Onthulling Koningin-Moeder-monument - Prins Bemhard te Deventer
Tweede Blad
78ste Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
FEUILLETON
Kameraad Moeder
Roman van
CHRISTEL BROEHL—DELHAES.
Wat trekken jullie voor ernstige ge
zichten, zei hij schetsend. Over wat voor
wereldschokkende dingen hebben jullie het
gehad?
Professor Westphal legde beide handen
op de schouders van zijn zoon en keek hem
recht in het gelaat.
Rij op, ErwinE>e dag is nog zoo mooi
en stralend.
Vergiste Erwin zich, of was de blik van
zijn vader eenigszins versluierd? Goeie
oude heer. Of hij ook blij was over den
EWstigen uitslag van het examen! Nog
"as hij er van onder den indruk.
Vooruit dan maar, Romana! Papa.
zet u maar een flesch koel. Als Romana
JJisschien nog wat langer tijd heeft.
-1 lag iets hoopvols in den toon, waar-
°P hij dat vroeg.
Ik vrees, dat dat niet het geval zal
h)n, meende Romana reeds nu te moeten
tegenspreken, maar Erwin lachte geheim
zinnig en zei:
..- Wie weet.Hij hechtte te veel aan
njn onuitgesproken verwachtingen.
Op het laatste oogenblik overlegde Ro-
jjnna nog, of het niet beter was van dezen
nt af te zien, maar reeds bracht Erwin den
"agen in beweging. Hij zwaaide groetend
oe hand ten afsoheid en de volgende
^wnde gleefl de sportieve two seater met
een eleganten zwaai den tuin uit en de
straat op.
Erwin Westphal was in het besturen
van een auto al even bedreven als in de
tennisport en de vliegkunst. Het streven
Zich in al deze takken van sport zooveel
mogelijk te onderscheiden, had tot dusver
een groot deel van zijn leven in beslag ge
nomen, maar toen daarna de wensch naar
het bezit van een sinds lang aangebeden
vrouw hem begon te beheerschen, werd het
hem toch duidelijk, dat hij een gezin niet
van het geld van zijn vader zou kunnen
onderhouden en dat hij dus zelf aan het
werk zou moeten gaan. Hij pakte het hem
vreemd liggende aan. de studie eveneens
als een soort sport beschouwend en zag,
dat het hem gelukte. Hij stelde zijn
scherpzinnigheid en zijn intelligentie op de
proef en begreep, dat hij met zijn luiheid
jarenlang zichzelf te kort had gedaan.
Tenslotte was hij niet, zooals hij zich in
zijn gemakzucht wel eens verbeeld had, de
onbegaafde zoon van een genialen vader,
neen, wanneer hij zich serieus aan het
werk zette en zioh behoorlijk aan de zich
zelf opgegeven laak wijdde, kon hij ook
zeer wel een bruikbaar lid van de maat
schappij worden. En nu was het begin er;
de rest zou ongetwijfeld komen. HIJ wilde
zoo snel mogelijk vooruit. Hij zou een
kleine villa koopen. Romana mocht de
plaats aanwijzen, waar hun huls gebouwd
zou worden. De tuin moest tien maal zoo
groot zijn als het huis. Hola, niet al te veel
daarover nadenken. Hij vergat, dat hij
achter het stuur zat en zijn aandacht op
den weg voor zich moest concentreeren.
Eenmaal moest hij plotseling stoppen, om
dat ten jong meisje bijna onder den wa
gen liep. Hé daar. hij gaf een signaal. Het
meisje keek verschrikt op. Erwin groette.
Het was de kleine Lala Esch. Aardig had
ze dat gedaan met die bloemen. De rozen
lagen tusschen Romana en hem op de
bank. En nu was hij haar alweer voorbij.
Maar de kleine Lala Esch had slechts op
Romana gelet. Een zeldzaam interessante
vrouw dacht ze en al haar oprechte be
wondering ten spijt, voelde ze zich zoo
pijnlijk getroffen, dat er plotseling een
hevige woede in haar oplaaide, een woede
jegens Erwin Westphal, die haar over het
hoofd zag en haar rozen een andere vrouw
in den arm legde.
Toen zij de stad achter zich hadden en
de wagen over een kaarsrechten betonweg
voortgonsde, legde Erwin zijn hand op Ro
mana's vingers en zei:
Ik voel me buitengewoon gelukkig
m'n met gunstig gevolg afgelegd exa
men het vooruitzicht op een goede toe
komsten nu jij, Romana.
Hij scheen geen antwoord te verwachten
op deze ontboezeming. Recht voor zich
uitstarend, waar een groot bosch aan den
horizon opdoemde, glimlachte hij jongens
achtig.
Romana sloeg hem van terzijde gade en
zijn buitengewone opgewektheid deed haar
bijna pijn. Het zou ontzettend moeilijk
zijn hem de waarheid te zeggen zonder
hem te krenken. Zij dacht aan den be
jaarden professor Westphal, wien juist
deze zoon zoo bijzonder na aan het hart
lag en er gleed even een schaduw over
haai gelaat. Erwin, die juist een vluchtl-
gen blik op haar wierp lachte en zei
Je ziet er niet bijster vroolijk uit, Ro
mana. Maar ik ben natuurlijk een egoïst.
Je hebt waarschijnlijk hard gewerkt en
nog niet eens tijd gehad om te lunchen.
