Jubileum Kon. Marechaussee te Budel - Vrouwen Vredesgang te Utrecht
78ste Jaargang LEIDSCH DMMD Tweede Blad
FEUILLETON
Het Mysterie rondom
Larissa
DF KON. MARECHAUSSEE te Budel (n.-Brabant) vierde haar vijf
tig-jarig bestaan. Ter gelegenheid hiervan werd een bestorming geën
sceneerd van het bezette gemeentehuis. Boven de bestorming van het
gemeentehuis. Onderde marechaussee drijft met een charge de
indringers op do vlucht.
De BOUW VAN DE TRIBUNE VOOR H.M. DE KONINGIN op de' HET PRINSESJE, - Marga-
werf van de Ned. Scheepsbouw Mij. te Amsterdam, in verband met de retha van Zweden, is alleen met
de „Brittania naar Engeland
tewaterlating van de Tromp 1 (rechts) op Maandag a.s. gereisd, naar haar ouders.
DE INGEDRUKTE NEUS VAN HET ENGEL-
SGHE S.S. „UlHTAIx!", na de aanvaring op
de Theems met de ,,Corrientes".
DE NOORSCHE MINISTER KOHT (links) bij
aankomst op Schiphol, teneinde besprekingen t«
Hebben met minister de Graeff.
GROOTE RING RIJ DERI JEN - werden te
Koudekerke (Zeeland) op Pinkster-drie"
gehouden Eon deelnemer in actie
TE UTRECHT WERD GISTEREN DE VROUWEN-
VREDESGANG GEHOUDEN. De lange stoet op
weg naar het Jaarbeursgebouw. Op den achtergrond
de Domtoren.
Roman van WERNER SCHEFF.
10)
Het was Baron Hohenberg. Hij moest
'ui madame Buradiewa's huis regelrecht
•"erheen geloopen zijn. Hij scheen al flink
Oedronken te hebben. Lombach herinnerde
beh. wat Kaaden hem van de cognac bij
Urissa verteld had. De commissaris be
sloot weg te gaan. Als hij daar bleef zitten,
•"u Hohenberg hem, zoodra hij zijn oogen
'Pende. moeten zien; het zou beter zijn
M» niet te laten merken, dat men hem
«nschte gade te slaan.
"egrelli kwam op dit moment terug en
"Wbach ving hem weer op.
•I|t zou je even onder vier oogen willen
zei Lombach. „waar is daar de
««cniktste gelegenheid toe?" „Onder vier
°%n?" vroeg de Italiaan wantrouwend,
'ftteekent dat, dat u mij weer wat aan het
j^5iiWilt hangen, mijnheer de commis-
■Heb je een slecht geweten? Ik hoopte
dat je verstandig zou zijn geworden."
.-verstandiger, dat zeker. Komt u mee.
ï??r is het kantoor. Op het oogenblik is
niemand en wij kunnen er ongestoord
weken."
.Terzijde van de bar was de deur van
ït' kantoor. De mixer opende de deur en
oen commissaris binnentreden. Lom
bach verhinderde den mixer om de deur
geheel te sluiten. Hij liet haar op een kier
open en wees op de menschen. die voor de
bar zaten.
„Ken je dien mijnheer. Negrelli?"
vroeg hij.
„Dien grooten dikken? Dat is een der
directeuren van...."
„Neen, die niet, Die heer naast hem, die
schijnt te slapen."
Negrelli's wenkbrauwen fronsten zich.
„Neen, dien ken ik niet. Heb geen idee, wie
het is."
„Geen stamgast?"
„Absoluut niet. Hij is hier voor het eerst
vanavond.
„Hoe laat is hij gekomen?"
„Dat weet ik niet, Lehnert heeft hem
bediend. Ik bedien de andere helft."
Dr. Lombach dacht na. „Neemt u het mij
niet kwalijk, mijnheer de commissaris,
maar ik verlies hier veel tijd," zei Negrelli
met zichtbaar ongeduld. „Kan ik hier blij
ven en dien man door de deur in de gaten
houden?"
„Zoover mij betreft, kunt u den gehee-
len nacht hier blijven. Als de gérant komt,
dan legitimeert u zich eenvoudig als zijn
de van de recherche Veel plezier zal het
hem wel niet doen, maar per slot van za
ken is hij toch van de politie afhankelijk."
„Ik zou het aardig van je vinden, als je
me een beetje behulpzaam wou zijn en
eens tracht uit te vinden, wat die mijnheer
doet of zegt."
„Ik zal mijn best doen en Lehnert vra
gen van sectie te ruilen."
„Misschien kan ik je wel eens later mijn
erkentelijkheid bewijzen." lachte Dr. Lom
bach.
„Ik hoop van niet," beet Negrelli terug
en verliet haastig het kantoor.
Baron Hohenberg bleef gedurende bijna
een half uur als verdoofd en met een
zwaaiend hoofd voor de bar zitten. Slechts
een oogenblik keek hij op, schoof Negrelli,
die naast hem een paar heeren bediende,
zijn glas toe en liet het weer vullen. Hij
dronk den inhoud, die er uitzag als cognac,
in een teug uit, zooals iemand, die in de
woestijn bijna van dorst omgekomen is,
een glas water zou ledigen. Daarna hing
hij weer lusteloos op de hooge kruk en
nam geen notitie van de menschen naast
hem. noch van het lawaai op den verlich
ten dansvloer achter hem.
