Prinselijk jacht „Piet Hein "te water-Europeesche roeikampioenschappen
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
78ste Jaargang
FEUILLETON
i .ameraad Moeder
NATIONALE ATHLETIEKWJEDSTRIJDE^ TE DEVENTER ter gelegenheid van
de opening der eerste sintelbaan in het Oosten des lands. De start voor de 880
yards hardloopen.
EM BM.ATCH VAN 1)E ALKMAARSCHE AFDEEL1NG VAN DE VEREEN1G1NG
j^YNOPHILIA" (HONDENLIEFHEBBERS) in den Stedelijken muziektuin. Glad-
harige foxterriers op de tentoonstelling.
DE EUROPEESCHE R0EIKAMP10ENSCHAPPEN OP DE BOSCHBAAN TE AMSTERDAM.
De finish van den wedstrijd vier met stuurman. Van voor naar ach tearNederLand (2de), Duitschland (1ste)
en Italië (3de).
Roman van
CHRISTEL BROEHL—DELHAES.
5)
Deze woorden moesten eveneens sohert-
«nd klinken, maar zij hadden veeleer iets
®fs en dreigends. Zal ik het je laten
Ee1 Romana?
Ze wees dit aanbod echter lachend af:
p Nee, nee, laten we maar dansen, ik ge-
®°t je ook zoo wel, Erwin. En met een
pinlach verontschuldigde zij zich bij Tie-
onick.
Erwin, die op vertrouwden voet stond
Jjtt den vroegeren leerling van zijn vader,
wende nog te mogen opmerken: Het is
wt gemakkelijk om juffrouw Parhoff te
-";nen, professor; zelfs niet voor een
zooals u ziet.
«ebruck trachtte zich zelf wijs te ma-
jen, dat dit slechts een paar domme, on-
"oordachte woorden waren, maar zijn ver
band liet zich niet beetnemen. Deze knaap
jwam en nam eenvoudig die betooverende
«°uw van hem weg, zonder veel compli-
yenten, met een boosaardige vanzelfspre
kendheid. En hij, Tiebruck, had zich dat
waar laten welgevallen. Wat had hij
'dan tegen moeten doen? Erwin beriep
v.-J op een dans, dien ze hem beloofd
Tiebruck kon dit voorrecht niet on-
L™| maken door de jongedame zelf om
dans te verzoeken. Om een dans? Was
1 dan plotseling krankzinnig geworden?
Dansen? In het rouwjaar? Dat kwam
niet te pas, had Camilla gezegd. Hij voelde
hoe een dikke ader op zijn voorhoofd aan
zwol. Kwam niet te pas? Hij was waar
achtig oud genoeg om dat zelf te beoordee-
len. Jarenlang had hij een zieke vrouw
gehad, waarbij hij zijn tijd verdeelde
tusschen de kliniek en zijn thuis. In jaren
had hij, met uitzondering van een paar
feestavonden en sporadisch voorkomende
jadhtgenoegens, geen gezelligheid meer
gekend. Deze avond had hem de oogen en
zijn hart geopend. Zijn blik dwaalde door
den salon, maar hij vond Romana Par
hoff niet.
Romana, die met de indeeling van de
ruime villa der Westphals zeer goed be
kend was, werd door Erwin vla den winter
tuin naar een kamer gebracht, welke tot
de particuliere vertrekken der familie be
hoorde en geenszins voor representatie
bestemd was. Erwin nam haar hand, welke
losjes op zijn arm rustte, kuste haar hof
felijk en liet haar dan los. Hierna ging hij
naar een gramofoon, welke hij op het
lichtnet aansloot en een plaat, die reeds
bij voorbaat met zorg scheen te zijn geko
zen, liet een verlokkende dansmelodie
hooren. Romana stond midden in het ver
trek, met gefronste wenkbrauwen, ver
toornd en beschaamd.
Je hebt me weer eens op je gewone
innemende manier om den tuin geleid, zei
ze. Ik dacht, dat je op je eigen houtje
aan dezen ernstigen, muzikalen avond een
danspartijtje had vastgeknoopt; in plaats
daarvan overrompel je me nu met een
gramofoonplaat, waarop ik alleen met jou
moet dansen.
Erwin Westphal neuriede de melodie van
den dans mee, terwijl hij met wiegelende
passen op haar toetrad.
Ik heb me een alleen zijn met je ge
stolen, Romana, schoonste, koelste, onge
naakbaarste.
Ze moest tegen haar wil lachen. Een
verschrikkelijk kind ben je toch. Erwin.
Wanneer zal Jij eigenlijk eens verstandig
worden?
Als jij mijn bede verhoord hebt, Ro
mana!
Ze werd plotseling ernstig. Met een
zeldzaam hartelijken blik keek ze hem
aan.
Wij kennen elkaar sinds onze kinder
jaren, Erwin en je weet, hoe graag ik alle
Westphals mag.
