Eden gaat heen
LEIDSCH DAGBLAD Vierde Blad
Maandag 21 Februari 193!
De strijd in het
Verre Oosten
De strijd in Spanje
Tengevolge van een geschil met Chamberlain
BURGERLIJKE STAND
VAN LEIDEN
handhaven cn tot die belangen be
hoort ook de bescherming van Duit-
sche volksgenooten, die niet in staat
zijn, zelf hun politieke, economische
en cultureele vrijheden te waarborgen.
Steeds vriendschappelijker is de verhou
ding geworden tot den staat, waarmee wij
in vroeger jaren de grootste moeilijkheden
hadden. Dat kwam omdat tijdens onze
machtsaanvaarding een maarschalk te
Warschau zat en niet een parlementaire
democratie. Het werk, waaraan zoovelen
twijfelen, heeft de proef doorstaan en ik
kan wel zeggen, dat sinds de Volkenbond
zijn storingspogingen in Danzig gestaakt
heeft, de samenwerking met Polen van den
meest vriendschappelijken aard is gewor
den.
Oostenrijk.
In de afgeloopen dagen zijn voorts po
gingen gedaan om tot toenadering te
komen met een land, dat ons om tal van
redenen bijzonder na staat: Oostenrijk. De
moeilijkheden, voortvloeiende uit de over
eenkomst van 11 Juli 1936 dwongen ons
een poging te doen om hindernissen voor
een nieuwe samenwerking definitief uit
den weg te ruimen. De ondraaglijke toe
stand. welke eerst bestond, had tot een
ernstige catestrofe kunnen leiden: de na
latigheid in dit opzicht ware onvergeeflijk
geweest en geenszins in het belang van
den vrede.
Dit was de gedachte welke er toe geleid
heeft, bondskanselier Schuschnigg te vra
gen. mij te bezoeken, ten einde door een
overeenkomst een ontspanning in de be
trekkingen teweeg te brengen en wel zoo
danig. dat het nationaal-socialistische
deel der bevolking van Oostenrijk binnen
het kader der geldende wetten dezelfde
rechten als de andere bevolkingsgroepen
zou bezitten.
In samenhang hiermede is besloten tot
een groote pacificatie door middel van een
algemeene amnestie en nieuwe accoorden
tusschen de beide landen, waardoor een
nauwere politieke, materieele en economi
sche samenwerking wordt verzekerd.
Dit alles is een aanvulling van 11
Juli. Ten overstaaD van het Duitsche
volk wil ik hier, aldus Hitier, den Oos-
tcnrijkschen bondskanselier hartelijk
danken voor het groote begrip en de
groote bereidwilligheid, waarmede hij
heeft medegewerkt aan het tot stand
komen van deze resultaten, welke zoo
wel in het belang van beide landen
zijn, als in het belang van het Duitsche
volk, waar ook de leden van den Duit-
schen stam mogen wonen.
Ik geloof dat wij daarmede ook een bij
drage hebben geleverd tot den wede van
Europa. De zekerheid, dat dit zoo is. kan
ook worden afgeleid uit het feit. dat som
mige democraten, die veel over wede pra
ten. maar geen gelegenheid laten voorbij
gaan om tot oorlog op te hitsen, erg boos
zijn geworden. Daaruit kunnen wij afleiden,
dat we goed gehandeld hebben.
Duitschland zal ook verder niets nalaten
om den vrede te bevorderen. Zijn betrek
kinzen met de Europeesche en niet-Eairo-
peesche landen zijn goed of hartelijk, zoo-
als uit de handelsbalans kan blijken. Voor
op staat echter onze samenwerking met de
landen, die evenals wij het bolsjewisme
bestrijden. Italië en Japan. Overigens ver
heugen wij ons over elke ontspanning in
den algemeenen politieleen toestand, wijl
het algemeen nut slechts kan worden be
vorderd door een verdieping der interna
tionale betrekkingen.
