Engelsche bobbies op Schiphol - Restauratie Groote Kerk in Alkmaar
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
78sfe Jaargang
FEUILLETON
Kameraad Moeder
DE BEIDE ENGELSCHE OOBLOi. SCHEPEN „LONDON" EN „SUSSEX" -
brengen een bezoek aan Venetië. De „London" voor anker in het Canal Grande
Op den achtergrond het Dogenpaleis.
ENORME DRl'KTE BIJ WERK-
SPOOR tc Utrecht, in verband
met een bestelling der Ned- Spoor
wegen van een aantal der nieuwste
electrische treinstellen. De wagons
kunnen in groote ringen om hun a«
draaien in de fabriek.
OP SCHIPHOL ARRIVEERDE EEN TWINTIGTAL
ENGELSCHE BOBBIES,
dat zal deelnemen aan de feestelijkheden van
den Algemeenen Ned. Politiebond,
die 50 jaar bestaat. De
aankomst.
OE BELGISCHE LAKENFABRIEKEN koppen bijna al het vlas op uit den Wie-
ringermeerpolder. Er heerscht aan het station te Medemblik een ongekende drukte
met het laden der wagons.
DE \VICHELR O EI) ELO OI STER mevr. Klein-Sprok-
kelhorst heeft de aanwezigheid aangetoond van een gang,
welke moet loopen van 't kasteel Cannenburgh te Vaassen
naar heet slot Het Oude Loo.
DE WERKZAAMHEDEN AAN DE GROOTE KERK TE ALKMAAR.
in verband met de .instortingsverschijnselen. Het exterieur der kerk.
Op de linkerzijde de steigers, welke aangebra-cht zijn. om de noodige
herstellingen te verrichten.
Roman van
CHRISTEL BROEHL—DELHAES.
20)
Het zou me een lief ding waard zijn,
zei Tiebruck eenigen tijd later tot Romana
als we spoedig konden trouwen. Dan
zouden we van al die moeilijkheden af
zijn. Als jij eenmaal in mijn huis bent,
loopt alles vanzelf.
Wij trouwen', antwoordde Romana,
als we tegenover den ouden Westphal
onze belofte zijn nagekomen.
Het duurt langte lang, zei Tie
bruck, terwijl hij haar hand nam en deze
naar zijn lippen bracht.
Hij had nu zijn hoofd gebogen, zoodat
Romana op hem neerkeek. Haar hand
rustte in die van den bekwaamsten en po-
Pulairsten medicus uit den wijden omtrek
Hoeveel menschen had deze hand reeds
'ot nieuw leven gewekt? Hoeveel verstand,
hoevel geest en intellect verborg dat bleeke
voorhoofd? En desondanks was het slechts
'vn jongen, deze groote en beroemde man;
zij moest moederlijk met hem omgaan en
zijn hoofd aan haar hart laten rusten.
Ik heb je lief. Romana, zei Tiebruck.
Rn telkens, wanneer hij dat zei, doortrilde
Romana een onwezenlijk, schier onbegrij
pelijk geluk.
Zij was een geschenk voor hem, voor den
man, die nooit een van kracht en levens
vreugde blakende vrouw de zijne had kun
nen noemen en hij ging een huwelijk uit
liefde aan. wanneer hij Romana tot zijn
vrouw maakte. Het was een tot elkander
neigen, dat niets met leeftijden en om
standigheden had uit te staan. Zij zou
den elkaar hebben lief gehad, als zij kin
deren waren geweest en zij zouden elkan
der hebben willen toebehooren, als zij hun
jeugd reeds lang achter zich hadden ge
had. En nu kon Tiebruck niet wachten tot
hij haar eindelijk voor de geheele wereld
de zijne mocht noemen Eiken dag, die
verstreek, leek hem Verloren. Bovendien
drukte hem de onopgehelderde atmosfeer
bij hem thuis, waar hij de waakzame oogen
van Georg en de verwijtende blikken van
Camilla steeds op zich gericht voelde.
Slechts Aif's kinderlijke belangstelling voor
Romana was hem een lafenis. De jongen
vroeg herhaaldelijk naar haar, zij had zich
stormenderhand een plaats in zijn hart
weten te veroveren en Tiebruck moest hem
telkens weer plechtig beloven, dat hij die
aardige juffrouw Parhoff spoedig weer eens
mee zou brengen.
Het scheen, dat de onevenwichtige toe
stand, waarin de beide oudste kinderen van
Tiebruck verkeerden, bij hen een dringende
behoefte deed ontstaan aan gezelschap en
aanspraak van anderen. Camilla noch
Georg hadden zich ooit zoo bij hun mede
leerlingen aangesloten als den laatsten
tijd. Georg hokte bijna dagelijks met Giin-
ther Pasting samen en deze nieuwe vriend
gaf zich alle moeite om den goeden indruk,
welken Romana op Georg had gemaakt,
weer uit te wisschen. Camilla klaagde
haar nood bij Lala Esch en zij liet zich door
deze eeuwig vragende en speurende vrien
din maar al te graag als martelaies behan
delen. Ook Lala Esch wachtte er zich wel
voor bemiddelend op te treden, maar toen
zij bemerkte, dat Camilla onder haar waan
voorstellingen inderdaad begon te lijden,
zei ze: Je moet je eens wat meer met
andere dingen bezig houden, met tennis
sen b.v.
