De Rally Paper in Vorden - De strijd in China - Damesgolf
Tweede BTad
7$sfe Jaargang
LEIDSCH DAGNAD
FEUILLETON
Kameraad Moeder
DE VIJFDE PARTIJ OM HET WERELDKAMPIOENSCHAP SCHAKEN
yvsrd gisteravond in den Haagschen Dierentuin gespeeld en door Euwe gewonnen.
Keires (links) en Flohr in gepeins hoe deze partij zal afloopen.
DE MINISTER-PRESIDENT VAN ZLID-SLAVIc,
dr. Stoyadinowitsj (links) bij aankomst in Londen.
Rechts Eden.
DE STRIJD IN CHINA.
Nadat eein Chineesche positie met bommen bestookt is en in brand geraakt, vallen
Japansohe stormtroepen aan. Moment uit den strijd in den omtrek van Sjanghai.
AFSCHEID.
Op de treeplanken van den trein staand nemen meisjes afscheid van soldaten van het 16e regiment Lansiers,
dat uit Londen vertrok naar Secunderabad in Britsch-Indië.
DE HISTORISCHE NEWMARKET TOWN PLATE
werd over 4 mijl gehouden te Newmarket. De race
werd gewonnen door miss Peggy Tthrale op
„Jimmy's Pet".
DE EERSTE WINTERWF.DSTRIJD DAMES COLF
op de links van de Kennemer Golfclub. Mevrouw
Dorhout Mees aan slag.
DE RALLY PAPER VAN VORDEN.
Luitenant von Hemert op Neckrose tijdens
den cross.
Roman van
CHRISTEL BROEHL—DELHAES.
M)
Georg keerde zich met.een stralend ge
zicht naar hem toe.
Maar ik wel, zei hij enthousiast. En
nu weet ik meteen, waar m'n toekomst ligt.
M'n vader moet me toestaan kunstvlieger
te worden!
Loop rond, steunde Günther, zoo
wet loopings en rollings en turns of hoe
dat allemaal heet, brr.
Ik hoor het al, lachte Georg opgewekt,
theoretische kennis heb je in ieder ge-
Ja, maar dat Is dan ook alles. In de
practijk hoop ik me nooit te bekwamen,
an wil jij dat als beroep kiezen? Altijd
zoo in de lucht? Zoo te zeggen voor andere
menschen?
Jij slaat den spijker op z'n kop!
«J»!!"1 ,r keek z'in vriend aan en floot
even zacht tusschen z'n tanden.
jk vrees, dat je oude heer weinig be-
8 voor die liefhebberij zal too-
"en Vermoedelijk ziet hij je liever als
dokter advocaat of dominé.
Dat ligt me niet Georg strekte zijn
ml°i" "'I >n ongebreidelde kracht. Ik
verband houdt. Wat met SP°rt SplC"'n
Tjonge, zoo ineens? Straks schrijf je
nog gedichten over je machine en over de
romantiek van het hoogvliegen of zoo.
Ach, wat, gedichtenGeorg bloosde
tegen zijn zin. Daar ben ik overheen!
Ailes verbrand. En niet de minste behoefte
om me er weer aan te wagen.
Ik zal er zoo eens met vader over pra
ten. vervolgde hij na een korte pauze.
Ik ben in een strijdlustige stemming en
voci me in staat den felsten tegenstand te
overwinnen. Bovendien geloof ik niet eens.
dat vader zich ernstig tegen mijn plannen
zal verzetten. Daarvoor is hij altiid te veel
onze vriend en kameraad geweest.
Zij slenterden langzaam huiswaarts. Het
was een heel eind van het vliegveld naar
dc stad. maar desondanks gaven zij er de
voorkeur aan te loopen. Zoo druk waren ze
in gesprek over de toekomst van het vlie
gen en wat daarmee verband hield, dat
zij nauwelijks op hun omgeving letten.
Plotseling bemerkten zij echter, dat zij
door de straat liepen, waar Günther vroe
ger gewoond had. Pasting zelf viel het 't
eerst op en hij wierp een minachtenden
blik op den gevel van het groote huis,
dat hun nog was overgebleven. De opge
wekte trek verdween van zijn gezichh Op
wel zeer onverwachte wijze werd hij plot
seling herinnerd aan den tijd, waarin hij
als kleine jongen in het eerste schooljaar
naar huis kwam en het bleeke gelaat van
zijn wachtende en hem toewuivende moe-
Jer aan het raan ontdekte, 's Middags,
's avonds, telkens als hij naar huis ver
langde, reed dan vader in ziin frnpte. grij
ze limousine tot voor den rand var. het
i trottoir. Hij was hem tot het portie; tegp-
moet gesneld en had de liefde, die zijn
vader hem toedroeg, gelezen in een enke
len vluchtigen blik en gevoeld in het har
telijk gebaar, waarmee hij hem over het
haar streelde. Alles voorbij! De beide men
schen, die hem zoo na hadden gestaan,
waren niet meer en die andere, die hem
vreemd was, zat daar boven achter de
met zorg opgehangen, luxueuze gordhnen
en speelde de treurende weduwe. Dwaas,
onzinnig was het. Daar woonde een vreem
de en hij, hij had de plaats waar zijn wieg
had gestaan, zijn ouderlijk huis verloren.
