De Kaagweek - Concours hippique - Roode Kruis-oefeningen
HS s.
BUITEN HAAR KRINGEN
78ste Jaargang LEIDSCH DAGBLAD Tweede Blad
FEUILLETON
ROODE KRlIS-OEFENINGEN te Amsterdam. Een
gewonde wordt met behulp van een stellage over een
prikkeldraad-versperring vervoerd.
HET ZEILFESTIJN VAN DE KAAG.
Boven Uiteenloopend gezelschap op de Kaag. Een tjalk, twee regenbogen en een
vrijbuiter. Onder De Pampusklasse met bijzeilen in actie.
/tv'"
A Til LETIEK-WEDSTRIJDEN te Amsterdam om het
kampioenschap van Noord-Holland. De start van de
800 meter. Winnaar werd Bouman.
TE BOLSWARD reed een OPVOERING van het openluchtspel „Het filmspel
auto in het water. De 2 in- van St. Franciscus" in het natuur-theater te Oisterwijk.
zittend en redden '4fch De Schrijver van [het spel Felix Timmermans en de
zwemmende. hoofdrolvertolker.
DE TWEEDE DAG VAN HET CONCOURS HIPPIQUE IN HET WESTBROEKPARK TE 'S-GRAVENHAGE. DE NIEUWE NEDERUANDSCHE GEZANT TE LONDEN,
Zondag werd o.a. het Concours d'elegance gehouden, waarbij gelet werd graaf van Limburg Stirum met zijn echtgenoote gefotografeerd, bij aankomst op
op het fraaiste geheel. het vliegveld Croydon.
Door HERMAN ANTONSEN.
12)
.Mag lk nog even mee?" vroeg hij.
.Liever niet. Het is al zoo laat."
„Ik zou nog zoo graag even praten."
.Dat hebben we den heeien avond al ge
daan."
„Maar het voornaamste onderwerp is nog
niet besproken."
„En, wat is dat dan wel?" vroeg ze.
Ze had de voordeur geopend en nu ston
den ze in de flauw verlichte hal.
„Over onszelf."
„Ik meende, dat we den heeien avond
over vrijwel niets anders dan over onszelf
hadden gepraat." zei ze.
I „We hebben het alleen over mij gehad,"
"terp hij tegen, „over mijn client, mijn
P'cces en het behaalde succes."
„Ik meen me toch te herinneren, dat we
het ook nog even over mijn kamerscher
men hebben gehad," zei ze lachend.
„We hebben ieder over zichzelf gepraat
en over elkander," gaf hij toe, „maar dat
I ls 'rog niet over onszelf."
„Dat is een woordspeling, die ik niet
heelemaal snap."
'•TeJry, toen ik je voor de eerste maal
,rf, dhcht ik, dat ik je nooit zou terug-
I ve„a'- r dat is nu anders geworden. E<
lumc no® we' ®een schatten, maar ik
tiia- JW en dan toch wel eens een prettig
wie bezorgen. Terry, bij onze eerste ont-
moeting heb ik je een kus durven geven.
„En?" Haar stem klonk koel en haar
houding was moe.
„Ik ben verliefd geweest.maar dat is
een hopeloos geval, dat weet je. En je aan
iets hopeloos vast te klemmenis een
groote domheid. Och, Terry, j£ bent
jong en mooi en zoo lief. We zijn allebei
zoo eenzaam. En ik weet.ik wil eerlijk
blijven, Terry.dat ik niet verliefd op je
ben. Maar toch houd ik dolveel van je. En
jij van mij, is het zoo niet?"
„Daar schijn je nogal zeker van!" zei ze.
„Natuurlijk. Ik heb je een kus gegeven
en toch heb je toegestaan, dat ik je nog
mocht ontmoeten."
„Waarom niet? Beteekende die ééne kus
dan zooveel?"
„Voor jou toch wel, is het zoo niet?"
„En.vroeg ze weer. Als eenig ant
woord sloeg hij zijn armen om haar heen
en zochten zijn lippen de hare.
V.
Toen ze op haar kamer naar de duistere
rivier en de fonkelende sterren zat te sta
ren, dacht ze beschaamd na over wat er
een uur geleden gebeurd was. Jack had
haar een kus gegeven. En ze had hem niet
op slag afgeweerd. Eerst na enkele secon
den had ze zich losgerukt en was de trap
naar haar atelier opgebold. Ze had de deur
opengerukt en met een slag achter zich
dichtgesmakt, zoo hard, dat ze morgen wel
klachten van haar medebewoners zou
krijgen.
Een oogenblik was ze bang geweest, dat
hij haar achterna zou komen. Maar toen
ze hem niet hoorde komen, had ze zich be
dacht.. dat hij er de man niet naar was,
om zich tegen haar wil aan haar op te
dringen.
Een poosje later was ze naar haar huis
teruggekeerd. Ze was geen oogenblik bang
geweest, dat hij haar nog ergens zou op
wachten Mrs. Carey had haar opengedaan,
maar ze had haar zorgzame hulp vriende
lijk afgewezen en zat nu veilig op haar
eigen kamer. Ze was woedend op zichzelf.
En nogmaals hield ze zich voor, dat hij
niet iemand was, die zich op zou dringen.
