Brand op trawler - Koning Leopold inspecteert Inniskilling-dragonders
lisle Jaargang LEIDSCH DAGBLAD Tweede Blad
FEUILLETON
De dochter van den
rentmeester
NATIONALE BILJARTWEDSTRIJD VOOR AMATEURS 1>E KOl'Y.IX ARIEL - waarmede da
te den Haag, om het kampioenschap van Nederland. Engelsche beeldhouwer Wheeler do
1 r medaille voor ihet beste werk van hefc
Arie Bos aan stoot. jaar ontving.
KONING LEOPOLD VAN BELGIë
inspecteert te Colchester het regiment Inniskilling-dragonders, waarvan hij
eere-kolonel is. De koning was gekleed in de uniform van dit regiment.
LUIT.-KOLONEL L. D. DE KRUl'FF
met zijn paard ,,Godard" en de Albert
B. Mac Lay Trgphy, welke hij won op
het concours hippique te New York.
GENERALE REPETITIE VAN JOOST VAN DEN YONDKI/S „FAëTON" IN DEN STADSSCHOLIV
BIRG TE AMSTERDAM. Faëton" (Ben Groeniier) in ,,Fcbus" Zonnewagen. Links ,,Klymene"
(Ank van der Moer), Febus'vrouw. Rechts naast den wagen ,,Febus", (Frits van Dijk.)
TE EPE IS DE MEUBELFABRIEK ,,DE NIJVERHEID'* VAN DE FIRMA NIENHUIS door brand TE IJMUIDEN ARRIVEERDE DE TRAWLER „IJM. 10" die ITO mijl met een brandend voorruim heeft af-
geheel verwoest. Niets bleef gespaard. De ruïne van de gelegd. Door het dichtstoppen van het voorruim wist de bemanning erger te voorkomen. Het blusschïngswerk aan
totaal uitgebrande fabriek. dek in de IJmuider-haven.
Naar het Engelsch.
19)
"Och, ik heb nu eenmaal geen opgewekt
ttacht."
..Maar waarom zou je eigenlijk niet op-
zijn?" vroeg Hester. „Er is toch geen
voor het tegendeel?"
«Als je opgroeit, steeds zonder een woord
>9» liefde te hooren; als van je kindsheid
steeds alles van je afgekeurd wordt; als
s-wat je zegt, altijd afgebroken en ver
eerd uitgelegd wordt; als je heel den dag
ooor te verstaan gegeven wordt, dat nie
mand je gezelschap verlangt; dat je eigen-
'W nergens voor noodig bent, dan wordt je
«"Belt verbitterd en allesbehalve opge-
niet waar?"
■.Kom, Ranulf, een flinke, sterke, jonge
hoeft nooit het slachtoffer van de
ïrfkndigheden te zijn," meende Hester,
zonder eenig verwijt in den toon van
stem.
■Maar dan zul je er toch langzamerhand
lrm.an<iere levensbeschouwing op gaan na-
'«uaen, nu jc ;c~,anci nebt gevonden, die je
df^p eig.iLjChappen weet te waar
in!" zei Waiter veelbeteekenend.
dat is waar cok, Ik heb je nog niet
Ssvrajxd, o; zoo vriendelijk zoudt
uien rijn. o:n de huwelijksvoltrekking op
ienemen, Walter?"
„Wat?" riepen broer en zuster tegelijk.
En toen volgde er een storm van vragen:
Wie was ze? Waar kwam ze vandaan?
Waarom ze zoo ver van Engeland trouwde?
En of haar ouders er mee ingenomen
waren?
Op dit alles antwoordde Ranulf strak:
Zij was een Miss Ethel Devon; zij kwam uit
Grange-le-Cross: ze wenschte in alle stilte
te trouwen, omdat haar vader heel ziek
was geweest; haar ouders waren er mee
ingenomen en haar moeder kwam mee. Dit
was alles.
De uitdrukking op zijn gelaat gaf duide
lijk te verstaan, dat hij niets meer zeggen
wilde.
Walter stond even later op; hij moest
nog een ernstige zieke gaan bezoeken; dus
bleven Hester en Eynesford alleen,
„Hoe oud is Miss Devon, als ik vragen
mag?"
„Ze is precies twintig, Ik kan haar por
tret laten zien." Hij haalde het te voor
schijn. Niet Ethel zelve had het hem ge
geven.
Hester bekeek het lang en onderzoekend,
terwijl Eynesford aan het venster getre
den was.
„Bevalt het je?" vroeg hij.
„Ze is mooi, heel mooi, Ranulf! Maar, o,
wat heeft ze een sterken wil!"
„Dat hebben de meeste vrouwen, maar
mijn wil is toch nog sterker!"
„Heb je haar lief, Ranulf?"
Hij antwoordde niet en. toen hij zijn
hoed nam, zag zij. dat zijn gelaat weer die
hoogst-ernstige uitdrukking had.
„Ik ben te ver gegaan," zei ze zacht.
„Vergeef 't mi], Ranulf! Maar ik houd zoo
veel van je en ik zou je zoo graag geluk
kig zien!"
„Je bent niet te ver gegaan," antwoordde
hij, haar hand in de zijne vattend, „maar
dat is eenmaal mijn norsche wijze van
spreken. Ja, ik hèb haar lief. Goeden
dag, Hester!"