Er kwam even iets van een pijnlijken
glimlach om zijn lippen en Georg gluurde
tersluiks naar zijn vriend, wiens gelaats
uitdrukking hem niet beviel. Hij kende
Günther en wist hoeveel innerlijk leed deze
achter een masker van spot en ironie placht
te verbergen.
Kom, kerel, laten we opschieten, an
ders komen we te laat met eten, trachtte
hij de gevaarlijke stemming te verdrijven.
Het noodlot wilde het echter anders, want
juist op dit oogenblik werd de deur van
het groote huis geopend en trad een dame
in den voortuin. Belde jongens stonden een
moment als aan den grond genageld, maar
terwijl Georg Tiebruck zijn pet afnam en
even beleefd als koel groette, stak Günther
zijn handen in zijn broekzakken, staarde
omhoog en begon onverschillig een jx>pu-
lairen straatdeun te fluiten.
Schril klonken de tonen door de middag
stilte van de deftige straat.
Günthermaande Georg zacht,
terwijl hij zijn vriend in de zij stootte.
Günther vertrok zijn mond aLs in een
physieke pijn en zweeg. M^ar toen zij
verder gingen, hield hij het niet langer uit:
Laura zag er niet bijzonder voordeellg
uit. Misschien treurt ze nog om vader.
Hahaha.
Georg bleef ernstig.
Ze zag er niet alleen slecht uit, ik vond
haar heclemaal veranderdzei hij.
Veranderd? Hoe zoo?
Ja, hoezoo? Dat weet ik ook maar niet
in twee woorden te zeggen. In ieder geval
zag ze er vroeger anders uit, stralender,
lichtzinniger, onbezorgder. Ze leek me nu
misschien zul Je me uitlachen def
tiger, damesachtiger.
Dat doet 'm de rouwstaat, antwoordde
Günther, spottend.
Onzin, dat kan de oorzaak niet zijn. Ik
heb haar toch ook bij debegrafenis
gezien. Toen zag ze er ook in het zwart
veelkoketter uit dan nu.
Dat zul je je wel verbeelden. Laten we
er verder maar over zwijgen. Het interes
seert me niet in het minst.
De rest van den weg legden zij. wat zel
den gebeurde, zwijgend af; beiden waren
zij te zeer in hun eigen gedachten ver
diept.
Laura Pasting had, toen haar stiefzoon
Günther zonder te groeten, maar opzette
lijk fluitend en met zijn handen in ae zak
ken voorbij ging, alsof zij voor hem met
meer bestond, ruggelings tegen den muur
van het huis steun moeten zoeken. En in
dit oogenblik, dat haar een eeuwigheid toe
scheen, was het, dat ze zich smartelijk be
wust werd, wat ze vroeger nooit had beseft:
dat ze moeder was en haar edelsten plicht
schandelijk had verwaarloosd. Daar ging
haar zoon, de broeder van het kind, dat ze
onder het hart droeg en hij kende haai'
niet. Door haar schuld. Of dat ooit nog
zou zijn goed te maken? Laura Pasting
wenschte het plotseling uit het diepst van
haar ziel, uit haar ontluikend moederlijk
gevoel.
Den beiden vrienden klonk muziek te
gemoet, toen zij de hall van Tiebruck's
woning betraden. Georg luisterde even en
het deed hem genoegen te hooren, dat dit
maal de viool ontbrak.
Ga je mee naar binnen? vroeg hy
Günther. Doch deze schudde slechts ont
kennend het hoofd en ging langzaam de
trap op. Georg draaide zachtjes de kruk
van de deur om en liep op zijn teenen door
de eetkamer naar den muzieksalon. Even
bleef hij op den drempel staan om de sfeer
daarbinnen niet te verstoren, maar toen
de laatste accoorden van de welluidend©
pianomuziek wegstierven, trad hij op zijn
vader toe, die juist opstond om zich naar
Romana te begeven.
Zoo jongen, zei Tiebruck. terwijl hij
het licht inschakelde, wat zie je er pa
tent uit.
Deze opmerking leek Georg een zeer ge
schikt aanknoopingspunt om meteen maar
voor den dag te komen met hetgeen hy op
zijn hart had.
Ja vader, ik kom zoo uit de lucht
vallen.
Aha, gevlogen met de school?
Ja, vader.
Was 't fijn?
Zóó fijn, dat ik het liefst heelemaal
niet meer naar beneden was gekomen
Tiebruck trok zijn wenkbrauwen op.
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd)..