Het. Duitsche volk is in wezen niet oor
logszuchtig. Het wenscht geen oorlog, maar
het vreest hem ook niet. Het bemint den
(vrede, maar ook de vrijheid.
Tot zijn peroratie komend, zeiöe
Hitler met het grootste vertrouwen de
toekomst tegemoet te zien. „Toen ik
als opbekend frontsoldaat mijn strijd
begon, deed ik dat uit liefde voor het
Duitsche volk en omdat ik aan het
Duitsche volk geloofde, niet aan zijn in
stellingen of partijen, maar aan zijn
eeuwige innerlijke waarde, aan de
millioenen mannen en vrouwen, die als
het ware naamlooze dragers zijn der
volksgemeenschap. Hitier dankte zijn
medewerkers en sprak de bede uit, dat
de leiders behoed mogen worden tegen
valschen hoogmoed en laffe onderwor
penheid en geleid zullen worden op
den weg naar het lot, dat de Voorzienig
heid voor het Duitsche volk heeft weg
gelegd".
I
De voorzitter Goering hield een korte toe
spraak. waarin hij zijn trouw aan den
Fuehrer hernieuwde, waarmede de aan
wezigen instemden door een driewerf S>eg
Heil.
Persstemmen.
Eerst de Fransche pers.
De „Petit Parisien" schrijft, dat Hitler's
rede zonder verrassing in Fransche krin
gen is aangehoord. Een politiek van staal
is meer dan ooit geboden.
De .Echo de Paris" schrijft: „Hitler ziet
de organisatie van Europa slechts uit het
oogpunt van een Germaansche hegemonie;
wij zijn daarentegen van meening, dat die
organisatie slechts kan berusten op de po
litieke onafhankelijkheid en de territoriale
onschendbaarheid der staten. Hitier heeft
in „Mein Kampf" geschreven: „Op het vas
teland moet er geen militaire mogendheid
van den eersten rang naast Duitschland
bestaart."
De „Figaro" zegt: „Wat ons vooral heeft
getroffen, is, dat Hitier zoo weinig over
Oostenrijk gesproken heeft. Men had ons
verzekerd, dat hij als tegenprestatie op
nieuw de „Oostenrijksche onafhankelijk
heid" plechtig zou bevestigen. Het woord
schijnt echter niet uitgesproken te zijn".
De „Ordre" schrijft: „Wij hebben niet
slechts voor het recht gevochten, wij zou
den nog beter voor onze vrijheid strijden!"
Volgens de „Epoque" moet Frankrijk in
nauw contact met zijn bondgenooten blij
ven. Engeland moet, inplaats van zich
terug te trekken, bedenken, dat 't een groote
rol in de wereld heeft te spelen ter hand
having van den vrede, zooals Eden het had
begrepen. Allen, die bedreigd worden door
het wederom zegevierende Pan-Germanis-
me, moeten zich vereenigen.
Volgens de „Oeuvre" zijn de hoofdste
den over het algeheel van meening „dat
Hitler's rede van gisteren dreigender was
dan gewoonlijk. Deze rede beteekent:
voortzetting van den Spaanschen oorlog,
versterking van de actie in Oostenrijk, be
dreiging van Tsj echo-Slowaklje, versterkt
samengaan met Italië en Japan, en boven
al: bevestiging van de eindoverwinning van
het nationaal-socialisme".
De „Populaire" schrijft, dat Hitler's rede
een bedreiging voor den vrede en voor
Europa is. De democratieën moeten zich
vereenigen om te voorkomen, dat de be
schaving ondergaat.
De „Humanité" schrijft, dat Hitier den
oorlog verklaard heeft aan 90 procent van
de menschheid. Morgen zal blijken, of
Frankrijk dit begrepen heeft.
