Interacademiale dames-zeilwedstrijden - De nationale film „40 Jaren
79sie Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
Een goede zakenvrouw
FEUILLETON
ff
HU. MS. „HERTOG HENDRIK" - die langen
tijd in de Middellandsche Zee Xederl. schepen
heeft geconvoyëerd, te Nieuwedicp teruggekeerd,
waar het schip wordt opgelegd. Vice-adrn. Kruys
verlaat per admiraalssloep het schip.
DE INTERACADEMIALE WEDSTRIJDEN VOOR DAMES
.werden gisteren voortgezet niet zeilwedstrijden op de Kaag bij Warmond.
De jollen in actie.
DE GIUEKSCH-TIRKSCIIE OVEREENKOMST. V.l.n.r.
generaal Metaxas, Grieks che premier, dr. Aras, Turkse hi min.
van buitenlandsche zaken en Lelal Bay ar, Turksch premier. De
ministers inspccteeren de eerewacht te Athene.
OP HET RONDO PLEIN TE ROTTERDAM heeft de
heer Knape, directeur der Itotterd; Droogdok Mij. e*n
nieuwe naar Prinses Beatrix genoemde muziektent in
gebruik gesteld.
DB OPNAMEN VOOR DE NATIONALE FILM „VEERTIG JAREN" in „Film-
stad". Een belangrijk medewerker is ook de man, die de ,-,make lip" verzorgt. Ank
V- d. Moer ondergaat een metamorphose. My ra Ward (rechts) en Martha Posno kijken
belangstellend toe.
NIEUW RECORD 200 M. RUGSLAG,
van Han Scheffer, (links), gisteren te
Amsterdam gevestigd. Met een vergroot
glas wordt de chronometer gecontroleerd
HET EINDE VAN HET BLOEMENFEEST BEGINT TE NADEREN. Op
vele velden heeft men een aanvang gemaakt met het z.g.n. koppen der tul
pen en hyacinten. Het storten van volle manden afval op een schuit te
Vogelenzang.
door HERMAN ANTONSEN.
11)
..Precies zoo," antwoordde Valentine.
..Ik zou graag een gedeelte van die aan-
ueelen terugkoopen," zei Jonathan.
..Voor u kan het niet half zooveel betee
nen als voor mij. Wilt u verkoopen?"
..Het spijt me," zei het meisje kortaf.
..u wilt niet?" Hij keek haar aan, liep
nan om zijn lessenaar heen en ging weer
«tten. „Maar hoe sta lk er dan precies
00n miss Ransome?" vroeg hij beleefd.
..Och, dat komt wei goed." weerde ze
t M s'es a'- "Ik had eigenlijk veronder-
j dat u gewoon als altijd met alles
zoudt doorgaan. Polo en visschen en der
gelijke bezigheden," eindigde ze met een
'aag handgebaar.
Corry kon geen woord uitbrengen. Het
»'as,hem beslist onmogelijk. Het was al erg
genoeg, dat een meisje hem van zijn direc-
jenjsplaats verdrong, alleen omdat ze zin
naa een reederij te besturen en dat als een
Pretje beschouwde; maar nu ze hem ge
woonweg zei, dat hij wel kon gaan visschen
on zoo meernou, dat had veel weg van
n opstopper tusschen je oogen.
ijicort u eens," zei hij eindelijk. .Laten
W ronduit praten. JJ denkt er immers
J! {"et ernstig over, om deze lijn te gaan
exploiteeren?"
-Zeker wel," antwoordde het meisje.
'Vlaar?m niet? Ik kan het niet slechter
°en dan u; dat Is zeker."
„Hoor eens," herhaalde Jonathan, zijn
beheerschlng verliezend. „Ik heb mijn best
gedaan, beleefd te blijven Ik weet niet, hoe
u eigenlijk hier gekomen bent en de finan-
ciëele omstandigheden van mijn reederij
onderzocht hebt, maar u hebt een gemee-
nen voorsprong op rne genomen en ais ik
niet een aeel van die aandeelen van u te
rug krijg, dan zult u tot de ontdekking
komen, dat. u de spaarduitjes van uw groot
vader, zóó gauw kwijt bent. dat u naar
Texas terug zult moeten wandelen! Wat
hebt u voor verstand van het beheer van
een reederij?"
„Niets," antwoordde Valentine. „Maar u
weet er net zoo min iets van af en wat doet
het er dan toe, wie van ons belden er de
aardigheid van heeft?"
„Aardigheid?" brulde Jonathan. „Aar
digheid? Mijn familie heeft deze scheep
vaartlijn gesticht! En u kunt er niet mee
rondtoddelen alleen omdat uw over
grootvader zijn oude landgoed of iets der
gelijks voor goed geld verkocht heeft."
De oogen van Valentine begonnen te
schitteren.
„Een en vijftig procent van het aandee-
len-bezit beteekent, dat ik de schepen op
bot kan laten gaan visschen ergens in de
buurt van New-Foundland, als ik daar zin
in heb!" zei ze brutaalweg.
Hij barstte bijna weer los. Dat was wat
moois! Prachtig! Een malle meld uit Texas
aan het prutsen met de conservatieve,
ouderwetsc'ne Blair Lijn!
„Verdraaid!" viel hij uit. „Ik wed. dat u
nog nooit op een schip hebt gezeten!"
„Dat zou het juist des te Interessanter
maken, zou ik zoo zeggen!"
