Onthulling Toorop-monument in Den Haag - Else Mauhs gehuldigd
78sie J£«arg3i"3 LEiDSCH DAGBLAD Tweede Blad
IHET ROODE KENTEEKEN
FEUILLETON
DE REDDINGSGORDELS OM. Het meisje links op de foto kijkt met verbazing
Daar haar huilende vriendinnetje. De opn<Jtne werd gemaakt aan boord van het troe
penschip „Lancashire", voor het vertrek van Southampton naar Egypte.
DE 16-JARIGE CECILIA COLLEDGE
uit Londen, na het behalen van het wereld
kampioenschap kunstschaatsenrijden.
HENGSTENKEURING TE BREDA. Deze keuring vond plaats voor de
centrale premie voor hengsten van Noord-Brabant. Het draven voor de
jury.
OTTWELL BINNS.
Ik speelden een uur en toen opende de
■Pitein van de „Dusty Miller" de deur en
am de kajuit binnen. Hij had een olie-
a aan en zijn baard droop van het zee-
1 Dat is nou nog eens een knus familie-
P-tijtje. Een kaartspelletje brengt de men-
Fj® toch maar tot elkaar, zeg ik altijd."
I.'ilss Wakinshaw lachte haar welluidend
I -Vindt u dat, kapitein Smith?Nou,
jar ik heb er genoeg van. Ik heb geen
Ik ben ook nogal stom met kaar-
Ze keek naar Norma Charlton en
pite weer. „Ik geloof toch maar, dat ik
aanbod van die stuiversroman van u
«leem. Als ik hiermee doorga, gaap ik
«dood. Mr. Domville vind het vast niet
I vel?"
L-^et in het minst." Terry lachte, stond
j,1» keek den zeeman aan. „Als u nog
.^«Uepak over hebt, zou ik dat graag van
twn en even een luchtje scheppen. Ik
„™et mijne ongelukkigerwijze aan boord
ll's ..Kestrel" gelaten."
I ypitein Amos lachte goedmoedig.
Jj3 die kast hangt een heel nieuw pak.
«kunt met alle soorten van genoegen
Bi<en. Mi. Domville. En wanneer u
fj Wit. kunt u op de brug komen."
verplicht." zei Terry en toen de
de kajuit verliet, gevolgd door de
twee meisjes, onderzocht hij de kast, die
hem aangewezen was en begaf zich tien
minuten later naar de brug.
Daar, naast den kapitein, zag hij uit over
de wijde zee. Een kwart mijl van het schip
verwijderd, zag hij een logge Chineesche
jonk onder zeil, die op de golven heen en
weer danste op een manier, die hem duize
lig maakte, als hij er naar keek. Nog ver
der stak een rijtje rotsachtige eilandjes als
afgebrokkelde tanden uit het water om
hoog en een groote stoomboot kwam in hun
richting gevaren, ongetwijfeld een lijn
schip, dat naar een van de Chineesche ha
vens in het Noorden ging. Niets ontging
Terry en wel wetend, dat de zeeman al zijn
bewegingen volgde, keek hij achterom en
staarde over het zog van de .Dusty Miller"
in de verte. Heel ver weg ontwaarde hij een
witte streep die een schip beteekende.
„Mag ik misschien even uw kijker lee-
nen, kapitein?"
„Zeker," antwoordde de man.
Terry nam den kijker en staarde er lan
gen tijd doorheen. Kapitein Amos Smith
sloeg hem ingespannen gade, als een zwe
vende havik zijn prooi en barstte eindelijk
ongeduldig uit:
„Ziet u iets, dat u interesseert?"
Terry liet den kijker zakken en lachte.
„Een wit jacht, dat ons achterop komt. Ik
geloof bijna zeker dat het de „Kestrel" is.
Het is een snelvarend schip en ik wil er
e?n pond om verwedden, dat zij ons in den
nacht voorbij vaart.Jammer dat u haar
niet kunt seinen, dat ze Manilla binnen
moet vallen om daar Miss Charlton en mij
over te nemen. Het zou ons een hoop last
besparen."
Kapitein Amos gromde en nam den kijker
over.
Terry verliet de brug en liep naar het
achterschip en toen hij zag hoe de zeeman1
ingespannen achteruit stond te kijken,
grinnikte hij bij zichzelf.
„Als hij de „Kestrel" kan ontdekken, dan
heeft hij betere oogen dan ik. Maar het zal
den schooier een beetje een toom houden,
als hij denkt, dat de oude Seabright hem
op de hielen zit."
Den geheelen verderen dag, of het de ge
dachte aan de „Kestrel" was, die hem ach
terop kwam, of een verlangen om alle ver
denking te sussen, was de zeeman de
voorkomendheid zelve. Hij haalde een
blikje sigaretten en een doosje sigaren voor
zijn gedwongen passagiers. Toen het tijd
werd om naar kooi te gaan, drong hij erop
aan, dat zij een glas grog zouden drinken
en uit de kist waar Terry het pistool ge
haald had bracht hij een zijden pyjama,
scheermessen, borstels en wat al niet meer
te voorschijn en bracht hem met onhan
dige verlegenheid naar zijn hut, die, zooals
hij verklaarde, twee hutten verder lag, dan
die van de twee vrouwelijke passagiers. Toen
zei hij hem brommerig, maar niet onvrien
delijk goedennacht en vertrok.