In Tsjecho-Slowakije heeft de redevoe
ring het gevoel van onbehaaglijkheid, dat
gewekt was door de gebeurtenissen in Oos
tenrijk niet verdreven. In de eerste plaats
is teleurstelling gewekt doordat Hitier geen
formeele verklaring heeft afgelegd over de
Oostenrijksche onafhankelijkheid. Vervol
gens wijdt men te Praag vooral aandacht
aan de passage waarin Hitier het recht
opeischt tot verdediging van de vrijheden
der buiten Duitschland wonende Duit-
schers. Het is duidelijk, dat sommige toe
spelingen van Hitler het wetsontwerp op
het oog hebben, dat de Henlein-partij be
treffende de autonomie der Sudeten-Duit-
sehers bij de Kamer heeft ingediend. Men
merkt op, dat Hitier voor de eerste maal
over de Sudeten-Duitschers gesproken
heeft gelijk over de Oostenrijkers en in
een vorm, die nieuw is voor Tsjecho-Slo
wakije. Aan de historische argumenten van
Hitier hecht men niet veel belang.
Opgewekt wordt om de gemoederen rus
tig te houden.
In Oostenrijksche officieele kringen ont
houdt men zich nog van commentaar.
Deze reserve toont echter wel, dat men niet
in de rede alles gevonden heeft wat men
verwacht had. In niet nationaal-socialisti
sche Weensche kringen was de eerste in
druk zelfs ongunstig, aangezien het aan
Oostenrijk gewijde deel hun den indruk
gaf, dat hierin niet de bevestiging van de
Oostenrijksche onafhankelijkheid voor
kwam. Eerst bij nader bestudeeren merk
te men uitdrukkingen op als „binnen het
kader van de overeenkomst van 11 Juli
1936". of ..binnen het kader van de in Oos
tenrijk van kracht zijnde wetten", formu
les. die het bestaan van een onafhanke
lijk Oostenrijk en van de Oostenrijksche
grondwet in zich opsluiten. Samenvattend
kan men zeggen, dat in afwachting van
het standpunt van de bevoegde kringen,
men zich beperkt tot het constateeren, dat
de onafhankelijkheid en vooral de niet-
inmenging gewonnen zouden hebben, wan
neer zij door Hitier genoemd zouden zijn,
maar dat er ten slotte toch nog iets is ge
bleven van de tegenwaarden, die men van
Duitschland verwachtte.
De „Baltimore Sun" schrijft: „Het is
duidelijk, dat Hitier gisteren zijn heer
schappij in Europa versterkt heeft.
Volgens de New-York Tribune" zullen
te Londen de belangrijke beslissingen ge
nomen worden, die den koers der Europee
sche historie voor het komende tijdvak be
palen. Niet Hitler's rede was van belang,
maar Eden's aftreden. Dit kan wellicht lei
den tot een tijdelijke verzoening in Europa
maar ten koste van een toenemen van de
macht en het aanzien van Duitschland en
Italië en van een vermindering van de
macht en het prestige van Frankrijk.
De „New York Times" schrijft, dat de
rede van Hitier den Europeeschen demo-
cratischen landen en vooral Engeland wei
nig werkelijke verzekeringen kan hebben
gegeven,
Te Washington is men van meening, dat
Hitler's rede de wapeningsplannen van
Roosevelt ongetwijfeld steunt. De „Wash
ington Herald" schrijft, dat het antwoord
der Vereenigae Staten moet bestaan in een
wapening tot de tanden. Hitler's steun aan
den Japanschen inval in China is een
openlijke bedreiging voor ons en onze be
langen in het Verre Oosten, aldus het blad.
De „Washington Post" schrijft, dat
Duitschland zich het recht aanmatigt,
overal ter wereld tusschenbelde te komen
als het denkt dat er een communistische
bedreiging bestaat. Men is geen fantast,
als men beweert, dat zelfs Latijnsch Ame
rika niet buiten het bereik van Hitler's
leer ligt.