Hoofdstuk xm.
Toen de vorige graaf Eynesford het
landgoed St. Etienne kocht, speet het hem
wel zeer, dat er geen kapel was aan het
kasteel of een vertrek, dat hij als zoodanig
kon laten inrichten. Toch had hij er gee
nerlei verandering in gebracht en na den
dood van zijn eerste vrouw was hij nooit
meer naar zijn Fransche neerlijkheid ge
gaan, tot de gezondheid van zijn geliefden
oudsten zoon een verblijf in het- Zuiden
noodzakelijk maakte. Mousse-les-Bains was
toen juist een opkomende badplaats en de
graaf begreep zeer goed, dat. als hij daar
een kerkje liet bouwen en er een geeste
lijke benoemde, dit ook zeer gewaardeerd
zou worden door de vele Engelsehe toeris
ten, die de streek bezochten. Het kerkje
was voltooid, juist op den dag, dat Glanvil
meerderjarig werd en op Ranulf's herhaald
aandringen werd Walter Strickland er
benoemd.
De trouwdag van Ethel Devon brak aan
en het was heerlijk, zonnig weer. Al heel
vroeg werd de klok geluid in St. Etienne.
Ethel hoorde het. maar ze wist niet, dat
het was ter eere van haar huwelijksplech
tigheid. Even later kwam Madeleine, het
aardige, Fransche meisje, dat kamenier
zou zijn bij de gravin. Ze bracht een bou
quet prachtige, witte rozen en venushaar
en een mandje losse, witte rozenknoppen.
Tevens moest ze vragen, uit naam van
„monsieur ie Comte", hoe „mademoiselle"
het maakte.
„Bedank Lord Eynesford voor de prach
tige bloemen en zeg, dat ik het goed maak."
Ethel sprak kalmze zag bleek, maar was
heel bedaard. Ze gebruikte het ontbijt,
praatte gewoon met Mrs. Devon en maakte
alle benoodigde schikkingen, heel precies
en ordelijk.
Haar moeder voelde zich aanmerkelijk
verlicht, want ze had zich zeer ongerust
gemaakt over die uitbarsting van den vori-
gen avond. Tweemaal gedurende den afge-
ioopen nacht was zij aan de deur gaan luis
teren, maar toen ze geen geluid gehoord
had, was ze getroost weggegaan.
En nu op den ochtend was Ethel meer
zichzelve dan ze geweest was sinds haar
komst in Frankrijk. Ze praatte drukker,
gaf zelfs speciale boodschappen mee voor
Grace en Nell en bewonderde spontaan de
schoone rozen, die haar bruidegom haar
gezonden had.
Ethel had haar strijd gestreden en over
wonnen, ofschoon ze, toen ze dien avond bij
haar moeder op de kamer kwam, al heel
dicht bij de nederlaag was geweest! Nu
stond het besluit bij haar vast om alles fier
te dragen; ze zou haar zelfbeheersching
niet meer verliezen.
Toen haar toilet voltooid was. was ze een
bijzonder mooi bruidje in haar wit mous
selinen iapon met echte kant en den ge-
borduurden sluier. Madeleine had kleine,
witte rozenknopjes hier en daar op haar
toilet vastgehecht en ze droeg het bou
quet, dat Lord Eynesford haar ge
geven had.
Juist toen Ethel naar beneden zou gaan,
werd haar nog een pakje gebracht. Ten
zeerste verrast, maakte ze het open, zicli
afvragend, wie haar nu iets zenden kon.
Het was een fluweelen étuitje en bevatte
een sierlijke diamanten broche met de
kaartjes van Walter en Miss Strickland:
„Met hartelijke gelukwenschen aan Miss
Devon op haar huwelijksdag."
Ethel was verbaasd; ze wist niet van de
Stricklands af, behalve dan. dat Lord
Eynesford op haar vraag, wie het huwelijk
zou voltrekken, had geantwoord; „Walter
Strickland, de geestelijke nier en een
vriend van mij."
In ieder geval deed dit bewijs van har
telijkheid haar goed en ze keek in den spie
gel om de broche aan te doen.
„Nu ben ik klaar. Moeder." zei ze.
Mrs Devon was zeer passend gekleed m
een costuum van donkerbruine zijde. Ze
"ing met haar dochter de breede staatsie-
trap af die in de hall uitkwam. Eenige be
dienden waren er nog; de anderen waren
naar de kerk gegaan om den dienst bij te
wonen.
Ethel liep met gebogen hoofd, zonder een
enkelen keer op of om te zien. Ze ging in
het rijtuig naast haar moeder zitten en zei
geen woord, tot ze eindelijk vroeg:
„Moeder, hoe voelde zich, toen u naar
uw trouwplechtigheid reed?"
„Wel, zeker zoo eenigszins als jij nu.
kind! Vaa" er was een croot verschil in de
omstandigheden, want ik trouwde je vader
legen ieders wensch en hij was bene
den mijn stand. En jij trouwt een mnn die
;u stand verre boven je b Oc': r- ik er
niet heen, liefste: de pastorie lag vlak aan
de kerk; dus liep ik er heen. geleund op
den arm van mijn broer."
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
