Felle brand te New York - Jan van der Heyden-tentoonstelling
18ste Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
HET ROODE KENTEEKEN
FEUILLETON
BIJ DE FIRMA STORK TE HENGELO WORDEN DE MOTOREN VOOR HET PRINSELIJKE
JACHT „PIET HEIN" VERVAARDIGD.
Het gieten van het motorblok.
DE ENGELSCUE KRUISER „HOÖD" WORDT GEVERFD
in verband met zijn deelname aan de vlootmanaeuvres. De
,,Hood", is de grootste kruiser van de -wereld. Op de foto: de
kruiser in de haven van Malta.
EEN NIEUWE MODE VOOR WIEL-
RIJDSTERS in den zomer. Een
gebreide jumper met fietsbroek.
OTTWELL BINNS.
HOOFDSTUK V.
Mes versus pistool.
De woorden van den kapitein zeiden
EJU Domville, wat er gebeurd was. De
Dusty Miller", die rustig 's nachts verder
JW. was in aanvaring gekomen met een
0 die dwaze Ohineesche jonken, waarvan
r;f bemanning heel dikwijls de zeilen bij
'allen van den nacht inhaalt, en zon-
ten lantaren aan te steken of een
uit te zetten zichzelf in de handen
't hun vreemde goden aanbeveelt en tot
ochtend gaat slapen. Lomp en zwaar
vouwd als die schepen zijn kon een bot-
~6 met een ervan wel eens ernstige ge-
:'«n voor een oud vrachtschip als de
jfy Miller" hebben.
'«y die dit heel goed wist, luisterde
jachtig. Hollende voetstappen gingen
"et dek en aan den anderen kant van
'terschansing klonken gillende kreten
alles tesamen hem het ergste deed
teeen en nadat hij overeind gekrabbeld
.V; dacht hij het eerst aan Norma Charl
Hij haastte zich naar de hut, die zij
cc te onschuldige Miss Wakinshaw
5;t
iitlde"
hij meer dan half verwacht
H rond hij de deur gesloten en bonkte
nen8 op. Er kwam geen antwoord, wat,
gevoegd bij het feit, dat het meisje klaar
blijkelijk door den schok van de aanvaring
heen geslapen had, niet veel goeds scheen
te voorspellen. Hij probeerde opnieuw,
trapte met geweld tegen de deur en riep
haar aan.
„Miss Charlton! Miss Charlton!"
Er kwam weer geen antwoord en sinds het
tumult aan dek erger scheen te worden,
wat er, volgens hem, op wees dat het ge
vaar groot was, verspilde hij verder geen
tijd. Hij deed een stap achteruit en wierp
zich met volle kracht tegen de deur. Zij
gaf niet mee en daar zijn schouder niet
zuing pijn deed van den schok, was hij wel
zoo verstandig een andere en betere manier
te probeeren. Hij zette zijn rug tegen den
muur van de gang tegenover de hut, lichtte
een voet op en plantte die op het sleutelgat
van de deur. Toen strekte hij langzaam
zijn knie. De spanning was geweldig. Het
scheen hem toe, dat iets kapot moest gaan
been, spier of pees. Zoo groot was de in
spanning. dat het zweet hem op zijn voor
hoofd uitbrak en zijn oogen verblindde.
Maar juist, toen hij dacht, dat zijn poging
tevergeefsch was, voelde hij, dat de deur
begon mee te geven. Hij spande zich tot het
uiterste in. hoorde een krak, er viel iets
binnenin de hut op den grond en de deur
schoot zoo plotseling open, dat hij zijn
evenwicht verloor en op den vloer viel, met
zijn beenen in de hut.
In een oogwenk was hij overeind gekrab
beld, tastte naar den schakelaar en draaide
het licht aan. Toen keek hij haastig om
zich heen. De hut was er een met twee bed
den en in het bovenste zag hij Norma
Charlton liggen in êen diepen slaap, een
slaap die onder de omstandigheden niet
natuurlijk kon zijn. Staande op den rand
van het onderste bed keek hij op haar
neer, schudde haar toen "zachtjes heen en
weer en riep haar naam rpet zijn mond
vlak bij haar oor. Ze bewoog zich niet en
zonder eenigen twijfel stond het bij hem
vast, dat ze bedwelmd was.
„Die kleine tijgerin barstte hij woe
dend uit en toen, bij de gedachte, dat, wan
neer de gevolgen van de aanvaring ernstig
waren, hij haar- aan dek moest dragen, keek
hij om zich heen of hij niet iets vinden kon
waarmee hij haar tegen het weer kon be
schermen. Er hing een peignoir achter de
deur, die wel van het meisje zou zijn, want
het Wakinshaw kind zou daar vast in ver
dronken zijn.
