Receptie bij Koninklijken bruidegom - Nieuwe Nirom-studio te Batavia
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
Een goede zakenvrouw
79sie Jaargang
FEUILLETON
HET INSIGNE - dat ter gelegenheid
.van het bezoek van den Führer aan.
Rome, in Italië uitgegeven wordt.
OP DE DERDE VERDIEPING VAN EEN PERCEEL AAN DE
KEIZERSGRACHT TE AMSTERDAM braik gistermiddag een uit
slaande brand uit. Dikke rookwolken komen uit het dak.
GESTROOMLIJNDE POSTR1JTU1GEN. De P.T.T. heeft een zestal gestroomlijnde postrij-
tuigen aangeschaft naar het model van de nieuwe Diesel-electrische treinen. Een gestroomlijnd
postrijtuig verlaat op zijn proefrit het station te Haarlem.
HET ROKIN TE AMSTERDAM WORDT GEASPHALTEERD.
EEN OVERZICHT VAN DE WERKZAAMHEDEN.
HET HUWELIJK VAN KONING ZOGOE VAN ALBANIë. Telegrafisch overge
brachte foto van de receptie, welke het bruidspaar Maandagavond gaf in het Paleis
te Tirana. V.l.n.r. de hertog van Bergamo, vertegenwoordiger van den koning van
Italië, Koning Zogoe, zijn bruid, onbekend, een van 's Konings zusters en graaf Ciano
SIR JOHN SIMON de Britsche minister van Financiën diende gisteren bij het
Lagerhuis zijn eerste begrooting in. Bij het verlaten van het ministerie van Financiën
worden sir Jöhn Simon en zijn echtgenoote door persfotografen onder schot genomen.
ALBANIë in het teeken van
DE NIEUWE STUDIO VAN
DE N.I.R.O.M. op het Ko
ningsplein te Batavia geopend.
Drukte bij de openingsreceptie.
het Koninklijk huwelijk. Een
wagenpaard met het portret van
het Koninklijk bruidspaar.
door HERMAN ANTONSEN.
Carol begaf ach naar de dames-garde
robe. Ze ging voor een kaptafel zitten en
haalde haar toiletdoosje te voorschijn. Va
lentine ging voor de nevenstaande tafel
ritten en deed hetzelfde. Er bevonden zich
nog verscheidene andere meisjes in het
v"trek, die al rookende een praatje
■naakten.
..Hello, Carol!" riep een harer. „Met wien
oon je meegekomen? Met Corry Blalr?"
„Met wien anders?" vroeg Carol, haar
leus poederend. „Verdien lk daarvoor een
messteek ln mijn rug, Virginia?"
-Heek-maal niet", lachte Virginia, „Hij
hoort bij jou, dunkt me. Is hij van plan Je
nog eens te helpen om onder de booglam
pen te staan?"
..Hij heeft pas twintigduizend dollar ver
loren", zei Carol. „Is dat al niet erg ge
noeg voor hem?"
..Ik vond het erg jammer, toen ik dat
hoorde. Je hebt ellendig pech gehad."
Carol knipte haar toiletdoosje dicht.
„Och, ja", zei ze achteloos. „Maar ik heb
"e aandacht van verscheidene regisseurs
roch op me weten te vestigen. Daar was
®e om te doen. Die film had van het
"ste begin af al geen kans. Maar ik moest
~oh ergens een begin maken? En ik had
opvallende rol.... Daag!"
„Ik ga met je mee", zei Virginia. „Even
Corry goedendag zeggen".
Ze gingen samen weg. Valentine glim
lachte even onder het bijwerken van haar
lippen. Jonathan Blair had blijkbaar niet
veel ondervinding opgedaan, hoe knap hij
dan ook zijn mocht. Feitelijk was het ge
bleken, dat hij er min of meer tusschen
genomen was en als een sukkel behandeld.
Het was nu juist niet erg prettig een reis
van uit Zuid Texas gemaakt te hebben, om
tot die ontdekking te komen. En zijn zaak
dreigde op de flesch te gaan! Hij was zijn
fut kwijt, dat was de slotsom.
En toch hield een prachtige hond van
hem en was hij op het platform van de
South-Western Limited gesprongen. Ze zat
een oogenblik in gedachten verzonken en
keek dan glimlachend op. Ze keerde naar
mijnheer Chauncey terug.
„Het was hier heel aardig", zei ze. „Ais
u nu soms weg wilt gaan, dan ben ik klaar"
Ze was erg verstrooid, toen ze wegreden.
Maar plotseling keerde zij zich naar hem
toe en legde haar hand op zijn arm,
„Van die Blair Lines gesproken.kunt
u me daarvan soms wat aandeelen bezor
gen?"
Hij keek haar verbaasd aan.
„Blair aandeelen? Maar m'n beste miss
Ransome, die hebt u toch nergens voor
noodig? Ze staan erg wankel. Het zou me
niets verwonderen, als die maatschappij
een dezer dagen failliet ging".
„Komt er niet op aan", zei ze met groote
beslistheid. „Ik ben van plan het zaakje
op te koopen. Maar ik zou graag hebben,
dat iemand anders als makelaar voor me
optrad".
