. Het werd een vorstelijke ont
vangst. Valentine werd in het Gouveme-
ments House genoodigd voor een diner en
receptie te harer eere. Millioenen men
schen hoorden over de radio voor het eerst
van hun leven iets over de Blair-Lijn.
Kort voor het avondeten had Jonathan
verlof gekregen om te gaan passagieren.
Hij moest om 's nachts twaalf uur aan
boord terug zijn en het schip zou tegen den
morgen uitvaren om naar New-York terug
te keeren. Hij kon zich niet herinneren,
dat hij ooit een vrijen avond zóó gewaar
deerd had. Jonathan Blair had eindelijk
geleerd, wat vacantie eigenlijk beteekent.
En om dat te leeren had hij zich in het
zweet moeten werken.
Na grondig overleg besloot hij dien
avond te beginnen met een lekker warm
bad in een echte badkuip, een goed mid
dagmaal en wat prettig gezelschap. Dus
trok hij de kleeding aan, waarmee hij aan
boord was gekomen, nam een rijtuig, en
reed in een weeldestemming over de witte
harde koraalwegen door een van jasmijn-
geur vervulde avondlucht naar Ben en
Winky Meade's buitengoed in Paget. Hij
hoopte, dat ze in Bermuda zouden zijn. Ze
kwamen er op ongeregelde tijden van het
jaar wonen. Ze bezaten een vriendelijke
villa, in rose zandsteen gebouwd, met uit
zicht over het water. Aan het einde der
oprijlaan was een stalknecht bezig twee
mooie kleine grauwe ponnies, die voor een
phaëton stonden, uit te spannen en de
witte collie van Winky rende over het gras
in het rond, waaruit Jonathan tot zijn
blijdschap opmaakte, dat de familie thuis
was dien avond. Ben en Winky waren op
getogen hem te zien. Winky, klein van
postuur, bewegelijk, donker van haar en
blauw van oogen, had altijd beweerd, dat
als ze Ben niet het eerste ontmoet had, ze
met Jonathan zou rijn getrouwd, of hij ge
wild had of niet.
Hij gaf geen verklaring van rijn aanwe
zigheid in Bermuda en ze veronderstelden
dan ook. dat hij den vorigen dag met de
Queen was aangekomen en waren erg boos
omdat hij zoo lang gewacht had met naar
hen toe te komen. Als hij er was, dan moest
hij dadelijk bij hen komen logeeren. De
huisknecht bracht een paar cocktails en
Winky begon een partijtje in elkaar te
zetten. Dit alles maakte het een beetje
lastig voor hem om een bad te vragen,
maar hij deed het niettemin. Ze keken
hem aan. alsof ze hem niet goed verstaan
hadden.
„Zei je een bad?" vroeg Ben. „Wat be
doel je daarmee?"
„Wel een badkuip om in te gaan liggen",
zei Jonathan. „Wat zou ik er anders in
moeten doen?"
Ben krabde eens op zijn hoofd. Winky
staarde hem aan en was een oogenblik
sprakeloos.
Nadruk verboden) (Wordt vervolgd)
OP PLECHTIGE WIJZE
werd de nieuwe Regent van Soerabaja, Raden Toemenggoeng Moesono, geïnstalleerd. Op de foto De Hoofd-
penggoeloe neemt den nieuwen regent den eed af.
DE INSTALLATIE VAN DEN REGENT VAN SOERABAJA.
Voorafgegaan door zijn lijfwacht (Oepatjara's) met de sieraden enz., nadert de regent de woning van den
Gouverneur.
OP DEN GROND VAN HUN VOOROUDERS. Do Dcmen
van Amagar, die in ons laad vertoeven, brachten een bezoek
aan Marken, de geboortestreek van hun voorouders. Dene
marken en jong Holland hernieuwen oude bandon.
door HERMAN ANTONSEN.
om 'wn ^h niet voorstellen, waar-
bet veronderstelde. Wimple was een
„.V^böuwde kerel met een gezicht, dat
een liefhebbende moeder mooi kon
vemen. Wimple had een krommen neus,
In fevoIS van een klap met een bierkruik
nSantos opgeloopen. Zijn oogen waren
"«uw er uit zijn ooren groeiden pluk-
tan baar. Wimple, als verpersoonlijking
remake? moe<hse bemanning, wat net zoo
steen^ 115 een 6ew'one keukengoot-
•bri jou te spreken?" herhaalde ze.
erè. ,ereb die de sloep van mijnheer Ma-
alvra° ndl8 afstootte," zei Wimple, zich
ragend, of dit alles een mooie droom
tangle ,yalentine. „Ben jij die jonge
terfri d op' bad er een eed op kun-
D0 .aoen, dat de jonge man in die sloep
„j, groot en zwartharig en veel slanker
'as „if1 gedrongen Wimple. Wimple
si-.!» bepaald jong meer en zijn haar
wo geej ajs een koolraap
kómen m'ss," 20Wimple. „Ik zag aan-
den tJ. a' onze boot versplinterd zou wor
st miin. den scheepswand en toen pakte
sijt jb nem en duwde hard af. Als ik dat
eeaaan had, dan waren we netjes ge-
JEAN' BATTEN de beroemde
vliegster, op weg naar Bucking
ham Palace, voor de ontvangst
aan het Hof.
DE HERTOGIN' VAN GLOUCESTER reikte de prijzen uit
van de St. John Ambulance Brigade-wedstrijden in het Great
Central Hotel, Marylebone. Het inspeeteeren der eerewaeht.
