Kersen eten - Nationaal schietconcours - Enorme sluisdeur
lisle Jaargang LEIDSCH DAGBLAD Tweede Blad
FEUILLETON
Het Mysterie rondom
Larissa
9
EEN DER 4 ENORME DEUREN in de sluizen nabij Vreeswijk in het Am- TWEE ZIELEN, ééN GEDACHTE. De tweelingbroers John DE NOORSCHE KROONPRINS, die zijn land bij de kro-
sterdam Rijnkanaal wordt op haar plaats gebracht. en James Ormrod dragen den bruidssleep bij het huwelijk van lady ningsregatta te Torquay zal vertegenwoordigen. De kroonprins
Het 140 ton zware gevaarte in de takels. Sylvia Maitland en lord Carew te Londen. bij de training in de nabijheid van Oslo.
Roman van WERNER SCHEFF.
11)
Ik hen er van overtuigd, dat zij geen
tijfel koestert omtrent zijn voornemens.
Hijzelf trouwens gedraagt zich ook geheel
kischillend dan een paar dagen geleden.
Hj heeft zijn koffers gepakt. Het is mij
gelukt om te weten te komen waar
pen hij zijn groote garderobe-koffer afge
laden heeft."
■Ja en waarheen dan?"
I .natuurlijk naar Parijs. Die stad trekt
|wn steeds. En ik kan u verzekeren, ik zal
pij zijn als hij weg is. Maar nu komt de
I implicatie: hij is niet van plan alleen te
I isizen."
I -Gaat Irene met hem mee?"
I Ja, het schijnt dat zij met hem mee
lli." stamelde Streubel. „Ook zij maakt
pil klaar weg te gaan. Zij heeft een aan
lang van mij betreffende Hadjieff zoo
Iptlijk genomen, dat zij mij ontwijkt. Ze
pijnt besloten te zijn HadjiefT te
lülgen."
I -Het is duidelijk, dat Hadjieff alle ver
lotingen omtrent het voorval in den
|:«uwstorm uit den weg wil gaan." zei
I5 commissaris. „In elk geval neemt hij
l'i goudvischje mee, dat hem in Parijs
Iki geld moet helpen, via haar rijken
■Ier."
I JDr. Lombach," smeekte Felix, „doet u
al het mogelijke om Irene te verhinderen
met Hadjieff mee te gaan."
„Natuurlijk zal ik al 't mogelijke doen om
de oogen van de jonge dame ten opzichte
van Hadjieff te openen. Maar u had niet
aan mij moeten telegrafeeren, maar aan
haar vader. Die heeft de macht om het
meisje te beschermen tegen den verderfe-
lijksten invloed, dien een man op haar heb
ben kan. Ik twijfel er niet aan, of Had
jieff zal, zoodra Irene hem geholpen heeft,
haar laten zitten. Von Kaaden had gelijk
toen hij hem een schoft tegenover vrou
wen noemde."
„Heeft von Kaaden dat gezegd?" vroeg
Streubel.
„Ja, op denzelfden avond, toen bij La
rissa thuis zulke vreemde dingen gebeurd
waren."
„Daar zou ik hem graag voor willen
danken."
„Laat ons maar eerst afwachten, hoe
Kaaden zich ontpoppen zal na de laatste
gebeurtenissen. Hij schijnt nu zijn doel te
naderen."
Voordat Streubel, die van nieuwsgierig
heid brandde, een vraag kon stellen, werd
de deur van de wachtkamer geopend. Een
kleine man nam zijn uniform-pet af, zag
in de zaal rond en zoodra hij de beide
heeren zag, kwam hij op hen af.
„Is een van u, heeren, Dr. Lombach, uit
Berlijn?" Het was een van de kruiers van
het station.
„Geef maar hier. Wat heb je? Een brief?
Is die voor mij?" Lombach sprak snel en
zijn gezicht drukte verwondering uit.
„Ja, dezen brief heb ik zoo juist van
een heer ontvangen. Ik zou vragen, of hier
een Dr. Lombach was."
„Ik ben Dr. Lombach uit Berlijn."
De commissaris nam den brief ter hand
en de kruier, blij zijn plicht vervuld te
hebben, stapte de wachtkamer uit.
„Ik dacht eerst dat Berlijn mij iets drin
gends doorgestuurd had." zei Lombach
hoofdschuddend. „Maar dit is een effen
blauwe enveloppe en als ik mij niet vergis,
zit er maar een klein stukje papier in."
„Hoe kan iemand anders weten, dat u
hier bent?"
Lombach haalde zijn schouders op,
scheurde het couvert open en begon het
briefje te lezen. Streubel, die op hem lette,
zag hoe zijn gezicht eerst betrok, toen
begon de commissaris te lachen.
„Kijk eens, Streubel, hoe populair ik
ben," zei hij en reikte het briefje over.
Het waren een paar brutale, snel ge
schreven zinnen. De aanhef was zeer on
beleefd, en daarop kwam het volgende:
„Wees voorzichtig en bemoei je niet overal
mee. Hier in Suit zullen we korte metten
met je maken. Madame Buradiewa kun je
toch niet meer helpen. Je vriend M
is lastig genoeg en heeft je hulp heusch
niet noodig. Wees maar voorzichtig in het
Post Hotel, Ze loeren daar op je."
