Demping van het Rokin - Bouw van twee onderzeebooten
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
HEI ROODE KENTEEKEN
]ke Jaargang
FEUILLETON
DE DAMES-ROEIPLOEG VAN DE OXFORD-UNIVERSIT'EIT
in training voor den wedstrijd tegen Cambridge. De ploeg aan het werk op de
Theems bij Oxford.
DE ZEEDIJK TE HARDINGEN WORDT ONDER HANDEN GENOMEN.
Tijdens de laatste stormen heeft de dijk het zwaar te verantwoorden ge
had. De lichte keien, welke de glooiing vormen, worden
vervangen door zwaardere.
OTTWELL BINNS.
"Het zal je veel meer spijten, als je dat
liedje volhoudt," antwoordde de kerel, ter-
lil de dreiging in zijn stem erger werd.
"Bedreigingen?" Terry haalde zijn
Kwuders op. ,.Wat wou u eigenlijk?"
»Wat ik wou? Haaienvleesch van je ma-
®n binnen een paar minuten, als je niet
uitpakt."
Jfry wist heel goed dat de man geen
j-de woorden gesproken had ên toch was
«1 niet bang.
"bat geloof ik niet," zei hij met een kor-
™lach. „dat geloof ik werkelijk niet!"
Het was duidelijk, dat de man een beetje
'n zijn stuk gebracht was door zijn on-
"ligheid. Toen barstte hij min-
nchtend los:
••Nogal zeker van jezelf, niet?"
■•Nogal," gaf Terry toe. „Geboren opti-
£™t en al dergelijk soort dingen, weet u.
«ffeer het u interesseert, zal ik u graag
I "eggen, waarom ik zoo zeker van mijn
«at ben."
■Ga door," snauwde de man.
r»t antwoordde Terry opgewekt, „ik
tip fuel' of die dikke ton van een kerel,
iw»v uw stuurman is, in staat is te
S?1, maar als hij dat wel is. heeft hij u
ten u-1 we' ve''teld, dat ik in de haven
a whiskyllesch overboord gegooid heb."
item n'an Stomde iets dat veel op een toe-
«mung leek en Terry ging verder: „Er
zat geen whisky in, maar een bladzijde uit
mijn zakboekje
„Wel verduiveldl"
„Er stond op geschreven, dat ik geron
seld was, den naam van dit schip, het feit
dat er een jongedame aan boord was en
inlichtingen over de bestemming van het
schip
„Hoe kan je dit alles nou weten, als je
niet in het spel bent?" vroeg de man met
minachtend ongeloof in zijn stem.
„Dat zeg ik u niet. maar ik wil u wel
vertellen, dat ik Broome nogal goed ken."
Bij het hooren van dien naam schrok de
kerel en staarde Terry langen tijd woedend
aan. Toen scheen hij een idee te krijgen,
want hij begon te lachen.
„Hoeveel whiskyflesschen denk je eigen
lijk wel dat er per week in de haven van
Hong-Kong gegooid worden?"
„De hemel mag het weten!" antwoordde
Terry.' „Een heele hoop, denk ik."
„En toch durf jij er een heeleboel om te
verwedden, dat die eene die jij overboord
gegooid hebt, opgevischt is?" De zeeman
lachte triomfantelijk.
„Nee," antwoordde Terry en schudde zijn
hoofd. „Nee, ik wed niet want ik ben
absoluut zeker van mijn zaak."
„Hoe kan dat??" gromde de man en
barstte toen ongeduldig los: „Vooruit man,
schiet dan toch eens op!"
Terry haastte zich niet. Het was veel
beter, dacht hij, om de feiten goed tot de
hersens van den schurk door te laten
dringen.
„Kijk eens." zei hij. „Misschien herinnert
u zich een stoomjacht, dat in de haven lag,
niet ver van deze tank?"
De man knikte. „De Kestrel."
„Precies. De eigenaar is een vriend van
me. Ik was daar aan boord. Toen u het
anker lichtte, stond hij op de brug met een
kijker. Hij zag me en ik heb hem seinen
gegeven. Hij zag de flesch. toen ik haar
overboord gooide. Hij is in zijn sloepje ge
stapt en heeft het ding opgepikt. Op het
oogenblik dat u die drie Chineezen op me
los liet. zag ik hem de flesch op het roei-
bankje kapot slaan. Ook heb ik gezien, dat
hij het briefje lasBen ik dus zeker van
mijn zaak, of niet?"
Hij glimlachte opgewekt, toen hij de er
gernis en ontsteltenis op het gezicht van
den man zag, daarna lachte hij hardop.
„Liever zou ik u op de moraal van mijn
relaas wijzen," zei Terry. „Ik weet niet
waar deze oude ketel op het oogenblik is,
maar dat kan me niet veel schelen ook.
Hoofdzaak is, dat zelfs een schip als dit
wel eens genoodzaakt is af en toe een
haven aan te doen. Dat zult u zelf ook wel
weten. En al zou dat niet het geval zijn,
dan is er nog altijd de radio, die zijn be
richten over de geheele wereld verspreidt
en alle kanonneerbooten van de drie
Oceanen kan bevelen- jacht te maken op
een vrachtschip, genaamd de .Dusty Mil
ler". met een reputatie, die haar naam eer
aandoet. Ikzelf heb ook,wel eens zoo iets
gedaan en het is een aangename afwisse
ling als je langen tijd in de haven hebt ge
legen Hij hield op. keek naar het
gezicht van den ander, waar woede en
overtuiging om den voorrang streden en
ging toen verder:
„Veronderstel nu eens, dat ik door het
een of andere betreurenswaardige ongeval
haaienvleesch werd, zooals u daarnet voor
de grap gezegd hebt, wie zal dan de vragen
beantwoorden bij het onderzoek dat zeker
ingesteld zal worden?.... En veronderstel
dat Miss Charlton iets overkomt of dat ze
nooit hagr bestemming bereikt dan kan
die whiskyflesch van mij toch nog ontzet
tend veel last veroorzaken, niet?"