Alle Westphals, ja, dat is het, maar
niemand in het bijzonder.
Omdat jullie mij allen even lief bent,
haar stem verhief zidh in een warm tim
bre, omdat ik, als wees, zoo heel veel
aan jullie te danken heb, aan hartelijk
heid en meegevoel.
En als er nu eens een was, Romana,
aie je meer gaf dan hartelijkheid en mee
gevoel, zei hij dringend, die bereid was
zijn geheele leven aan je voeten te leggen,
zou je dat dan niet aannemen?
Ze keek hem bezorgd aan. Erwin,
wanneer zal je er nu eindelijk eens mee
ophouden steeds weer te spreken over iets,
wat onmogelijk is?!
Erwin zweeg, maar hij stond nu voor
haar en nam haar geheel in zich op: het
donkere haar, de groote, bezielende oogen,
den fijnen mond, haar tengere, slanke
gestalte. Hij verlangde er naar zijn arm
om die buigzame gestalte te leggen en haar
tegen zich aan te drukken, teer en sterk.
Met een zucht eindigde de melodie, de
plaats was afgeloopen en de jongeman
legde de andere zijde op.
Ik zal mijn doctoraal doea, zei Uij
niet gebogen hoofd, starend op de plaat,
die hem op dit oogenblik toch zoo onver
schillig was, over een paar jaar zou "ik
een van de gezochtste advocaten van de
stad kunnen zijn.
Dat ware dan werkelijk een daad,
antwoordde Romana abrupt, daarmee
zou je ons allen een groot genoegen doen.
Hij keerde zich met een ruk om en stond
onverwacht dicht voor haar.
Enjou?
Zij had zich zelf vergeten. Mij? O,
mij natuurlijk ook!
Zijn hoofd vloog opzij. Ze zag zijn pro
fiel met den iets te weeken mond en den
fijn ge teekenden neus, waarvan de vleu
gels onbeheerscht trilden. Hij zei: Je
zult wel niet veel interesse hebben voor
een man, die nog pas wat worden wil?!
Je had allang wat kunnen zijn! meen
de ze hem te mogen berispen.
De professor is een man, die wat kan!
Hoe bevalt hij je in gezelschap?
De professor? Tiebruck? Hoezoo?
schrok ze.
Hij glimlachte haar bltter-spottend toe.
Wat ben je geagiteerd
Niet in het minst, maar je hebt een
lichtelijk verbijsterende manier om plot
seling van onderwerp te veranderen.
Hij is een beetje vervelend, wat, en
niet bepaald vlot ln gezelschap?
Romana nam het onmiddellijk voor Tie
bruck op.
Wat praat je daar nu.Je kunt van
een mensch niet alles verlangen. De een is
groot en flink in dienst van de mensch-
heid en bemoeit zich niet zoo zeer met
haar genoegens, de ander
Maar hij viel haar in de rede: De
ander amuseert de menschhetd en pres
teert overigens niets.
Dat wil ik niet beweren, protesteerde
Romana. Je hebt de eigenaardige ge
woonte alles als een beleedlglng op te
vatten.
Een beleedlglng? Je zegt me toch al
leen maar de waarheid
Ze begreep, dat Erwin Westphal van
daag ongewoon geprikkeld en verbitterd
was, maar ze zag ln dezen gemoedstoe
stand tevens een goede gelegenheid om
hem eens ernstig onder handen te nemen.
Moedig legde ze haar-belde handen op zijn
schouders.
Erwin, kom toch eindelijk eens tot
bezinning! Je moet werken, je moet toch
iets willen worden. Mag jij, als man, ten
achterstaan bij een vrouw, die zich zooals
ik, onder de ongunstigste omstandigheden
tenminste tot een kleine studie dwong?
Hij keek op haar neer, want zij was iets
kleiner dan hij. In zijn onrustige oogen lag
een nieuw licht, dieper en ernstiger.
Voor jou wil ik het doen, Romana!
Het klonk als een belofte en Romana
verzette zich tegen dezen last, dien hij
haar wilde opleggen.
Nee, nee, niet voor mij, Erwin! Dat
zou verkeerd zijn. Je moet het uit je zelf
doen.
Ik heb nu eenmaal iemand noodig,
die mij als voorbeeld dient, tegen wien ik
op kijk.
Zij verzette zich nog sterker: Onzin,
Erwin, ik ben geen voorbeeld en boven
dien slechts een uit velen. Denk bij je
pogingen aan een of ander groot man, een
politicus, een dichter of een bekwamen
staatsman
(Nadruk verboden).
(Wordt vewolgd),.
I)E PLECHTIGE TEWATERLATING VAN IIET PRINSELIJKE JACHT „PIET HEIN" DOOR H-K.H. PRINSES JULIANA.
Links de Prins en Prinses kijken naar het afloopen van het trotsche schipredbtshet jacht maakt voor de eerste maal
met het natte element kennis.