De rede heeft in regeeringskringen te
Warschau een vrij gunstigen indruk ge
maakt. Men geeft te verstaan, dat Hitier
er toe heeft bijgedragen de internationale
atmosfeer op te helderen. Ten aanzien
van zijn verklaringen over Oostenrijk stelt
men in het licht, dat het door den rijks
kanselier uiteengezette standpunt n.l. dat
het tusschen Weenen en Berlijn tot stand
gekomen accoord een ernstig conflict,
welks reacties tot de geheele wereld zou
den hebben kunnen worden uitgebreid,
vermeden heeft, van den aanvang af het
standpunt van Polen geweest ls. Met bij
zondere voldoening begroeten officieele
personen de geruststellende verzekeringen
van Hitler over de vriendschappelijke be
trekkingen tusschen Polen en Duitschland.
De Maandagachtendbladen wijden na
tuurlijk uitvoerige hoofdartikelen aan de
rede van den Fuehrer.
De „Voelkischer Beobachter" schijft:
„Het waren niet slechts woorden vol Duit
sche klaarheid en duidelijkheid, waarmede
de Fuehrer zijn vroegere en tegenwoordige
politiek uiteenzette, doch het waren ver
klaringen van de grootste beteekenis waar
mede het staatshoofd van het Duitsche
rijk voor de geheele openbare meening der
wereld verscheen. Nooit wellicht is het ons
meer bewust geworden, welk een ontzag
lijk verschil er bestaat tusschen het mach-
telooze, tot een speelbal der geheele we
reld geworden Duitschland van den „sy-
steemtijd" en het machtige rijk van Adolf
Hitler, dan na deze fiere en verlossende
redevoering. De Duitsche natie is weer een
macht geworden, waar men niet meer
overheen kan stappen.
De „Frankfurter Zeitung" schrijft: „Over
de politieke beteekenis van de rede kan
niemand in twijfel verkeeren, Duitschland
staat vast op de beenen, kent zijn weg en
is besloten hem te betreden. Op dezen weg
heeft Duitschland vrienden en, voor zoo
ver 't op ons aankomt, slechts één vijand:
het bolsjewisme.
Nog de Duitsche weg, noch het Duitsche
doel zijn zoodanig, dat andere volken tot
tegenstand gedwongen worden, tenzij, dat
zij het Europeesche evenwicht willen ver-
Van het front.
Aan het front langs den spoorweg Pei-
pingHankau zijn de Japanrieezen er in
geslaagd tegenover Kaifeng de Gele Rivier
over te steken; een colonne heeft den
noordelijken oever reeds bereikt.
Naar Havas meldt, zijn Chineesche ver
sterkingen naar dit punt gezonden.
Tsjengtsjau en Kiafeng zouden thans
rechtstreeks bedreigd worden. Volgens Chi-
ïeesche lezing zouden de Japanners zijn
teruggeslagen. De brug over de Gele Rivier
is door de Chineeschen opgeblazen.
Japansche marinevliegtuigen hebben een
vlucht ondernomen naar den nieuwen ze
tel der Chineesche nationale regeering,
Tsjoeng King, dat op een afstand van 1350
mijl van de Jang Tse-monding ligt. Het
vliegveld werd hier zwaar gebombardeerd
en veertien Chineesche militaire vliegtui
gen heeten vernield of beschadigd, even
als de barakken en andere militaire ge
bouwen. Alle toestellen keerden veilig naar
hun basis terug.
Een eskader Chineesche vliegtuigen
neeft tijdens een bombardement een Ja
panschen torpedojager ter hoogte van
Tatoeng aan de Jang-Tse-rivier volkomen
vernield.
Ts.iang Kai Sjek spoort aan tot
volharding.
Naar aanleiding van het vierjarig be
staan van de Nieuw-Leven-Beweging. die
hij heeft opgericht, heeft Tsjang Kai Sjek
Zaterdagavond een radiorede gehouden,
waarin hij zeide te vertrouwen, dat China
zegevierend uit den strijd zal komen. De
maarschalk wees in dit verband op de uit
gestrektheid van het grondgebied van
China, op zijn talrijke bevolking en op zijn
overvloedige nationale hulpbronnen.