De kapitein van de „Dusty Miller" gaf
geen antwoord, ofschoon zijn harde ge
laatstrekken allerlei wraakzuchtige gevoe
lens uitdrukten. Toen Terry Domville dat
zag, glimlachte hij en mompelde een enkel
woord, dat wel of niet tot den zeeman
gericht kon zijn.
„Getroefd!"
Blijkbaar paste de zeeman het op zich
zelf toe. Zijn woede barstte los en hij
schudde kwaadaardig met zijn vuist.
„Getroefd" herhaalde hij woest-, „Maar je
bent er nog niet! Ik zal je wel krijgen."
Met deze vage bedreiging draaide hij zich
op zijn hielen om, beende het vooronder
uit. smeet de deur krachtig achter zich
dicht en schoof met een ruk den grendel
ervoor
HOOFDSTUK III.
Aan boord van de „Dusty Miller."
Alleen gelaten, was Terry blij, dat hij
onbeweeglijk in zijn kooi kon blijven liggen.
Zijn hoofd bonkte en de pijn in zijn nek
was verschrikkelijk. Maar zijn geest was
druk bezig. Het was duidelijk, dat hij in
het een of andere gemeene complot beland
was en ongetwijfeld was Norma Charlton
er op de een of andere wijze waarschijn
lijk als dupe of slachtoffer in betrokken.
Maar wat voor een complot kon het zijn en
wat zou die schurk van een schipper door
het meisje kunnen winnen, dat. zooals dui
delijk gebleken was. niet geweten had, dat
het zijn schip was, waarop zij. of iemand
anders voor haar haar passage ge
boekt had?
Het leed geen twijfel, of het geheele my
sterie, waarin hij op de een of andere wijze
gewikkeld was, concentreerde zich om het
100de teeken met de hieroglyphen. Hij
twijfelde er niet aan, of het was daarvoor
dat Norma Charlton door een list op dit
havelooze schip gelokt was en het leek hem
vrij zeker toe, dat, nu zij eenmaal aan
boord was, diegenen, die het teeken in hun
bezit wenschten te krijgen, voor geen mid
del terug zouden deinzen.
Maar wat kon dat stukje ivoor vertegen
woordigen? Het meisje had gezegd dat het
iets met een privé aangelegenheid te ma
ken had. Het leed geen twijfel, dat ze ge
schrokken was, toen ze bemerkte, dat die
crie mannen erin geïnteresseerd waren en
het feit, dat ze moeilijk gelooven kon, dat
zij de beteekenis ervan begrepen, maakte
de zaak des te geheimzinniger. Hoe meer
hij de gebeurtenissen sinds zijn eerste ont
moeting met Norma Charlton naging, des
te sterker werd zijn overtuiging, dat er een
of ander misdadig plan tegen haar op touw
was gezet door den kapitein van de „Dusty
Miller" en zijn bondgenooten.
Zijn gedachten gingen naar die twee
laatsten. Was die valsche. kleine Chinee-
sche rat aan boord? Hij had niets meer van
hem kunnen ontdekken, sinds hij, onge
twijfeld wel ervan bewust dat hij gevolgd
werd, door de deur van die kroeg aan het
water te Hong Kong verdwenen was. Zeker
was het die gebochelde Chinees geweest,
die ervoor gezorgd had, dat hij aan boord
van dit smerige schip gebracht was. Met
de overpeinzing, dat hij wel spoedig uit
moest vinden, of de man op den schoener
was, gingen zijn gedachten naar den laat
ste van het trio den grooten kerel met
den scherp gebogen neus, die zoo duidelijk
zijn interesse in het meisje getoond had en
wiens omgang met den dikken zeeman en
den gebochelden Chinees zeker niet het
minst onverklaarbare van het geheele
geval was.
(Nadruk verboden).
IWordt vervolgd).
DE OPENING VAN EEN SCHOENENFABRIEK TE VODEXRAM, -
waar vissdherszonen die door de afsluiting van de Zuiderzee werkloos wa
ren geworden, thans hun brood verdienen. Burgemeester Kolfschoten van
Volendam bekijkt in de fabriek vervaardigde schoenen.
DE DEMPING VAN HET ROKIN IN AMSTERDAM VORDERT.
De eerste zandschuiten zijn aangekomen. Het lossen van de eerste schuit. Spoedig zal
het stuk Spui tot Dam van het Rokin „drooggelegd" zijn.
PRINSES Jl DIANA EN PRINS BERM! A It l> BIJ EEN 1 EEST IN KASTEED MIT-
TKltSIDD. Vorige week werd in kasteel Mittersill in Oostenrijk, waar Prins en Prin
ses lngccren, een feest gegeven. Het Prinselijke echtpaar bij dit feest- Prins Bcrnhard
draagt een Tvroler costuum.
9 I
l~r «-WK*
IH
OP DE WERE WIDTONFEIJENOORD TE SCHIEDAM - worden thans twee onder-
zeebootoil, do K. XIX en de K. XX naast elkaar op de helling gebouwd. Deze booten krij
gen een lengte van 80 meter, de waterverplaatsing zal ongeveer 1000 ton bedragen.
De in aanbouw zijnde schepen.
DE BOUW VAN TWEE ON DERZEEcItS,
RE K. XIX EN K. XX. - op de werf Wil
tonFijenoord te Schiedam. De dubbele
bodem wordt geklonken.