Terry deed de knip op de deur en ging
op den rand van zijn kooi zitten. De vrien
delijkheid van den zeeman, hoewel die ver
klaard kon worden als een verlangen om
hem verder geen last te veroorzaken, had
hem van de wijs gebracht. Hij geloofde
echter niet, dat kapitein Amos Smith zoo
gemakkelijk van een voorgenomen doel af
gebracht kon worden en zijn vriendelijk
heid diende waarschijnlijk alleen maar om
hem op een dwaalspoor te brengen. Zoo
vroeg zou er echter nog wel niets gebeuren
en daar hij doodmoe was, ging hij naar bed
en viel spoedig in slaap.
Eenigen tijd later werd hij wakker door
een duidelijke klik van een slot het slot
van zijn eigen deur, dat wist hij zeker. Hij
luisterde ingespannen en hoorde het ge
luid van zich verwijderende voetstappen.
Verbaasd stond hij op, stak een lucifer aan
en onderzocht zijn deur. De knip die hij
erop gedaan had zat nog op zijn plaats en
nu was ook nog het slot omgedraaid, wat
van buitenaf gebeurd moest zijn, want toen
hij in de hut kwam, had er geen sleutel in
het slot gezeten. Hij behoefde de zaak niet
verder te onderzoeken. Het was een ouder
wetsch slot en het tongetje was duidelijk
zichtbaar in de kleine opening tusschen
het slot en terwijl hij nog stond te kijken
brandde de lucifer uit en hij wilde net een
nieuwe aansteken, toen hij vlak bij eën
deur open en weer dicht hoorde gaan.
Lichte voetstappen gingen door het korte
gangetje. Ze kwamen langs zijn deur in de
richting van de kajuit en terwijl hij ernaar
te luisteren stond, stierven ze weg.
Onmiddellijk was zijn wantrouwen ge
wekt. Dat zijn deur van buiten af gesloten
was, was op zichzelf al een verontrustend
feit, want daaruit bleek duidelijk, dat
degene die den sleutel omgedraaid had er
zeker van wilde zijn, dat hij zijn hut niet
verliet. Er was iets aan den gang iets
dJt wat met Norma Charlton en hemzelf te
maken had. daar was hij vast van over
tuigd. Maar wat?
Hij had er niet het flauwste idee van,
maar kapitein Amos Smith was die laatste
uren veel en veel te vriendelijk geweest en
hij geloofde geen oogenblik, dat de man
van zijn plannen met Norma Charlton af
gezien had. Het was voor den kerel een on
aangename gewaarwording geweest te hoo-
ren, dat de tegenwoordigheid van het
meisje en hemzelf geen geheim was, zoo
als hij gedacht had, maar hij twijfelde er
niet aan of de zeeman had wel een mid
deltje ontdekt om uit die moeilijkheid te
geraken. En wanneer er, zooals hij ver
moedde, een of ander plan tegen het meisje
en hemzelf beraamd werd, dan moest hij,
zoo mogelijk, uitvinden wat dat was.
Hij bekeek het slot nauwkeurig. Hij zag
direct, dat het geen groote moeilijkheden
bood. Hij behoefde alleen maar de schroef
jes los te draaien, waarmee het aan den
deurpost vast gemaakt was en dan zou het
tongetje van 't slot naar beneden vallen. Hij
draaide het licht op en haalde zijn zakmes
te voorschijn. Er zaten twee mesjes in, het
eene grooter en sterker dan het andere.
Hij zette den rug van het grootste in het
gleufje van de schroef en trachtte het om
te draaien. Onmiddellijk knapte het staal
af, zoodat er nog maar een halve centi
meter aan het mes bleef zitten. Inplaats
van een catastrophe was dat echter een
voordeel, want nu had hij een vrij fatsoen
lijken schroevendraaier, die bijna volmaakt
in het gleufje van de schroef paste en. als
hij de schroeven maar eenmaal los gekre
gen had, was het verder eenvoudig om ze
er heelemaal uit te krijgen.
Bimien zes minuten was de plaat zoo ver
losgemaakt, dat het tongetje van het slot
er gemakkelijk langs kon vallen en zijn
broek en jas over zijn pyjama aanschie
tend. draaide hij het licht uit en opende
zachtjes de deur. Een oogenblik stond hij
ingespannen te luisteren. Er was niets dat
erop wees dat eenig menschelijk wezen in
de buurt was. Hij stak voorzichtig zijn
hoofd naaf buiten. De gang was donker op
een zwak lichtschijnsel na, dat de plaats
van de kajuit aangaf. Hij gleed door de
deur de gang in en terwijl hij met zijn
eene hand naar den geschilderden ijzeren
muur tastte, sloot zijn andere zich om de
automatische revolver van den kapitein in
een zak van zijn jas. Wanneer zich groote
moeilijkheden voor zouden doen, was hij
tenminste in staat ze het hoofd te bieden.
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
ELSE MAUHS WERD IX VERBAND MET HAAR WEDEROPTREDEN, NA HAAR
ZIEKTE, in den Koninklijken Schouwburg in de residentie op geestdriftige wijze
gehuldigd. De actrice in de bloemen.
HET AFSCHEID VAN LUIT.-GENERAAL JHR. W. RöELL, comman
dant van het veldleger, in verband met zijn a.s. vertrek uit den militairen
dienst. Het afscheid der troepen te 's-Hertogenbosch. V.r.n.L gen. Röell,-
luit.-kol- v. d. Bijl (comm. reg. wielrijders), en maj. Reeser v. d. Gen. Staf
TOOROPM ON U M ENT IN
DE RESIDENTIE ONT
HULD. Burgemeester de
Monchy legt een krans.
NOG STEEDS DE P0TV1SSCHEN Op een terrein te Rotterdam zijn de prepara--
teurs van het Nat. Hist. Museum alhier bezig met het ontleden
van de aangespoelde potvisscben.