„Voor het laatst, miss Ransome," zei hij
met nadruk. „Wilt u ophouden met die
krankzinnige plannen? Wilt u alstublieft
naar Texas terugkeeren en daar „broncos"
gaan temmen, en de lui, die verstand van
schepen hebben, deze reederij laten be
sturen?"
„Als u daarmee uzelf bedoelt," zei ze.
„dan zie ik niet in, dat het eenig verschil
maakt."
Hij wist geen woorden meer te vinden.
Dat meisje sloeg raak. Hij kon zich niet
herinneren, dat hij nog óóit aan iemand
zoo'n hekel had gehad.
Zij stoijd op.
„Wel, ik veronderstel, dat hiermee alles
afgedaan is?" zei ze. „Zoudt u het zoo kun
nen schikken, dat u overmorgen dit kan
toor veriaten hebt? Ik wilde liefst zoo spoe
dig mogelijk beginnen."
„Daar zult u spijt van hebben," zei Jo
nathan met een gevaarlijke dreiging in zijn
stem. „En ik zal deze lijn weer in handen
krijgen, wat hel me ook kosten moge!"
Ze bleef met haar hand op den deur
knop staan, keek hem een oogenblik glim
lachend aan en gaf hem een knikje.
„Probeert u het, mijnheer Blair," zei ze
op beleefden toon. „Tot ziens."
De jonge meneer Blair begon met een
borrel voor het diner, dat. Leila Stuytevant
ter eere van haar verloofde Mike Guerdon
gaf die juist uit de West was terug
gekeerd en eindigde met het dirlgeeren
van het orkest in de Nightcap Club. In den
daartusschen verloopen tijd kon hij zich
vaag herinneren in taxi's heen en weer ge
iend te hebben, door een meisje te hebben
hooren vragen, of hij zoo goed wou zijn,
niet door het vel van een grooten trom
heen te trappen, en gespeeld te hebben met
een buks in een schiettent op de Sixth
Avenue. Hij had den neus van een paard der
bereden politie gestreeld, iemand in Har
wich in Massachusetts opgebeld en een
rede over klipperschepen gehouden op een
vergadering in Union Square. Hij had ook
de lift van het Elan Hotel tusschen de ver
schillende verdiepingen als dol op en neer
laten suizen, tot men den stroom uitscha
kelde en hem te pakken kreeg, toen hij de
negende verdieping passeerde. Carol Wal
lace was ook in de Nightcap Club. Ze was
er met den regisseur Mortimer Lockwood.
En ze zette groote oogen op. toen ze den
jongen man in avondkostuum den dirigeer-
staf over het orkest zag zwaaien. In de
Nightcap Club werden dergelijke buiten
sporigheden als regel niet toegestaan.
„Hij drong er zoo op aan," zei Theodore,
de oberkellner tegen haar met een schou
derophalen „Mijnheer Blair is een goede
bekende van ons en daarom lieten we het
hem maar eens probeeren. Ik hoop alleen,
dat hij het niet in zijn hoofd krijgt een der
instrumenten te gaan bespelen, vooral niet
de pauken."
Jonathan liet zijn orkestleiderschap al
even spoedig varen als het in zijn hoofd
was opgekomen err liep de zaal door Carol
greep hem bij zijn arm en haalde hem
over, aan haar tafeltje te komen zitten
„Zoo Carol! Zoo Lockwood!" zei hij met
schitterende oogen.
Lockwood glimlachte en knikte hem eens
toe. „Wat te drinken hebben?" vroeg hij.
„Neen, dank je", antwoordde Jonathan.
„Ik heb nu genoeg van die dwaasheden.
Ik voel me vrij moe. Toch gek je wilt
je dronken drinken, om niets meer af te
weten van de ellende om je heen, en dan
word je wakker met een kater en in pre
cies dezelfde rotte omgeving. Zoo is het
mij vergaan. Maar ik ben nog pas begon
nen ertegen te vechten Reken maar. Ik
'oen begonnen een klein kind naar Texas
terug te jagen". Hij knikte heftig.
„Een meisje?" informeerde Carol.
„Ja", bevestigde Jonathan. „Een meisje.
En ik ben eenmaal heelemaal weg van
haar geweest. Ik dacht, dat ze een juweel
was. Ik heb dat zelfs tegen haar gezegd.
En toen hielp ze mij den put in louter en
alleen voor het plezier zich zelf één dag
Koningin te voelen! Ik heb me vreeselijk
in haar vergist. Wat een teleurstelling!
Maar vooruitze heeft er zelf om ge
vraagd! Ze is zelf begonnen!"
„Groote idioot, dat je bent", riep Carol
uit. „Weet je wel. dat ik er niet het min
ste benul van heb. waar je nu over zit te
zwammen?"
„Ik heb vandaag de Blair Lijn verloren."
„Hè
„Maar ik krijg 'm wel terug Enteraars
van de schuit afhouden! Sabels trekken
en musketten laden enzoovoorts!"
„Dat is een geweldige pech," zei Lock
wood. „Het spijt me voor je".
„Ik wist niet, dat de zaak er zóó slecht
voor stond" zei Carol, hem scherp opne
mend „Is het niet erg onverwachts geko
men? Arme jongen... je bent toch niet
heelemaal aan den grond?"
„Vast als een muur", zei Jonathan.
„Drommels, het komt me toch zoo onge-
'oofelijk voor!"
..Maar hoe ben je van plan er weer bo
venop te komen?" vroeg ze.
„Ik heb het allemaal al bedacht. Dood
eenvoudig."
(Nadruk verboden) (Wordt vervolgd)
