Het bombardement van de Panay99 - Reusachtige stuwdam
78sfe Jaargang
LEiDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
Hef Rad der Fortuin
FEUILLETON
Uit het Engelsch van
LOUIS TRACY.
Vertaald door mr. m. a. kwttser.
26)
Toen hield hij de teugels in. steeg af en
tilde Irene op den grond. Ze was zoo stijf
gebonden, dat hij met de grootste voor
zichtigheid de geknoopte reepen linnen,
die haar gezicht en hoofd bonden, moest
doorsnijden. Een prop van ruw zakkengoed
was in haar mond gestopt en ze was ook
na de verwijdering daarvan nauwelijks in
staat een woord uit te brengen.
O, mijnheer Royson. bracht ze met
moeite uit, hoe kan ik u danken!
Hij boog zich over haar polsen, terwijl hij
een dik touw doorsneed en kon daardoor
de uitdrukking van stomme verbazing niet
zien, die uit Abdullah's gewoonlijk onbewe
gelijke trekken sprak. Hij had ongewone
verrassing getoond toen hij Royson een
man als geesel zag gebruiken, maar het
verwijderen van de prop en de daaropvol
gende openbaring van Irene's identiteit,
deed hem verstomd staan.
Mogen jakhalzen mijn graf verontrei
nigen, mompelde hij, maar dit is de ver
keerde vrouw! Ik Abdullah de speerwerper,
ben voor den gek gehouden door een zwar
ten slaaf in de caravanserai. Wat heb ik
gedaan? Bij den baard van den profeet,
wat moet ik zeggen, als haar ontvoering
een deel blijkt van het plan van den Hakim
Effendl?"
HOOFDSTUK X.
De stilte voor den storm.
Toen Irene van haar banden bevrijd was,
zuchtte ze diep, uitte een zachten snik, en
zonk in Royson's armen. Ze moest moeite
hebben gehad om adem te halen door de
schandelijke manier, waarop haar mond en
neusgaten bedekt waren.
Haar handen waren met zoo'n wreed ge
weld vast gebonden geweest, dat ze gezwol
len en stijf waren en haar teere huid ge
schaafd was.
Nu lag ze in een diepe flauwte, bleek en
bewegenloos. Royson was van plan, haar
naar het strand terug te dragen, om haar
met koud water bij te brengen, toen Abdul
lah zich ermee bemoeide.
Het heeft niets te beduiden, monsieur,
zei hij. Haar hoofd en armen doen pijn, nu
de banden zijn afgenomen. Ais Allah wil,
zal ze weldra bijkomen. En we kunnen hier
niet blijven. Of ze leeft of sterft, we moe
ten voort.
Royson slaagde erin weer op te stijgen
door de wankelende gestalte van het meisje
onder zijn linkerarm te nemen. Toen liet
hij haar hoofd tegen zijn schouder leunen
en deed het paard stoppen, terwijl hij
poogde haar handen te wrijven. Toen ze
het verongelukte rijtuig bereikten, bleek de
koetsier vertrokken met zijn twee ponies,
maar Abdullah, die zich verdrietig schikte
in een voor hem raadselachtigen toestand,
zocht onder den bok naar den pot met wa
ter, die daar in het Oosten dikwijls be
waard wordt. Gelukkig vond hij er een,
bijna half vol.
Hier. mompelde hij ongeduldig, Iaat
haar hier iets van drinken, en giet de rest
over haar hoofd en handen. Vlug, mon
sieur! Onze achtervolgers maken geen
complimenten.
Royson verzachtte Abdullah's paarden
middel door een natten zakdoek te gebrui
ken en had weldra de voldoening Irene's
lippen te zien bewegen. Toen, na het water
geproefd te hebben, om zich te overtuigen,
dat het drinkbaar was, gaf hij haar een
slok en in eenlge seconden kwam ze
wat bij.
Niettemin duurde het een poosje voor ze
haar bewustzijn volkomen terug kreeg. Ze
trachtte zwakjes de natte haarlokken uit
haar gezicht te strijken.
Waarom staan we hier stil? kreunde
ze. Breng me alsjeblieft naar huls. Ik ben
zoo moe en dorstig en mijn mond
doet pijn. Waar is het Jacht? Wat doen
we hier?
Ik dacht wel, dat ze spoedig zou bijko
men. zei Abdullah. Nu, monsieur, moeten
we tot eiken prijs de stad bereiken. Het
wordt laat. Rijd door!
Er zat niets anders op dan den raad van
den Arabier op te volgen en Moti moest
een dubbelen last dragen, terwijl ze lang
zaam den heuvel beklommen, dien zij vroe
ger in den avond zoo halsoverkop waren
afgerend. Ditmaal slaagde Dick er in zijn
gezellin een gemakkelijker houding te
geven. Hij leunde goed achterover tegen
den achterkant van het zadel, tilde Irene
over zijn knieën en trok haar rechterarm
om zijn hals.