Hij stapte op den grond, nam het klee-
dingstuk van den haak en liep weer naar
het bed toe. Zijn taak beloofde moeilijk te
worden en om haar te vergemakkelijken,
sleepte hij gauw een hutkoffer tot aan den
rand van het onderste bed, klom erop en
wou juist een van de slappe armen van het
meisje door een wijde mouw steken, toen
de deur opengesmeten werd en Miss Wa
kinshaw binnenkwam, maar een totaal ver
schillende Miss Wakinshaw van diegene,
waar hij bij de lunch kennis mee ge
maakt had.
Haar babygezicht was verwrongen van
woede. De poppenoogen schitterden. Haar
rozenroode lipjes waren tot een grijns ver
trokken, zoodat haar kleine welverzorgde
tanden te zien kwamen, met één gouden als
contrast het geheel kon een studie van
een van de Furiën voorstellen. Toen werd
een klein, welgevormd handje omhoog ge
heven. waarin ze een kleine automatische
pistool hield met een kalmte, die Terry
Domville gerust stelde, want daardoor be
stond er geen gevaar, dat het door de een
of 'andere onwillekeurige handeling af zou
gaan. Een seconde later begon ze te spreken
met een harde stem, die even verrassend
was als de verandering in haar uiterlijk.
„Zeg eens," zei ze op lijmerigen toon, „jij
houdt er ook grappige manieren op na, voor
een heer. Is het niet hoogst onfatsoenlijk
om ongevraagd de slaapkamer van een
dame binnen te dringen? En wat voer je
hier eigenlijk uit?"
Terry Domville was een man van de
wereld en kende haar beter dan menig
een, die zichzelf dien naam toegeëigend
heeft. Vanaf het eerste oogenblik had hij
vermoed, dat Miss June Wakinshaw wel
eens anders kon zijn dan ze er uit zag en
in het laatste halve uur of zoo had hij zijn
vermoeden zien en hooren bevestigen.
Maar haar te zien zoöals ze werkelijk -(tas,
ontdaan van haar vermomming als
ingénue, haar geheele verschijning veran
derd, haar stem en woorden die van het
bandietenliefje, deed hem een oogenblik
sprakeloos staan. Miss Wakinshaw keek
hem onheilspellend aan en stampte met
haar kleine voetjes.
„Hei, stomme aap," schreeuwde ze opge
wonden. „Heb je je tong verloren? Kom
van die koffer af en zeg op wat je hier doet
en vlug een beetje anders schiet ik die
elegante pooten van je kapot."
„Miss Wakinshaw," protesteerde Terry,
„gelooft u, dat het wel gepast is om
„Kom d'r vanaf, vooruit!"
De stem van het dametje had een venij-
nigen klank. Haar oogen hadden een roeke-
looze uitdrukking en waarschuwden hem
dat ze tot alles in staat was. Dus kwam
Terry „d'r vanaf" en zag het pistool op nog
geen afstand van vier meter op hem ge
richt.
„En nou, jij uilskuiken, vooruit d'r mee!"
Terry deed maar niet, alsof hij niet be
greep, wat er van hem, verlangd werd. Hij
gaf zijn verklaring zoo eenvoudig mogelijk
en verdraaide de waarheid slechts een
klein beetje.
„Ik werd wakker door den schok van de
aanvaring en hoorde schreeuwen, ben toen
opgestaan en bemerkte dat mijn deur ge
sloten was
„Dat was ie ook. Hoe ben je er in vredes
naam uitgekropen?"
„Niet door het sleutelgat," flapte Terry
er lichtvaardig uit. „Ik had een zakmes en
heb daarmee de schroeven losgedraaid en
ben naar buiten gewandeld. Toen herin
nerde ik me ineens Miss Charlton en
eh u
„Leugenaar!" zei Miss Wakinshaw ruw.
„Je hoeft heusch niet te probeeren mij te
likken. Dat lukt je toch niet!"
„Daar staat u zeker boven," mompelde
Terry. „Maar gelijk zult u hebben, ik dacht
alleen maar aan Miss Charlton. Ze scheen
niet op te zijn en daarom heb ik op haar
deur gebonkt, maar kreeg geen antwoord."
„Wist je, dat ik er niet was?" beet het
meisje hem argwanend toe.
„Toen ik de deur opengebroken en het
licht opgedraaid had, kwam ik tot die ont
dekking," antwoordde Terry ontwijkend,
„en daar ik Miss Charlton niet wakker kon
krijgen en bang was, dat we misschien in de
booten moesten gaan
„Dit keer nog niet," onderbrak Miss Wa
kinshaw hem en gaf daarbij nuttige in
lichtingen. „We hebben een jonk bijna in
tweeën gespleten, maar nu zijn we los en
hebben geen noemenswaardige schade
„En de jonk?" vroeg Terry.
„Drijft nog, maar zal waarschijnlijk wel
voor dat het ochtend is naar den kelder
gaan, maar dat heeft er niets mee te ma
ken. Ga door!"
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