Zoodra hij bemerkt had, dat zij van zijn
omhelzing niet gediend was, had hij haar
immers losgelaten? Zou hij met negentig
dollar per week, waarmee hij zich een
kapitalist achtte, werkelijk verwachten,
dat Terry Converse nu al zijn doen en la
ten goed zou keuren? Die gedachte ver
wierp ze met verontwaardiging. Zoo mocht
ze niet over hem denken. Hij had zelf met
zijn fortuin den draak gestoken en toege
geven, dat zijn succes nog maar middel
matig was. Hij was er nog het meest blij
om geweest, omdat het hem in de gelegen
heid stelde. Iets voor haar plezier uit te
geven. Dat moest ze om eerlijk te blijven,
toch erkennen. Maar dat was de reden
toch ook niet van haar ergernis. Als ze er
goed over dacht, dan zat de kwestie hierin,
dat hij gezegd had, met haar, als ze wilde,
tevreden te zullen zijn bij wijze van troost
prijs Dat was de zaak! Hij had erkend,
dat zijn liefde voor Therese Tarpeton toch
iets onmogelijks was en wilde zich nu wel
met haar tevreden stellen! Hoe had hij
zooiets gedurfd! Dacht hij soms, dat hij
zoo iets bijzonders was dat ze hem met
beide handen aan zou grijpen? Maar hoe
veel leelijke namen ze ook aan zijn gedrag
gaf, telkens weer betrapte zij zich erop, dat
ze de zaak weer van zijn kant bekeek. Hij
dacht waarschijnlijk, dat ze van hem was
gaan houden. Hij dacht, dat hij erg edel
moedig was tegenover haar.En weer
werd ze woedend. Ze was nog te jong, om
te beseffen, dat woorden slechts een uiterst
onvolkomen uitdrukking van iemands ge
dachten zijn. En als die gedachten dan nog
door gevoelens vertroebeld worden, dan is
het nog veel moeilijker ze juist uit te druk
ken. Maar toch voelde ze zich gekrenkt.
Alleen omdat hij verliefd was op dat por
tret kon hij tegen haar niet zeggen: „Ik
heb je lief, Terry!" En toch had hij een te
fijn karakter om gewoon met haar te flir
ten. Hij meende het ernstig. Hij zou haar
tot zijn vrouw verlangen. Maar hoe kon hij
in die paar dagen zoo opeens veranderd
zijn? Eerst eeuwige liefde voor Therese
Tarpeton zweren en dan met Terry Con
verse willen trouwen?
Een glimlachje verhelderde haar gelaat.
Hij hield van Terry en was over zijn ver
liefdheid op Therese heen. maar meende,
dat het onmogelijk was, dat hij zijn oude
ideaal in zoo korten tijd ontrouw geworden
zou zijn! Dat was de kwestie! Dat was een
troostende gedachte. Maarhoe kreeg
ze zekerheid, dat hij werkelijk van haar
hield? Hoe wist ze, dat hij een huwelijks
aanzoek had willen doen?
Het volgend oogenblik was ze weer woe
dend op zichzelf. Ze had zich meer dan
min gedragen. Ze had in haar eigen stand
moeten blijven. Ze had zich niet onder de
gewone menschen moeten mengen. Alleen
in verhaaltjes hield iemand zich arm om
tot een huwelijk te komen, waarbij het
geld geen rol speelde. Dat ging immers
toch niet in het werkelijke leven? Ze kwam
weer wat tot kalmte. Het moest dan nu
maar voorgoed uit zijn. Ze deugde niet voor
dergelijke avonturen. Voortaan zou ze The
rese Tarpeton biliven en niemand anders.
Niet den eeiien dag het schatrijke meisje
en even later het arme schilderesje, dat
voor haar brood ploeterde. En met die ge
dachte viel ze eindelijk in slaap.
Maar toen ze 's morgens wakker werd,
voelde ze zich nog ontstemd. Ze wilde niet
denken aan verzachtende omstandigheden
tegenover Jack Redding. Hij had haar al
leen als troostprijs gewild. Ze wilde hem
nooit weer terugzien. En hij zou na een
paar dagen wel bemerken, dat niet alleen
zijn eerste prijs, maar zelfs zijn troost
prijs hem ontgaan was.
Ze reed naar Southampton terug, ver
kleedde zich en ging op het terras zitten.
Na een poosje hoorde ze voetstappen nade
ren en opkijkend zag ze Curt Suthers aan
komen. Hij kwam naast haar zitten.
„Dan zie je haar en dan zie je haar
niet!" zei hij lachend.
„Je meent?"
„Je doet me denken aan een erwt onder
een notendop, een spelletje, dat ik wel eens
heb zien spelen. Ik denk. dat je hier bent.
en dan zit je net ergens anders."
„Nu ben ik dan toch hier."
„Maar morgen?" vroeg hij. „Zonder
eenige waarschuwing rijd je naar de stad;
en als ik je dan in de stad ga zoeken, dan
hoor ik, dat je hier bent!"
„Het is wel lastig, hè?" vroeg ze lachend.
„Zou er heusch niets aan te doen zijn?"
„Zou het?"
Ze spitste de lippen. Ze begreep maar al
te goed, hoe Curt dat zou opvatten. En dat
deed hij ook. Hij gaf haar een kus. En het
leek haar. dat die liefkoozing al haar moei
lijkheden op slag deed verdwijnen. Ze
moest toch wel van Curt houden; ze hield
beslist, van Curt. Ze gaf zich over aan zijn
omhelzing.
„Terry Terry," fluisterde hij. „Wil
je wil je heusch mijn vrouw worden?"
„Natuurlijk," zei ze rustig.
(Nadruk verboden). .(Wordt vervolgdL
