Hr. Ms. Java naar de vlootrevue te Spithead - Intern, tenniswedstrijden
78ste Jaargang LEIDSCH PA6BI.AD Tweede Blad
FEUILLETON
Het Mysterie rondom
Larissa
het zilveren jubileum van koning christiaan van
DENEMARKEN. De Koning en de Koningin vriendelijk wuivend
bij ihun rit naar de kerk.
om DEN prijs VAN EELDE. Door de Noordnederlandsche Aeroclub wer
den op het vliegveld Eelde om het kampioenschap kunstvliegen en wel om den
prijs van Eelde, wedstrijden gehouden. De heeren Schmidt Crans en Lambach
rijden na een geslaagde stuntvlucht een eere-rondje.
groote internationale demonstratie der
oxford-beweging te Utrecht. Opmarsch der
internationale vlaggen, voorafgegaan door Schotsche
doedelzak-blazers.
onthulling van ramen in het stationsge
bouw schiphol. De ramen, ontworpen door Jaap
Gidding, werden door de K.L.M., de Koninklijke Neder-
landsche vereeniging voor de luchtvaart en het comité
vliegtocht NederlandIndië, der gemeende Amsterdam
aangeboden.
MAARSCHALK GRAZ1AM
onderkoning van Abessy-
niè, weer hersteld, bij eeD
toespraak tot de soldaten
OM het kampioenschap van nederland. Spelmoment uit den internationale tenniswed-
wedstrijd FeyenoordGo Ahead in het Rotterdamsche stadion. SI RIJDEN. Amerika—Frankrijk
,T Holland te Scheveningen. Tilden (Ame-
Van Male doet een uitval. rika) i„ actie tegen Cochet (Frankrijk).
naar de engelsche vlootrevue te spit-
head. Uit de haven te den Helder vertrok Hr.
Ms. ,,Java", voor deelneming aan de groote
vlootschouw.
Roman Van WERNER SCHEEF.
J)
Hij haatte natuurlijk ook den gelukkigen
opvolger, dezen avonturier, voormalig
Sarde-officier, later chauffeur in Parijs. De
ontwikkelde en gecultiveerde professor
5J? in hem slechts een geestelijk parvenu,
Daaraan veranderde 'smans hooge ge
horte niets. Voor den professor, die zelfs
de sovjets sympathiseerde, beteekende
oe nakomeling van een Russischen prins
nader dan niets.
«aar met de verklaring, dat Hadjieff de
®oraak slechts gefingeerd zou hebben om
8411 brutale greep te kunnen doen in zijn
®ouw's juweelenkistje, was de zaak ook
niet klaar. Voor den commissaris stond
«vast. dat Streubel en Irene Wallon iets
op hun geweten hadden en dat hun beider
«edrag zeer verdacht was geweest. Wie
*as Senta? In welke verbinding stond de
«tsoon, die zoo heette met de Inbraak of
®et een briefje, dat gezien door het oog
'•n een vakman, ontegenzeggelijk geschre-
fn was door een oude vrouw?
"eer een andere gedachtengang: indien
jj? van de vier personen, die heden in ge-
M. P van madame Buradiewa waren,
r? verdenking koesterde, dat iemand, bij-
Mtbeeid von Kaaden haar naar het leven
Jj®d, dan was het toch een eigenaardige
•ter van doen om haar door middel van
anonieme brieven te waarschuwen, in-
plaats van openlijk met haar te spreken.
Deze waarschuwing uit het duister was
onverklaarbaar. Waartoe deze onoprecht
heid? Waartoe dit verstoppertje spelen?
Men had toch eenvoudig naar de bedreig
de vrouw toe kunnen gaan en zeggen, die
persoon bedreigt Je, pas opl
V.
Voordat Dr. Lombach voor het gedrag
van dezen onbekende een verklaring kon
tinden, doken rechts van den wagen reeds
de blauw-achtige neonletters op. waar
mede de Britannia-Bar haar aanwezigheid
in een niet al te drukke zijstraat van de
Kurfürstendamm annonceerde. De com
missaris herinnerde zich, dat hij omstreeks
een jaar geleden hier wat op te knappen
had gehad. Toen had hij tegen het aanbre
ken van den dag de Bar een bezoek ge-
braoht om er een roofmoordenaar te
arresteeren. die vier uur vroeger zijn mis
drijf gepleegd had.
Een groot aantal elegante automobielen
stond voor de Bar. Dr. Lombach had
moeite een plaats voor zijn wagen te vin
den. Nadat hij uitgestegen was, liet hij zijn
oog waren over de andere auto's maar de
opvallende cabriolet van Dr. Streubel was
er niet bij.
Kaaden zal mij wel voor den gek ge
houden hebben, zei hij bij zichzelf, toen
hij, den gegallonneerden portier voorbij-
stappend. het lokaal betrad. In de vesti
bule gaf hij zijn garderobe af en merkte
op. dat de Britannia Bar niettegenstaande
het late uur druk bezocht was. Het ver
wonderde hem dus niet, dat uit de modern
verlichte, smaakvol ingerichte bar. het ge
roezemoes van talrijke stemmen hem te-
genklonk. In het midden van een dans
vloer, die zooals toen mode was, van onder
in kleuren verlicht werd, stond een neger
in rok. die op een saxofoon blies. Hij speel
de meesterlijk en de commissaris, die toch
in het geheel niet tot de habitué's van het
Berlijnsche nachtleven behoorde, wist on
middellijk, dat het de beroemde Jack Alle-
ver was, wiens jazzband in de Britannia
haar tenten opgeslagen had. Dr. Lombach
bleef in de buurt van de deur.