Mijnheer Chauncy probeerde haar er
van te overtuigen, dat ze nog beter schrijf
papier kon koopen. Daar kon ze meer nut
van hebben.
„Mijnheer Chauncey", herhaalde het
meisje beslist, „ik wil Blair aandeelen
koopen!"
„Maar daarover zal uw vader toch wel
geraadpleegd moeten worden?"
„Het is mijn eigen zaak", verklaarde Va
lentine beslist. „Ik bezit zelf een paar
oliebronnen. Ik zal dadelijk een regeling
zien te treffen".
Mijnheer Chauncey zuchtte berustend.
„Hoeveel aandeelen zoudt u dan willen
hebben?" vroeg hij. „Ik denk. dat het niet
moeilijk vallen zal, ze te krijgen".
„Ik wil graag alle aandeelen, die op de
markt te krijgen zijn; hoe meer ik in han
den kan krijgen, hoe liever".
„Nu, goed dan", stemde mijnheer Chaun
cey toe. „Ik zal er Maandagmorgen door
onze effectenafdeeling voor laten zorgen".
„Uitstekend", zei Valentine. „En lk ver
trouw, dat uw effectenafdeeling verstan
dig genoeg zal zijn, om haar lnkoopen op
verschillende plaatsen te doen en den koers
zooveel mogelijk te drukken".
Mijnheer Chauncey had voor zichzelf het
gevoel, alsof hij medeplichtig werd aan een
moordaanslag. Maar dat slanke meisje
daar naast hem in de auto wist wat ze
wilde en ze wilde Blalr aandeelen hebben,
zooveel ze maar krijgen kon.
's Maandags ln den laten namiddag bel
de hij haar in haar hotel op.
„Ik heb een heel stel aandeelen voor u
in handen weten te krijgen", vertelde hij
haar. „Mag lk er nu mee ophouden?"
„Ophouden?" vroeg Valentine. „Wei
neen. mijnheer Chauncey. Koop alles, wat
u maar in handen kunt krijgen".
„Ik heb het gevoel, alsof ik een mes In
mijn eigen borst steek", jammerde myn
heer Chauncey. „Miss Ransome dit
isdit ls krankzinnig en
„Komt er niet op aan", zei Valentine
bruusk. „Ik houd voet bij stuk. Bedankt
voor uw advies".
„Ze bedankt me nog!" mompelde Chaun
cey verbluft.
's Woensdagmiddags belde hit haar weer
op met een van opwinding trillende stem.
„Miss Ransome als u die aandeelen
blijft opkoopen. dan is er een goede kans.
feitelijk is het wel bijna zeker, dat u de
grootste aandeelhoudster wordt. Weet u,
wat dat zeggen wil? Dat u een scheep
vaartmaatschappij, die op springen staat,
te uwen laste krijgt!"
„Wat!" riep Valentine, verwonderd. En
dan: „Uitstekend! Fijn! Ga door, mijnheer
Chauncey! Met volle zeilen en trek de fok
strak. Torpedo's kunnen naar de maan
vliegen! Mijnen hinderen me niet!"
„Meent u heusch, dat u die maatschap
pij in handen wilt krijgen? Waarvoor in
vredesnaam?"
„Daar zult u verbluft van staan!" ant
woordde Valentine Ransome.
V.
„Wonderbaarlijk!" zei rechter Lane.
Hij vond het werkelijk wonderbaarlijk.
In rijn hoedanigheid van rechtskundig ad
viseur van Jonathan Blair had hij veel
vreemde dingen ondervonden, maar het
was toch wel het toppunt, dat die Jonge
man „Port o'Call" te koop wilde zetten.
Want „Port o'Call" was een oud, prachtig
buitengoed, waar Corry Blair zijn voorlet
ters in een boom had gesneden, toen hij
een joggle van zes jaar wasen toen
stonden de voorletters van zijn grootvader
er reeds in. Ja, de rechter vond het echt
wonderbaarlijk. Hij hief zijn dikken wijs
vinger op tegen den jongen man, die in
een slip-over en grijs flanellen broek voor
hem zat.
„Ik had nooit gedacht, dat je het zoudt
durven doen", zei hij verwijtend. „Als je
het doet wegens een zotte speelschuld of
een verbroken
.Luistert u eens", viel Corry, zenuwach
tig rookend, hem in de rede. „Denkt u
heusch, dat ik het graag doe. rechter Lane?
Ik moet dat eigendom liquideeren omdat
ik contanten noodig heb om de Blair
maatschappij aan het rollen te houden. Ik
rit in de knel. Ik dreig mijn zeggenschap
in de directie kwijt te raken en die wil jk
behouden".
„O!" zei de rechter en streek met rijn
vingers over zijn grijze, kortgeknipte haar.
„Zoo, is dat de kwestie. En.wat heb je
dan gedaan?"
„De passagiersauto voor honderd dollar
verkocht", zei Corry grimmig.
„Dat zal wat helpen!" gromde de rechter
„Honderd dollars is honderd dollars",
zei Corry.
De rechter stond op en liep zijn zitkamer
rond.
„Maar verondersteld nu eens, dat je de
Blair Lines kwijt raakte, zou dat je hart
breken?"
(Nadruk verboden) (Wordt vervolgd)