Ofschoon, zoo zeide Tsjang, Japan de
hoofdstad van de provincies Hopei, Tsja-
har, Soeijoean, Sjansi. Sjantoeng, Riangsoe
en Tsjekiang heeft bezet, blijft het feit
bestaan, dat Japan slechts controle kan
uitoefenen over enkele tientallen distric
ten, te zamen een zevende van de totale
oppervlakte dezer zeven provincies. Spr.
zeide van oordeel te zijn, dat het Japan
sche avontuur in China in den grond is
mislukt. Ofschoon Japan meer dan een
millioen soldaten op de been heeft ge
bracht en verscheidene milliarden yen
voor zijn militaire doeleinden heeft uit
gegeven, blijft de Japansche invloed tot de
bezette steden beperkt. De Japansche troe
pen durven zich niet buiten de verbin
dingslinies te begeven. Tsjang besloot met
hel Chineesche volk aan te sporen tot een
heid en volharding.
Japan's nationale mobilisatie.
De Japansche regeering heeft aan den
Landdag de wet op de nationale mobilisa
tie, waarover het Huis van Afgevaardigden
morgen de debatten zal openen, voorge
legd. De wet bestaat uit 50 artikelen en
kan worden gebruikt in tijd van oorlog of
in omstandigheden, gelijkstaande met
oorlog, voor een gecontroleerde exploitatie
van alle nationale hulpbronnen, mensche-
lijke zoowel als materieele.
De goederen, welke in aanmerking ko
men voor de mobilisatie, sluiten in: wa
penen. oorlogsschepen, munitie of andere
oorlogsvoorraden. kleeding, voedsel, medi
cijnen, chemicaliën, medische apparaten,
scheepvaart- en luchtvaart, rollend ma
teriaal, paarden, bouwmaterialen, electri-
citeitsbedrijven, olie en grondstoffen.
De bedrijven, welke voor nationale mo
bilisatie in aanmerking komen, omvatten
o.a. export- en importbedrijven, transport
en communicatie-middelen, financieele
aangelegenheden, onderzoekingswerk, het
verzamelen van inlichtingen, publiciteit en
gezondheidsdiensten.
De nieuwe wet bevat o.a. de volgende
bepalingen:
De regeering mag de arbeidstoestanden
bepalen en controle uitoefenen op arbeids
geschillen, alsmede op de productie, de dis
tributie en het vervoer van goederen, welke
voor de nationale mobilisatie noodig zijn.
De regeering mag controle uitoefenen op
den buitenlandschen handel en goederen,
welke voor de nationale mobilisatie noo
dig zijn. opeischen of gebruiken.
De regeering mag de kapitaal-bewegin
gen controleeren. alsmede fabrieken, win
kels, zaken en schepen, welke met de na
tionale mobilisatie verband houden.
De regeering mag concessies van mijnen
en waterkracht opeischen of gebruiken en
de prijzen van handelsartikelen en vrach
ten vaststellen.
De regeering mag, zoo noodig, de pers
controleeren op straffe van verbod van
verkoop, of verspreiding.
GEBOREN.
Alice Marianne, D. van D. Wijnen en E.
Krurjf Johannes Cornells, Z. van J. F. Raap
horst en J. v. Dorp Evert Pieter Adriaan, Z.
van H. G. v. d. Hoven en C. J. Platschouw.
ONDERTROUWD:
J. A. Lambooy jm. 22 j. en J, v. Duuren jd.
20 j. L. Oudwater wedr. en A. C. J. v. d
Berg wede.
OVERLEDEN:
C. Laurier—v. Rietkerken Vr. 75 J. W. H
Steenbergen, M. 35 J.
leggen naar het bolsjewisme. Dit buiten
beschouwing latende, zoo zou de eenige re
den tot een mogelijken tegenstand zijn de
poging om de tien millioen Duitschers die
buiten de rijksgrenzen wonen, te beroo-
ven van hun natuurlijk en in het vredes
verdrag vastgelegde recht op zelfbeschik
king. Deze poging is vroeger door de wes
telijke mogendheden gedaan, maar het nat,
socialistische Duitschland zal een herha
ling niet toelaten. In welken geest Adolf
Hitler dit vraagstuk behandelt, heeft de
tusschen Berlijn en Weenen bereikte over
eenkomst getoond.