Hij was niet van plan, zonder terdege
uitgekeken te hebben, zich in het men-
schengewoel te storten. Alle tafels waren
bezet en zelfs In de doorgangen stonden
menschen, die geen plaats gevonden had
den, doch die hoopten, dat iemand op zou
staan en een stoel vrij zou laten. De neger
virtuoos beëindigde met een weemoedig
klankje zijn nummer en direct daarop viel
zijn jazzband in met gekletter ln staccato-
gegil.
Het applaus van de blanken, die genoe
gen schiepen in deze Afrikaansche extase,
werd door de jazzband overstemd. Twee
danseressen, lieve meisjes, als twee drup
pels water op elkaar gelijkend, stormden
voorbij Jack Allever en begonnen te dan
sen. Dr. Lombach onderdrukte een geeuw.
Altijd hetzelfde, dacht hij verveeld. Hij zag
rechts de lange toonbank van de Bar,
waaraan een paar dames en heeren zaten,
en besloot er heen te gaan. Langzaam ging
hij door de smalle gang, die tusschen de lo
ges en de tafels bij den dansvloer vrijgela
ten was.
Opeens zag hij een bekend gezicht.
Een man ln een witte jas van een bar-
mixer kwam hem tegemoet en liep bijna
tegen hem aan.
„Hallo, ik geloof, dat wij elkaar ken
nen!" zei de commissaris, terwijl hij het
donkere gelaat van den ander goed op
nam. Deze scheen verlegen te worden. Het
zilveren presenteer-blad, waarop een paar
cocktails stonden, begon te beven. „Jam
mer genoeg, meneer de commissaris," zei
hij met duidelijken tegenzin. „Het spijt mij
je aan iets ohaangenaams herinnerd te
'hebben, Negrelli, gaat het nu beter?" vroeg
dr. Lombach.
„Ja, dank u. U ziet wel, dat ik een be
trekking heb. Dit is mijn oude beroep en
ik mix hier mijn beroemde cocktails. Heeft
u misschien trek ln een chocolade-cocktail
of iets dergelijks?"
„Daarover valt te praten, Negrelli. Ben
je hier lang?"
„Sinds die beroerde geschiedenis, waar
door wij elkander hebben leeren kennen!"
Het klonk wat vaag.
„Nu, dat ls twee Jaren geleden. Was het
heel erg, Negrelli?"
„Laten we hier daarover niet spreken.
Een pleziertje was het niet."
„Blijf dan ver van zulke dingen, beste
jongen. Bedien je zelf ook aan de bar?"
„Ja, komt u er maar voor zitten, ik kom
dadelijk terug. Moet nog even dit goedje
naar een paar persoonlijke klanten bren
gen." Waarop de mixer aan Dr. Lombach
voorbij gleed en tusschen de loges ver
dween.
„Nu, ik ben benieuwd of Negrelli het
deugdzaam pad gekozen heeft," zei de
commissaris bij zichzelf. Hij had den
Italiaan eenige jaren geleden met een
bende één-twee-drie klaverazers in de
buurt van het Schleslsche Bahnhof gear
resteerd, waar het stelletje met succes
opereerde op pas aangekomen provlnciaal-
sche reizigers. Negrelli was toen een van
de gewiekste jongens uit de Berlijnsche
onderwereld Toen Lombach bij de bar
arriveerde, was het heel gemakkelijk om
direct in vroolijk gezelschap te geraken.
Een paar dagnes en jjeqrqp, die daar een
familiefeestje schenen te vieren, namen
hem liefderijk op. Het waren onschuldige,
vroolijke theaterbezoekers, die na een ste
vig en vooral nat souper hier aangeland
waren. Een van hen, een groote, corpulente
heer, drukte den commissaris een glas ge
vuld met een groene cocktail ln de hand
en verzocht hem met een daverende stem
om op de gezondheid van een der dames
te drinken. De commissaris koos de wijste
partij en voldeed glimlachend aan dezen
wensch.
Terwijl hij het glas ledigde, keek hij
langs de bar om te zien of er ook beken
den zaten, maar bij deze eerste poging zag
hij niets wat hem zou kunnen interessee
ren. Daarop lukte het hem van zijn nieuwe
vrienden weg te komen en op een hooga
kruk plaats te nemen, waar hij de terug
komst van Negrelli wilde afwachten. De
Italiaan kon hem misschien informaties
geven. Indien hij hier al een behoorlijken
tijd gewerkt had, dan moest hij zeker al-de
stamgasten uit- en inwendig wel kennen.
De achterkant van de bar was een reus
achtige spiegel, zoodat Dr. Lombach van
zijn hooge kruk het geheele cabaret en de
geheele bar kon overzien, en dus ook de
menschen, die voor de bar zaten.
Plotseling ontdekte hij, dat de voorspel
ling van Professor von Kaaden, dat hij
hier bekenden zou zien, niet geheel en al
uit de lucht gegrepen was. Het vroolijke
gezelschap, dat hem de cocktail opgedron
gen had, scheidde hem, gelukkig, van een
eenzaam mensch, die met zijn hoofd op
zijn handen rustend, ellebogen op de bar,
schijnbaar slapend op een der krukken zat.
Zijn hoofd was zoover voorover gezonken,
dat zijn neus bijna het hooge glas voor hem
aanraakte.
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