Weer liet ze een diepen zucht hooren,
Dick vreesde, dat dit het begin was van
een nieuwe flauwte, tot ze met verrukke
lijke vertrouwelijkheid fluisterde:
Ik herinner het me nu, mijnheer Roy
son. Ik veronderstel, dat ik flauw ben ge
vallen. Wat bent u vriendelijk voor mij!
Den hemel zij dank, dat u weer beter
bent, fluisterde Dick, u hebt me een dood
schrik bezorgd, toen u bijna od den grond
viel.
Zijn we nog ver van het hotel?
Verscheidene mijlen. We hadden on
geveer drie kwartier noodig om u in te
halen en we reden ongeloofelijk hard.
Die afschuwelijke mannen wilden
mevrouw Haxton ontvoeren.
Dat maakte ik al op uit wat mr. Fen-
shawe zei. Natuurlijk was hij vreeselijk
overstuur, maar als het ons meeloopt, bent
u over een uur weer bij hem.
Ik ben niets bang als u in de buurt
bent, mr. Royson. En daarom was ik boos
op u, omdat u me vanmiddag in den
steek liet.
Dick's hart sprong op van vreugde en
zijn stem klonk een beetje heesch, toen hij
antwoordde:
Ik kon er niets aan doen. De Italiaan,
dien u en kapitein Stump op straat zagen,
was Alfieri. Mevrouw Haxton zag hem ook
en ik had nooit gedacht, dat schrik het ge
zicht van een mensch zoo kon veranderen!
Ze smeekte me von Kerber te zoeken en
hem te waarschuwen en ik meende, dat als
ik deed wat ze me vroeg, dat misschien
juist ten gevolge zou hebben, wat u en ik
het meeste wenschen
Irene antwoordde niet onmiddellijk. Ze
voelde zich onbegrijpelijk verlegen.
Het is dom van me, maar ik begrijp
niet goed, wat u bedoelt, zei ze eindelijk.
Wel, u verlangt, dat deze expeditie
wordt opgegeven, en ik moest eigenlijk
naar Engeland terugkeeren, waar ik, naar
het schijnt zeer in trek ben na eenlge
jaren van schandelijke verwaarloozing.
Maar laat ik u verder vertellen. Ze waren
in het hotel allemaal vreeselijk opgewon
den toen uw verdwijning opgemerkt was:
ze praatten allemaal door elkaar: een van
de nergbedienden beweerde b.v. dat u
vrijwillig was weggegaan en we vroegen
ons af, wat we konden doen, toen deze Ara
bische goede genius geheimzinnig naar me
toekwam en me regelrecht op uw spoor
bracht. Zullen we hem vragen alles te ver
tellen?
O, alstublieft!
Toen Abdullah gelegenheid kreeg In
lichtingen te verstrekken, was hij meer ge
neigd hén met vragen te overstelpen, dan
de hunne te beantwoorden. Hij vertelde
dat zijn naam „El Jaridiah" was, de titel,
dien hij onder zijn stamgenooten droeg. Hij
legde ook uit, dat hij Mulal Hamed ont
moette en toevallig zag, welke richting het
rijtuig nam, toen het uit het relletje op
straat vrij was gekomen. Maar hij wees be
scheiden eiken lof af, verklaarde dat hij
vele vrienden had onder de Europeesche
kolonie in Kaïro en natuurlijk geneigd was
een dame te helpen tegen de diefachtige
honden, die Massoea bewoonden.
Toen ze eenmaal over den dam waren,
hield Abdullah stil.
Deze weg leidt naar de hoofdstraat,
monsieur, zei hij tot Royson. Het is vlak
bij. Indien de dame in staat is om naar het
hotel te loopen, zal het minder de aan
dacht trekken dan te paard. Dan kan ik
bovendien de paarden naar hun stallen
brengen en vooruitloopen om uw vrienden
te vertellen, dat u veilig bent.
(Nadruk verboden), (Wordt vervolgd).
HET BOMBARDEMENT VAN DE „PANAY" DOOR DE JAPANNERS.
De „Panay" in zinkenden toestand, gefotografeerd door een van de geredden,
van een reddingboot uit.
EEN GIGANTISCII WERK. De bouw van den Grand Coulee-dam nabij Spokane in den staat
Washington (Amerika). Met den bouw werd in 1935 begonnen. De reusachtige stuw-muur in
de Columbia-rivier.
IN HET BADHOTEL TE BAARN is men thans druk bezig met het plaatsen van de telex
apparaten, die de berichten van de blijde gebeurtenis in het Prinselijke gezin zoo spoedig moge
lijk over heel Nederland moeten doorgeven. De technici bezig met het plaatsen der apparaten.
GEWONDE LEDEN TAN DE BEMANNING VAN DE
PANAY" worden in een reddingboot overgebracht,
kort voordat de „Panay" geheel tot zinkern
werd gebracht.
GOED BEKEKEN, „Jooko", de aap in den dieren
tuin van Vincennes, voelt zich bij deze koude prettiger
bij een warme kachel.
KONING CAROL
en de nieuwe Roemeensche premier Goga na een
Nieuwjaarsdienst in Boekarest.