Deze situatie veranderde eerst toen
iemand van den ingang doelbewust en zon
der aarzelen den weg naar de bar insloeg,
naast Hohenberg ging staan en hem de
hand op den schouder legde.
De man schrikte uit zijn half verdoofden
toestand op en begroette den nieuw aan
gekomene met een handdruk. Dr. Lombach
herkende Felix Streubel, die naast den
baron ging zitten, Negrelli een paar woor
den toeriep en dan met Hohenberg begon
te spreken. De commissaris had wel ver
wacht, dat Streubel hier zou opduiken. De
jonge chemiker had Hohenberg bij ma
dame Buradiewa geïntroduceerd, zij ken
den elkaar reeds van vroeger en hadden
hoogstwaarschijnlijk elkaar hier rendez
vous gegeven. Voor welk doel zij elkander
vanavond nog eens ontmoetten, dat lag
nog in het duister.
Lombach merkte op dat sinds Dr. Streu
bel op het tooneel verschenen was, Negrelli
steeds in de buurt der twee mannen bleef.
Hij verklaarde, dit, door te denken, dat
Negrelü zijn belofte getrouw hun gesprek
wilde afluisteren. Hij vond het een erger
lijke storing toen een piccolo aan de bar
kwam en Negrelli een boodschap gaf,
waarop de Italiaan een oogenblik scheen te
aarzelen, onopvallend naar de deur van
het kantoor keek en zich schijnbaar arge
loos in die richting begaf. Lombach sprong
achter de deur, die dadelijk daarop ge
opend werd.
„Die jongen kwam mij zoo juist vertel
len, dat u aan de telefoon verlangd wordt,"
fluisterde de mixer.
Lombach staarde hem verwonderd aan.
„Ik word aan de telefoon verlangd? Hoe
is dat nu mogelijk? Niemand weet. dat ik
hier ben."
Negrelli haalde zijn schouders op. „Ik
weet niets anders, dan dat de boy beweert,
dat Dr. Lombach van de recherche aan de
telefoon geroepen wordt."
Dat moet Kaaden zijn, dacht Lombach.
Hij besloot onverwijld te gaan hooren, wat
de professor hem had mede te deelen.
Negrelli wees hem den weg. De telefoon
lag achter de loges en kon door hen die
voor de bar zaten niet gezien worden. On
opgemerkt kon Dr. Lombach derhalve de
telefooncel bereiken.
Na den commissaris verliet de mixer
langzaam het kantoor. Langzaam liep hij
naar de plek. waar Hohenberg en Streubel
zacht met elkaar spraken. Zijn geniepige
oogen volgden den man tot deze verdwe
nen was. Daarop veranderde de houding
van den mixer in een ommezien. Hij boog
zich voorover en legde een hand op den
arm van den Baron. Deze brak midden in
een zin af, en staarde Negrelli aan
„Richard, maak dat je wegkomt!" fluis
terde de Italiaan hem toe .Lombach is
hier al gedurende het laatste half uur."
De schrik van den Baron vond een weer
spiegeling op het gezicht van Dr. Streubel.
„Wat zegt u?" vroeg de jonge chemiker
zachtjes. „IJ zei toch, dat we hier onge
geneerd met elkaar spreken konden.
„Zeg eens spaghetti-verslinder," wendde
de baron zich tot den mixer, „zie je spo
ken? Hoe zou die stille hier terecht zijn
gekomen?"
„Als ik je nu eens vertel, dat hij tot een
minuut geleden daar in het kantoor ge
staan heeft en Je beloerd heeft, ezel! Ik
heb hem voor een paar minuten weggekre-
gen, door hem aan de telefoon te laten
roepen."
,Dan ben ik er voor dat wij zoo gauw
mogelijk weggaan," riep Dr. Streubel met
alle teekenen van angst op zijn gelaat.
„Dat zou het allerdomste zijn!" zei de
magere man met de uitstekende jukbeen
deren. .Bovendien krijg ik nog wat geld
van u, dokter. Zoo vlug gaat dat niet. Het
jeste is, dat wij kalm blijven zitten en
rustig blijven praten alsof er niets gebeurd
is. Maar ik zou wel willen weten, wie het
dien speurhond in het oor gefluisterd
heeft, dat wij hier zouden zijn."
„U heeft bij het weggaan onvoorzichtig
luid gesproken", verweet Dr. Streubel zijn
zonderlingen metgezel, die zoo slecht bij
hem paste.
.Bet is mogelijk, dat iemand het gehoord
heeft. Maak dat je wegkomt, Antonio, de
commissaris zal zoo van de telefoon terug-
keeren. Wij gaan in vijf minuten, maar
vlug. zoodat hij ons niet op de hielen kan
zitten. U brengt mij weg in uw wagen. Dr.
Streubel en Antonio zal er wel voor zor
gen, dat Lombach opgehouden wordt."
„O. K." beloofde de Italiaan en verwij
derde zich om de bestellingen van andere
gasten aan te nemen.
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