Ach, tegen jou kan ik immers toch niet
op, antwoordde Milla moedeloos. Lala Esoh
was sinds eenigen tijd junior tenniskam
pioene en beschikte in den tuin bij de villa
van haar ouders over een eigen oefenbaan.
Onzin. Als je bij mij komt, zullen we
eens samen spelen. Dan kan je trainen.
Camilla voelde zich in niet geringe mate
gevleid, dat de jonge kampioene zich over
haar wilde ontfermen en zij stelde der
halve een middag voor. Lala stemde aan
vankelijk toe, maar daarna herinnerde ze
zich plotseling, dat ze dien dag iets anders
op haar programma had.
Je kunt komen, wanneer je wilt, Mil-
ia, maar dien Donderdag toevallig niet,
want dan doet Erwin Westphal examen..
Erwin Westphal? Wat heb jij daarmee
te maken?
Lala trok een geheimzinnig gezicht en
drukte Milla's hand. Je hebt mij zooveel
toevertrouwd, lieve kind, dat ik ook eerlijk
tegenover je wil zijn: Erwin en ik spelen
veel samen en in de laatste wedstrijden
hebben we zelfs heel wat dubbels gewon
nen. Ik vind hem een eenigen vent, en eer
lijk gezegd, ben ik zelfs een beetje verkik
kerd op hem. Maar nu is hij bijna afge
studeerd en wil hij minder gaan spelen.
Reuze jammer, natuurlijk. Donderdag doet
hij zijn doctoraal en dan wil ik hem gaan
feliciteeren. Dat zal hij vast reuze aardig
vinden. Een groote boeket rozen krijgt hij
van me
Is dat niet een beetjeopdringe
rig? twijfelde Camilla, die zich niet kon
voorstellen, dat ze ooit vreemden jonge
mannen bloemen zou vereeren.
Lala tipte met haar vinger tegen haar
voorhoofd en lachte: Ben je niet lek
ker? Hoe kom je er bij? Hoe moet hij an
ders merken, dat ik hem graag mag? Te
genwoordig loopen de mannen de meisjes
niet meer na!
Camilla voelde zich eenigszlns beschaamd
maar dat veranderde nochtans niets aan
'naar warme gevoelens van vriendschap je
gens Lala Esch. Zij klemde zich aan haar
schoolvriendin vast in een soort afweer te
gen de betooverir.g, welke er van Romana
uitging en waaraan zij nog steeds niet ge
heel vermocht te ontkomen. Lala bemerkte
niets van Camilla's gedachten: ze babbelde
vergenoegd door:
Misschien vraagt hij me dan ergens
thee met hem te gaan drinken of maken
we samen een wandeling. Zijn en mijn
ouders zijn goed met elkaar bevriend en
tenslotte zijn we toch tennispartnersGeen
mensch zal daar wat achter zoeken.
Ik vermoed, dat hij zich niet bijster
interesseert voor zestienjarige blagen,
vreesde Camilla, maar haar vriendin liet
zich ook door deze opmerking niet uit het
veld slaan.
Nou. dat zullen we nu maar in het
mf/edden laten. besloot ze met een veel
zeggend knipoogje. In ieder geval blijft
het dus afgesproken, dat jij Vrijdag komt
tennissen?!
De ontmoeting met den jongen Westphal
viel evenwel heel anders uit dan Lala ver
wacht had. Nadat ze er zich nauwkeurig
van overtuigd had, dat hij haar niet kon
ontgaan stelde ze zich op een gunstige
plaats voor de universiteit op. Zij moest
tamelijk lang wachten en trachtte zich den
tijd te verdrijven door de twintig uitge
zochte rozen met lange stelen telkens weer
opnieuw te schikken en zich aan hun geur
te verkwikken.
Toen Erwin dan eindelijk met eenlge an
dere heeren de hooge trap afkwam en met
een handdruk van hen afscheid nam, vloog
de kleine Lala met haar fladderend or
gandie jurkje op Erwin toe en overhandig
de hem met uitgestrekte armen de kos
telijke boeket. Ze deed het zóó lieftallig
en met zóóveel gracie. dat Erwin verrast
glimlachend in haar stralend naar hem
opgeheven gezichtje keek.
Juffrouw Lala? Dat is werkelijk een
buitengewone verrassing. U verwent me
vcrsohrikkelijk.
Ach nee, protesteerde ze. Van harte
gelukgewenscht, meneer doctor Westphal.
Wie zegt u, dat ik niet gesjeesd ben?
vroeg hij scherstend.
Mijn hartZij waagde met deze
beide woorden zeer veel en verschrikt en
nieuwsgierig trachtte ze op zijn gelaat de
uitwerking van deze ondoordachte en al te
impulsieve bekentenis te lezen.
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