Er was natuurlijk geen onderteekening.
„Nu, wat zegt u er van?" vroeg de com
missaris. „Is dat geen alleraardigste ver
rassing? Ik zou wel eens willen weten, wie
dat geschreven heeft."
„Groote Goden, commissaris, er zal toch
niemand hier aan de post zijn, die den in
houd. van telegrammen verraadt?"
„Daaraan denk ik niet eens. Maar iemand
kan mij bij het uitstappen herkend heb
ben, iemand dien ik misschien bij zijn werk
stoor."
„Is het u dan niet opgevallen, dat ons
hotel, ja zelfs Larissa genoemd worden?"
„Dat is het juist wat mij intrigeert. Wat
zou dat beteekenen: Madame Buradiewa
kun je toch niet meer helpen?"
„Gaat u mee, Dr. Lombach, we gaan zoo
vlug mogelijk naar het hotel."
Zij stonden op, betaalden de kellnerin en
verlieten het station. Buitengekomen zoch
ten zij naar den brenger van het briefje,
maar kruier No. 1 vertelde hun, dat zijn
collega, kruier No. 2 juist naar huis was
gegaan.
„Dien man zullen we naar het hotel
laten komen om ons eens te vertellen, hoe
de persoon, die hem het briefje gaf, er uit
zag," zei Lombach, toen zij naar een slee
stapten.
Beide heeren stapten in. De koetsier,
wien zij een goede fooi beloofd hadden,
zette zijn paarden flink aan, ofschoon de
weg naar boven liep. En zoo duurde de
reis naar het Post Hotel niet al te lang.
Reeds na een klein kwartiertje galop
peerden de dampende paarden den oprit
in. Lombach betaalde en daarop gingen de
commissaris en zijn jonge vriend door de
draaideur het hotel binnen.
Daar beiden zich van niets bewust wa
ren, merkten zij niet op, dat in de hall en
in de nevenverlrekken kleine groepjes
stonden van heftig disputeerende gasten.
Dr. Streubel stapte naar het kantoor van
den portier. Nauwelijks zag Reininger hem,
of hij stapte naar buiten en riep reeds van
verre den jongeman toe:
„Dokter, dokter, wat is het goed, dat u
gekomen bent. Er is iets verschrikkelijks
gebeurd. Ik heb reeds overal naar u ge
telefoneerd en naar u laten zoeken."
„Reininger, wat is er dan?"
De portier stond hijgend van opwinding
voor Streubel en den commissaris. Hij
keek van den een naar den ander en zei
zacht:
„Madame Buradiewa is dood!"
Streubel vergat zich zelf zoover, dat hij
den man bij den schouder pakte en hem
schudde. „Wat zeg je, Reininger!"
„Ach, Dr. Streubel. Die arme Madame
Buradiewa is werkelijk dood. Een half uur
geleden heeft men haar op haar bed ge
vonden. En toen was het al afgeloopen. Op
het oogenblik is de dokter boven en ik
moest juist de politie opbellen. Het schijnt
dat alles niet precies in den haak is. Meer
kon ik voorloopig niet uit hen krijgen. De
menschen zijn er heelemaal door overstuur
en niemand kan je een behoorlijk ant
woord geven."
Lombach legde zijn hand op die van
Streubel en bevrijdde den portier uit zijn
greep.
„Zoo ziet u," zei Lombach, „onze brief
schrijver wist wat hij schreef." Toen keek
hij in de hall rond en hij zag al de groep
jes menschen, die het geval bespraken.
„Wij moeten naar boven en zelf de
situatie eens opnemen, dokter!" zei hij.
Deze volgde hem mechanisch naar de
lift. De liftboy staarde de heeren met alle
teekenen van ontzetting aan. Maar hij
kende natuurlijk Dr. Streubel en wist dat
deze een vriend van de danseres was. Op
de gangen stonden opgewonden menschen.
Sommige vrouwen weenden, anderen weer
vroegen Streubel om inlichtingen, maar
hij liep hen allen voorbij.
Voor de deur van Laiissa's kamer stond
een kellner, die niemand wilde laten pas-
seeren. Voor Dr. Lombach, die hem een
paar woorden toefluisterde en voor Dr.
Streubel ging hij opzij. Zij openden de
buitenste, geluiddempende deur en klop
ten aan. Manja opende; haar gezicht was
betraand en vertrokken. Zoodra ze den
commissaris zag, barstte zij weer in snik
ken uit.
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
IN T 1EEX ZIET MEN NIET OP EEN TURFJE. en in hefc kersenlaud
doen een paar kersen meer of minder er weinig toe.
Een die zich te goed doet.
GISTEREN WERDEN DE GENERALE REPETITIES GEHOUDEN voor den intocht
van de Koninklijke familie in Amsterdam. Onder leiding van jhr. Verheven werd alles
goed gerepeteerd. Op den Dam.
JEAN HARLOM', de Amerikaansche NATIONAAL SCHIETCONCOURS TE WIJK AAN ZEE, uitgeschreven door de
filmster, die op 26-jarigen leeftijd te Politie Schietvereeniging, ,,M'esterHout". De burgemeester van Beverwijk
Hollywood is overleden. lost het eerste schot.