Zaterdag heeft het Britsche kabinet 3
uur en 20 minuten vergaderd, de langste
zitting sinds het aftreden van koning Ed
ward VIII. Dat wees reeds op belangrijke
besprekingen en te meer nog nam de be
langstelling toe. toen bleek, dat Zondag
middag opnieuw zou worden vergaderd.
Reeds Zaterdagavond waren er geruch
ten in omloop over een geschil tusschen
den premier Neville Chamberlain en Eden
en gistermiddag zijn deze geruchten be
vestigd. en na de zitting van gistermiddag
viel de beslissing: Eden nam zijn ontslag.
Eden.
Tijdens de kabinetszitting, hebben
de premier en verscheidene ministers
getracht Eden over te halen om op z'n
besluit om af te treden, dat hij des
morgens medegedeeld had, terug te
komen. Aan het einde van de verga
dering was Eden niet overtuigd. Maar
gaf hij toe nog eenige oogenblikken te
zullen nadenken.
Eden begaf zich toen naar het Fo
reign Office, waar hij van gedachte
wisselde met eenige zijner rechtstreek-
sche medewerkers. Iets meer dan een
uur later keerde hij terug naar zijn
collega's die om half acht weer bijeen
gekomen waren en deelde mede, dat
zijn besluit onherroepelijk was.
Het geschil tusschen -Eden en Chamber
lain liep over de behandeling van het Ita-
liaansche vraagstuk.
Er verluidt, aldus de parlementaire cor
respondent van Reuter, dat er geen on-
eenigheid bestaat tusschen Chamberlain
en Eden ten aanzien van het houden van
Britsch-Italiaansche besprekingen ln be
ginsel, maar ten opzichte van den tijd en
de methode dezer besprekingen bestaat een
duidelijk verschil, aangezien Eden niet
wenscht te beginnen met gedachtenwisse-
llngen zonder eenigen waarborg, zooals
verder terugtrekken van Italiaansche
vrijwilligers uit Spanje. Het standpunt van
Eden wordt zonder twijfel gedeeld door een
aanzienlijk deel van de conservatieve partij
en eensgezind door de beide oppositiepar
tijen. terwijl een nog grooter deel der
openbare meening in het land een zelfde
opvatting huldigt,
Toen Eden zich na afloop der zitting
naar het Foreign Office begaf, werd
door de menigte, die zich daar verzaméii
had, luide toegejuicht en begroet met den
kreet: „wij willen Eden en geen pact met
Italië",
Edcn's afscheidsbrief.
Eden heeft in een brief aan Chamberlain
van den volgenden inhoud mededeelingge.
daan van zijn aftreden als Britsch minis-
ter van Buitenlandsche Zaken:
„De gebeurtenissen der afgeloopen da
gen hebben een diepgaand meeningsver-
schil tusschen ons doen ontstaan over een
besluit, dat van groot belang is op zich
zelf en ver-gaand wat de gevolgen er van
betreft. Ik kan het parlement geen politiek
aanbevelen, waarmede ik het niet eens
ben. Afgezien daarvan zie ik steeds meer
in, evenals gij, dat er ook verschil van op
vatting tusschen ons bestaat betreffende
de actueele internationale problemen, als
mede over de methode, volgens welke ui]
moeten trachten die op te lossen.
Het kan niet ln 's lands belang zijn, dat
diegenen, die geroepen zijn om zijn zaken
te leiden, niet vlot samenwerken; dat zij
ten volle inzien, verschillende opvattingen
te koesteren en toch hopen, dat die ge
schillen zich niet zullen herhalen. Dit
geldt zeer speciaal voor de betrekkingen
tu-sschen den eersten minister en het mi-
nisterie van Buitenlandsche Zaken.