En nu sleep ik je direct weer mee. Dat is
nu eenmaal de roofriddernatuur, die in
eiken man steekt. Maar ik zal h£t weer
goed maken. Over een paar minuten zijn
we in Rolandshaus en daar zal ik ze eens
even laten uitpakken: koffie, wijn, brood,
eieren, ham.... Hij zei het zoo vermake
lijk, dat ze er om moest lachen, hoewel ze
daartoe allerminst behoefte voelde.
Maar het was juist, dat ze honger had.
Op weekdagen was er in Rolandshaus
maar zelden wat te doen. De kellner, ver
heugd over dit onverwachte buitenkansje,
schoot gedienstig toe en noteerde de om
vangrijke bestelling. Terwijl Erwin een
keus deed uit de spijs- en wijnkaart, waar
in hij geheel opging, leunde Romana
zwijgzaam in haar stoel. Het was een bij
zonder aardige plaats, welke zij hadden
uitgezocht, een soort priëel, dat aan drie
kanten met donkerroode en gele klimrozen
was begroeid. Zij zaten hier vrijwel geheel
verborgen voor het oog van nieuwsgieri
gen. Romana. die dit juist bij zichzelf con
stateerde en de situatie daardoor nog pijn
lijker begon te vinden, schrok bijna, toen
Erwin voor de tweede maal tijdens dit
uitstapje zijn hand op de hare legde en
haar ernstig in de oogen keek.
Je lijkt me wat afgemat, Romana. Je
moest niet zooveel werken.
Ze beantwoordde zijn ernstigen blik
en zei:
Ik houd van m'n werk. Het geeft vorm
en kleur aan m'n leven.
Erwin keek den kellner na, die binnen in
het café couverts uit een lade nam.
Het lijkt me mooier voor een vrouw
om zich te laten venvennen, een man te
hebben, die haar op de handen draagt en
haar vrijwaart tegen alle beslommeringen
van het leven.
Dat zou zeker prettig zijn.... ant
woordde Romana vaag, terwijl ze aan Tie-
bruck dacht en het leven, dat haar aan
zijn zijde te wachten stond, .maar
elke vrouw is daar niet geschikt voor.
Tegenwoordig zijn de vrouwen over het al
gemeen kameraden van haar man; in het
huwelijk komen de lasten op beider
schouders.
Dat is heel mooi, vond Erwin, die zijn
hand nog steeds op die van Romana liet
rusten, maar de vtouw moet m. i. slechts
in zooverre de kameraad van den man zijn
als haai' zwak organisme dat toelaat. Het
is, dunkt me, niet juist, de vrouw in het
werk op één lijn te stellen met den man.
Een vrouw kan nu eenmaal niet moeder,
arbeidster en huishoudster tegelijk zijn.
Een dergelijke overbelasting van de vrouw,
die tenslotte de moeder van het geheeie
volk is, moest van hoogerhand worden ver
boden.
Zijn warm pleidooi voor haar sexegenoo-
ten deed Romana goed.
Je meent het goed met ons, Erwin en
al is bij mij van overbelasting gelukkig
geen sprake, in het algemeen moet ik -je
gelijk geven. Wij zien het dagelijks bij ons
in de kliniek. Hoe vaak komt het niet voor,
dat een jonge moeder moet worden opge
nomen. die van den eersten dag af slechts
in zorg leeft, dat ze haar betrekking zal
verliezen Nauwelijks is het kind geboren
en kan zij weer opstaan, of haar eerste ge
dachte is: geld verdienen. Van een behoor
lijke genezing is geen sprake en het kind
moet in vreemde handen achterblijven.
De werkende moeder heeft geen tijd meer
voor haar kinderen, 'ook al, omdat zij vaak
de taak moet overnemen van haar man,
die werkloos rond loopt en wat moet er
onder die omstandigheden van de kinde
ren terecht komen
tNadruk verboden). .(Wordt vervolgd).
HET KONING1N-MOEDER-MONUMENTTE MIDDEGBIRG
Na de onthulling. Zeeuwsche kinderen leggen bloemen aan
den voet van het monument.
AAN 15D0RD N HET S.S. „8TASSF0RT" der Ham- HET BALDADIGE SNELVERKEER. Tengevolge van roekeloos
burg-Amerika-lijn werd te Rotterdam een 145 ton wegend kust- rijden van twee motorrijders, reed op een kruispunt te Vught een
vaartuig geladen. Door middel van twee drijvende bokken
wordt het schip aan boord geheschen. vrachtauto tegen een huis. Een foto van de verwoesting.
DE PLECHTIGE ON'TUIT.L1NG VAN HET KONINGIN-MOED EK-MÜ-
NU MENT op den Dam te Middelburg. Door op een knop te drukken, ont
hult H.M. de Koningin het monument.
BEZOEK Y\N' PRINS RERNHARI) aan het vierde half-regiment Huza
ren te Deventer. De Prins bij de -oefeningen op het Mechelerveld. Naast
Prins Bemhard de garnizoensccommandant luitenant-kolonel
J. J. van Diepenbruggen.
DE LAATSTE HAND wordt in de bronsgieterij van den heer
Binder te Haarlem gelegd aan het gedenkteeken, dat op 16 September
onthuld zal worden op de Moerdijkbrug. De twee gedeelten worden
aan elkaar gelascht.