Het is om die redenen, dat ik met groot
leedwezen heb besloten, u en uw collega's
te verlaten, met wie ik gedurende jaren
van groote moeilijkheden en spanning heb
samengewerkt.
Laat mij eindigen met een persoonlijke!
opmerking. Ik zal nooit de hulp en den
raad kunnen vergeten, die gij mij steeds]
zoo bereidwillig hebt gegeven, zoowel vóór
als tijdens uw premierschap. Onze mee-
ningsverschillen, welke zij ook mogen zijn,
kunnen die herinnering niet doen verdwij
nen en evenmin onze vriendschap beïn
vloeden".
Chamberlain.
Minister-president Chamberlain heeftS
zijn antwoord uiting gegeven aan zijn d»r
leedwezen en dat van zijn collega's ove
Eden's ontslag. De premier betreurt dit des]
te meer. oftidat meeningsverschillen, als«L
welke zijn ontstaan, in geenerlel wijze be-l
trekking hebben op de uiteindelijke dos-l
stellingen of beginselen van de politiek. F
premier eindigt met een warme dankbe
tuiging voor Eden's loyale en vriendschap
pelijke medewerking en met de venf
ring, dat niets van hetgeen gebeurd »l
zijn bewondering voor Eden's gaven of «Pr
genegenheid voor Eden heeft aangetast. L
Te zamen met Eden is Cranbourne al-I
getreden. :.L
Eden zal vanmiddag in het Lager#üui
een verklaring afleggen, welke gevolgd zaïl
worden door een verklaring van Ctiam-l
berlain, die een verdaging van het
zal voorstellen. Waarschijnlijk zullen nier-1
op debatten volgen.
Franco omsingelt Teruel.
Gesteund door een sterke luchtmacht
hebben de rechtschen het roode front bij
Teruel doorbroken.
Uit Concud., ten Noord-Westsn van
Teruel, wordt gemeld, dat de 67e interna
tionale divisie alsmede drie internationale
brigades door Franco's troepen volkomen
zijn vernietigd.
Deze overwinning plaatst de verdedigers
van Teruel, aldus de speciale correspon
dent van Havas, ln een positie, welke zij niet
lang meer kunnen volhouden en de recht-
sche commandant acht Teruel dan ook
feitelijk reeds in zijn macht.
De regeeringstroepen bezetten Zaterdag
ten Noorden der stad nog slechts twee stel.
lingen, t.w. de bergmassiefs van Santa
Barbara en van Mansueto. De manschappen
die deze stellingen verdedigen zijn echter
verstoken van elke verbinding met de
achterhoede en hun capitulatie zal, zoo
verwacht men. den val van Teruel inluiden.
Gisteren is ook Mansueto gevallen en
„Wie weet, hoeveel 288 gedeeld door II
precies is?"
dientengevolge is Teruel omsingeld I
zijn Franco's mannen de buitenwijk™ „I
gedrongen, doch in de stad' verdeel
rooden zich met doodsverachting.
Een legerafdeeling daalt af naarJ^rr, jt I
Puebla de Val Verde door de Sierra
Camparena. met als as van den opn i
den weg van Teruel naar Valencia,
Deze weg, evenals de speerwei I
Saragossa naar Valencia, die I
daarmede loopt, zijn over venp I
dene kilometers afgesneden. ^^ebjk
dere legerafdeeling. die meer
de I
opereert, ls opgerukt naar de Sie:na
Guba en rukt op naar Castillar, De_eruel
pen, die zich ten zuidoosten van I
bevonden, hebben contact gekregen
die welke voorbij Teruel getroklken ja
langs het Noorden. Teruel bleef daar»
de achterhoede.
Generaal Miaja onderscl'e^!n
Generaal Miaja werd het groot-kruis
het Spaansche roode kruis verieeiw r.
zijn humaan optreden tijdens den
oorlog.
2-^
